Ik heb ontdekt dat ik P soms nog op sommige plaatsen tegenkom. En dan bedoel ik niet in het echt. Ik zet mijn gsm bijna nooit uit, als mijn batterij bijna plat is, laad ik ze op. Nu had ik die gsm gisteren laten vallen en moest ik hem dus opzetten. Al een geluk dat ik mijn pincode nog wist want het was redelijk lang geleden dat ik die had moeten ingeven. Nu kwam er een welkomstekst op die ik helemaal was vergeten. 'I love P <3!' En ik dacht: "Oh God, dat meen je niet." Het ergste van al is dat ik niet onmiddellijk naar mijn instellingen ging om de welkomstekst te veranderen. Het is tenslotte nog altijd de waarheid dat daar staat, maar toch, het was raar om het ineens op mijn scherm te zien verschijnen. Alsof ik elk moment tegen mijn gsm kon gaan schreeuwen: "OE WETE GIJ DA?!" Maar goed. Het nadeel is dat er de volgende keer als ik mijn gsm weer eens laat vallen en dus opnieuw moet opstarten, hetzelfde tekstje op zal komen en dat ik weer zal schrikken. Ik ken mezelf. Een andere plaats waar ik hem ben tegenkomen is op het doosje van Winnie The Pooh waar mijn kleurpotloden inzitten. Ik had die namelijk nodig om mijn kaarten van ruimte verder te kleuren, maar zijn naam staat er echt in het groot op met een hartje bij en het is er niet meer af te krijgen! Het is zo een ijzeren doosje waar een stift bijzat waar je zo mee kan schrijven op die witte borden. Volgens mij is de inkt van die stift zo diep in het doosje getrokken, dat het er nooit meer af te krijgen is! Een laatste plaats (die ik mij herinner, er zullen er zeker wel nog meerdere zijn) was in mijn portefeuille. Er zit nog steeds een foto van hem en mij in van de eerste dagen die we samen waren. We kijken nogal verliefd naar elkaar en zijn echt zoals verliefde pubers met elkaar bezig. De foto is onverwachts getrokken (zoals alle foto's die we samen hadden eigenlijk!) maar dat zijn vaak nog de mooiste. Het was in de bus op de excursie van aardrijkskunde. Ik herinner me die dag nog goed. van 7 uur 's morgends tot 8 uur 's avonds bij elkaar zitten! Op de bus en daarbuiten. Ik heb niet veel opgestoken van die dag en dat heb ik ook gemerkt aan het examen in juni, al was ik daar nog goed door! Ik weet nog dat J en C (ja, de trutten) constant commentaar aan het geven waren op ons. 'Ohnee, ze zijn wéér aan het kussen.' Jaja, ze was gewoon jaloers dat zij niet naast hem zat. Ik heb altijd schrik gehad dat zij hem van mij ging afnemen, gewoon omdat ze mij haat. Zijn antwoord was dan: "Excuseer, heb je haar al eens bekeken?!" Ik dacht er hetzelfde over, ze is echt een monster, maar dan nog. Ik was steeds jaloers op haar. Telkens als ze in de buurt met hem was, ging ze expres voor mijn neus hem extra aanraken en staan flirten. Er was zelfs eens een moment dat P en ik aan de lockers stonden, dicht bij elkaar, gewoon aan het praten, en dat zij er tussen kwam. Maar echt letterlijk tussen ons! Zodat we uit elkaar werden geduwd, en je moet niet denken dat ze pardon of sorry zei hoor, nee nee, als ze mij maar weg kon duwen en pijn kon doen. Ik erger me zo aan haar! Niet te geloven. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik ben dat ik nooit meer op haar lelijke, mottige smoel moet zien! Nog een laatst iets. Door op zijn hoofd te vallen, is P gaan beseffen dat hij me graag zag. Een week later had hij mijn hand al vast en kwam hij dichter met zijn hoofd om mij te kussen. Ik was dolgelukkig. Ik wou dat hij weer op zijn hoofd viel, zodat hij zou beseffen dat hij niets betekent zonder mij.
22-01-2011 om 13:41
geschreven door Sterprinses
21-01-2011
Haha!
Haha, wat het woordje 'seksleven' niet allemaal teweeg kan brengen... Nieuwsgierigaards. Sorry dat ik loog, ik wou eens zien hoeveel nieuwsgierigen er zouden zijn. Helaas moet ik jullie dus teleurstellen!
21-01-2011 om 23:12
geschreven door Sterprinses
De duivel zit in de grootheidswaan en nooit in de details
De zeepsteensleutelhanger die P had gemaakt en aan mijn sleutels hing, zat los in mijn tas. Hij is er dus afgevallen. Zou dit een teken zijn? Als het een teken is, zou het in ieder geval een slecht teken zijn. De zeepsteen is kapot en behoort niet meer tot mijn sleutelbos, wat wil zeggen dat de liefde en verbondenheid definitief verbroken is. (Ja, ik denk écht zover!) Houdt hij écht niet meer van mij? Mist hij mij dan nooit meer? Aan wie denkt hij dan wél? Straks meer over P. Mijn blog wordt echt gelezen door verschillende mensen en dat is niet alleen te zien op de reacties die ik hier krijg maar ook via msn en sms zeggen de mensen hun gedacht over mijn blog. Naar het schijnt zou ik een leuke manier van schrijven hebben. Bedankt daarvoor! Ik beschrijf gewoon wat ik voel en wat in mij opkomt. Ook heb ik gemerkt dat sommigen zich echt aangevallen voelen, wat helemaal niet nodig is, want mijn blog is maar een momentopname en mag dus helemaal niet algemeen worden gezien.Wel leuk is dat er elke dag mensen mijn blog komen checken en teleurgesteld zijn als er nog geen nieuwe post is. Sorry daarvoor, maar ik heb nog altijd examens, vergeet dat niet! Om nog even terug te komen op de blog over de drummers. Ik wil nog iets kwijt over B, die zich een beetje op zijn tenen getrapt voelde. Ja, natuurlijk was hij er ook even. En ja, ook hij was een drummer. Daarbij wil ik nog eens deze boodschap verkondigen aan iedereen: Niet alle drummers zijn hetzelfde! (Ben je nu tevreden B?) Oke. P dus. Ja, hij is er nog altijd in mijn hoofd. Minder, maar ik mag er niet aan denken wat er gaat gebeuren als mijn hoofd vrij gemaakt gaat worden door de examens. Ik durf wedden dat als ik eenmaal examenloos ben, hij direct weer duizend keer meer in mijn hoofd zal komen ronddwalen en allerlei vragen naar boven zal laten halen. Maar... laten we daar nu nog even niet aan (proberen) denken. Al moet ik toch toegeven dat mijn kamer op zich mij aan hem doet denken. Ik zal nooit vergeten hoe we samen mijn kamer hebben geschilderd en hebben ingewijd. Hoe er speciaal voor hem een dubbel bed kwam én een dubbel deken, mits met vertraging. Mooie tijden, vreselijk mooi zelfs, maar het maakt mij allemaal een beetje sentimeel. Daarom ga ik deze blog afsluiten en dat doe ik vandaag met één van mijn lievelingscitaatjes dat P ooit tegen me zei.
"Heb jij geen haar op je tenen? Oh, ik dacht dat iedereen dat had."
21-01-2011 om 17:07
geschreven door Sterprinses
18-01-2011
Wat heb ik toch met drummers?
De eerste jongen waar ik 3 jaar lang verliefd op was, heette D. Hij was echt geweldig en daarom ook mijn beste vriend. We zaten twee jaar samen in dezelfde klas en het derde jaar is dat dan wat verminderd. Onze band was geweldig. Telkens we elkaar zagen, gaven we wel duizend knuffels. Alleen heb ik nooit durven toegeven dat ik een oogje op hem had. Of zeg maar, een groot oog. Iedereen wist wel over mijn gevoelens voor hem, zelfs de leerkrachten en ik geloof niet dat het nooit iemand tegen hem is gaan vertellen, dus hij zal het ook wel geweten hebben. Maar het is dus nooit iets geworden tussen ons. Ik was toen nog jong, durfde geen initiatief te nemen. Niet dat dat nu al veel veranderd is. Maar, hij was een drummer. Ik keek geweldig naar hem op. Mijn eerste echte grote liefde was 2 jaar later, namelijk F. Het was mijn eerste lange relatie en ik was echt on-ge-loooo-fe-lijk verliefd. Zo een jongen had ik nog nooit ontmoet. Onze relatie was fantastisch. Ik beleefde met hem veel dingen, veel nieuwe dingen, daarom ook dat ik dit mijn eerste grote liefde noem. Natuurlijk was er ook nog het bedrog... Ik heb enorm veel verdriet gehad daardoor. Eerst was ik nog bereid hem te vergeven, zo graag zag ik hem, maar hij WILDE mij gewoon niet terug. Heel veel verdriet. Maar echt enorm veel. Ook hij was een drummer. Voor mijn relatie met F voelde ik al iets voor P. Ik was enorm bang omdat hij dan mijn beste vriend aan het worden was en we hadden een geweldig goeie band. Ik had nooit gedacht dat het ooit iets ging worden tussen P en mij omdat we zulke goede vrienden waren, al fantaseerden we daar wel af en toe tegen elkaar over. Maar F kwam daar dus tussen en dat heeft m'n leven enorm veranderd. Ik was maanden niet aan te zien, ik zat zo enorm in de put. Ik ging zelfs niet naar school. Maar opnieuw, waren er de vrienden die er voor mij waren. En dan werd de band sterker met P. En sterker, en sterker. We begonnen te smsen. Eerst een paar keer in de week, daarna elke dag. Er kwamen veel gelegenheden die we samen meemaakten. Hij nam me mee naar het galabal, we aten elke middag bij elkaar. Hij was mijn danspartner voor de 100 dagen. We groeiden alsmaar dichter en uiteindelijk kwam er die dag. "Herinner je 27 maart? Niet meer ik en jij, maar eindelijk wij." Toen ook hij 8 maanden later de relatie verbrak, wist ik geen blijf met mijn verdriet. Om er een beeld van te schetsen: mijn verdriet voor F was er niets tegen. P was zo geweldig omdat onze band daarvoor al zo sterk was. Bij hem kon ik helemaal mezelf zijn en hem graag zien, was bij hem zo vanzelfsprekend. Ik kan zeggen dat ik hem nog steeds oprecht graag zie en dat ik hem mis. En ohja, ook hij was een drummer.
18-01-2011 om 16:18
geschreven door Sterprinses
17-01-2011
I can really use a wish right now
Ik heb er altijd in geloofd. In tekens en wensen doen. Ik doe echt veel wensen en ik wens altijd hetzelfde. Als er een wimper op mijn gezicht ligt en iemand wijst mij daar op, maak ik een wens door hem van mijn vinger te blazen. Als ik bij een blaasbloem alle witte zwevertjes in 1 keer kan wegblazen, maak ik een wens. Als ik verjaardagskaarsjes uitblaas, maak ik een wens. Als ik eenzelfde woord tegelijk met iemand anders zeg, maak ik een wens. Als ik 11:11 op mijn wekker zie staan, maak ik een wens. Bij tekens is dit ongeveer zo: "Als mijn hond nu binnen komt, ziet hij mij nog graag." "Als hij om 5 na begint te spreken, ziet hij mij nog graag." "Als hij binnen de 10 tellen stuurt, ziet hij mij supergraag!" "Als ik op deze bladzijde zijn naam lees, ziet hij mij nog graag, denkt hij nog aan mij, mist hij mij." Laatst kwam ik uit de douche en ik zag dat mijn rekkertje in de vorm van een hartje lag. Ik zei tegen mezelf: "Als er een P instaat, ziet hij me nog graag." Ik keek en ik schrok mij kapot. In het rekkertje waren 2 letters te zien. "PU". Dit kon geen toeval zijn. Hij zag me nog graag! Het gevoel was snel terug verdwenen. De letters waren afkomstug van puzzel ofzoiets. Nu. Wensen en tekens zijn geen slecht iets, alleen is het bij mij een beetje overdreven. Ik zal in alles wel een teken proberen zien om mezelf te laten geloven dat hij me toch nog graag ziet. Dit is NIET goed. Het probleem bij mij is dat ik te veel hoop heb. Je zou er echt versteld van staan hoeveel hoop iemand kan hebben. Bij de wens die ik doe, moet ik altijd aan de film 'Bruce Almighty' denken. Bruce zegt op een bepaald moment tegen Grace: "Love me. Love me! LOVE ME!" Het antwoord dat hij terugkrijgt is: "I did." De moraal van de 'LOVE ME!' is dat je liefde niet kan dwingen, en dat biedt mij telkens een troost. Na elke wens, na elk teken, denk ik in mezelf: "K, hij ziet je eenmaal niet meer graag, dat kan je niet forceren." En dan speelt het filmfragment in mijn hoofd af. Toen ik in april in Italië was met de geweldigste meisjes ooit, heb ik ook een wens gemaakt. De relatie van P en ik was nog zeer pril maar we waren allebei suuuuperverliefd. Samen met mijn beste vriendinnen gooide ik een munt in de Trevifontein. (Ik geloof dat ik jou die muntjes nog steeds moet teruggeven, V!) Ik was heel erg benieuwd of mijn wens ging uitkomen en heb er nog veel aan gedacht. Elke maand meer dat we samen waren, dacht ik terug aan de wens. Nadat de relatie verbroken werd, kwam weer het filmfragment naar boven. De wens die ik deed aan de Trevifontein is niet uitgekomen. Verspil je geld er dus niet aan.
