"Mah K toch. Maak u is geen zorgen. Ik zie u graaaag!x" 10 oktober 2010
04-03-2011 om 19:10
geschreven door Sterprinses
03-03-2011
Keeeeeeeeep holding o-o-n!
Zondag vertelde K me op msn dat hij ergens mee zat. Het klonk redelijk serieus, dus bleef ik doorvragen wat er was. Hij wilde het niet zeggen en zei dat ik moest vergeten wat hij gezegd had. Omdat dat nog ernstiger klonk, vroeg ik zeker door. Hij vroeg me waarom ik zo 'angstig' was. Ik was niet angstig, ik was bezorgd. Hij wilde het niet vertellen dus vroeg ik of ik mocht raden. Hij stemde toe en ik vroeg hem: "Ben je verliefd?" Het antwoord was positief. Daarna kon hij niet snel genoeg weg zijn. Ik stopte hem, ik wilde natuurlijk weten op wie hij verliefd was. Geen denken aan dat hij dat tegen mij zou vertellen. Ik deed 'kwaad' zodat hij het toch zou vertellen op wie hij verliefd was. Omdat het die avond druk was op msn, antwoordde ik niet meteen terug en hij had nogal wat gezegd. Dat alles tegen ging die dag, dat ik nu ook al kwaad was. Tegen dat ik het gelezen had, was hij offline. Ik stuurde hem een sms dat hij niet kwaad moest doen. Hij stuurde terug: "Ik ben niet kwaad K, integendeel xx" Er werden toen nog enkele smsen gestuurd, met de bijhorende x'en (de laatste waren er 3 te tellen) Ik vertelde tegen M dat K kwaad om me was en vertelde waarom. Hij moest lachen en zei dat hij verliefd op me was. Ik dacht juist het tegenovergestelde en M lachtte mij nog meer uit. "K, alsjeblieft, herlees je smsen en je gesprek en praat dan terug tegen mij!" Hij kon misschien gelijk hebben, maar toch bleef ik ontkennen. De volgende dag op school vertelde ik het tegen mijn vriendinnen, en naar het schijnt konden ook enkele anderen het horen. Het was zo erg, want ik dacht dat ik die dag mijn gsm thuis vergeten was, tot ik hem terugvond in mijn trui. Ik had al een sms van hem waarin stond dat dit best allemaal tussen ons bleef. Ik zat er echt mee in en voelde me nogal schuldig. Toen hij toekwam, kon ik niet normaal doen en de rest natuurlijk ook niet, ze plaagden mij de hele tijd en konden hun lach niet onderdrukken. Dinsdag zaten we weer op msn, ik zei tegen K dat we ons gesprek nog moesten verder zetten. Hij wou me nog steeds niet vertellen op wie hij verliefd was, hij was er nog niet klaar voor, maar ik zou de eerste zijn tegen wie hij het zou vertellen. Ik vertelde het tegen M en hij was er nu écht helemaal zeker van. Opeens werd ik bang dat K ging vertellen dat hij op mij verliefd was en ik wist niet hoe ik dan moest reageren. Dus toen hij zei dat hij er nog niet klaar voor was, typte ik zo snel mogelijk: "Oke dan." Hij bedankte mij omdat ik zo naar hem luisterde. Hij apprecieerde het enorm omdat de anderen hem anders toch maar zouden uitlachen. Nu voelde ik mij nog schuldiger. "Jij weet het, en jij alleen en dat is genoeg, oke?" Ik vond het zo erg!!! Bijna iedereen wist er al van! Het kan nog altijd dat hij niet verliefd op me is, ik verdacht namelijk L, maar toen ik het tegen de vriendinnetjes vertelde zeiden ze: "IK WIST HET!" Natuurlijk wisten ze het niet, maar ze kunnen zich er wel in vinden. "Ja, natuurlijk, hoe hij tegen jou deed in D enzo!" Ik stond echt keer op keer versteld. Maar nu ik er over nadenk. Hij is wel eens meegereden met de bus die hij normaal niet moest nemen. Maarja... Als ik zo al moet beginnen denken... Maar hoe meer ik er op let, hoe meer ik M gelijk moet geven (niet dat ik tegen doe! Hij zou nogal blij zijn!). Vandaag hadden we dus stagevoorbereiding en ik had me al geïnstalleerd zodat ik een stopcontact had. Ik was samen met L en A en Ke was ook al aanwezig. K kwam als vierde binnen. Hij begroette iedereen en keek als laatste naar mij. Naast wie kwam hij zitten...? Ja, naast mij. Ik bedoel niet aan dezelfde tafel, maar echt pal naast mij. Niet dat ik daar problemen mee heb, maar ik durfde L en A niet aankijken omdat die me waarschijnlijk wel een blik zouden gegeven hebben van je-weet-wel. Ik heb K altijd 'nen toffe' gevonden en ik kan niet ontkennen dat ik me er nu weer mee heb geamuseerd. Hij blijft gewoon grappig. We hebben de hele dag gepraat, grapjes gemaakt en elkaar wat geplaagd. Hij hielp me om internet te verkrijgen op mijn laptop en natuurlijk zag hij op mijn achtergrond de foto van mij en S staan. Als hij echt op me verliefd is, moet dat zijn hart gebroken hebben. Hij weet natuurlijk niet dat er tussen mij en S niets aan de hand is, écht niets! Maar misschien gaat hij het nu natuurlijk helemaal niet meer vertellen. Misschien maar best, want ik denk toch dat ik zijn hem dan zal moeten kwetsen. Ik vind het erg hoor, maar ik kan er niets aan doen. Ik weet hoe erg het is als de liefde niet wederzijds is. En ik vind het zo raar om normaal tegen hem te doen. Gisteren zaten we te wachten op het laatste lesblok en hij kwam rechtover mij zitten (toeval of niet?). Normaal zou ik hem geplaagd hebben door mijn benen op hem te leggen en ik dacht aan de woorden die Ka had gezegd. "Karen! Doe normaal!" Dus wat deed ik, ik zette mijn voeten tegen zijn knieën. Alweer keek ik expres niet naar de blikken van L en A maar ik hoorde ze hardop denken. Gelukkig was iets later J naast K komen zitten en legde hij zijn benen op de mijne. Het liet mij beter voelen, waarom weet ik niet. Om verder te gaan op vandaag. (Ja, het wordt een lange blog, onthoud wel dat ik een tijdje niet geschreven heb, meer uitleg daarover later.) Opeens vroeg K "zemmen?" (voor degenen die dit niet verstaan: Zijn we er?, Ben je klaar? zoiets.) Dus ik maakte me klaar en vroeg welke bus we hadden. Zijn vrienden waren al door en ik was KV (al die namen met een K! Grrr :p) aan het wachten. K zei tegen mij: "Bedankt dat je op mij wacht K." Wat ik zei was grof maar wel de waarheid: "Euhm, ik wacht eigenlijk niet op u maar op KV :D" Ik deed er een lachje bij om het niet zo grof te laten lijken, maar nu ik erover nadenk, dat maakt het des te grover. Nuja. K, KV en ik vertrokken maar KV moest nog de mevrouw van beeld spreken. We waren dus aan het wachten maar ze zei dat we al door mochten gaan. Dus... K en ik, alleen, van de trap. Ik voelde me ietwat ongemakkelijk, erg eh! Allemaal door M die gewoon insinueerde dat hij verliefd op me is! Ik probeerde normaal te doen en hij ook. We waren gewoon aan het praten. We namen samen de bus (na hem bijna gemist te hebben en weer onnozel erachteraan te lopen) en we zaten naast elkaar. Ik voelde me weer raar. Ik dacht dat iedereen naar ons keek en dacht dat we een koppel waren. Of dat het duidelijk was dat hij verliefd was en dat ik hem zou kwetsen. Ik weet het niet, ik kan het gevoel niet beschrijven, maar ik probeerde mij ervan af te zetten. Omdat alle haltes nu zijn verplaatst door dat stom carnaval, stapte ik een halte vroeger af zodat ik mijn bus nog kon halen. Spijtig genoeg zag ik hem niet meer staan dus begonnen N en ik te lopen naar Eplein. Twee meter voor onze neusjes rijdt onze bus toch niet weg zeker. Jaja... K had me ondertussen al gestuurd dat ook zijn halte verplaatst was en dat hij niet wist waar hij moest zijn. Ik zei dat we onze bus hadden gemist. Er volgden nog een paar smsen tot hij vroeg waar ik was. KV was ondertussen ook toegekomen en met z'n drieën zaten we op een bankje te wachten. Toen we besloten hadden om naar onze nieuwe halteplaats te gaan, kwamen we K tegen. Hij was dus van plan bij mij te komen zitten eh! Ik beelde me meteen een scenario in dat ik alleen op het bankje aan het wachten was op de bus en dat hij plots bij mij kwam zitten en dat ik weer het ambetante gevoel zou krijgen en dat hij zou opbiechten dat ik degene was die zijn hart sneller liet slaan. N en KV hadden niets door en hij ging mee naar onze halte. We maakten weer grapjes, waren grof (dat ben ik nogal veel met K :/) tot onze bus daar was. K stapte naar zijn halte en onze bus reed weg. Zonder ons. Alweer stuurde hij smsjes en die bleven maar doorgaan. De hele tijd. Ik vroeg mezelf af of ik het zo niet uitlokte. Er was niets flirterig aan, maar in het begin was ik ook superblij toen P me stuurde, al was het maar voor school. De smsen stopten toen ik zei dat ik even ging slapen. Had ik niet gestopt, waren we nu misschien nog bezig. Het is erg, ik voel me er schuldig bij. Misschien maak ik hem alleen maar verliefder. Ohnee, in D kreeg ik zijn fototoestel in handen en ik vroeg om een foto met hem. Was dat misschien de aanleiding? Ik weet het niet hoor. Oh, ik krijg plots allemaal herinneringen in mijn hoofd. De puzzel valt in elkaar. Ik heb echt veel bewijzen die wijzen op verliefdheid. Een smsje waarin hij zei dat hij me echt leuk vindt zoals ik ben. Een smsje waarin hij zegt dat het complimentjesdag was... Pft! Nuja. Tot zover K? Waarom is het zo lang geleden dat ik nog geblogd heb? Ik zat er de laatste tijd weer een beetje door eh. P terugzien had me geen deugd gedaan. Ik zat terug in fase 1, niet eten en terug de hele tijd wenen. Gelukkig heb ik me redelijk snel herpakt. Er zijn al een deel van zijn smsen verwijderd, hij komt niet meer voor in mijn dromen en ik dwing mezelf om het hele bed in te nemen! Is dat niet flink van mij? Sorry hoor, maar ik vind dat ik wel een beloning verdien. Wel, kijk ik nog steeds naar zijn huis als ik er passeer met de bus. Minpuntje. Het smsen met J is ook nog altijd niet gestopt. Dat is begonnen, een week nadat het uit was P. Hij vroeg toevallig of ik mee iets ging drinken in G, waar ik eigenlijk helemaal niet studeer en zo zijn we eigenlijk nooit gestopt. Dit is nu ongeveer drie maanden zeker? Veel smsjes dus. Ik vond het trouwens wél super om hem terug te zien. Veel te lang geleden. Hij zag er goed uit. En remember: P niet. Ik heb echt veel te vertellen eh seg, hoera! Ik denk niet dat velen deze blog zullen lezen, hij is veel te lang. Je hebt er waarschijnlijk een uur voor nodig om hem helemaal te lezen en tegen dat hij uit is (de blog) ben je al vergeten wat ik in het begin had geschreven. Tenzij je écht graag leest natuurlijk. (Of veel te nieuwsgierig bent naar mijn leven! Ghah!) Merken jullie ook niet dat ik gelukkiger word? Bij deze: het is zo. Het doet met goed P te vergeten. Ik heb hem hier trouwens nog niet zo veel vermeld. Alweer, hoera voor mezelf. (Straks toch nog even iets over P, of liever of zijn allerliefste zus :).) Weet je dat er een vervolg komt op Lizzie McGuire! Super toch. Ik was echt een DIEHAAARD! Natuurlijk was ik toen nog klein, ik zat nog op de lagere school, maar de film heb ik zeker nog op latere leeftijden bekeken. Ik herinner me zelfs dat ik er een boekje van heb! Zo ben ik fan geworden van Hilary Duff (waarvan ik nu een gehandtekend boek heb, HOERA! Prachtig boek trouwens, al moet ik het nog verder uitlezen.) en heb ik enkele van haar cd's hier liggen. Ik vind het trouwens geweldig dat hier geen limiet op staat van het aantal letters! Hoera voor bloggen.be. Maar goed. Het vervolg zou dus gaan als Lizzie op 'college' zit en het zou nu meer gericht zijn op de romance tussen haar en Gordo. Nog een plusplunt is dat Lizzie niet door iemand anders wordt gespeeld maar door Hilary zelf. Of Gordo Gordo zal zijn, daar weet ik niets van, maar hopelijk wel want hij mag wel gezien worden! Raauwtch. Ik heb trouwens ook het jongere broertje, Matt, eens gegoogled. Toen nog een ukkie maar nu ook mmm-mmm. Google eens Jake Thomas. In december heb ik er alles aan gedaan om aan kaarten van Philippe Geubels te geraken. In september had ik te horen gekregen dat het op onze school een speciale actie was en dan had ik al besloten daar naartoe te gaan. Ik wou ze kopen als verrassing voor P. Zo konden we samen gaan, dat had hij leuk gevonden. Ook wou ik samen met hem naar die decors van F.C. De Kampioenen gaan kijken omdat hij daar echt zot van is en het strafste van al, voor ons 1 jaar had hij mijn gitaar die hij zo 'cool' vindt gekregen. Weet maar wat je mist hoor, P. Maar goed, straks dus meer over P. Philippe Geubels dus. Voor aan die kaarten te geraken moest je blijven tot 5 uur en we hadden die dag les tot 3. Ik zag er dus echt tegen op maar had het er wel voor over. Het probleem was dat je maar één kaart per persoon mocht kopen, dus moest ik iemand overtuigen dat met mij wou meegaan. Uiteindelijk had ik iemand gevonden maar dat was dan allemaal niet meer gelukt en ik ben die dag dan maar naar huis gegaan. Een week later kreeg ik een mail dat er nog 14 kaarten over waren. Zes mensen waren dus gebleven om kaarten te gaan halen.WOOOHW, wat een succes. Ik heb die pee van SoVo echt duizend keer gaan lastig vallen zodat ik zeker aan kaarten zou geraken. Na de kersthappening zou er dus weer een verkoop zijn en ik vond die maar niet! Tot ik hem zag zitten met keiveel studenten rond hem. Ik was ervan overtuigd dat ik te laat ging zijn maar ik wringde me tussen alle mensen door en zei dat ik gepast kon betalen. Het lukte. Ik kreeg geen betalingsbewijs ofzo, al had ik wel betaald en hij had gewoon mijn naam opgeschreven. En die van L. Enkele maanden later, nog steeds niet van gehoord. Ik die pee weer gaan lastig vallen. Telkens kreeg ik het antwoord dat hij die week wel een mailtje zou sturen. Het was geleden van in december maar vorige week kreeg ik eindelijk een mail dat de tickets vanaf dinsdag afgehaald konden worden. Dinsdag was ik niet op school, gisteren was die pee daar niet. Vandaag ging ik 's morgens naar zijn kantoor. Hij was (alweer) niet aanwezig. Dus nam ik tijdens de stagevoorbereiding even een pauze en eindelijk was hij er! En ik mocht mijn plaatsen nog eens kiezen ook. Ik vind het geweldig, ben enorm blij. Ik zit trouwens op rij 7. AAAH! Ik ben zo into Glee eh! Niet te geloven. Ik vind het een geweldig programma! Ik zou sowieso al van musicals en dat daar dan een reeks over is, echt fantastisch! Het is echt iets voor mij! En dat er bekende liedjes in gezongen worden, vind ik nog het leukste van al. "Keep holding on" raakt maar niet uit mijn hoofd. Ik vond de versie van Avril al mooi, maar nu kreeg ik pas écht de boodschap mee. Geweldig nummer. Goed. P dus! Nee, niets over P hoor. Maar over E dus. Ze had me een mail gestuurd, gisteren nog dacht ik. Maar ik heb het dus vandaag maar gezien. Een paar dagen geleden had ze trouwens ook een heel lief smsje gestuurd met de boodschap dat P een klootzak is. Haha, niet waar! :D Sorry hoor. Nee, ze vertelde me dat P niet terug komt op zijn keuzes en dat wist ik ook, ik ken P genoeg. Ik wist dat hij niet naar me zou terugkomen en dat verwachtte ik ook niet, maar hij kon tenminste beleefd zijn en goeiedag zeggen. Het smsje deed me deugd. E biedt me echt heel veel steun. Ik heb zoveel aan haar, dat kan je niet geloven! Dus ik kreeg daarjuist alweer een troostende mail. Ik werd er iets verdrietig van maar dacht dan, NEEN! Geen tranen. Ik wil geen tranen zien! Ik dacht aan de woorden die B me influisterde op het galabal: "Neen, K, niet wenen, slikken! Slik ze in! Niet doen!" Het hielp. Het was maar een ieniemienietraantje. Spijtig dat het daarna niet meer hielp :p Maar nu hielp het dus weldegelijk. Wat E beschreef, was precies hoe ik me voelde. Het klonk zo stom, maar het was wel zo. Ik voel me eigenlijk wel stom. Hoe kan liefde een mens nu zo veranderen? Laat me jouw antwoord weten.
Three months and I'm still breathing. Been a long road since those hands I left my tears in, but I know. It's never really over, no. Wake up! Three months and I'm still standing here. Three months and I'm getting better, yeah. Three months and I still am. Three months and it's still harder now. Three months I've been living here without you now. Three months, yeah. Three months!! Three months and I'm still breathing! Three months and I still remember it! Three months and I wake up.
03-03-2011 om 19:16
geschreven door Sterprinses
27-02-2011
Ga niet weg, ik hou van jou
Die laatste tranen van gisteren waren blijkbaar toch niet de laatste. Ik ben daarjuist begonnen met zijn smsjes te verwijderen. 't Was toch niet zo gemakkelijk als ik dacht hoor. Maar goed. Toen ik die smsjes las, kon ik maar niet begrijpen hoe het komt dat hij me niet meer graag ziet, hij leek zot van mij. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij me nu negeert. Het is écht moeilijk, maar écht waar. Vandaag zouden we elf maanden samen geweest zijn. Ik vind het nog steeds jammer dat 'ons' niet meer bestaat, en ik heb nog steeds veel verdriet om hem. Ik begrijp niet waarom ik hem maar graag blijf zien. Ja, eigenlijk wel. Omdat we zo fantastisch waren samen en omdat we elke keer zo geweldige dingen deden én omdat ik al superlang verliefd op hem was. Ik heb mijn Nijntjeskussen gevonden. Weet je dat die vlek eigenlijk nog steeds te zien is? Ik word verdrietig van alles wat ik zie. Als mensen me iets vragen, snauw ik hen af. Een ander probleem (dat waarschijnlijk door hem komt) is dat ik wel honger heb, maar als ik dan aan tafel zit, niets binnen krijg. Het is verschrikkelijk wat hij me aandoet. Maar hoe ik hem nu gezien heb, zegt wel duidelijk dat ik hem NIETS doe. Hij amuseert zich te pletter zonder mij en heeft er geen problemen mee dat we niet praten. Ik vind het toch niet kunnen dat hij me negeert hoor. Maarja. Ik ga proberen vrolijk te zijn, die rotbui weg te krijgen, maar ik beloof niet dat het zal werken. Die van psychologie heeft me geleerd dat als je lacht na een tijd echt vrolijk wordt. Volgens mij is het bullshit. Als je niet oprecht gelukkig bent, dan word je dat ook niet als je een lach op je gezicht verschijnt. Fake is fake. Ach, ik ben weg. Ik heb niets meer te vertellen.
What hurts the most was being so close.
27-02-2011 om 21:01
geschreven door Sterprinses
26-02-2011
Ik ga verder
Doe maar jong! Doet uw hemdje maar aan dat ik zo mooi vind! En doet uwen das maar aan da we samen hadden uitgekozen omdat die bij mijn kleed zou passen! Negeer mij maar! De hele avond door! Proficiat om mij zo aan het wenen te krijgen, keer op keer. Ge zijt echt ne klootzak geworden, wete da?! Maar écht waar. In de kont knijpen van S waar ik bijsta? Proficiat jong, goe gedaan. Ik heb mij echt geweldig geamuseerd!
Ik ben dus terug van mijn vierdaagse met school. Was heel leuk, ik heb me geweldig geamuseerd. De meisjes waren zo leuk, we hebben hele leuke dingen gedaan. Het was wel vermoeiend maar dat was het waard. Gisteren was het dan galabal, op vierdaagse heeft J echt keiveel kapsels op me uitgeprobeerd, soms wel zeven per dag. Ik vond het echt fantastisch als ze zo in mijn haar bezig was en zij vond het leuk om in mijn haar bezig te zijn, dus dat kwam goed uit. Wat ik met mijn haar wilde doen, namelijk de Frech Twist, lukte niemand echt goed. Ook ik kon het dus niet. Ik vroeg dus aan mijn zus of zij het wilde proberen en ze stemde toe maar toen het tijd was om mij klaar te maken, lag ze te slapen. Ik probeerde het dus zelf en de manier hoe J het had uitgelegd, lukte helemaal niet. Dus ik probeerde zelf maar iets en besloot alles met duizend speldjes vast te steken. Het zag er redelijk goed uit. S kwam me ophalen en het deed echt deugd om haar nog eens terug te zien. Ik kreeg trouwens nog een cadeautje voor mijn verjaardag. Toen we op het galabal aankwamen, vond iedereen mijn haar echt geweldig. Enkelen vroegen bij welke kapper ik het had laten doen en dan was ik natuurlijk superfier om te vertellen dat ik het zelf had gedaan. Het was leuk de meisjes terug te zien en we hadden veel te vertellen. Er werden ook foto's gemaakt die er nog redelijk mooi uitzagen. Toen zag ik opeens S, dus wist ik dat P ook ging volgen. Ik zag ook M, begroette hen en ohja, daar was hij. Hij kwam er bij staan en negeerde mij compleet, maar ik ging naar hem toe en gaf hem een kus zonder hem aan te kijken, dat heb ik in die heel die avond niet gedaan. Ik bedoel daarmee dat ik wel naar hem gekeken heb, maar nooit in zijn ogen. Had ik hem geen kus gegeven, dan had hij mij gewoon helemaal genegeerd, wat hij ook voor de rest van de avond heeft gedaan. Hij was echt een klootzak. Hij amuseerde zich te pletter, deed nogal close met al mijn vriendinnen en als zijn vrienden (die ook mijn vrienden zijn) bij mij kwamen staan, maakte hij dat hij weg was. Hij negeerde mij echt compleet en vermeed me als de pest. Hoe hatelijk is dat wel niet als hij mij op de dag dat hij het gedaan maakte smeekte om hem niet te negeren als ik hem zag? Hij is echt... ARGGHH! EN ZIJN HAAR IS LELIJK!!! Gelukkig deden de jongens tenminste wél normaal tegen mij. Eerst ging het nog goed, S bleef bij mij staan (zijn vriend die ook mijn vriend is) en hij vertelde me dat ik kalm moest blijven en stelde me een beetje gerust. Daarna zag ik J (EINDELIJK! :D) en ik was echt superblij hem te zien en hij ook. We hebben veel gepraat en besloten met elkaar te dansen maar een slow werd er eigenlijk niet meer gedraaid. Meerdere keren heb ik me naar buiten moeten begeven omdat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Iedereen stond achter mij en iedereen was er om mij te troosten, alleen had P er geen oog voor. (Ik zorgde er dan ook voor dat hij me niet kon zien. Was hij in de buurt, draaide ik me om zodat ik zijn gezicht niet zag omdat ik dan anders toch meteen begon te wenen.) Het was echt verschrikkelijk. De hele avond stond ik daar gewoon te staan, iedereen kwam bij mij en zei dat ik moest bewegen en moest lachen en als ik dat deed, was het toch maar fake. Maar goed, als ik de afleiding had (bv. bij B) ging het weer wel goed, maar anders... Ik zeg niet dat ik me niet geamuseerd heb, ik vond het leuk. Maar ik had het nog veel leuker gevonden moest P er niet geweest zijn. Om kwart na 2 besloot ik weg te gaan omdat ik het gewoon echt niet meer aan kon hoe P deed en ik kon niet blijven wachten op die slow die ik met J zou doen. Ik weende voor de laatste keer (op het galabal zelf) en vertelde tegen L en S dat ik naar huis zou gaan. Ik ging terug naar binnen om afscheid te nemen van M en V. En dan vooral van J. Dan ging ik naar buiten om te wachten op mijn papa die me zou komen ophalen. Toen hij er was, zag ik dat al een bericht van J had. Hij stuurde: 'Ik heb niet met u gedanst! Ö x' Oke, ik was ook wel een beetje teleurgesteld en iedereen kon maar niet zwijgen over hoe mooi wij samen zouden zijn als koppel, maar neen, nu toch nog niet hoor. Al sta ik nu wel een stap verder hoor. Nu ik heb gezien hoe P doet. Echt, ik ga verder. Ik zit nu echt in de fase waarin ik kwaad ben. Deze week zullen zeker zijn smsjes verwijderd worden. Op naar de volgende! Dat zeg ik. Ohja. Nog iets belangrijks. Toen ik mijn jas ging halen in de vestiaire, keken die mevrouwen mij allemaal aan omdat mijn ogen er waarschijnlijk nog waterig uit zagen. Die ene mevrouw begon tegen mij te praten. "Aj kind toch, ge zijt al ne gansen avond aant wene, keb et wel gezien ze, al gans den avond is da zo!" Ik kon niet lachen. "Kwil der mij altijd nekeer naartoe schieten ze! Alst er ier ne stoute jongen rondloopt!" Daarna kwam ze nog eens bij mij. "Tis toch ni om ne jongen da ge weent eh?" Ik knik. "Mah kind toch. Der zwemmen nog genoeg visjes in de zee ze!" Vriendelijk lachje. "Joa, kem da gezien, ge zijt al gans den avond bezig, mah schaap toch. Ist hij ier misschien?" Ik knik. "Me een ander." Ik schud. "Ah. En hoe oud zijde gij?" 19. "Ge zit ook int zesde? Of... Oudleerling?" Ik knik. "Moek mijne zoon ies gaan halen? Wacht ik ga die gaan halen. Das nog ne schone ze. En tis ne grote. Hijs ne meter 90!!" Ik lach. "Da kom wel goe jong. Ge moet da u allemaal ni zo aantrekken. Hij ist ni waard!" Ik vond het echt een hele vriendelijke mevrouw maar eigenlijk kreeg ik door haar terug tranen in mijn ogen. Niet veel later was ik dan weg. Toen ik in mijn bed lag, weende ik nog eens goed en ik besloot dat dit mijn laatste tranen om hem zouden zijn. Zoals ik al zei: Ik ga verder.
26-02-2011 om 14:58
geschreven door Sterprinses
21-02-2011
Oh Goood, I am single as fuck!
Het is niet netjes dat je niet hebt geantwoord hoor. Foei P! Foei, foei, foei! Dan hang ik er maar een theorie aan vast. Je houdt nog steeds van mij en probeert daarom wat minder contact met mij te houden. Als je zou antwoorden, zou je hart pijn doet omdat je beseft hoe geweldig je me nog steeds vindt. Natuurlijk ben je te mannelijk en te koppig om toe te geven dat je mij terugwil. Maar mij nog graag zien, dat doe je nog altijd. Morgen verjaart de allerliefste vriendin die ik heb! Ik vertrek ook tevens (is dat een juist een woord, dat lijkt wel het meervoud van teef :/) op vierdaagse met school. Het zal wel leuk worden, maar wel vermoeiend waarschijnlijk. Hopelijk mis ik P niet te veel, maar als dat wel het geval is (en ik weet dat dat erg is...) heb ik nog steeds foto's van hem en mij op mijn gsm staan. Je zou er van versteld staan hoe vaak ik die nog bekijk hoor. Oh. Toevallig! Ik heb een mail gekregen van de vriendin die morgen verjaard. Ja, het is trouwens de zus van P. Ze stuurt mijn theorie helemaal in de war!!! Maar ik ben wel opgelucht. Ik zat er echt mee dat hij niet had geantwoord! Ze laat dus weten dat ik het niet persoonlijk moet opvatten dat hij niet heeft teruggestuurd omdat hij dat bij niemand doet. Jeeej! Maar toch vind ik dat hij geantwoord mocht hebben hoor, ik ben tenminste acht maanden dezijne geweest, kan daar geen kleine moeite meer vanaf, ja?! En E, je kan zien dat jij antwoordt op mijn 'Gelukkige verjaardag'- bericht of er zal wat zwaaien! Ik antwoord ALTIJD op gelukkige verjaardagberichtjes! Ook al had ik nu zo weinig geld en stuurde ik helemaal niet gratis! Iedereen kreeg een antwoord terug, want ik apprecieer het dat mensen aan mij denken als ik verjaar. Bijgevolg zal ik dat bij hen ook doen. P was een uitzondering. Hij heeft helemaal niet aan demijne gedacht. Het komt trouwens in mijn hoofd op: vorig jaar heeft hij wel gestuurd. Ik weet het nog goed. We zaten allemaal samen in de klas omdat het 100dagenvoorbereiding was en hij was er die dag juist niet. Ik had me zo verheugd op de kussen krijgen van hem en hij was zelfs bezig over een cadeautje enzo... Jaaa, toen zat het er echt al aan te komen. Ohja, natuurlijk, dan was het geweldige moment op onze klassenfuif al gebeurd natuurlijk. Maar goed, dat gaat nooit meer gebeuren. Alhoewel, zeg nooit nooit natuurlijk. Nog vier dagen en ik zie hem terug. Niet goed dat ik zelfs aan het aftellen ben. Ik stel me er te veel van voor!! Maaaar! Ik heb wel een plan. Ik ga het nog niet verklappen, want ik weet niet of ik het zal uitvoeren of niet. Ik kan natuurlijk altijd één van de boys inschakelen om mij te helpen, maar dat zie ik op het moment zelf wel. S zei dat P en ik misschien eens konden praten op het galabal. Ik weet het niet hoor. Ik denk niet dat ik daar zin in zal hebben en hij nog minder. Als hij me terugwil, moet hij mij gewoon maar kussen. En ik weet dat dàt niet zal gebeuren. Spijtig dus, daar zal ik mee moeten leren leven. Het lukt wel al beter. Het is tenslotte ook bijna drie maanden geleden. Oh damn, de 27ste zouden we elf maanden samen zijn. Zucht! Nu goed. Ik deed gisteren mijn galakleed aan, of wacht, heb ik dat niet al verteld? Nee, dat was tegen S geloof ik. Dus. Ik deed gisteren mijn galakleed aan en de rits raakte niet meer dicht! Ik wist dat ik verdikt was, maar aaaargh, ik stond helemaal te freaken. Uiteindelijk ging die nog heel goed dicht en was het doordat het draadje om omhoog te hangen er tussen zat, maar dan nog. Ik zie er nu wel beter uit dan vorig jaar. Mijn kapsel is ook gekozen, alleen heb ik geen tijd gehad om het uit te testen. Nouja, op de vierdaagse dan maar. Nog één vraag: Is het normaal dat ik nog steeds zijn naam omcirkel als ik die tegenkom in een tekst? (In wiskunde komt die naam echt in veeeeel vraagstukken voor!) Tot over vier dagen! De volgende blog zal waarschijnlijk voor zaterdag zijn, want vrijdag kom ik pas om vijf uur terug op school, dan moet ik nog naar huis geraken en daarna is het galabal. Denken jullie eens aan mij als ik sta af te zien? (Niet alleen omdat ik immens hoge hakken draag maar ook (vooral) omdat ik P ga zien en mijn blik niet ga kunnen afhouden van hem. Pas op als hij er sexy uitziet eh!! Hij gaat er sexy uitzien. Hij ziet er altijd sexy uit.)
21-02-2011 om 21:32
geschreven door Sterprinses
19-02-2011
After a hurricane comes a rainbow
Het geld op mijn gsm was op wat betekende dat ik vandaag op P zijn verjaardag geen sms kon sturen. Ik herlaadde speciaal mijn kaart daarvoor en ook omdat het lastig werd dat ik niet kon antwoorden op de andere smsjes. Ik stuurde dus heel beleefd en neutraal maar je moet niet denken dat ik een antwoord heb teruggekregen hoor. Wat scheelt er toch met hem? Het is toch niet dat ik iets verkeerds heb gedaan?! Ik zeg niet dat hij de liefde van mijn leven was, want ik ga ervan uit dat ik veel langer van hem zal houden.
19-02-2011 om 16:53
geschreven door Sterprinses
18-02-2011
I'll love you till the end
Je was een mooi hoofdstuk uit mijn leven. Misschien duik je nog wel eens op in één van mijn volgende hoofdstukken en draait het misschien allemaal uit op een happy end.
18-02-2011 om 23:21
geschreven door Sterprinses
17-02-2011
You meant to make me happy
Ik probeer mij erover te zetten en echt heel sterk te zijn, maar de laatste tijd praat ik echt immens veel over hem. Ik zie hem nog graag, dat weet ik, en de ene moment wil ik denken: "Het gaat me niets doen als ik hem zie", terwijl ik weet dat het enorm veel met me gaat doen en dat ik ga moeten vechten tegen de tranen die opborrelen en het gekrijs en geschreeuw binnenin. De tijd heelt, maar het gaat traag. Op FB verscheen er een nieuwe foto van hem. Telkens ik zijn foto of zijn naam zie, staat mijn hart een seconde stil. Ik krijg het helemaal warm en word zelfs een beetje nerveus. Ik kan mezelf niet wijsmaken dat ik hem niet meer graag zie, dat hij me niets meer doet, want ik weet maar al te goed dat dat wel zo is. Hij doet me meer dan iemand kan denken. (Ik heb opgemerkt dat steeds meer mensen mijn blog lezen, waarvoor dank. Bedankt dat er zovelen hebben gereageerd op mijn blog van gisteren! (NOT!)) Ik hoop dat je niet grof gaat doen wanneer ik je zie of dat je me negeert... Ik weet helemaal niet hoe je zal reageren, maar weet wel dat ik er enorm sexy zal uitzien en dat je zal denken aan die tijd van toen. Dat je de dag nadien zelfs nog eens zal terug denken aan mij omdat ik er toch écht mooi uit zag en dat je een jaar geleden daar samen met mij was. Dat we partners waren en dat we elkaar iets later ook zo echt konden noemen. Weet maar dat je mij zal missen en dat ik dat ook doe.
17-02-2011 om 23:00
geschreven door Sterprinses
16-02-2011
Is beter nog ver?
Weet je nog dat jij speciaal mijn handdoek van Tinkerbel kreeg om je af te drogen?
Ik keek daarnet naar foto's van P en mij. Ik kan daar écht van genieten. Omdat ik zoveel met fotografie bezig ben, wou ik niet anders dan foto's van hem en mij maken maar hij deed dat niet graag, dus is dat maar één keer gebeurd. Enkele weken geleden ontdekte ik nog een nieuwe foto van hem en mij op de facebook van C. Ik vond hem geweldig mooi! (De foto, mja, P eigenlijk ook.) Hij had mij vast rond mijn heup en ik hem in zijn nek. We waren echt gelukkig. Ik kan me nog enkele gelegenheden inbeelden waar er nog foto's van ons gemaakt zijn die ik nooit heb gezien. Bijvoorbeeld op de BBQ of op de dag waar ik samen met J moest optreden. En nog enkele andere! Ik vind het spijtig dat ik die foto's nooit gezien heb en zou ze graag in mijn bezit krijgen. Oke, ik weet dat het raar klinkt omdat we geen koppel meer zijn, maar misschien zitten er nog mooie foto's tussen en dat zou mij een goed gevoel geven om eindelijk definitief proberen af te sluiten. Heb je nog foto's van P en mij, stuur ze dan even door alsjeblieft. Bedankt!
Ik weet nog dat ik op het bedampte glas een hartje schreef met een P en dat jij er ongemerkt een K had bijgezet zodat het P <3 K werd.
16-02-2011 om 19:56
geschreven door Sterprinses
15-02-2011
Het lot kan gruwelijk zijn
Ken je dat gevoel dat je plots de geur van je geliefde ruikt maar dat dat eigenlijk niet kan omdat je weet dat hij niet in de buurt is? Dat je toch even rondom jou kijkt om te checken of hij daar toch niet toevallig staat? Ik had daarjuist zo'n gevoel. Alleen... ik zat in mijn bed, dus ik wist wel héél zeker dat hij niet aanwezig was in mijn kamer. (Tenzij hij onder mijn bed ligt!) Ik zat in mijn bed en ik rook hem. Ik schrok (en dat heb ik élke keer) en wil hem dan opnieuw ruiken door beter adem te halen, maar dan is de geur al weg. Wat ik dus moet doen als ik hem de volgende keer ruik, is rustig blijven en genieten van de geur. Maar dat kan ik niet door de schok. Ik had vandaag in de middag vrij en heb drie uur geslapen. Toen ik wakker werd was ik eigenlijk nog steeds moe en ik kan maar niet denken hoe dat komt. Wat er wel de hele tijd door mijn hoofd spookt, is dat galabal. Zucht. Ik heb me daarnet ingeschreven. En ohja, ik ben er zeker van dat P komt. Ik moet dus proberen te stoppen met scenario's te bedenken die zouden kunnen gebeuren. Niet zo gemakkelijk als gedacht. Verder heb ik niet veel te vertellen. Ik ben een beetje verdrietig. Ik probeer sterk te zijn maar dat draait altijd op niets uit. Dus ik besloot nog maar eens een cd op te zetten dat E voor me gemaakt had, maar eigenlijk maakte mij dat nog verdrietiger... Ik moet plots aan iets denken. Ik heb de serie 'Dubbelleven' gevolgd en donderdag was het de laatste aflevering. Ik vond ze enorm mooi want het liep voor iedereen goed af. Behalve voor Johan natuurlijk (jeweetwel, de kale) omdat hij alleen achterbleef. Karen zocht Johan op om te vertellen dat ze niet verliefd op hem was en ze omhelsden elkaar. Natuurlijk moest ik denken aan P en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Eigenlijk zijn wij heel mooi uit elkaar gegaan en kan ik niet anders dan goeie dingen aan hem bovenhalen. (Die zin klopt niet echt.) Al wat ik kan zeggen is dat ik het nog steeds jammer vind dat we uit elkaar zijn. Afsluiten met een citaatje dan maar?
"Ik wil wel dat je weet dat je mijn beste liefje was." 'Jij ook het mijne.'
15-02-2011 om 20:44
geschreven door Sterprinses
14-02-2011
There's always a place in me that you can call home
Het is de eerste keer dat ik mijn verhaal over P aan N heb verteld. Niet zo gedetailleerd, want dan ben ik wel een tijdje bezig, maar de belangrijkste dingen werden toch genoemd. Omdat N sinds enkele weken nu ook single is, vertelt ze me af en toe hoe het nu gaat. Dit was de aanleiding dat ik mijn verhaal ook deed. Ik moest op een bepaald moment gewoon stoppen met praten want anders was ik zeker in tranen uitgebarsten. Dat had ik echt nog nooit gehad, dat ik het zo moeilijk kreeg. Er kwamen natuurlijk wel veel herinneringen naar boven. Waar ik hem het laatst had gekust bijvoorbeeld. Dat ik hem sindsdien niet meer had gezien. Toen we op de bus zaten, stapte E op. De zus van P. Ik gaf haar een tik en vroeg haar hoe het ging. Ze kwam bij ons zitten en we vertelden enkele dingetjes. Daarna stapten A en S op, die ik ook goeiedag zei en A had enorm veel te vertellen. Tegen N en E werd dus even niets meer gezegd, maar toen A van de bus was, werd er terug gepraat. Niet veel maar toch. Eigenlijk had ik enorm tegen E te vertellen maar ik vond het zo raar omdat iedereen op de bus dat kan horen, en wees maar zeker dat iedereen meeluistert. En ook omdat N erbij zat. Daarom heb ik eigenlijk niet zo veel gepraat. Maar ik was wel blij haar te zien! Ik had tegen N ook verteld over het galabal, dat ik P daar niet wilde tegenkomen enzo. Zij begon al meteen dingen te zeggen zoals: "Da kom goe jong! Gulle komt terug same!!" Jaja. Niet dus. Spijtig genoeg. Ohja, vandaag is het Valentijn. Dat is al de derde keer dat ik dat vandaag vergeet. Normaal ben ik wel iemand die zo'n dag nooit vergeet omdat ik altijd enorm romantische dingen verwacht. Deze keer dus niet. Misschien omdat P echt volop in mijn hoofd zit en ik gewoon de tijd niet heb om na te denken of het nu een feestdag is of niet. Of misschien omdat ik al te veel romantische scenes heb bedacht met P in de hoofdrol. Zou ermee te maken kunnen hebben. Gisteren moest ik denken aan hoe P het haatte om op de bus te zitten en die toch nam om bij mij te kunnen zijn, OOK AL kon hij gebracht worden door zijn papa. Er was weer sprake van immens veel tranen maar ik laat ze zoveel mogelijk vloeien zodat ik er geen meer over heb op het galabal. Is dat niet slim bedacht?
14-02-2011 om 19:32
geschreven door Sterprinses
13-02-2011
Wanneer komt mijn wens uit?
Ik wou dat hij zichzelf zag zoals ik hem zie. Misschien zou hij dan begrijpen wat ik voor hem voel. Dan zou alles misschien terug goed komen.
13-02-2011 om 19:27
geschreven door Sterprinses
12-02-2011
Open up your eyes boy
Gisteren was dus mijn verjaardag. Ik ben 19 geworden :) en ik moet zeggen dat het écht één van mijn beste verjaardagen was. Twee nadelen: P heeft helemaal niets laten weten, niet via sms, niet via FB, niet via mail, terwijl zijn zus dat uiteraard wel heeft gedaan. Ik vertelde dat tegen J die zei dat hij dat niet zou durven en ik denk dat J wel eens gelijk zou kunnen hebben. Zo is P wel, maar daar probeer ik dus niet te veel aan te denken. Ik probeer mij erover te zetten, maar toch zie ik hem nog steeds graag. Het tweede: V is mijn verjaardag zelfs vergeten. V, je weet wel, één van mijn beste vriendinnen! Zo erg, vorige week sprak ik nog met haar af. Ik heb het haar zelfs nog gezegd wanneer ik jarig was! Maarja... Ik zal haar misschien nog een smsje sturen met een boodschap dat lijkt op: "Bedankt dat je mijn verjaardag bent vergeten..." Al wil ik dat het niet grof overkomt, toch wil ik dat ze er haar slecht bij voelt. Van M had ik ook geen smsje gekregen, maar dan wel een boodschap op FB. Sorry, maar als je mijn nummer hebt en je bent écht een goede vriend(in) van mij, dan stuur je een smsje en geen boodschap op FB. Dat is één van mijn principes dat ik namelijk zelf toepas. Maar goed, zij liet tenminste wél nog iets weten, wat van V dus niet gezegd kan worden. Ik kan niet klagen over het aantal smsjes die ik gekregen heb, ik kreeg er namelijk de hele dag door, maar ik had er dus wel meer verwacht van de personen die ik graag zie. Ik moet toegeven dat het hard aankomt als ik geen smsje krijg van iemand waar ik het wel van verwacht. Maar goed. Ik denk dan bij mezelf: "Op hun verjaardag moeten ze ook geen smsje verwachten van mij hoor!" Maar zo ben ik eigenlijk niet. Ik onthou tenminste wél verjaardagen! Nu vraag ik me wel af of ik naar P moet sturen of niet. Ik zou het heel graag willen maar misschien is het dan weer te obvious dat ik hem graag zie. In ieder geval: als ik een smsje stuur, zal het vrij neutraal zijn. Als hij niet antwoord, moet hij er volgend jaar inderdaad geen meer verwachten. In een jaar kan er natuurlijk veel gebeuren, dat moet je mij niet vertellen. Laat ons hopen dat ik dan al lang over P ben. Ik vertel dus over gisteren, 11 februari 2011. Ik was nog niet wakker en ik kreeg al smsjes, dus dat maakte me al blij. Ik had er moeite mee om uit mijn bed te komen wat ik anders nooit heb op mijn verjaardag. Het uitkijken naar mijn verjaardag was dit jaar ook enorm anders. Normaal was ik al maanden op voorhand aan het berekenen hoe lang het nog zou duren eer ik zou verjaren. Nu heb ik er echt bijna niet aangedacht. Toen iemand me donderdag iets zei in de aard van: "Ja, dan kan je dat aandoen voor morgen! :D", antwoordde ik doodserieus: "Wat is er morgen misschien?" Dan kreeg ik zo een blik terug van, alleeeee! En ik dan zo: "Ahjaaa. Ja. Wow, mijn eigen verjaardag vergeten? Dat kan toch niet!! Raar!" Het wàs ook écht raar. Maar goed dat ik het de dag zelf niet vergeten ben zoals V. Na de smsjes beantwoord te hebben, maakte ik me klaar, ging naar beneden, kreeg ik verjaardagswensen van mijn papa. Ik zag dat de 'gelukkige verjaardag'-slinger omhoog hing zoals elk jaar en zag al een klein cadeautje op tafel van mijn moeder. Toch moest ik me haasten zodat ik mijn bus niet zou missen. Toen de bus er was had N plaats voor me gehouden en zei ze keionenthousiast: "Gelukkige verjaardag..." En dan nog op zijn dialect ook. Het leek op: "Gelukkige verjoardag" Maar goed, ik bedankte haar en vroeg wat er scheelde. Er was duidelijk iets aan de hand en ze deed haar verhaal dan ook helemaal uit te doeken. Het was een goed gevoel om te weten dat N mij vertrouwde en zulke dingen aan mij vertelde, ik zie haar ook echt als een vriendin. Zij was trouwens de eerste dat een sms had gestuurd. Toen ik op de tweede bus zat, kwam J bij ons zitten maar die was het duidelijk ook even vergeten. K en T volgden en riepen keiluid gelukkige verjaardag waarop J plots hetzelfde zei. S was ongeveer gelijk met K en T. K kwam naast mij zitten en zei dat ze iets voor me had. Ik was verbaasd en het was een kroon. Ik moest die dan nog opzetten ook. Het was leuk maar iedereen bekeek mij dus besloot ik hem toch maar af te zetten. Toen we op school waren, verplichtten ze me om hem terug te dragen. Ik moest de refter door en iedereen bekeek me. Toen we ons neerzetten aan een tafel, zette ik hem maar weer af. T was de hele tijd foto's aan het trekken en dat stond ons niet aan! Ze waren allemaal even belachelijk en op sommige had ik zelfs een dubbele kin. Maar goed. Toen gingen we naar boven en de hele klas zat daar al. Ik had mijn kroon op (verplicht) en haastte mij naar het blad om te kijken waar we moesten zijn. Ik moest me (alweer verplicht) omdraaien naar de klas om te kijken hoe ik eruit zag met de kroon. Jeeeej, lach allemaal maar eens goed met mij. Maar ik kon er nog een beetje mee lachen, al was ik het meest beschaamd. De leerkracht van muziek passeerde en wenste mij een gelukkige verjaardag omdat ze het nog wist van gisteren (zie vorige blog.) Ze zei tegen de anderen van mijn klas dat ze zeker moesten zingen voor mij! Ik lachte maar eens verlegen terug en hoopte dat ze dat niet gingen doen. S begon toch en er volgden er een paar maar omdat niet iedereen meedeed, deed S alleen verder. Ik bedankte haar en toen gingen we de klas binnen. Daarvoor waren er al enkelen naar mij gekomen om mij te kussen. T was de eerste, die had het op de bus al gedaan. Op school waren het K, S, J, A, L, EDB, Lo, La, Ke... In de les werden er ook een paar dingen gezegd omdat ik jarig was, de kroon verklapte namelijk alles, ik kreeg ook een kaartje gemaakt op een cursusblad door van Lo, La en I. Na de les kwamen de jongens op me af. M, R en ook J. Ik denk dat zij de enigen waren. K heeft zelfs geen gelukkige verjaardag gezegd! En dat stelt me diep teleur. Ik weet niet van wie ik nog allemaal kussen gekregen heb, maar het waren er wel nog veel. Toen de les dus gedaan was, moesten we naar beneden en besloten we ons neer te zetten in de refter. Ik had speciaal brownies gemaakt voor mijn friends, maar eigenlijk waren die niet zo goed gelukt. (de brownies, niet de friends.) Ik pakte ze uit en er werden overal kaarsjes opgezet. Ze werden aangestoken en ik moest ze allemaal tegelijkertijd uitblazen en mocht een wens doen. Ik maakte dus de wens die ik altijd deed. (Zie enkele blogs geleden over wensen doen en hopen) Toen verdeelde ik de brownies en iedereen begon smakelijk te eten. Ze namen zelfs nog een tweede! Terwijl ik er maar één opkreeg. Ik vond het niet erg, want anders zou ik niet gezegd hebben dat ze nog een tweede mochten nemen. Ik had ze namelijk speciaal voor hen gemaakt. Daarna kreeg ik van N een bekertje pasta omdat dat gescheurd was :p Ze zou naar 't stad gaan en dit niet kunnen meenemen, vandaar dat ik het mocht opeten. "Veur awe verjoardag" Ik zeer twijfelend: "Ah... Bedankt?" Maar 't was wel lekker. Ik kreeg nog vele smsjes, de hele dag door. Dit omdat iedereen vakantie had, namelijk lesvrije week, en ik de enige was die die week al naar school moest. Iedereen stuurde dus wanneer het hen uitkwam, waarschijnlijk als ze wakker werden en dacht dat ik ook vakantie had natuurlijk. Want als ik eens de tijd had om te antwoorden, bleven ze maar terugsturen. Sorry, maar ik heb wel les! Nuja, daarna volgden er nog 2 vakken en die van wiskunde was van plan ons te houden tot ze alles gezien had tot waar zij wilde. Gevolg was dat we maar om 25 na 4 buiten mochten. Niet zo erg want L, A en ik hadden afgesproken samen te gaan bowlen. Ze hadden samen cadeautjes voor me gekocht en besloten die dan aan mij te geven. Ik moet zeggen dat die echt niet vriendelijk waren waar we gingen bowlen! Ze was ons trouwens nog eens vergeten ook. Er waren zogezegd geen bowlingsbanen vrij maar toen we zelf eens een kijkje gingen nemen, zagen we wel dat er drie bowlingsbanen waren die niet bespeeld werden. Nuja. Ik kreeg een gigantisch potlood, een portefeuille in de vorm van een uil dat superschattig is, een lotje (waarmee ik gewonnen heb), dinokoeken, chocolade, lipgloss, een supermooie kaart, stickers! en nog zoveel meer, het was echt geweldig. Ik vond het echt leuk om met hen eens alleen een ding te doen want dit was nog nooit eerder gebeurd. Ik verloor met bowlen en daarna gingen we naar huis. Toen ik thuiskwam lagen er nog superveel pakjes op mij te wachten! Ik kreeg echt leuke cadeautjes die ik niet had verwacht! Het was dus echt een superleuke verjaardag. Nog één ding wil ik zeggen, waar ik zoveel aan denk en waarmee ik mezelf probeer te troosten. Misschien kan het ook een troost voor anderen zijn, waaruit ze iets kunnen leren.
Je kan niemand verplichten om je graag te zien of van jou te houden. Soms moet je zelf de stap durven zetten.
12-02-2011 om 13:43
geschreven door Sterprinses
10-02-2011
I can't force myself to stop loving you
Hij was daarnet nog eens online op msn en ik besloot terug mijn kans te wagen. Vriendelijk zijn kan nooit kwaad. Ik begon dus tegen hem te spreken en ik kreeg een antwoord terug. Ik vroeg niet hoe het met hem was want dan kreeg ik zeker die vraag terug en dan moest ik liegen en daar had ik geen zin in. Ik vroeg dus hoe het met zijn examens was geweest waarop hij 'semi' antwoordde en dat woordje bracht me terug naar de tijd die we samen hebben doorgebracht. Ik mis hem nu nog meer dan daarvoor. Hij vroeg hoe het bij mij was geweest en ik zei dat ik er op alles door was en dat dat niet velen gelukt was. Hij zei 'ja fiere' en ik gaf toch wel toe dat ik dat was. Daarna werd er niets meer door hem gezegd. Ik vond het stom om na twee minuten opnieuw iets te zeggen want dan lijkt het zo duidelijk dat ik supergraag met hem wil praten. Ik had echt nog duizenden vragen zoals bijvoorbeeld of hij naar het galabal zou gaan, maar dan zei hij opeens 'mja' 'ik ben weg' 'bye x'. Okeeeee, we hebben nog geen vijf zinnen tegen elkaar gesproken, is dat niet zielig...? Hij voelde zich nu waarschijnlijk verplicht om te antwoorden maar haat het om tegen mij te praten en gaat er dan maar vandoor. Ik kan het niet verdragen dat ik hem nog graag zie en hij mij niet. Hij zal waarschijnlijk niet eens weten dat het morgen mijn verjaardag is... Ik ben echt teleurgesteld, weet je dat. Ik moet echt over hem geraken eh, maar dat is zo moeilijk. Ik vind hem nog altijd geweldig en ik mis de dingen die we samen deden. Ik mis mijn maatje, mijn beste vriend. Ik heb het al eens gezegd, maar nog steeds ben ik jaloers op iedereen dat een liefje heeft... Toen ik daarjuist met de bus naar huis kwam zag ik twee verliefde pubers van 13 op elkaars schoot zitten. (Dat gaat natuurlijk niet 'op elkaars schoot zitten', maar het meisje zat dus op de jongen. Zijn schoot eh.) Ik begin zelfs gedachten te krijgen zoals: "Als die een lief heeft, en ik niet, hoe erg is het dan wel niet gesteld met mij?" Maar de dingen worden steeds beter, maar toch ik nog veel aan hem, word ik nog dikwijls aan hem herinnerd en zou ik nog steeds met hem gaan moest hij me terugwillen. Maar het gaat beter. Ik heb er al een tijdje niet meer om gehuild, dus dat is ook al goed eh. Morgen is dus mijn verjaardag :) eeen, vandaag in muziek vroeg de leerkracht toevallig of er vandaag iemand jarig was. Ik zei: "Morgeeeen" waarop ze meteen naar mij keek. Ik moest in het midden van de kring gaan zitten en de rest van de klas (ongeveer 40 man dus) moest rond mij gaan zitten en moesten het liedje dat we juist geleerd hadden, zingen in canon. Het was geweldig! Het maakte mij blij :) Ik ben benieuwd voor morgen :) Ik heb daarnet brownies gemaakt voor de friends, hopelijk vinden ze ze lekker. Ik wil nog één boodschap kwijt en daarna zijn jullie voor vandaag weer van mij vanaf. P, ik zie je nog enorm graag.
Tell me why I keep on loving you when it's clear you don't feel the same way for me. The problem is, as much as I can't force you to love me, I can't force myself to stop loving you.
10-02-2011 om 20:04
geschreven door Sterprinses
08-02-2011
What if I told you it was all meant to be?
Gisteren heb ik de uitnodiging van het galabal gekregen. Ik had al besloten niet te gaan want wat heb ik daar te zoeken? Vorig jaar was MIJN galabal! Ik had de perfecte date en ik heb er van genoten. (Mijn date was P :)) Maar nu smeken al mijn vriendinnen erom om toch naar het galabal te gaan. Het ding is dat ik P er niet wil tegenkomen... Ik weet niet of hij er naartoe zal gaan maar als M gaat, zal hij P zeker meesleuren. Ik vertelde het aan S en hij wist ook niet echt of P ging maar hij dacht van wel. Pft! Niemand weet hoeveel pijn ik heb door P en hoeveel pijn het doet als ik hem nog eens zie ook. Het is enorm confronterend en ik kan dat niet aan. Ik ga de hele avond verdrietig zijn. PLUS! Als ik weet dat hij daar rondloopt, ga ik constant naar hem op zoek zijn... Wat als hij spreekt? Wat als hij me negeert?! Wat als ik hem zie flirten met anderen? Pft, ik heb er écht geen zin in. Ik word gewoon al verdrietig op voorhand. Het enige dat ik kan hopen is dat hij niet komt. (Of dat hij toch komt en naar me toe komt en mij kust omdat hij me terugwilt. Maar dat zie ik niet gebeuren.) Hoe kan ik nu te weten komen of die gaat of niet? Ik ga het hem niet vragen, hij antwoordt toch niet... En dan had hij tegen mij gezegd dat hij niet wilde dat ik hem negeerde als ik hem tegenkwam eh! Pft. S had me een mail gestuurd om te vragen hoe mijn examens waren geweest en wanneer ze haar punten zou krijgen. Zij was degene die écht wil dat ik kom, dus ik zou het alleen doen voor haar... Ja, misschien denk ik er te veel bij na, maar P leeft dan nog altijd in mijn hoofd eh. Waarom zijn we nu gewoon niet meer samen? Dan zouden de dingen veel simpeler zijn. Misschien slaat de vonk terug over als hij me ziet? Oke, nee, P is zo niet. Al weet ik zeker dat ik nog verliefder en verdrietiger ga worden nadat ik hem gezien heb. Misschien moet ik maar een plan bedenken zodat ik er ongelooooooooooooflijk sexy uitzie en dat hij gewoon niets anders kan dan bij mij terugkomen? Niemand denkt er bij na, maar ik zie hem nog graag hoor. De dag na het galabal zouden we 11 maanden zijn samen geweest... Iets anders. Ik mag er tegen niemand over stoefen maar ik ben er dus wel fier op dus zeg ik het via deze weg. Amper 23 van de 160 studenten zijn er op alle vakken door waarvan ik er één ben! Er werd meerdere keren gezegd dat als je er op alle vakken door was, het een uitzondering was. In mijn klas zijn er 6 van de 40 op alle vakken door waarvan ik één :) En in het begin van het jaar en ook op andere momenten werd er gezegd dat er op onze school zeer weinig punten gegeven worden. Een 10 moet je zien als goed, een 11 en 12 als zeer goed en een 14 als proficiat!! Boven de 14 komt niet veel voor en is echt al fantastisch. Wil toch maar lukken dat ik twee 15en haalde en één 16, ook enkele 14en en dat de rest tussen 11 en 13 lag. Proficiat aan mezelf. Nog eventjes zeggen dat ik enorm twijfelde aan wiskunde, ik was er 100 procent van overtuigd dat ik in augustus nog eens mocht terugkomen, ook nadat we het examen hadden overlopen en de vragen hadden verbeterd. Ik haalde net een 10 en was er dus door maar 95 anderen slaagden daar niet in... Proficiat aan mezelf!
08-02-2011 om 18:01
geschreven door Sterprinses
07-02-2011
Geslaagd!
Ik ben er door voor al mijn vakkeeeeeeeeeeeen! Eat that bitches!
En ik hou van P :)
07-02-2011 om 23:33
geschreven door Sterprinses
06-02-2011
I want you-ou-ou, show me the way, everyday!
Ik heb al meer dan een maand niets gehoord van hem, ik weet niet precies hoe lang, maar het IS lang! En daarjuist zie ik hem dan eindelijk nog eens op msn en ik raap al mijn moed bij elkaar om "Hey" tegen hem te zeggen, uiteindelijk lukt me dat en meneer antwoordt nog niet eens ook! Jaaaaaa, ik zie hem nog graag! Nog heel graag! Veel te graag! Ik zou hem zo kunnen opeten als ik hem zie, zo graag zie ik hem nog! Weg met de commentaren dat hij me niet verdient, ik wil hem, ik zie hem graag! Ik zie hem echt héél graag. Ik droom weer immens veel over hem, het is niet juist, maar het is zo. Het is ongelofelijk hoeveel ik nog aan hem denk, wat ik allemaal tegen hem wil vertellen, wat me allemaal aan hem doet denken... God, ik zie hem zo graag! Ik wou dat ik dat tegen hem kon zeggen. En kom nu niet met het antwoord "Valentijn komt eraan..." NO FUCKING WAY! En ik wil hem niet met een ander zien want dan ga ik dood.
06-02-2011 om 22:17
geschreven door Sterprinses
03-02-2011
Love is a riddle and so are we
B en ik hebben nooit iets gehad (spijtig genoeg?) maar dingen zijn nu eenmaal veranderd. Enkele dagen terug zag ik een paar foto's van hem. Ik wil wel met hem afspreken maar toen zag ik die blik. Ik kan me echt perfect voorstellen hoe hij naar mij zal kijken en daar kan ik nu niet meer mee omgaan. Ten eerste: omdat ik met P zit (who else...?) Ik hou nog altijd zeer veel van hem. En ten tweede: omdat het gewoon te lang geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik zou hem alleen maar kwetsen en ik denk dat ik dat in mijn laatste mail zelfs al gedaan heb. Ik was echt onbeleefd en dat was niet echt de bedoeling. Het is niet dat ik niet met hém wil afspreken. Ik wil met niemand afspreken. Ik ben er niet klaar voor, ook al bedoelt men er niets mee. Ik ben nog één en al P. Het eerste wat in mij opkomt is "en dat zal ik altijd zijn!", maar pleaaaase, ik hoop dat dat niet gebeurt! Tenzij hij naar mij terugkomt, dan wil ik zoveel P zijn als ik maar kan. Weet je nog die ene keer dat je mij om zes uur wakker maakte en we allerlei leuke dingen deden, ik daarna terug in slaap viel, jij naar beneden ging om mijn hond uit te laten en terug naar boven kwam met een ontbijt op bed? Ik wel. Trouwens, ik zit er al de hele dag aan te denken en ik moest me zelfs inhouden om mijn blog er niet mee te beginnen maar ik wil het écht tegen iemand vertellen. (Het is best zielig dat ik mijn computer een iemand noem, maar goed.) Vandaag ben ik verrast, ontroerd en uitermate gelukkig gemaakt. Niet door P, wel door iemand die daar mee te maken heeft. Namelijk zijn zus. Enkele blogs geleden vertelde ik dat ik haar enorm miste. Een paar dagen later kreeg ik een verrassend en ontzettend lief mailtje van haar. Het raakte mij. Ik werd verdrietig maar was ook gelukkig omdat zij me ook miste en omdat ze me vertelde dat alles wel goed ging komen. Die dagen erna mailden we nog enkele keren heen en terug en deed ik mijn verhaal. Het was een lange mail en ik kan niet ontkennen dat ik op een antwoord zat te wachten. Wanneer ik het niet verwachtte, was er natuurlijk een mailtje van haar. Ik zou snel van haar horen. Opnieuw zat ik te hopen op een mailtje van haar. Maar zij had iets anders in gedachten... Ik zat te eten aan tafel en plots ging de deurbel. Ik ging naar de deur, keek door het gaatje en moest goed kijken. "Wie is dat? Ze heeft een pak in haar handen. Is dat E? DAT IS E!!!!" Snel maakte ik de deur open. Ik was verrast. Ze kwam mij opzoeken én nog eens met een cadeau? Ik vroeg haar wat dit betekende maar was echt al supergelukkig haar te zien. Ze vertelde me dat het een vroeg verjaardagscadeau was. Ik was echt verwonderd, blij, gelukkig. We knuffelden elkaar. Ik vroeg haar uiteindelijk binnen (wat ik soms wel eens vergeet te vragen aan de mensen...). Het toeval was dat ik juist koekjes had gebakken, ze waren niet krokant genoeg naar mijn zin en had besloten eens advies aan haar te vragen. Dus dat deed ik ook. Ik liet haar proeven, ze gaf me enkele tips en we hadden elkaar echt nog veel te vertellen! Ik was zo blij dat ik haar zag! Daarna gingen we in de zetel zitten en leidde ik haar nog even rond om onze 'bibliotheken' te laten zien. Het was echt leuk om eens... bij te praten kan ik het niet echt noemen. Ik weet het niet hoe ik het moet noemen, maar het was geweldig. Toen ze terug de deur uit was om aan haar citroenschuimtaart te gaan verder werken (en vervolgens in de vuilbak te gooien) ging ik terug de woonkamer binnen. "Dat was de zus van P." 'NEEEEE??!!!! Ö' "Oh jawel :)" Er werd nog gezegd dat ze heel sympathiek was, dat het leek alsof we beste vriendinnen waren en er werden vele vragen gesteld. Maar ik was nog steeds overdonderd. Verder eten kon ik niet meer, dus opende ik het cadeau maar. Eerst en vooral was er een geweldige kaart met nog een geweldigere tekst van binnen, alleen dat al deed mij tranen in de ogen krijgen. Mijn moeder en zus keken natuurlijk ook nieuwsgierig toe terwijl ze maar vragen bleven afvuren. En veronderstellingen zoals: "Moest ze dat van hem brengen?" Ik vond die opmerking de druppel en vertelde dat ik liever geen commentaar meer kreeg. De kans was groot dat ik voor hen in tranen zou uitbarsten terwijl ze denken dat ik allang over P ben natuurlijk. Maar goed. Ik opende de doos en zag een mooie zelfgemaakte doos, zoals ik ze zelf ook zou maken. (De laatste keer dat ik er zo eentje maakte was voor L. Ik maakte een soort van 'overlevingspakket' voor in China en stopte er allerlei leuke dingen in.) Ik schrok (voor de 721ste keer die dag). De doos zat vol cadeautjes! Ik bedoel niet één of twee. Maar écht vol! Ik kreeg reacties als "Amai!" en "Waaauw" en "Zo een lieve!!!" Ik denk zelfs dat er enkelen jaloers waren. Ik opende de cadeautjes één voor één en stond versteld van hoe goed E me kent. Dingen voor te scrappen terwijl ik juist aan een scrapbook bezig ben. Een schriftje vol handgeschreven gedichten terwijl ik enkele minuten daarvoor aan haar had gezegd dat ik heel graag gedichten lees. Briefpapier van Winnie The Pooh en Tinkerbell terwijl ik niets liever doe dan brieven schrijven en superveel spullen van Tinkerbell en Winnie The Pooh heb. Het is niet te geloven, maar het is alsof ik die cadeautjes eerst allemaal zelf had uitgekozen en zij die dan gewoon had ingepakt. Dat was lang niet alles. Er zaten ook twee zelfgemaakte CD's in die ik vandaag helemaal heb afgeluisterd. Het zijn geweldige liedjes die ontzettend veel troost bieden. Echt hele mooie CD's. Verder zaten er natuurlijk nog feesttoeters in, of hoe je dat ook mag noemen. Ook snoepjes en nog drie enveloppen. Niet zomaar enveloppen maar drie ontzettend dikke enveloppen die in een gewone brievenbus niet zouden binnengeraken. Éen zat vol met feel good-foto's. Met vol bedoel ik: waarschijnlijk meer dan 200. Ik heb ze niet geteld maar ze waren geweldig. 1) Ik hou ontzettend veel van fotografie en 2) hoe kan zij weten van welk soort foto's ik hou? Een andere envelop zat vol met leuke tekstjes en de laatste bevatte 50 dingen die je gedaan moet hebben voor je 25ste. Een heeeeele leuke lijst. Naast al die dingen was dat nog niet het laatste wat de doos bevatte. Er was ook nog een superleuk fotohoudertje van dat mooie girafje. Ik weet niet meteen de naam ervan. Als laatste zaten er in de doos nog van die keisjieke origamifiguurtjes. Ik wilde alles tegelijk lezen, bekijken en beluisteren en wist niet wat ik eerst moest doen. Ik besloot mij maar terug te trekken op mijn kamer en alles rustig te doen. Ik was écht gelukkig, ik begon er zelfs van te beven. Ik begreep het niet, waar had ik dit aan verdiend? Ik stuurde haar eerst een lange sms, ik wist niet hoe ik ze kon bedanken en dat kan ik nog steeds niet! Ik vind gewoon de juiste woorden niet. Zo gelukkig heeft zij mij gemaakt en dat was ook haar doel. Het is haar zeker en vast gelukt. Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd om alles te lezen en te bekijken, maar ik denk niet dat ik op twee uu klaar was en dat was ook het zalige eraan. Het bleef maar komen en ik werd steeds opnieuw verrast. Er kwam geen einde aan en dat was wat ik ook wenste. Het was geweldig. De doos staat nu naast mijn bed en ik denk dat ik ze nog veel ga bovenhalen om alle dingen te bekijken, ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Een uurtje geleden werd ik weer verrast. Ik besloot haar site te gaan checken om te kijken of haar citroenschuimtaart nu gelukt was of niet. Ik scroll naar beneden en het eerste wat ik zie is die taart in de vuilbak. Jammer! Maar waar ik van schrok was wat er bovenstond: "Aan mijn vriendin K had ik beloofd deze foto online te zetten." We hebben meer gemeen dan we denken en dat is juist het geweldige eraan. In de envelop met de foto's zat er eentje bij van Amélie Poulain, ze raadde die ook aan om eens te bekijken. Niemand begreep waarom ik die film zo geweldig vond en hem zelfs als titel lievelingsfilm had gegeven toen we die bekeken hadden op school. Zij is de persoon die mij begrijpt. Zij is de persoon die mij verder helpt. (E dan, niet Amélie al is zij ook inspirerend.) Toen mijn vader thuiskwam, vertelde ik ook aan hem het verhaal. Ik kreeg nogmaals een 'amai' te horen en het eerste wat daarop volgde was 'dat pakt mij nu'. Mijn zus antwoordde: "Ons ook." Waarop ik zei: "Mij het meest..."
