Gisteren heb ik de uitnodiging van het galabal gekregen. Ik had al besloten niet te gaan want wat heb ik daar te zoeken? Vorig jaar was MIJN galabal! Ik had de perfecte date en ik heb er van genoten. (Mijn date was P :)) Maar nu smeken al mijn vriendinnen erom om toch naar het galabal te gaan. Het ding is dat ik P er niet wil tegenkomen... Ik weet niet of hij er naartoe zal gaan maar als M gaat, zal hij P zeker meesleuren. Ik vertelde het aan S en hij wist ook niet echt of P ging maar hij dacht van wel. Pft! Niemand weet hoeveel pijn ik heb door P en hoeveel pijn het doet als ik hem nog eens zie ook. Het is enorm confronterend en ik kan dat niet aan. Ik ga de hele avond verdrietig zijn. PLUS! Als ik weet dat hij daar rondloopt, ga ik constant naar hem op zoek zijn... Wat als hij spreekt? Wat als hij me negeert?! Wat als ik hem zie flirten met anderen? Pft, ik heb er écht geen zin in. Ik word gewoon al verdrietig op voorhand. Het enige dat ik kan hopen is dat hij niet komt. (Of dat hij toch komt en naar me toe komt en mij kust omdat hij me terugwilt. Maar dat zie ik niet gebeuren.) Hoe kan ik nu te weten komen of die gaat of niet? Ik ga het hem niet vragen, hij antwoordt toch niet... En dan had hij tegen mij gezegd dat hij niet wilde dat ik hem negeerde als ik hem tegenkwam eh! Pft. S had me een mail gestuurd om te vragen hoe mijn examens waren geweest en wanneer ze haar punten zou krijgen. Zij was degene die écht wil dat ik kom, dus ik zou het alleen doen voor haar... Ja, misschien denk ik er te veel bij na, maar P leeft dan nog altijd in mijn hoofd eh. Waarom zijn we nu gewoon niet meer samen? Dan zouden de dingen veel simpeler zijn. Misschien slaat de vonk terug over als hij me ziet? Oke, nee, P is zo niet. Al weet ik zeker dat ik nog verliefder en verdrietiger ga worden nadat ik hem gezien heb. Misschien moet ik maar een plan bedenken zodat ik er ongelooooooooooooflijk sexy uitzie en dat hij gewoon niets anders kan dan bij mij terugkomen? Niemand denkt er bij na, maar ik zie hem nog graag hoor. De dag na het galabal zouden we 11 maanden zijn samen geweest... Iets anders. Ik mag er tegen niemand over stoefen maar ik ben er dus wel fier op dus zeg ik het via deze weg. Amper 23 van de 160 studenten zijn er op alle vakken door waarvan ik er één ben! Er werd meerdere keren gezegd dat als je er op alle vakken door was, het een uitzondering was. In mijn klas zijn er 6 van de 40 op alle vakken door waarvan ik één :) En in het begin van het jaar en ook op andere momenten werd er gezegd dat er op onze school zeer weinig punten gegeven worden. Een 10 moet je zien als goed, een 11 en 12 als zeer goed en een 14 als proficiat!! Boven de 14 komt niet veel voor en is echt al fantastisch. Wil toch maar lukken dat ik twee 15en haalde en één 16, ook enkele 14en en dat de rest tussen 11 en 13 lag. Proficiat aan mezelf. Nog eventjes zeggen dat ik enorm twijfelde aan wiskunde, ik was er 100 procent van overtuigd dat ik in augustus nog eens mocht terugkomen, ook nadat we het examen hadden overlopen en de vragen hadden verbeterd. Ik haalde net een 10 en was er dus door maar 95 anderen slaagden daar niet in... Proficiat aan mezelf!
08-02-2011 om 18:01
geschreven door Sterprinses
07-02-2011
Geslaagd!
Ik ben er door voor al mijn vakkeeeeeeeeeeeen! Eat that bitches!
En ik hou van P :)
07-02-2011 om 23:33
geschreven door Sterprinses
06-02-2011
I want you-ou-ou, show me the way, everyday!
Ik heb al meer dan een maand niets gehoord van hem, ik weet niet precies hoe lang, maar het IS lang! En daarjuist zie ik hem dan eindelijk nog eens op msn en ik raap al mijn moed bij elkaar om "Hey" tegen hem te zeggen, uiteindelijk lukt me dat en meneer antwoordt nog niet eens ook! Jaaaaaa, ik zie hem nog graag! Nog heel graag! Veel te graag! Ik zou hem zo kunnen opeten als ik hem zie, zo graag zie ik hem nog! Weg met de commentaren dat hij me niet verdient, ik wil hem, ik zie hem graag! Ik zie hem echt héél graag. Ik droom weer immens veel over hem, het is niet juist, maar het is zo. Het is ongelofelijk hoeveel ik nog aan hem denk, wat ik allemaal tegen hem wil vertellen, wat me allemaal aan hem doet denken... God, ik zie hem zo graag! Ik wou dat ik dat tegen hem kon zeggen. En kom nu niet met het antwoord "Valentijn komt eraan..." NO FUCKING WAY! En ik wil hem niet met een ander zien want dan ga ik dood.
06-02-2011 om 22:17
geschreven door Sterprinses
03-02-2011
Love is a riddle and so are we
B en ik hebben nooit iets gehad (spijtig genoeg?) maar dingen zijn nu eenmaal veranderd. Enkele dagen terug zag ik een paar foto's van hem. Ik wil wel met hem afspreken maar toen zag ik die blik. Ik kan me echt perfect voorstellen hoe hij naar mij zal kijken en daar kan ik nu niet meer mee omgaan. Ten eerste: omdat ik met P zit (who else...?) Ik hou nog altijd zeer veel van hem. En ten tweede: omdat het gewoon te lang geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik zou hem alleen maar kwetsen en ik denk dat ik dat in mijn laatste mail zelfs al gedaan heb. Ik was echt onbeleefd en dat was niet echt de bedoeling. Het is niet dat ik niet met hém wil afspreken. Ik wil met niemand afspreken. Ik ben er niet klaar voor, ook al bedoelt men er niets mee. Ik ben nog één en al P. Het eerste wat in mij opkomt is "en dat zal ik altijd zijn!", maar pleaaaase, ik hoop dat dat niet gebeurt! Tenzij hij naar mij terugkomt, dan wil ik zoveel P zijn als ik maar kan. Weet je nog die ene keer dat je mij om zes uur wakker maakte en we allerlei leuke dingen deden, ik daarna terug in slaap viel, jij naar beneden ging om mijn hond uit te laten en terug naar boven kwam met een ontbijt op bed? Ik wel. Trouwens, ik zit er al de hele dag aan te denken en ik moest me zelfs inhouden om mijn blog er niet mee te beginnen maar ik wil het écht tegen iemand vertellen. (Het is best zielig dat ik mijn computer een iemand noem, maar goed.) Vandaag ben ik verrast, ontroerd en uitermate gelukkig gemaakt. Niet door P, wel door iemand die daar mee te maken heeft. Namelijk zijn zus. Enkele blogs geleden vertelde ik dat ik haar enorm miste. Een paar dagen later kreeg ik een verrassend en ontzettend lief mailtje van haar. Het raakte mij. Ik werd verdrietig maar was ook gelukkig omdat zij me ook miste en omdat ze me vertelde dat alles wel goed ging komen. Die dagen erna mailden we nog enkele keren heen en terug en deed ik mijn verhaal. Het was een lange mail en ik kan niet ontkennen dat ik op een antwoord zat te wachten. Wanneer ik het niet verwachtte, was er natuurlijk een mailtje van haar. Ik zou snel van haar horen. Opnieuw zat ik te hopen op een mailtje van haar. Maar zij had iets anders in gedachten... Ik zat te eten aan tafel en plots ging de deurbel. Ik ging naar de deur, keek door het gaatje en moest goed kijken. "Wie is dat? Ze heeft een pak in haar handen. Is dat E? DAT IS E!!!!" Snel maakte ik de deur open. Ik was verrast. Ze kwam mij opzoeken én nog eens met een cadeau? Ik vroeg haar wat dit betekende maar was echt al supergelukkig haar te zien. Ze vertelde me dat het een vroeg verjaardagscadeau was. Ik was echt verwonderd, blij, gelukkig. We knuffelden elkaar. Ik vroeg haar uiteindelijk binnen (wat ik soms wel eens vergeet te vragen aan de mensen...). Het toeval was dat ik juist koekjes had gebakken, ze waren niet krokant genoeg naar mijn zin en had besloten eens advies aan haar te vragen. Dus dat deed ik ook. Ik liet haar proeven, ze gaf me enkele tips en we hadden elkaar echt nog veel te vertellen! Ik was zo blij dat ik haar zag! Daarna gingen we in de zetel zitten en leidde ik haar nog even rond om onze 'bibliotheken' te laten zien. Het was echt leuk om eens... bij te praten kan ik het niet echt noemen. Ik weet het niet hoe ik het moet noemen, maar het was geweldig. Toen ze terug de deur uit was om aan haar citroenschuimtaart te gaan verder werken (en vervolgens in de vuilbak te gooien) ging ik terug de woonkamer binnen. "Dat was de zus van P." 'NEEEEE??!!!! Ö' "Oh jawel :)" Er werd nog gezegd dat ze heel sympathiek was, dat het leek alsof we beste vriendinnen waren en er werden vele vragen gesteld. Maar ik was nog steeds overdonderd. Verder eten kon ik niet meer, dus opende ik het cadeau maar. Eerst en vooral was er een geweldige kaart met nog een geweldigere tekst van binnen, alleen dat al deed mij tranen in de ogen krijgen. Mijn moeder en zus keken natuurlijk ook nieuwsgierig toe terwijl ze maar vragen bleven afvuren. En veronderstellingen zoals: "Moest ze dat van hem brengen?" Ik vond die opmerking de druppel en vertelde dat ik liever geen commentaar meer kreeg. De kans was groot dat ik voor hen in tranen zou uitbarsten terwijl ze denken dat ik allang over P ben natuurlijk. Maar goed. Ik opende de doos en zag een mooie zelfgemaakte doos, zoals ik ze zelf ook zou maken. (De laatste keer dat ik er zo eentje maakte was voor L. Ik maakte een soort van 'overlevingspakket' voor in China en stopte er allerlei leuke dingen in.) Ik schrok (voor de 721ste keer die dag). De doos zat vol cadeautjes! Ik bedoel niet één of twee. Maar écht vol! Ik kreeg reacties als "Amai!" en "Waaauw" en "Zo een lieve!!!" Ik denk zelfs dat er enkelen jaloers waren. Ik opende de cadeautjes één voor één en stond versteld van hoe goed E me kent. Dingen voor te scrappen terwijl ik juist aan een scrapbook bezig ben. Een schriftje vol handgeschreven gedichten terwijl ik enkele minuten daarvoor aan haar had gezegd dat ik heel graag gedichten lees. Briefpapier van Winnie The Pooh en Tinkerbell terwijl ik niets liever doe dan brieven schrijven en superveel spullen van Tinkerbell en Winnie The Pooh heb. Het is niet te geloven, maar het is alsof ik die cadeautjes eerst allemaal zelf had uitgekozen en zij die dan gewoon had ingepakt. Dat was lang niet alles. Er zaten ook twee zelfgemaakte CD's in die ik vandaag helemaal heb afgeluisterd. Het zijn geweldige liedjes die ontzettend veel troost bieden. Echt hele mooie CD's. Verder zaten er natuurlijk nog feesttoeters in, of hoe je dat ook mag noemen. Ook snoepjes en nog drie enveloppen. Niet zomaar enveloppen maar drie ontzettend dikke enveloppen die in een gewone brievenbus niet zouden binnengeraken. Éen zat vol met feel good-foto's. Met vol bedoel ik: waarschijnlijk meer dan 200. Ik heb ze niet geteld maar ze waren geweldig. 1) Ik hou ontzettend veel van fotografie en 2) hoe kan zij weten van welk soort foto's ik hou? Een andere envelop zat vol met leuke tekstjes en de laatste bevatte 50 dingen die je gedaan moet hebben voor je 25ste. Een heeeeele leuke lijst. Naast al die dingen was dat nog niet het laatste wat de doos bevatte. Er was ook nog een superleuk fotohoudertje van dat mooie girafje. Ik weet niet meteen de naam ervan. Als laatste zaten er in de doos nog van die keisjieke origamifiguurtjes. Ik wilde alles tegelijk lezen, bekijken en beluisteren en wist niet wat ik eerst moest doen. Ik besloot mij maar terug te trekken op mijn kamer en alles rustig te doen. Ik was écht gelukkig, ik begon er zelfs van te beven. Ik begreep het niet, waar had ik dit aan verdiend? Ik stuurde haar eerst een lange sms, ik wist niet hoe ik ze kon bedanken en dat kan ik nog steeds niet! Ik vind gewoon de juiste woorden niet. Zo gelukkig heeft zij mij gemaakt en dat was ook haar doel. Het is haar zeker en vast gelukt. Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd om alles te lezen en te bekijken, maar ik denk niet dat ik op twee uu klaar was en dat was ook het zalige eraan. Het bleef maar komen en ik werd steeds opnieuw verrast. Er kwam geen einde aan en dat was wat ik ook wenste. Het was geweldig. De doos staat nu naast mijn bed en ik denk dat ik ze nog veel ga bovenhalen om alle dingen te bekijken, ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Een uurtje geleden werd ik weer verrast. Ik besloot haar site te gaan checken om te kijken of haar citroenschuimtaart nu gelukt was of niet. Ik scroll naar beneden en het eerste wat ik zie is die taart in de vuilbak. Jammer! Maar waar ik van schrok was wat er bovenstond: "Aan mijn vriendin K had ik beloofd deze foto online te zetten." We hebben meer gemeen dan we denken en dat is juist het geweldige eraan. In de envelop met de foto's zat er eentje bij van Amélie Poulain, ze raadde die ook aan om eens te bekijken. Niemand begreep waarom ik die film zo geweldig vond en hem zelfs als titel lievelingsfilm had gegeven toen we die bekeken hadden op school. Zij is de persoon die mij begrijpt. Zij is de persoon die mij verder helpt. (E dan, niet Amélie al is zij ook inspirerend.) Toen mijn vader thuiskwam, vertelde ik ook aan hem het verhaal. Ik kreeg nogmaals een 'amai' te horen en het eerste wat daarop volgde was 'dat pakt mij nu'. Mijn zus antwoordde: "Ons ook." Waarop ik zei: "Mij het meest..."
03-02-2011 om 23:28
geschreven door Sterprinses
02-02-2011
...
Nog steeds...
02-02-2011 om 23:25
geschreven door Sterprinses
01-02-2011
743837
Ik zie jou nog steeds graag P.
01-02-2011 om 22:35
geschreven door Sterprinses
30-01-2011
Why can't we just rewind?
Er lezen veel meer mensen mijn blog dan ik denk. Moet ik daar rekening mee houden? Neeeeiiih. Ik bekeek vandaag de foto's van Rome omdat ik had besloten eindelijk aan een album te beginnen. Echt ongelofelijk hoeveel foto's met P te maken hadden. Ofwel was zijn naam in het zand geschreven, ofwel was het een naam dat er op leek, ofwel was ik aan het smsen naar hem. Altijd wel iets wat met hem te maken had. Vreselijk! Maar daarmee had ik mijn portie P ook weer gehad. Ik was daarnet eventjes alleen thuis. Normaal grijp ik dan mijn kans om eens goed door te wenen. HOERA voor mij want ik heb het niet gedaan! :D Dat is alweer een stapje verder. (of dichter?) Oh, ik heb wel enkele keren tranen in mijn ogen gekregen hoor. Bij het bekijken van de foto's, bij het zien hoe verliefd ik was (ben), bij de herinneringen die allemaal terugkwamen en bij het kijken naar een aflevering van Desperate Housewives waarbij Suzan in een trouwkleed achter Mike loopt en schreeuwt om terug te komen en dat ze hem graag ziet. Lijkt heel sterk op de dromen die ik over P had, buiten die trouwjurk dan. Maar zulke dromen heb ik niet meer gehad, ze zien er veel vreemder uit de laatste tijd. Oke, de examens zijn gedaan, ik heb hem al meer dan een maand niet meer gehoord. Ik dacht echt dat hij dood was ofzo, echt nergens een teken van hem. Maar gisteren zag ik eindelijk iets wat hij op FB had gedaan. GELUKKIG! Het was wel een beetje een opluchting. Maar goed, de examens zijn gedaan bij mij. Ik weet niet hoe dat bij hem zit, maar lang kan dat niet meer duren! Dus echt, P, laat je gaan, en kom terug bij mij! De examens zijn voorbij, nu kunnen we ons terug op elkaar storten, niet?! Okeeee, dream oooon. Ik wou dat het écht zo kon zijn. Bleh, ik heb je nodig, dat wist je toch? Ik kan echt niet zonder jou hoor, gekkie. Ik zie je graag. Nog steeds. Kom bij me terug.
30-01-2011 om 23:42
geschreven door Sterprinses
29-01-2011
Enkele bekentenissen
- Ik ben alleen naar L's feestje gegaan omdat ik wist dat jij ging komen. - De dag na het galabal heb ik mij kapot geweend omdat er niets was gebeurd tussen ons. - Toen ik met F was ik jaloers toen jij met L ging. - Ik wou de dans van de 100 dagen in elkaar steken en kwam op het idee om met koppels te werken. Ik kon er niet aan doen, maar ik wou jou gewoon met mij laten dansen. Die kans kon ik niet laten schieten. Ik was enorm bang voor de reactie van jou en de anderen. Ik dacht dat ze het meteen gingen door hebben waarom ik jou bij mij had geplaatst. - De dag dat je op je hoofd viel, heb ik enorm geweend. Iedereen dacht dat ik weende omdat ik zonder partner moest dansen. Eigenlijk weende ik gewoon om jou. - Ik had enorm veel zin om uit te gaan met de 100 dagen. Ik had er al veel over gefantaseerd en was van plan je dàn te kussen. Toen ik te horen kreeg dat je zelfs niet meer naar de show kwam, werd ik nog verdrietiger. Ik zag geen reden meer om te gaan feesten in G. Ik heb zelfs op het punt gestaan om naar huis te vertrekken. - Ik ben jaloers op iedereen dat een liefje heeft en hoop elk moment dat ze ook single worden zodat ze weten hoe ik mij voel. - Op onze klassenfuif durfde ik nog niets te doen maar het verbaasde mij enorm dat ik op jou mocht komen liggen. Ik voelde mij enorm verliefd en wou dat ik daar voor altijd kon blijven liggen. Ik kan nog steeds niet geloven hoe je toen over mijn rug streelde en mij omhelsde! Je hebt me toen zelfs gebeten. - Toen je mijn liefje al was, verbood ik mezelf jou een blik te gunnen in de klas. Niemand weet hoe ongelooflijk moeilijk ik het had telkens wij oogcontact hadden. Niemand weet hoe geil jij me steeds maakte door één blik. - Bij het mondeling examen Frans was je enorm sexy gekleed en kwam je naast mij zitten. Ik was zò enorm afgeleid dat ik niet meer verder kon doen en zo snel mogelijk ben weggegaan. - Twee weken voor je mij kuste, had ik besloten jou op te geven. Ik durfde geen initiatief te nemen, was er van overtuigd dat je mij niet moest. Natuurlijk was ik te verliefd en heb ik altijd enorm veel hoop. - 8 september 2008 gaf ik voor het eerst aan mezelf toe dat ik gevoelens voor je had. - Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden dan van jou, P.
29-01-2011 om 17:43
geschreven door Sterprinses
28-01-2011
I want you to want me
Weet je nog... - die keer in de gang bij B? - de eerste keer dat we bij elkaar bleven slapen? - de eerste keer dat je bij mij bleef slapen in mijn kleine bedje? - wat er gebeurd is met Nijntje? - dat je mij gitaar leerde spelen? - hoe je me plaagde in de klas? - wanneer je me vroeg om naar het galabal te gaan? - die keer dat je opeens een kussen op mij legde omdat je broer plots binnenkwam? - de dag dat je vroeg of ik wou meegaan naar het feest van je grootouders? - dat je mij iets vertelde dat je nog tegen niemand gezegd had? (En nu nog steeds niet...) - dat ik toch bij jou bleef nadat je het verteld had omdat ik je zo graag zag? - de dag dat we elkaar terugzagen na onze Italië-reis? - dat je mij al smste als ik de deur nog maar net uit was bij jou? - die keer op zolder? - hoe we altijd samen kookten? - dat je de eerste keer dat je bij mij thuis was geweest je riem was vergeten en vele mensen verkeerde dingen dachten? - hoe we samen naar feestjes gingen? - hoe we elke dag na school urenlang afscheid stonden te nemen? - dat ik altijd fietste tot ik dood was omdat ik anders te laat zou komen? - dat ik dit alles deed voor jou? - dat we samen gameboyspelletjes uitspeelden? - hoeveel films we samen bekeken hebben? - dat je me vertelde dat ik geen schrik moest hebben om je te verliezen omdat je me graag zag? - dat ik een maand later gelijk had gekregen? - die keer dat je naar mij kwam toegefietst omdat ik een uur op je had staan wachten en we elkaar gewoon hadden mislopen? - hou jouw kaars onze geurkaars werd? - wat er is gebeurd op 21 augustus 2010? - hoe je vechtte voor ons als koppel na het geval op de BBQ? - hoe ik hysterisch in je armen stond te wenen om jou? - hoe jij er altijd voor mij was? - dat je mij graag zag?
28-01-2011 om 17:03
geschreven door Sterprinses
26-01-2011
My heart is missing some pieces, you need this puzzle put together again.
Iemand heeft daarnet nieuwe foto's van Italië op FB gezet. Namelijk van Firenze, waar P naartoe was geweest. Echt raar dat die er nu maar opstaan want dat is al van in april geleden. Ik wou er niet op klikken , maar ik deed het toch. Ik heb elke foto bekeken en checkte elke keer of P erop stond. Ik vond er toch enkele en hij zag er echt geweldig uit. Ik kon me niet inhouden en heb één exemplaar zelfs opgeslaan. Hij zag er echt fantastisch uit! Ongelofelijk dat hij toen de mijne was. Ik wou dat ik hem nog steeds de mijne kon noemen. Ik mis hem verschrikkelijk. Ik wil zo graag dat hij terug komt. Komaan P, voel je dan écht niets meer voor mij? Wil je niet terug naar hoe het vroeger was? Denk aan wat je gezegd hebt. "Ik heb zo het gevoel dat wij perfect bij elkaar passen."
26-01-2011 om 23:25
geschreven door Sterprinses
25-01-2011
I think they suck and my friends agree
Donderdag is het twee maanden geleden. Nog altijd slaap ik langs één kant van mijn bed. Precies of hij kan elk moment mijn kamer binnenwandelen en zijn plaats innemen. Ik haat het! Haat haat haat haat. Ik wil iets nuttig gaan doen en daarmee bedoel ik niet dat ik voor school wil gaan werken. Wat ik eigenlijk nog wel zou moeten doen, die opdrachten voor het examen moeten dringend eens van dichtbij bekeken worden. Nu dus niet. Ik heb er geen zin in. Ik heb gisteren echt een grote stap gezet. Ik heb namelijk een belfobie en durf de telefoon niet op te nemen als die gaat. Ik weet niet waarom, maar ik sla dan helemaal in paniek. Alleen als ik kan zien op mijn gsm wie er precies belt, ben ik al iets meer gerustgesteld maar dan nog twijfel ik of ik de telefoon zou opnemen of niet. Ik begin me dan af te vragen waarom die persoon mij belt en of ik iets fout gedaan heb. Kan die mij niet gewoon smsen?! Dat is toch veel gemakkelijker? Ik pas dus zelden de telefoon op. Zeker al het nummer onbekend is. Je moet dan maar geen privénummer van je nummer maken eh! Maar goed, ik ben dus een stap verder van mijn fobie geraakt. Een hele kleine maar toch ben ik er fier op. Donderdag en vrijdag heb ik mondelinge examens en ik was aan 'de valven' (ik HAAT dat woord!) vergeten gaan kijken welke uren ik nu precies had toegewezen gekregen. Ik raakte dus in paniek en smste enkele vriendjes maar die konden mij natuurlijk niet verder helpen. Ik heb geen seconde getwijfeld, nam de telefoon en belde naar school (!!!). Het was een heel vriendelijke mevrouw en ze hielp mij graag. Toen het gesprek afgerond was kreeg ik van mijn zus en moeder te horen dat ik uitermate beleefd was en dat ik dat heel goed had gedaan. Man, ik was fier! De hele dag door zat ik te zeggen: "Ik heb wel naar school gebeld eh!" Zucht. Ik wou juist zeggen dat ik nog op een ding fier mocht zijn, namelijk dat ik al een redelijk lange tekst heb geschreven en dat P er nog geen enkele keer is in geweest maar helaas, het eerste zinnetje slaat op hem dus dit kan niet meegeteld worden. Ik was dus bezig over iets nuttig gaan doen. Ik wil dolgraag verder werken aan mijn scrapbook! Tijdens de examens heb ik aan niets anders kunnen denken en had ik enorm veel fantasie en nu wil ik echt supergraag verder werken! Het enige nadeel, het laatste fotoalbum waar ik aan bezig was, waren foto's van P en mij. Echt heeeel mooi en zoooo mooi bewerkt! Maar ik denk niet dat ik ze eruit ga doen. De bewerking is daarvoor veel te mooi. Zucht. IK ZIE HEM ZOOO GRAAAG!!! Argh, ik moet ergens mee slaan. Nee. Ik weet niet. Ik wil hem. Echt. Nu. NUUUU. Meuh :( Ik ben verdrietig. Ik ben er dus mee weg!
I know every apple ain't here bad but I found a worm in every single one I had.
25-01-2011 om 17:09
geschreven door Sterprinses
24-01-2011
I won't stop till it's over
Zalig om eens niet te moeten denken aan morgen examen maken. Ik heb daar eens goed gebruik van gemaakt om een deel van mijn slaap in te halen. Jaja, ik heb maar liefst 2,5 uur geslapen. Het heeft deugd gedaan. Maar nu tijd voor een blog dus. De examens zitten er bijna op! Maar daar wil ik nu eens niks verder over kwijt ze! Vanaf vandaag reed mijn bus om dankzij (alweer) werken. Waar ik normaal 20 minuten over deed, werden er nu 40. Verschrikkelijk, niet? Zeker als je nog een andere bus te halen hebt. De mijne was dus al weg en de volgende die ik kon nemen ook. Ik haastte mij samen met N naar een bus die juist zou vertekken. Oh God, je had me moeten zien lopen. Maar de bus stond er nog en ik raakte er nog net op. N niet en ze keek mij heel paniekerig aan van buitenaf. Ze liep naar de deur vooraan en de chauffeur opende die gelukkig nog. We waren dus nog op tijd. Dat verhaal even terzijde. Toen ik de bus terug naar huis nam, ging K met me mee. Het was echt zeer leuk, die jongen doet mij echt om de minuut lachen, als het niet meer is. Ik ben het niet gewoon om met K de bus te nemen omdat hij normaal een andere moet hebben, maar hij moest anders nog een uur wachten en daar had hij geen zin in. Hij had nog geluk dat zijn mama hem ergens kwam halen. Ik moest dus bellen voor hem (op het knopje in de bus) wanneer hij zou moeten afstappen. Geen probleem voor mij, ik ken de route als geen ander. Was ik even vergeten dat de bus anders reed seg! Hij ging dus écht niet rijden langs de weg waar K moest afstappen eh! Nog beter zelfs, hij stopte zelfs pal aan de plaats waar hij moest zijn! Ik had dus op het juiste moment gebeld, we kwamen alleen de andere kant uit. Maar goed, K was dus op de juiste plaats afgezet en ik reed alleen verder. Waar ik dus naartoe wil met dit verhaal: Aan het einde van die straat waar de bus stopte, heb ik zo vaak gestaan om over te steken en naar hem te rijden. Ik haatte die hoek. Ik vond het gevaarlijk en als ik te voet ging, sprongen de lichten nooit op groen. Maar ik zag mezelf weer ongeduldig staan wachten tot ik bij hem kon gaan. Vreselijk. Echt elke dag nog wanneer ik zijn straat voorbij ga met de bus, kan ik het niet laten om de straat in te kijken en een blik te werpen op zijn huis. Tot nu toe heeft niemand het al gemerkt. Ik zou toch de echte reden niet zeggen. Maar hoe hard ik die hoek ook haatte, ik zou er alles voor geven om er terug elke dag immens lang te staan wachten tot ik over kon steken en eindelijk tot zijn huis zou komen. Ik zal nooit vergeten hoe hij de deur opende. Die blik op zijn gezicht was geweldig. Élke keer opnieuw. Zucht. Ik zal nooit de plagerige opmerkingen van zijn broer vergeten. Ik zal nooit de lieve dingen die zijn zus deed vergeten. Ik zal hém gewoon nooit vergeten. Zucht. Tijd om af te sluiten denk ik maar. Dit vandaag door een kort citaatje van hem en mij. We wandelden de trap af bij hem thuis. Ik was voorop. P: "Ja, waarom zetten wij eigenlijk een 'x' achter elk bericht?" K: "Omdat ik u graag zie." Toen verdween ik in zijn woonkamer en nooit heb ik zijn reactie kunnen zien. Ik kreeg ook geen 'ik zie u ook graag' terug omdat het voor ons beiden moeilijk was om zoiets luidop te zeggen. Dit was de eerste keer in meer dan 7 maanden dat ik het luidop tegen hem zei.
24-01-2011 om 17:08
geschreven door Sterprinses
22-01-2011
Basically I wish that you loved me
Ik heb ontdekt dat ik P soms nog op sommige plaatsen tegenkom. En dan bedoel ik niet in het echt. Ik zet mijn gsm bijna nooit uit, als mijn batterij bijna plat is, laad ik ze op. Nu had ik die gsm gisteren laten vallen en moest ik hem dus opzetten. Al een geluk dat ik mijn pincode nog wist want het was redelijk lang geleden dat ik die had moeten ingeven. Nu kwam er een welkomstekst op die ik helemaal was vergeten. 'I love P <3!' En ik dacht: "Oh God, dat meen je niet." Het ergste van al is dat ik niet onmiddellijk naar mijn instellingen ging om de welkomstekst te veranderen. Het is tenslotte nog altijd de waarheid dat daar staat, maar toch, het was raar om het ineens op mijn scherm te zien verschijnen. Alsof ik elk moment tegen mijn gsm kon gaan schreeuwen: "OE WETE GIJ DA?!" Maar goed. Het nadeel is dat er de volgende keer als ik mijn gsm weer eens laat vallen en dus opnieuw moet opstarten, hetzelfde tekstje op zal komen en dat ik weer zal schrikken. Ik ken mezelf. Een andere plaats waar ik hem ben tegenkomen is op het doosje van Winnie The Pooh waar mijn kleurpotloden inzitten. Ik had die namelijk nodig om mijn kaarten van ruimte verder te kleuren, maar zijn naam staat er echt in het groot op met een hartje bij en het is er niet meer af te krijgen! Het is zo een ijzeren doosje waar een stift bijzat waar je zo mee kan schrijven op die witte borden. Volgens mij is de inkt van die stift zo diep in het doosje getrokken, dat het er nooit meer af te krijgen is! Een laatste plaats (die ik mij herinner, er zullen er zeker wel nog meerdere zijn) was in mijn portefeuille. Er zit nog steeds een foto van hem en mij in van de eerste dagen die we samen waren. We kijken nogal verliefd naar elkaar en zijn echt zoals verliefde pubers met elkaar bezig. De foto is onverwachts getrokken (zoals alle foto's die we samen hadden eigenlijk!) maar dat zijn vaak nog de mooiste. Het was in de bus op de excursie van aardrijkskunde. Ik herinner me die dag nog goed. van 7 uur 's morgends tot 8 uur 's avonds bij elkaar zitten! Op de bus en daarbuiten. Ik heb niet veel opgestoken van die dag en dat heb ik ook gemerkt aan het examen in juni, al was ik daar nog goed door! Ik weet nog dat J en C (ja, de trutten) constant commentaar aan het geven waren op ons. 'Ohnee, ze zijn wéér aan het kussen.' Jaja, ze was gewoon jaloers dat zij niet naast hem zat. Ik heb altijd schrik gehad dat zij hem van mij ging afnemen, gewoon omdat ze mij haat. Zijn antwoord was dan: "Excuseer, heb je haar al eens bekeken?!" Ik dacht er hetzelfde over, ze is echt een monster, maar dan nog. Ik was steeds jaloers op haar. Telkens als ze in de buurt met hem was, ging ze expres voor mijn neus hem extra aanraken en staan flirten. Er was zelfs eens een moment dat P en ik aan de lockers stonden, dicht bij elkaar, gewoon aan het praten, en dat zij er tussen kwam. Maar echt letterlijk tussen ons! Zodat we uit elkaar werden geduwd, en je moet niet denken dat ze pardon of sorry zei hoor, nee nee, als ze mij maar weg kon duwen en pijn kon doen. Ik erger me zo aan haar! Niet te geloven. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik ben dat ik nooit meer op haar lelijke, mottige smoel moet zien! Nog een laatst iets. Door op zijn hoofd te vallen, is P gaan beseffen dat hij me graag zag. Een week later had hij mijn hand al vast en kwam hij dichter met zijn hoofd om mij te kussen. Ik was dolgelukkig. Ik wou dat hij weer op zijn hoofd viel, zodat hij zou beseffen dat hij niets betekent zonder mij.
22-01-2011 om 13:41
geschreven door Sterprinses
21-01-2011
Haha!
Haha, wat het woordje 'seksleven' niet allemaal teweeg kan brengen... Nieuwsgierigaards. Sorry dat ik loog, ik wou eens zien hoeveel nieuwsgierigen er zouden zijn. Helaas moet ik jullie dus teleurstellen!
21-01-2011 om 23:12
geschreven door Sterprinses
De duivel zit in de grootheidswaan en nooit in de details
De zeepsteensleutelhanger die P had gemaakt en aan mijn sleutels hing, zat los in mijn tas. Hij is er dus afgevallen. Zou dit een teken zijn? Als het een teken is, zou het in ieder geval een slecht teken zijn. De zeepsteen is kapot en behoort niet meer tot mijn sleutelbos, wat wil zeggen dat de liefde en verbondenheid definitief verbroken is. (Ja, ik denk écht zover!) Houdt hij écht niet meer van mij? Mist hij mij dan nooit meer? Aan wie denkt hij dan wél? Straks meer over P. Mijn blog wordt echt gelezen door verschillende mensen en dat is niet alleen te zien op de reacties die ik hier krijg maar ook via msn en sms zeggen de mensen hun gedacht over mijn blog. Naar het schijnt zou ik een leuke manier van schrijven hebben. Bedankt daarvoor! Ik beschrijf gewoon wat ik voel en wat in mij opkomt. Ook heb ik gemerkt dat sommigen zich echt aangevallen voelen, wat helemaal niet nodig is, want mijn blog is maar een momentopname en mag dus helemaal niet algemeen worden gezien.Wel leuk is dat er elke dag mensen mijn blog komen checken en teleurgesteld zijn als er nog geen nieuwe post is. Sorry daarvoor, maar ik heb nog altijd examens, vergeet dat niet! Om nog even terug te komen op de blog over de drummers. Ik wil nog iets kwijt over B, die zich een beetje op zijn tenen getrapt voelde. Ja, natuurlijk was hij er ook even. En ja, ook hij was een drummer. Daarbij wil ik nog eens deze boodschap verkondigen aan iedereen: Niet alle drummers zijn hetzelfde! (Ben je nu tevreden B?) Oke. P dus. Ja, hij is er nog altijd in mijn hoofd. Minder, maar ik mag er niet aan denken wat er gaat gebeuren als mijn hoofd vrij gemaakt gaat worden door de examens. Ik durf wedden dat als ik eenmaal examenloos ben, hij direct weer duizend keer meer in mijn hoofd zal komen ronddwalen en allerlei vragen naar boven zal laten halen. Maar... laten we daar nu nog even niet aan (proberen) denken. Al moet ik toch toegeven dat mijn kamer op zich mij aan hem doet denken. Ik zal nooit vergeten hoe we samen mijn kamer hebben geschilderd en hebben ingewijd. Hoe er speciaal voor hem een dubbel bed kwam én een dubbel deken, mits met vertraging. Mooie tijden, vreselijk mooi zelfs, maar het maakt mij allemaal een beetje sentimeel. Daarom ga ik deze blog afsluiten en dat doe ik vandaag met één van mijn lievelingscitaatjes dat P ooit tegen me zei.
"Heb jij geen haar op je tenen? Oh, ik dacht dat iedereen dat had."
21-01-2011 om 17:07
geschreven door Sterprinses
18-01-2011
Wat heb ik toch met drummers?
De eerste jongen waar ik 3 jaar lang verliefd op was, heette D. Hij was echt geweldig en daarom ook mijn beste vriend. We zaten twee jaar samen in dezelfde klas en het derde jaar is dat dan wat verminderd. Onze band was geweldig. Telkens we elkaar zagen, gaven we wel duizend knuffels. Alleen heb ik nooit durven toegeven dat ik een oogje op hem had. Of zeg maar, een groot oog. Iedereen wist wel over mijn gevoelens voor hem, zelfs de leerkrachten en ik geloof niet dat het nooit iemand tegen hem is gaan vertellen, dus hij zal het ook wel geweten hebben. Maar het is dus nooit iets geworden tussen ons. Ik was toen nog jong, durfde geen initiatief te nemen. Niet dat dat nu al veel veranderd is. Maar, hij was een drummer. Ik keek geweldig naar hem op. Mijn eerste echte grote liefde was 2 jaar later, namelijk F. Het was mijn eerste lange relatie en ik was echt on-ge-loooo-fe-lijk verliefd. Zo een jongen had ik nog nooit ontmoet. Onze relatie was fantastisch. Ik beleefde met hem veel dingen, veel nieuwe dingen, daarom ook dat ik dit mijn eerste grote liefde noem. Natuurlijk was er ook nog het bedrog... Ik heb enorm veel verdriet gehad daardoor. Eerst was ik nog bereid hem te vergeven, zo graag zag ik hem, maar hij WILDE mij gewoon niet terug. Heel veel verdriet. Maar echt enorm veel. Ook hij was een drummer. Voor mijn relatie met F voelde ik al iets voor P. Ik was enorm bang omdat hij dan mijn beste vriend aan het worden was en we hadden een geweldig goeie band. Ik had nooit gedacht dat het ooit iets ging worden tussen P en mij omdat we zulke goede vrienden waren, al fantaseerden we daar wel af en toe tegen elkaar over. Maar F kwam daar dus tussen en dat heeft m'n leven enorm veranderd. Ik was maanden niet aan te zien, ik zat zo enorm in de put. Ik ging zelfs niet naar school. Maar opnieuw, waren er de vrienden die er voor mij waren. En dan werd de band sterker met P. En sterker, en sterker. We begonnen te smsen. Eerst een paar keer in de week, daarna elke dag. Er kwamen veel gelegenheden die we samen meemaakten. Hij nam me mee naar het galabal, we aten elke middag bij elkaar. Hij was mijn danspartner voor de 100 dagen. We groeiden alsmaar dichter en uiteindelijk kwam er die dag. "Herinner je 27 maart? Niet meer ik en jij, maar eindelijk wij." Toen ook hij 8 maanden later de relatie verbrak, wist ik geen blijf met mijn verdriet. Om er een beeld van te schetsen: mijn verdriet voor F was er niets tegen. P was zo geweldig omdat onze band daarvoor al zo sterk was. Bij hem kon ik helemaal mezelf zijn en hem graag zien, was bij hem zo vanzelfsprekend. Ik kan zeggen dat ik hem nog steeds oprecht graag zie en dat ik hem mis. En ohja, ook hij was een drummer.
18-01-2011 om 16:18
geschreven door Sterprinses
17-01-2011
I can really use a wish right now
Ik heb er altijd in geloofd. In tekens en wensen doen. Ik doe echt veel wensen en ik wens altijd hetzelfde. Als er een wimper op mijn gezicht ligt en iemand wijst mij daar op, maak ik een wens door hem van mijn vinger te blazen. Als ik bij een blaasbloem alle witte zwevertjes in 1 keer kan wegblazen, maak ik een wens. Als ik verjaardagskaarsjes uitblaas, maak ik een wens. Als ik eenzelfde woord tegelijk met iemand anders zeg, maak ik een wens. Als ik 11:11 op mijn wekker zie staan, maak ik een wens. Bij tekens is dit ongeveer zo: "Als mijn hond nu binnen komt, ziet hij mij nog graag." "Als hij om 5 na begint te spreken, ziet hij mij nog graag." "Als hij binnen de 10 tellen stuurt, ziet hij mij supergraag!" "Als ik op deze bladzijde zijn naam lees, ziet hij mij nog graag, denkt hij nog aan mij, mist hij mij." Laatst kwam ik uit de douche en ik zag dat mijn rekkertje in de vorm van een hartje lag. Ik zei tegen mezelf: "Als er een P instaat, ziet hij me nog graag." Ik keek en ik schrok mij kapot. In het rekkertje waren 2 letters te zien. "PU". Dit kon geen toeval zijn. Hij zag me nog graag! Het gevoel was snel terug verdwenen. De letters waren afkomstug van puzzel ofzoiets. Nu. Wensen en tekens zijn geen slecht iets, alleen is het bij mij een beetje overdreven. Ik zal in alles wel een teken proberen zien om mezelf te laten geloven dat hij me toch nog graag ziet. Dit is NIET goed. Het probleem bij mij is dat ik te veel hoop heb. Je zou er echt versteld van staan hoeveel hoop iemand kan hebben. Bij de wens die ik doe, moet ik altijd aan de film 'Bruce Almighty' denken. Bruce zegt op een bepaald moment tegen Grace: "Love me. Love me! LOVE ME!" Het antwoord dat hij terugkrijgt is: "I did." De moraal van de 'LOVE ME!' is dat je liefde niet kan dwingen, en dat biedt mij telkens een troost. Na elke wens, na elk teken, denk ik in mezelf: "K, hij ziet je eenmaal niet meer graag, dat kan je niet forceren." En dan speelt het filmfragment in mijn hoofd af. Toen ik in april in Italië was met de geweldigste meisjes ooit, heb ik ook een wens gemaakt. De relatie van P en ik was nog zeer pril maar we waren allebei suuuuperverliefd. Samen met mijn beste vriendinnen gooide ik een munt in de Trevifontein. (Ik geloof dat ik jou die muntjes nog steeds moet teruggeven, V!) Ik was heel erg benieuwd of mijn wens ging uitkomen en heb er nog veel aan gedacht. Elke maand meer dat we samen waren, dacht ik terug aan de wens. Nadat de relatie verbroken werd, kwam weer het filmfragment naar boven. De wens die ik deed aan de Trevifontein is niet uitgekomen. Verspil je geld er dus niet aan.
17-01-2011 om 18:15
geschreven door Sterprinses
15-01-2011
You know I love you, I always will
Ik heb er echt genoeg van. Het dromen en eraan denken. 't Was weer stom vannacht. Ik ben zo jaloers op zijn zus omdat die terug samen gekomen is met haar liefje. Kon ik haar maar inschakelen om ons terug samen te brengen maar ik weet dat dat niets uithaalt. Ik wou dat hij me nog graag zag. Ik mis zijn zus. Maar hem nog het meest.
15-01-2011 om 12:54
geschreven door Sterprinses
14-01-2011
Morgen ben ik er weer met meer weer
Examens afgelegd: 6 Stylo's leeggeschreven: 4 Het doet wel eens goed om eens niet om half 5 te moeten opstaan om alles te herhalen en dan doodmoe naar het examen te vertrekken om 3/4 wat je geleerd hebt niet te moeten opschrijven op je blad. Examenvragen van 30 punten, lege bladeren die je helemaal moet volschrijven,... Ik maak het de laatste tijd allemaal mee. Vandaag begon ik dus aan levende natuur. Ik was nog geen 2 pagina's ver, of ik kwam al 'I love PU! KM. K&P <3' tegen. Het is verschrikkelijk om er altijd weer aan herinnerd te worden. In elke cursus komt hij wel eens voor. Ofwel staat er duizend keer zijn naam op het blad, ofwel is de achterkant van de pagina gevuld met zijn naam in het groot, ofwel komt hij voor in de kantlijn, wat eigenlijk het meeste voorkomt. Op elke pagina dan nog. Vreselijk om te zien hoe verliefd ik wel was. En nog altijd ben, maar eigenlijk kan je dat niet meer verliefd noemen, want mijn liefde wordt natuurlijk niet meer beantwoord. Is het wel normaal dat ik nog steeds overal zijn naam zit te schrijven? Zucht. Ik kan veel beter leren als ik de volgende dag mijn examen moet doen, dan zit ik vol stress omdat en MOET ik alles wel gezien hebben, anders heb ik gewoon een deel niet geleerd en dat kan ik niet! Naar een examen gaan en weten dat je een stuk niet geleerd hebt... Dat zou me alleen maar meer stress geven. Maar goed, 't was tijd voor een blog nu. 't Is al zo lang geleden door die examens. Ik had er gewoon geen tijd voor, leren de hele dag door, supermoe zijn... Nuja. Gisteren na mijn examen ben ik dus gaan shoppen. Dat had ik echt wel nodig, het deed deugd om alle stress eens te vergeten. Rustig rond te lopen in A, winkels in en uit, dingen aan en weer uitdoe. Zalig. Heb 3 dingen gekocht. Neen 4. Waarvan 1 suuuuperduur. God, ik ben er nog niet goed van. Maar ja. Daar ga ik verder niet over uitweiden. Mijn beste vriendin L stuurde me ook, met de vraag hoe de examens al geweest waren enzo. Ik kwam te weten dat ze klierkoorts heeft! Arm schaap, nu juist met die examens. Ze doet zo goed mogelijk haar best, anders zal ze alle examens mogen (ja, moeten) hermaken in augustus. Dat moet echt verschrikkelijk zijn. Ik steun u eh L! <3 (ohnee, dat was een zinnetje dat P altijd tegen me zei. ZUCHT.) Pft. Ik ga nog een beetje verder leren aan levende natuur (HOERA!). Morgen wordt het tijd voor tijd (haha, wat ben ik toch ongeloofelijk grappig! Zucht.) Dat is zoals dat zinnetje van Sabine. "Morgen ben ik er weer met meer weer." Dat is dan ook meteen de afsluiter van mijn blog van vandaag.
14-01-2011 om 16:09
geschreven door Sterprinses
13-01-2011
Nog steeds
Het is echt niet te geloven hoe graag ik u nog steeds zie.
