Wegens vrijdag weinig succes met "Whale watching" in Tofino besloten we zaterdag verder te reizen, na eerst nog een toffe wandeling in "Pacific Rim National Park", een klein stukje regenwoud op Vancouver Island.
Aangekomen in Campbell River waren ze tenminste eerlijk, geen walvissen meer in de regio met als gevolg: alles gesloten . We besloten dan ook niet verder het noorden van het eiland te verkennen en zondag terug naar Victoria te gaan om toch nog wat te genieten van deze bruisende stad.
Maandag zaten we alweer op de ferry richting Vancouver, waar we besloten ons een paar dagen te settelen (eindelijk, I love it!). Wat viel het dan ook reuze mee toen we, in plaats van een kamer, een heel appartement vonden voor een super belachelijke prijs!
Het kon dan ook niet anders dan dat we dinsdag met een heerlijk gevoel wakker werden en volle goede moed begonnen aan onze verkenning van de stad! Vancouver is een jonge bruisende stad, maar met hetzelfde weertype als België: regen! Maar daar lieten we ons enthousiasme niet door temperen. Na gezellig wat rondkuieren, was het tijd om onze voorraad ECHT eten in te slaan! We hadden namelijk een keuken om te gebruiken! Na een heerlijke maaltijd en de daarbijhorende afwas , ploften we neer in de zetel om daar de rest van de avond niet meer uit te komen en de blog nog maar eens bij te werken!
Na een heerlijke nacht in onze prachtige studio gingen we erop uit om Whistler verder te ontdekken. Eerst een beetje rondrijden en dan op weg naar het Olympisch Park. En dan gebeurde waar we al weken op wachtten: een beer!!! Een echte zwarte beer! Op slechts enkele meters van de weg! En hij bleef zelfs rustig verder eten, terwijl de omstaanders toekeken. Wij maakten natuurlijk ook een paar fotos (ongeveer 200 denk ik ). Het was precies een echte knuffelbeer, tot hij opeens zijn snelheid toonde en een paar meter dichterbij sprong. Volgens de folders moet je blijven staan als een beer je aanvalt, maar welke idioot heeft die regel uitgevonden,! Zo snel zijn we nog nooit een straat over gelopen. Toen waren we natuurlijk snel in het Olympisch Park. Waarschijnlijk krioelt het hier binnen een paar weken van de mensen, maar nu was het er maar doods. Wij op de terugweg natuurlijk weer uitkijken naar de bewuste beer. En ja hoor, daar stond hij weer. Onze vrees was allang overwonnen en we gingen weer een kijkje nemen. Deze keer was de beer nog beweeglijker en na een paar minuten zaten we dus weer in de auto. Gelukkig want iets later stak de beer doodleuk de straat over waar wij net stonden te kijken! Om van dit avontuur te bekomen, besloten we een namiddagje te genieten van een heerlijke buiten-spa, helemaal ingewerkt in het prachtige berglandschap. Na een heerlijke zelfbereide maaltijd en de bijhorende afwas kropen we weer onder de wol.
Woensdag lieten we Whistler achter ons en gingen verder naar the big city Vancouver. In vergelijking met alle vorige steden was dit mega! Via het infokantoor kwamen we weer bij de goedkoopste kamer uit, maar na één nachtje bleek dat een tegenvaller te zijn. Gelukkig was het slechts een tussenstop voor de overtocht naar Vancouver Island. De geplande ferry van 9u haalden we niet (iedereen die ons kent kan dat begrijpen ), dan maar die van 11u. Anderhalf uurtje later zetten we terug voet aan wal. Onze eerste stop op dit eiland was de hoofdstad van Britisch Columbia (Victoria). Voor Whale Watching waren we misschien wat te laat, maar de stad op zich had ook veel mooie gebouwen en de haven was s avonds prachtig verlicht! Toch besloten we vrijdag verder te gaan en ons geluk op walvissen elders te beproeven.
Foto's van de beer konden natuurlijk niet ontbreken, zie hieronder!
Zaterdag vertrokken we op ons gemakje van Golden terug naar Kamloops, met onderweg wel enige stops. Waaronder het "Glacier National Park", wat weer dankzij de sneeuw een leuke wandeling bleek te worden, vol met informatie deze keer over de oude trainrails die hier doorliepen! Geweldig gedaan! Voor we in Kamloops aankwamen, stopten we nog in Roderick Haig - Brown Park, voor een van de spectaculairste natuurwonderen, de voortplanting van de zalm. Elke 4 jaar zwemmen miljoenen zalmen honderden kilometers terug naar hun geboorteplaats, Adams River. Hier krijgt de zalm een felrode kleur, zijn hoofd wordt groen en hij krijgt immense tanden. Dit zijn de tekenen voor de vis dat zijn/haar leven voorbij is, nadat alle eitjes gelegd/bevrucht zijn. De doodstrijd duurt ongeveer 10 dagen, tot de volledige uitputting toeslaat. We wisten niet dat de natuur tot zoiets in staat was. What a miracle! Zelfs de foto's kunnen niet aantonen hoe speciaal dit was.
Zondag was Halloween, niet echt Anne haar favoriete feestdag dus besloten we binnen te blijven en weer tijd te maken voor huiselijke dingen. Wat skypen en boodschappen doen, meer energie hebben we dan ook niet in deze dag gestoken (het was tenslotte ook zondag).
Maandag vlogen we er terug in. We hadden een lange rit voor de boeg en hadden totaal geen idee waar we zouden eindigen. We reden langs Cache Creek (waar de Cache creek ranch dicht bleek te zijn), dan maar verder naar Lillooet, ook niet echt "the best place to stay", vandaaruit naar Lytton, maar het bleek alleen maar erger te worden. Spijtig genoeg moesten we helemaal terug naar Lillooet om verder te rijden naar Whistler. Gelukkig viel de rit alweer reuze mee door het prachtige landschap, ondanks de regen. Aangekomen in Whistler, zagen wij het direct: "hier blijven we". Deze stad is voor de Olympische winterspelen van begin dit jaar volledig herboren en het is hier gewoon prachtig! Wat ons ook direct op viel was de aanwezigheid van veel jeugd (dit is namelijk een zeer aantrekkelijk en groot skigebied). We boekten zoals altijd de goedkoopste kamer die we konden vinden, maar deze keer kregen we wel heel veel voor ons geld: buitenzwembad, sauna, parkeergarage en een volledige studio (met keuken, open haard, ...). Misschien blijven we hier wel langer dan een paar dagen .
De laatste 3 dagen hebben we niet veel gedaan, het is tenslotte voor ons ook vakantie.
Woensdag hebben we na een korte fikse ochtendwandeling het "Wells Gray Provincial Park" verlaten richting Kamloops. Daar aangekomen bleek onze hoop terecht: we zaten terug in de bewoonde wereld! Hier waren zelfs winkelcentra! De rest van de dag hebben we dan ook niets anders gedaan als rondgecruisd en en weer op zoek naar een geschikte slaapplaats. Wat iets moeilijker bleek te zijn als verwacht! We wouden deze keer graag iets anders en waren dus niet op zoek naar het zoveelste stinkende motel. Na veel Indiërs te hebben afgewezen (er zijn er hier meer dan in India denk ik) hadden we toch een tof motel gevonden met eigen wasmachine, wat ook wel tijd werd, en zelfs een fitnessruimte (lees: een fiets en wat gewichten)! De stevige pizza van 's namiddags werd er al snel weer afgetraind.
Donderdagmorgen lag er eentje uitgeteld in bed met migraine, waardoor de andere zich nogal eenzaam voelde en het skypen eens uitprobeerde. Na een verkwikkende douche stonden we weer terug in de startblokken. Aangezien de beren niet tot bij ons kwamen, gingen wij naar de beren. We brachten een bezoek aan het "British Columbia Wildlife Park", waar gewonde dieren uit het wild opgevangen worden om terug op krachten te komen. Hierna werd het toch tijd om onze was eens onder handen te nemen, wat beter lukte dan thuis .
Toen we vorige week van Banff naar Jasper trokken, hadden we niet echt de tijd om de pracht van "Lake Louise" te bewonderen. Daarom besloten we vandaag (vrijdag) toch de grote tocht te ondernemen. Vanuit Kamloops is het toch wel 5 uur rijden, hopelijk is het de moeite. En dat was het gelukkig ook! Door de sneeuw zag alles er nog sprookjesachtiger uit dan verwacht. We genoten dan ook met volle teugen van een "slippery" wandeling. Omdat we de volledige rit terug naar Kamloops niet zagen zitten, stopten we opnieuw in Golden, om vandaar morgen weer verder te trekken.
Gelukkig is op zondag ook hier rustdag en werden we niet te vroeg gewekt, maar toch mooi op tijd om verder te gaan met onze ontdekkingstocht door "Jasper National Park". We begonnen met een opwarmingswandeling rond Old Fort Point View. Zondagmiddag deden we alsof we thuis waren, en we maakten onze maaltijd zelf klaar in onze kitchenette: spaghetti (je moet niet altijd met het moeilijkste beginnen). Het middagdutje sloegen we over en we begonnen direct aan onze volgende berenzoektocht, want het werd toch de hoogste tijd dat we deze te zien zouden krijgen. Maar helaas, in "The valley of the 5 lakes" hebben ze zich ook niet getoond. Gelukkig waren er eekhoorntjes en rendieren die dan toch weer voor een geslaagde dag zorgden. Moe maar voldoen kropen we weer onder de wol.
Maandag was een dag vol weersverrassingen. Wakker geworden met smeltende sneeuw en hopend dat we het tot "Lake Louise" zouden redden zonder sneeuw, maar helaas. Hoe verder we reden, hoe witter het werd. Prachtig om te zien, iets minder tof voor de chauffeur (maar hij heeft dat goed gedaan ). Aan Athabasca gletsjer probeerden we nog wat van de gletsjer terug te vinden in het ondersgesneeuwde landschap, maar na enkele stappen moesten we toch vaststellen dat dat te gevaarlijk werd en zijn we naar de auto teruggekeerd. Spijtig want dat waren weer 200 nutteloze kilometers. Dan maar terug naar het stadje om wat inkopen te doen en de route voor de volgende dag uit te stippelen.
Vandaag besloten we Jasper achter ons te laten (na toch nog een vroege, korte wandeling in de sneeuw) en proberen tot Clearwater te rijden. We gingen van sneeuw naar smeltende sneeuw, naar regen, maar wel met ABBA als constante op de achtergrond (en luidkeels meezingend natuurlijk ) Onderweg weer genietend van het uitzicht maar het leek wel alsof we in niemandsland terecht gekomen waren. De stadjes onderweg waren niet meer dan kleine spookstadjes (je kan het vergelijken met Genoelselderen in het donker ;-)), ideaal voor Halloween dus! Clearwater bleek eigenlijk al niet meer te zijn, maar aangezien dit aan de ingang van het Wells Gray Provincial Park lag hebben we het er toch op gewaagd. En het bleek de juiste gok te zijn. Dit park bestaat uit 20 watervallen, de ene al groter als de andere, maar allemaal de moeite om langs te wandelen. Morgen gaan we dit park nog verder ontdekken en proberen we terug de bewoonde wereld te bereiken.
Op dag 3 bezochten we het eerste nationaal park op onze route, nl. "Banff National Park". We zijn hier duidelijk aanbeland in het tussenseizoen, want veel uitzichtspunten en verblijfplaatsen zijn gesloten. De natuur is hier wel adembenemend, niet alleen tijdens onze wandeling aan Lake Minnewanka, maar ook tijdens de hele autorit naar het kleine, toeristische plaatsje Banff. Na een paar uurtjes waren we hier uitgekeken en besloten we hogerop een kijkje te gaan nemen bij Lake Louise. Ons besluit om de highway links te laten liggen, werd beloond met prachtige uitzichten (en zelfs een beer)! Aangekomen in Lake Louise bleken de slaapplaatsen daar toch erg tegen te vallen (veel te duur ofwel gesloten). We belandden algauw terug in Banff, waar we ons in het eerste het beste, goedkope motel te slapen hebben gelegd.
Na navraag bij de toeristische dienst, de volgende dag, bleken er drie trekpleisters open te zijn. Wij begonnen direct met de zwaarste, een steile beklimming van de Tunnel Mountain, wat een prachtig overzicht over Banff opleverde. De andere bezienswaardigheden, Hoodoos en Bow River Falls, vonden we overroepen, net als onze volgende verblijfplaats Golden. Het stadje zelf stelde niets voor, maar gelukkig kon de 3 uur durende rit er naar toe ons wel bekoren. Dit voornamelijk door de aanwezigheid van enkele mooie diersoorten, waaronder "big horn sheep" en rendieren.
Zaterdag vertrokken we vanuit Golden naar het "Yoho National Park", waar we een fikse wandeling maakten rond Emerald Lake. Na deze tocht hadden we weer een lange autorit voor de boeg. Onze volgende stopplaats Jasper, in "Jasper National Park", lag namelijk 300 km noordelijker. Weer waren de uitzichten hier spectaculair (bergen, beestjes, sneeuw, gletsjers, alles was aanwezig) en deze keer bleek het stadje ook mee te vallen. Zeker na het vinden van een mooie en ruime B&B, met een vriendelijke host. Het is nu afwachten of haar kroost ons niet te vroeg wekt op onze eerste zondag, maar dat vertellen we later weer.
Hier zijn we dan eindelijk met ons eerste buitenlandse bericht. De datum waar we zolang naar uitgekeken hebben, 19 oktober, is voorbij, en 20 oktober ook al bij jullie. Dinsdag was zoals gevreesd een lange, saaie dag: trein in, trein uit, vliegtuig in, vliegtuig uit, maar bij aankomst in Calgary wachtten ons toch een aantal leuke verrassingen. Allereerst onze vooraf gereserveerde "compact car", die toch een paar maatjes groter bleek dan verwacht. We konden zelfs een pick-up kiezen, maar voor de veiligheid van de Canadezen hebben we toch maar voor een Chevrolet Impala gekozen, een wel erg ruime gezinswagen, met ruime koffer voor onze toch wel iets te uitgebreide bagage. Ook de rit naar onze eerste B&B was een makkie, ondanks/dankzij de vrouwelijke co-piloot Aangekomen in de kamer kwam het zandmannetje snel voorbij, we waren tenslotte ook al 24 uur wakker. Door de jetlag werden we 's morgens al vroeg gewekt wat hier blijkbaar ook voordelen heeft, namelijk het gebruik van de outdoor jacuzzi op ons privé-terras waardoor hoofdpijn, nekpijn en ochtendhumeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Want zonnig werd het vandaag wel, 18 graden en een stralende blauwe hemel, het ideale weer voor een fikse wandeling in het prachtige Glenmore park. Na nog wat "cruisen", slenteren in het centrum en een maaltijd in het panoramisch restaurant van de Calgary Tower, gingen we nog naar het Olympisch park (Calgary '88), maar dat was helaas gesloten bij gebrek aan sneeuw (denken we verstaan te hebben). Dan maar weer naar onze kamer want de vermoeidheid sloeg alweer toe. Nu rest ons nog de route voor morgen voor te bereiden en dan weer terug onder de wol.
Hopelijk hebben we morgen weer zo een vlotte toegang tot internet en kunnen we ons verhaal verder zetten.
Na donderdag onze laatste dag gewerkt te hebben konden we vrijdag beginnen aan ons verlof om alles in orde te maken voor 'the big trip'. Want er moet nog vanalles gebeuren! Ondertussen liggen een aantal slaapplaatsen ook al vast, namelijk Buenos Aires (joepie, joepie, joepie!) en Calgary (onze allereerste verre nacht). We hebben ook al beslist hoe we naar Londen willen gaan, met de trein. Er is alleen nog één groot probleem! De treinstaking, de dag voor we vertrekken! Laat ons gewoon hopen dat dinsdag de 19de alle treinen terug op hun plaats staan en er niet teveel volk mee wilt.
Deze week moet er dan nog heeeeel veel opgeruimd worden voor de grote verhuis. Mijn kleine zus komt morgen al wat spullen brengen, zij is namelijk degene die (samen met haar vriendje) ons huis komt bewaken en natuurlijk komt babysitten op Paulientje (onze schattige kip ). Dus het is opruimen en poetsen geblazen.
maar er zijn ook nog andere dingen te regelen: nog een vlucht regelen (Lima- Cusco), verzekering, vaccinaties (nog eentje), de valies maken (help, help, help) en het ergste... afscheid nemen!! We zullen proberen ons sterk te houden, maar er zullen toch traantjes vloeien...
Volg onze blog vooral mee en laat ons ook af en toe genieten van nieuwtjes van thuis.
Binnen 23 dagen is het dan zover en vertrekken wij met ons tweetjes naar 'the wide world'. Op deze blog proberen wij zoveel mogelijk reisverhalen en foto's te zetten zodat jullie onze avonturen kunnen meevolgen.
Voor degene die het allemaal nog niet weten hebben we hieronder onze route en datums nog eens vermeld.
Op 19 oktober vertrekt onze eerste vlucht van Londen naar Calgary (Canada), daar staat al direct een wagen ter onzer beschikking die we op 14 november in Vancouver (Canada) terug moeten afzetten. Op 15 november staat in Seattle (USA) onze volgende auto al klaar. Hiermee trekken we dan verder naar het zuiden van Amerika waar we op 12 december onze vlucht moeten nemen van Los Angeles naar Lima (Peru). Hier trekken we dan ook wat rond en nemen we ook deel (met een klein hartje) aan de Inca Trail (een 4 daagse wandeling naar Machu Picchu). Op tweede Kerstdag (26 december) worden we alweer in Lima verwacht voor onze vlucht naar Buenos Aires (Argentinië). Hier vieren we Nieuwjaar en hopen we ook het vertrek te kunnen meepikken van Parijs-Dakar. Van hieruit gaan we dan verder door naar Brazilië waar het volledig zal afhangen van het weer, onze zin, het vervoersmiddel,... wat we daar gaan bezichtigen. Op 25 januari vertrekken we dan weer vanuit Buenos Aires naar Sydney (Australië). Ook hier staat ons vervoersmiddel weer te wachten, een mobilhome deze keer. Het is de bedoeling dat we de Oostkust van Australië wat gaan verkennen om op 16 februari vanuit Brisbane weer met het vliegtuig naar Singapore te vliegen. Hier verblijven we 2 weken om dan weer op 3 maart verder te vliegen naar Mumbai. Van hier trekken we verder naar Noord-Indië om hopelijk ook een stukje van Nepal te kunnen meepikken, maar ook hier zijn we volledig afhankelijk van het weer, het vervoersmiddel, ... Op 31 maart nemen we dan onze laatste vlucht van New Delhi naar Londen. En dan zijn we terug thuis.
We hopen natuurlijk ook dat jullie af en toe (lees 'dikwijls') reacties plaatsen op onze berichten, maar zelf ook leuke dingen posten en ons op de hoogte houden van de dagelijkse gebeurtenissen op het thuisfront. Bellen is nogal moeilijk door de verschillende tijdsverschillen, maar mailen kan natuurlijk altijd.
. We besloten dan ook niet verder het noorden van het eiland te verkennen en zondag terug naar Victoria te gaan om toch nog wat te genieten van deze bruisende stad.
). Het was precies een echte knuffelbeer, tot hij opeens zijn snelheid toonde en een paar meter dichterbij sprong. Volgens de folders moet je blijven staan als een beer je aanvalt, maar welke idioot heeft die regel uitgevonden,! Zo snel zijn we nog nooit een straat over gelopen. Toen waren we natuurlijk snel in het Olympisch Park. Waarschijnlijk krioelt het hier binnen een paar weken van de mensen, maar nu was het er maar doods. Wij op de terugweg natuurlijk weer uitkijken naar de bewuste beer. En ja hoor, daar stond hij weer. Onze vrees was allang overwonnen en we gingen weer een kijkje nemen. Deze keer was de beer nog beweeglijker en na een paar minuten zaten we dus weer in de auto. Gelukkig want iets later stak de beer doodleuk de straat over waar wij net stonden te kijken!
), dan maar die van 11u. Anderhalf uurtje later zetten we terug voet aan wal. Onze eerste stop op dit eiland was de hoofdstad van Britisch Columbia (Victoria).
.
