Na het rustgevende natuurwonder van de watervallen was het weer tijd om het stadsleven in te duiken. Deze keer wilden we wat meer ontdekken van de regio rond Buenos Aires.
Maar eerst gingen we nog eens naar de begraafplaats van Recoleta omdat we daar vorige keer geen fotos getrokken hadden (fototoestel gestolen onderweg, remember ).
Dinsdag besloten we dan eindelijk naar Tigre te gaan. Dit klein dorpje is volledig gebouwd rond de delta van de Rio de la Plata. Heel moeilijk te vatten maar hier lopen wel honderd kleine waterwegjes langs, achter, voor, onder ieder huisje. De meeste mensen hebben hier een bootje ipv een auto. Zeer leuk was dan ook ons boottochtje op één van de vele kanaaltjes.
Woensdag gingen we de iets ruigere toer op. We zouden een estancia bezoeken. Eerst een klein woordje uitleg. Een estancia is een soort plaatselijke boerderij, te vergelijken met een Amerikaanse ranch. Zo gauw je buiten de steden komt in Argentinië leven nog heel wat mensen zo. Zij worden gauchos genoemd. We hadden spijtig genoeg geen slechtere dag kunnen uitkiezen, regen, regen, regen. Ons programma moest dan ook aangepast worden. De buitenactiviteiten werden verschoven naar de namiddag en onze lunch werd iets vroeger geserveerd.Geen probleem natuurlijk, een barbecueke kan er altijd in ! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gauchos om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!
Zeer tof ook weer om nieuwe mensen te leren kennen en om toch nog eens begrepen te worden. We hadden namelijk contact gelegd met een Canadees koppel uit Quebec. Fijn om nog eens Frans te kunnen spreken. Wel gek om te horen dat hun Frans toch zoooo verschilt.
s Avonds was het dan alweer tijd om de valiezen te pakken. Maar niet getreurd, binnen 4 dagen zijn we hier weer terug.
Donderdag moesten we de boot op richting Colonia del Sacramento (een Portugees koloniaal stadje in Uruguay, slechts 3 uurtjes met de ferry van Buenos Aires). Daar aangekomen viel onze mond open. Wat een heerlijk stadje! Kleine straatjes, leuke terrasjes, lekkere tapas maar vooral rust. We voelden ons net God in Frankrijk. s Avonds besloten we onze eigen weg te gaan. Anne bleef in de hostel om pizza te eten met de andere gasten terwijl Stefan een goed stukje vlees ging zoeken in het stadje. Vroeg slapen zat er dan ook niet in (is ook niet mogelijk in een hostel in Zuid-Amerika, omdat de mensen zo laat eten is het algauw 1 of 2 uur eer ze hun bed inkruipen). Gelukkig was het s morgens verrassend stil en konden we toch wat uitslapen. Na nog een korte wandeling en wat van de zon genieten in het oude stadje, sprongen we weer de bus op richting Montevideo (de hoofdstad van Uruguay). Maar Colonia, niet getreurd, het zal moeilijk zijn om jou te overtreffen!
Montevideo maakte tot nog toe niet zon indruk. Het oude stadscentrum bleek een autovrije winkelstraat, niet echt historisch dus. Daarbij kwam nog dat die winkels zelfs op zaterdag gesloten zijn, en de stad er nogal verlaten bij lag. We zijn dus bijna verplicht onze zondagnamiddag op het strand door te brengen
"Time flies when you're having fun" dus hier is alweer een nieuwe update.
Woensdag waren we redelijk vroeg uit de veren want we moesten weer van hotel veranderen en wilden daarna die watervallen, waarvoor we bijna 18 uur in de bus gezeten hadden, toch eens gaan bekijken. Gelukkig liep alles vlot (taxi, bus, metro) en konden we rond de middag aan onze langverwachte wandeling naar de Iguazu Falls beginnen met als beloning op het einde een spectaculair zicht op de Argentijnse kant van watervallen. Prachtig gewoon, niet in woorden uit te drukken maar ook niet op foto vast te leggen. Niet alleen door de grootte en de hoogte maar ook vooral door het opspattende water (was erger als onder de douche, maar zeer welkom bij bijna 40 graden). Maar het was echt de moeite. Onbeschrijflijk wat de natuur hier doet. Zoveel water (tot 270 watervallen) dat oorverdovend naar beneden stort. Zo hoog, zo breed, je krijgt het allemaal niet gevat. Zelfs als je de 7 uur durende wandelingen volgt, heb je nog niet alle watervallen gezien. Tegen sluitingstijd zijn we terug naar het stadje gegaan voor een lekker hapje en daarna een vredig dutje in onze eigen blokhut in the middle of nowhere.
Donderdag, ook weer vroeg op want vandaag was de Braziliaanse kant van Iguazu aan de buurt. Deze keer met een privé-chauffeur (wat ook wel nodig is om snel de grens over te geraken). Ook al dachten we alles al gezien te hebben, we waren er toch weer helemaal ondersteboven van. Je komt niet zo kortbij als aan de Argentijnse kant, maar bent daarom niet minder nat en je hebt een mooi beeld van een groot deel van de ongelooflijke oppervlakte die deze watervallen in beslag nemen. Een geheel overzicht over deze 3 a 4 km lange watervallen bekom je enkel met een helikoptervlucht. Toch was dit geweldig spektakel, met ook weer mooie vlinders, vogels en zelfs grote hagedissen, zeker weer de moeite! Na 3 uur waren we hier uitgewandeld en besloten we naar een dichtbijzijnd vogelpark te gaan. Mooi, leuk maar eigenlijk niets wat je hier niet in de vrije natuur kan tegenkomen. Moe maar alweer voldaan gingen we dan weer naar het stadje om onze terugreis naar Buenos Aires vast te leggen. Precies toch wat laat want voor vrijdag waren er al geen plaatsen meer vrij (op de toch wel ruim 50 bussen). Geen probleem voor zulke flexibele mensen als wij, dan maar zaterdag terug.
Vrijdag was dus een rustdag. Anne wat skypen en aan het zwembad liggen en Stefan sportief doen bij een 40 graden. Tja, ieder zijn hobby zeker
Zaterdag was het dan nog eens actietijd. Nog even vlug naar de Argentijnse kant van de watervallen voor we weer de bus op sprongen. Om 16u30 zaten we al zeer comfortabel genesteld in onze zeteltjes, klaar voor wat films, muziek en eten om de 18 uur durende busrit door te komen.
Zondagmorgen kwamen we alweer aan in ons geliefde Buenos Aires. Hier bleek dat ons vooraf geboekte hotelletje toch niet echt meer een kamer vrij had. Gelukkig hadden we een tweede optie en was het probleem dus vlug van de baan zodat we (na een frisse douche wel te verstaan) nog op tijd konden vertrekken om de aankomst van Dakar mee te vieren. Ja, foute gedachte dus! Om 14 uur was het al allemaal afgelopen. Geen idee of het zo georganiseerd was of dat het kwam door het onweer met de daarbijhorende hevige stortbuien. Erg teleurgesteld liepen we dus langs de geparkeerde trucks. Tot daar plots nog een paar auto's in gang schoten en de piste blijkbaar nog uit moesten rijden, zeer toevallig waar wij stonden. Van de 4 auto's die we gezien hebben, was er één de winnaar en een andere had nummer 349. Doet dat bij iemand een belletje rinkelen???? Jawel Koen Wauters zijn nummer. Heel vrolijk, maar ook al door en door nat, kwam hij ons tegemoet. Meer dan een vriendelijk woord en wat handgeschud kon er deze keer niet vanaf (de gietende regen zal daar ook voor een stuk in meegespeeld hebben). Ondertussen was onze alom bekende vlag al in frut vaneen, maar toch konden we nog de aandacht trekken van de vierde wagen. Koens kompanen die wel ruim tijd namen voor een babbeltje. De 30 hevige Argentijnen die bij ons stonden hadden van dit oponthoud gretig gebruik gemaakt om foto's te nemen (zij dachten dat het om een of andere beroemdheid ging). Helaas hebben wij hier geen foto's van, maar zijn wel weer een superleuke ervaring rijker. Na dan ook nog eens een leuk avond-avontuurtje met onze vriendelijke taxichauffeur, die ons erop wees dat we het getroffen hadden, want dat hij Engels kon (wat helemaal waar was, maar het zou nog toffer geweest zijn als hij de weg ook nog eens wist!) konden we toch besluiten dat we weer een onvergetelijke dag achter de rug hadden.
Op naar onze volgende belevenissen in het nog altijd mooie Argentinië!
Wat doen die 2 daar toch maar in Argentinië of Buenos Aires, alleen feesten en Dakar kijken hoor ik jullie denken. Neenee, we hebben hier al heel wat kilometers afgewandeld maar door de slechte internetverbindingen en omdat we jullie een algemeen beeld wilden geven van Buenos Aires hebben we hier even mee gewacht.
Wat zijn we allemaal (opnieuw) gaan bezichtigen.
Eerst en vooral natuurlijk Casa Rosada, het presidentieel paleis waar Eva Peron op het balkon verscheen. Deze keer hebben we ook de tijd genomen om de prachtige binnenkant te bewonderen (slechts een beperktdeel waar we in mochten natuurlijk). Dit prachtige gebouw ligt in het centrum van Buenos Aires waar ook de breedste straat ter wereld zich bevindt (Avenida 9 de Julio), de Obelisk en Plaza de Mayo (waar de dwaze moeders nog steeds iedere donderdag samenkomen ter nagedachtenis van hun verdwenen zonen).
Dan is er ook nog San Telmo, het oude, kunstenaarsgedeelte van de stad. Met leuke terrasjes waar ze de tango dansen en een heel leuk marktje op zondag.
Puerto Madero is het oude visserskwartier dat ze nu omgebouwd hebben tot nieuwe kantoorgebouwen en iets duurdere restaurants. Met centraal natuurlijk ook de Puente de la Mujer (de vrouwenbrug).
Palermo is de uitgaanswijk van Buenos Aires met ook hier toffe restaurantjes, discotheken maar ook leuke kleine winkeltjes (voor tangoschoenen moet je hier zijn). Dit was de place to be om het nieuwe jaar in te zetten.
Het graf van Eva Peron (Evita) ligt dan weer in het hele dure gedeelte van de stad, namelijk Recoleta. Ook winkels zoals Prada, Ralf Lauren en Armani vind je hier evenals veel ambassades die gehuisvest zijn in de prachtige Franse herenhuizen van vroeger.
Dat is in een notendop wat deze geweldige stad te bieden heeft.
Wat je overal kan vinden en wat wij dus ook meermaals gedaan hebben, is veel gaan eten. Je krijgt hier ongelooflijk grote stukken vlees voor zeer weinig geld. Ook ijsjes zijn hier volop aanwezig, maar daar hebben we ons nog niet door laten verleiden.
Door het hete weer (constant meer dan 35 graden) is het bijna niet te doen om de hele dag buiten te blijven. Tegen de late namiddag zaten wij dan ook al meestal te puffen in de kamer (waarvan sommige gelukkig toch airco hadden). Door het vele geluidsoverlast zijn we nogal dikwijls van kamer moeten veranderen. Het voordeel hiervan is natuurlijk wel dat we al in ieder deel van de stad geslapen hebben en dus ook de kosten voor een taxi hebben kunnen drukken door ook meermaals de metro te nemen. Dit heeft ons ook weer kopzorgen bezorgd aangezien onze kleine camera (gelukkig de kleine maar) hier gestolen is. Niets aan te doen natuurlijk, maar toch wel heel ambetant.
Na veel wikken en wegen zijn we maandag met een 17,5 uur durende busrit uit Buenos Aires vertrokken richting de watervallen van Iguazu (in het noorden van Argentinië). Uitleg en fotos hierover bekomen jullie als we terug in Buenos Aires zitten (binnen een dag of 2) en weer een betere internetaansluiting hebben (hopelijk).
Eindelijk nog eens een update zullen jullie denken. Het klopt dat het alweer even geleden is maar we hebben (op 3 gebeurtenissen na) hier dan ook niets spectaculairs meegemaakt (ja zelfs op een wereldreis zit er al eens een kalmere week tussen).
Onze eerste gebeurtenis was natuurlijk Nieuwjaar. Eerst en vooral moesten de volgende vragen beantwoord worden: waar, hoe en wat.Wat was al vlug beantwoord, eten en feestje bouwen, hoe, tja door naar een restaurant te gaan en daarna naar een discotheek leek ons de beste oplossing. Voor dezemogelijkheden moesten we blijkbaar in de Palermo wijk zijn. Na 2 dagen wat rond te hebben gekeken en de menus wat te hebben vergeleken, hadden we onze keuze gemaakt, we zouden gaan eten bij Meridiano 58 en daarna naar de Niceto club waar een internationaal feestje zou plaatsvinden. De reservaties waren dan ook al vlug gemaakt. Maar dan, hoe konden we daar geraken? In Buenos Aires is Nieuwjaar nog altijd een familiegebeuren, wat inhoudt dat de taxichauffeurs vrij nemen vanaf 16u, de metro niet meer rijdt vanaf 20u en de buschauffeurs ook thuis blijven, wat blijft er dan nog over? Juist ja, een fiets huren. Zo gezegd, zo gedaan, was het niet dat het een uur fietsen was tot in Palermo! Ochja, met zo mooi weer moest dat lukken . Om 20u vertrokken we en we kwamen dus ook als eersten aan in het restaurant (de meeste mensen eten hier maar rond 22u30)! Stilletjes aan kwam het volk dan toch binnen en tegen 23u zat het goed vol (zelfs het terras). Na ons dessert (rond 23u30) kwamen ze rond met mooie roze zakken met leuke carnavalartikelen in (een paarse bril, 2 gekke hoofddeksels, kalabassen, een spuitbus,..). De sfeer zat er dan natuurlijk direct in en zo vergat iedereen af te tellen. Bij het restaurant tegenover ons waren ze al aan het kussen en toen opeens iedereen de straat op stormde, wisten we dat het nieuwe jaar ingezet was. Hoe heerlijk is het om bij 30 graden met een glas champagne in de hand en een immense zotte bende naar het vuurwerk te kijken en te shaken op Braziliaanse live-muziek (beetje gek aangezien we in Argentinië zijn maar de tango brengt dan ook een heel andere sfeer met zich mee natuurlijk). We vonden het geweldig en genoten er met volle teugen van. Rond 2u besloten we een stapje in het uitgaansleven te zetten en ons naar de discotheek te begeven, maar dat bleek toch wel een grote fout te zijn. Na een half uur enkel reggae hadden we het daar wel gehad en vertrokken we terug richting ons hotel met ons uitzonderlijk vervoersmiddel. Al bij al vonden wij het een geslaagde avond en kunnen we iedereen Nieuwjaar in de zon echt wel aanraden, misschien eens horen bij Frank de Boosere volgend jaar.
Onze 2de gebeurtenis was van een heel ander kaliber maar misschien zelfs meer memorabel. De meesten hebben hier al heel wat verhalen van opgevangen en fotos gezien maar bij deze dus de hele uiteenzetting van Dakar, Koen en kus (jaja, alle 3 aan elkaar gelinkt). Ook al was de start van de Dakarrally pas op 1 januari, twee dagen ervoor vond de keuring van de voertuigen plaats en ook dat wilden we niet missen.
30 december stonden wij dus al als kleine kindjes aan de draad met open mond naar al die autos, motos en trucks te gapen. Prachtig om te zien gewoon, er is wel altijd iemand aan zijn machine aan het sleutelen en het was voor ons natuurlijk de kunst om de Belgen te zoeken (gelukkig hadden we de nummers op voorhand al opgeschreven). Toevallig waren ze nog bezig aan truck 541 met als inzittende:Cor Bezemer, Daniel Cnudde en Daniel Van Der Vaet. Door de sjaal van AA Gent die buiten aan de vrachtwagen hing, redelijk duidelijk voor ons dat het om Belgen ging. Na wat geroep hadden zij ook door dat wij van hetzelfde kleine landje waren en kwamen ze een gesprekje voeren.Tof, tof vonden wij maar we hadden wel door dat zonder Belgische vlag het zeer moeilijk ging zijn om de volgende dagen de aandacht te trekken van Belgische chauffeurs (waaronder Koen Wauters). Wij s avonds dus op zoek naar zon vlag, maar wie in Argentinië heeft al ooit gehoord van België? Inderdaad, gene mens. Wat was dan onze oplossing: een stuk karton met daarop geplakt een stuk zwart papier, een stukje geel en een stuk rood papier en voila, klaar was kees.
Vrijdag was het ons doel om Koen Wauters te spotten, maar de enigen die we tegen kwamen, waren weeral onze oude bekenden van truck 541. Aangezien we deze keer wel een vlag bij hadden vonden zij dat zo super dat zij een foto van ons namen (en wij één van hen zijn vergeten te nemen). Een beetje teleurgesteld gingen we dus terug naar ons hotel.
Ook al was het de dag ervoor Oudejaar geweest en was Stefan toch niet helemaal zo nuchter als hij beweerde en al was het snik heet, toch vonden we dat we het vertrek van Dakar niet konden missen. Met onze fietsen gingen we dus alweer op weg. Algauw hadden we door waar we moesten staan. Net voor het podium waar sommigen nog even stopte om een kort interview te geven of om gauw nog wat te drinken.Maar wanneer zouden onze landgenoten daar passeren? Dat wisten we natuurlijk niet. Nadat we één van de Belgische motorrijders gespot hadden, gingen we toch even de schaduw opzoeken (het was echt veel te heet). Na wat onderling overleg (doorfietsen of teruggaan en proberen Koen te spotten) besloten we voor de laatste optie te gaan en na 2 uur wachten (en veel geduw, maar toch van op de eerste rij) werden we dan ook beloond. Koen zijn teamgenoot, auto 348 stopte recht voor ons en had ons direct gezien. Hij nam dan ook de vlag van ons over om ze door alle 4 Belgen (2 chauffeurs en 2 co-piloten) te laten tekenen. Maar ja, hoe gingen we nu Koen zijn aandacht trekken en hoe deden wij dat? Op Anne haar manier brullen! Toen Koen zijn naam hoorde, schrok hij, sprong uit de auto en kwam gewoon recht naar ons toe. Met bibberende beentjes wensten wij hem gelukkig Nieuwjaar (met de daarbijhorende 3 dikke kussen). Na wat op en af gepraat (wat komen jullie hier doen, leuke sfeer, veel succes, blablabla) was het zijn tijd om door te rijden en het podium op te gaan, natuurlijk niet voordat hij ons succes had gewenst met onze verdere reis! Pas hierna kwamen wij erachter dat de cameraploeg die bij ons stond van VTM was en dat de fotograaf van het Laatste Nieuws was (oeps ). Enfin, met een gelukzalige glimlach en een ondersteboven gehandtekende vlag was het tijd om uit de mensenmassa en de hitte te stappen. De platte band van Anne haar fiets kon de pret niet meer bederven, ze had Koen Wauters gekust!
De enige domper op dit avontuuris onze derde gebeurtenis. Onze reispassen waren ondertussen gestolen. Waarschijnlijk terwijl we stonden te wachten op Koen! Niets aan te doen maar zeer vervelend natuurlijk. De dag erna dus naar de politie en maandag naar de ambassade waar een wel zeeeer onvriendelijke dame ons toch uiteindelijk voorlopige passen klaarmaakte. Dit houdt dus wel in, opnieuw betalen en opnieuw onze visums voor Australië aanvragen. Als dat nu nog maar in orde komt.
Natuurlijk hebben we in tussentijd onze lievelingsstad ook alweer te voet, met de metro, met de taxi en met de fiets verkend en Buenos Aires blijft gewoon geweldig!
Onze volgende taak bestaat er nu in een hotel te vinden waar we wat langer dan één nacht blijven (waar het dus ook wat stil is zodat we kunnen slapen en liefst eentje zonder stapelbedden) en beslissen wat we hier en eventueel in Brazilië of Uruguay willen doen zodat we de vluchten/bussen kunnen vastleggen.
Ook van Peru hebben we nog enkele weetjes. Wist je dat:
- als ze hier toeteren, dat dat betekent dat jij niet over mag want dat zij je gewoon omverrijden - hoe groter het vervoersmiddel hoe groter de voorrang - de mensen hier Spaans spreken ofwel Quechua - ze hier maar zo groot als Anne zijn (of zelfs kleiner) - ze hier heerlijke Piscosour maken (soort Tequila met limoensap en eiwit) - ze hier meer dan 300 soorten aardappelen hebben (en dat dus ook veel eten) - je normaal bij de Incatrail 1 op de 2 dagen constant regen hebt (wij op 4 dagen enkel 's nachts wat nattigheid gevoeld hebben) - de Peruvianen in hotels of hostels meer moeten betalen als de toeristen - er voor alle gebouwen (huizen, hotels,...) in Lima hekken staan - je in Lima met de auto tot op het strand mag - de riooldeksels vastgelast zijn omdat ze die anders stelen en doorverkopen - de mama's de kindjes hier op hun rug dragen in van die fel gekleurde doeken - de kindjes dit dus ook met hun poppen doen
Amerika mag dan alweer lange tijd achter ons liggen, we hebben nog enkele weetjes die we jullie niet willen onthouden. Wist je dat:
- ze in Amerika met andere maten meten. Vb: meter wordt feet, km wordt miles, liter wordt gallon, graden Celsius wordt Fahrenheit - Thanksgiving hier de 4de donderdag van november gevierd wordt, maar in Canada dat de 2de maandag van oktober het geval is. - Sinterklaas hier niet bestaat (en wij dus ook niets gekregen hebben) - als je volgens Stefan, een slang aait, je beslangeld bent - er een fietsendrager voor op de bussen staat - er in Yosemite National Park, 13 campings zijn, maar geen enkele een douche heeft - het in Bryce National Park, 200 dagen per jaar onder nul is - de San Fransisco Giants, wereldkampioen geworden zijn, net voor wij aankwamen (is Baseball) - ze hier geen Minute Maid Appelsien hebben (wel appel en andere) - Cirque du Soleil meer dan 5 verschillende shows heeft in Las Vegas alleen (en gemiddeld dus 15 shows per dag uitvoeren) - je hier langs rechts mag voorbijsteken - je hier nergens mag roken, alleen in de casino's - in sommige hotels geen 13de verdieping is - de Mc Donalds hier echt spotgoedkoop is (50 cent voor een hamburger) - ze hier voor alles een drive through hebben (apotheek, geldautomaat,...) - de overheerlijke geitenkaas Chavroux, hier Chavrie heet (en in hetzelfde gekke doosje zit) - als de politie hier met de zwaailichten aan komt iedereen stil blijft staan (behalve wij ) - het allemaal vrouwen zijn die met de auto rijden - gezouten chips hier in een gele zak zitten en paprika chips hier niet bestaat - ze nog niet echt met het milieu bezig zijn (als je 3 dingen koopt in de supermarkt, krijg je altijd minimum 2 plastieke zakken)!
Na een dagje rusten was het tijd om nog eens in actie te schieten en om Cusco wat te leren kennen. We besloten onze toch nog steeds vermoeide beentjes aan het werk te zetten en Cusco te voet te verkennen. Gelukkig scheen de zon en werd het een heel toffe wandeling. Veel kerkjes, gezellige pleintjes, plaatselijke bevolking, enfin alles was aanwezig. Toch weer moe van ons rondgetaffel vielen we woensdagavond al vroeg in slaap.
Donderdag moesten we alweer op de luchthaven zijn voor onze vlucht naar Lima. Spijtig genoeg hadden we 2 uur vertraging, maar dat trokken we ons niet aan. Gelukkig hadden we geen aansluitende vlucht en konden we ons wat bezig houden met de moderne technologieën (computer, iPod, ). We kwamen dan ook pas laat in de namiddag aan in het lekker warme Lima. Ons hostel lag in Miraflores, de toeristische wijk van de hoofdstad. Ergens anders als toerist verblijven is naar het schijnt niet aan te raden. Het was er zeer verzorgd en de mensen zeer vriendelijk! Een groot pluspunt was ook de snelle internetverbinding.Met de Kerstdagen in het verschiet altijd een leuke meevaller. s Avonds verkenden we Larco Mar, het winkelcentrum en vroegen wat info op over Lima. Zoals we wel dachten zou het historisch centrum vrijdag en zaterdag dicht zijn. Het winkelcentrum zou wel open zijn tot 11u s avonds, weeral een meevaller. Na een lekkere pizza (en bbq voor stefan) was het alweer tijd om op ons gemak naar de hostel terug te wandelen en hopelijk te genieten van een lange, rustige nacht.
De nacht was dan toch niet zo rustig als verwacht (of ze nu glas in de ramen zetten of niet, het is precies alsof je op straat leeft) en we waren dan ook al vroeg op. Waar blijkbaar toch een paar mensen blij mee waren want zo konden we nog even skypen voor ze in België aan de voorbereidingen voor Kerstavond begonnen.Ook wij wilden wat kerstinkopen doen en zo kwam het dat we om 20u Belgische tijd (14u onze tijd) klaar zaten in ons kamertje met een kerstboompje, een fles champagne, kinderchocolade en zoutstokjes, te wachten tot ze in Riemst klaar waren voor de cadeaus.Wat is leven in deze tijd toch gemakkelijk. Door het skypen zaten we precies gewoon mee in de living rond de boom en werd het toch een geslaagde Kerstavond (kerstnamiddag voor ons). Nadat iedereen uitgeteld zijn bed wou gaan opzoeken gingen wij de zon tegemoet en genoten nog van een heerlijke spaghetti (kan toch alweer tellen als Kerstdiner ) aan het strand waar ze ook nog eens vuurwerk afschoten. We hadden allang door dat het weer geen rustige nacht zou worden en besloten ons dan ook niet te haasten. Iedereen in de straat was nog druk bezig met vuurwerk tot ruim nadat wij ons bed hadden opgezocht. Het vuurwerk hier kan je niet vergelijken met bij ons. Het zijn bommetjes en pijlen die vooral een immens kabaal maken (waar zelfs het alarmsysteem van de autos in de straat van afgaat), maar mooie kleuren waren er niet bij.
En zo was het alweer zaterdag, Kerstdag. Vandaag moesten we uitchecken in onze hostel maar natuurlijk niet vooraleer we de familie Hubens een gelukkige Kerst hadden kunnen wensen. Zeer leuk met de 2 kleine spruitjes op de voorgrond. Daarna gingen we alweer op weg naar de volgende slaapplaats. s Middags hadden we niet veel zin om te gaan uiteten en besloten we inkopen te doen in de lokale markt. Het werd dan ook een gevarieerde maaltijd met broodjes, brie, olijven, aardappelsla, wienerworstjes, ketchup en zelfs lookbroodjes, mmmmmmm. s Middags hadden we afgesproken met Resh, een Londens meisje dat we hadden leren kennen tijdens de Incatrail. Omdat het zo heerlijk weer was (25 graden), besloten we er een gezellige namiddag van te maken op een terrasje aan het strand met een piscosour en een ijsje. Eigenlijk is Kerst op een ander nog niet zo slecht hoor
Zondag, 2de kerstdag was het eindelijk tijd om het historische centrum van Lima te bezoeken. Na een korte taxirit belandden we op een prachtig plein, met oh zo mooie gebouwen. We waren net op tijd om de dagelijkse wachtwissel aan het regeringsgebouw bij te wonen! Heerlijk om te zien hoe traditioneel de mensen hier nog zijn. Omdat je met zulk weer natuurlijk niet binnen kunt zitten, besloten we de plaatselijke Incamarkt te gaan bezoeken en zo was onze laatste dag in deze oude, donkere maar toch best wel mooie hoofdstad alweer om.
Maandag was het vroeg opstaan. Precies te vroeg voor de mensen hier want we hadden nog geen stromend water, zeer gek als je bedenkt dat het 6 uur was. Dan maar weer gauw een taxi aanhouden en hup hup, onderweg naar de luchthaven. Om 9u45 het vliegtuig op om normaal om 10u30 te vertrekken maar we hadden het al kunnen raden, weeral vertraging. Niet erg voor zon slaapkop als Anne.Een uur later dan normaal zaten we alweer in de lucht. Onderweg naar het warme (= hete = 39 graden) Buenos Aires. Hier hebben we allang naar uitgekeken. Benieuwd of de stad ons, net als vorige keer, zo zal bekoren. Om 18u plaatselijke tijd kwamen we aan in het, jawel, broeierig hete BA, het was al direct puffen. Gelukkig hadden we snel een taxi te pakken die ons naar onze B&B bracht. Deze lag blijkbaar niet echt in een wijk zoals wij gedacht hadden maar kom, het leek ons er wel rustig. We hadden deze B&B uitgekozen om zijn toch wel gepersonaliseerde kamers. Er was een Evita kamer, een Che kamer, Wij kregen de grootste, La Estancia, wat zoveel betekent als boerderij. Ook niet echt ons idee van een speciale kamer maar het was er proper en we hadden elke onze douche, leuke luxe toch. Na nog een korte wandeling (bij nog altijd meer dan 30 graden) was het tijd om te slapen. Laat ons nu maar hopen dat noch het lawaai, noch de hitte ons wakker zal houden.
! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gauchos om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!
)
