Zoonlief is ongedurig.

‘Wanneer staat papa op?’ ‘Mag ik hem wakker maken?’ klinkt het voortdurend.

Ik begrijp zijn nervositeit niet, want we hebben niets gepland vandaag.

Als Manlief eindelijk uit bed is, roept Zoonlief: ‘Tada…!’ En hij staat met een prachtig schilderij voor ons. ‘Voor jullie zestigste huwelijksverjaardag!’

Dat hij er drieënveertig jaar naast zit, daar malen we niet om.

22-10-2008 om 08:25 geschreven door veerle  

De mensenmassa voert me mee als water in een kabbelend beekje langs de kramen met najaarsbloemen en grafstukken, groenten en fruit, uit de kluiten gewassen kippen in veel te kleine kooien, kwetterende vogels in nog kleinere hokken, pittige kruiden en tajines.

Zwaar opgemaakte dames lopen er naast mannen in joggingbroek, hooggelaarsde meiden met minirok en nepbonten vest naast gasten met getatoeëerde armen in een vaal T-shirt. Ma en Pa Flodder verorberen een vettige hamburger. Jong en oud wandelt over de brede straat. Er zijn opvallend veel viervoeters van de partij, waarvan er sommige eerder met hun baasjes op stap zijn dan omgekeerd. Een heeft een serie drollen midden op de weg gedeponeerd waar een ongelukkige zijn voetafdruk in achtergelaten heeft. Ik keer mijn blik gauw af en concentreer me op de waren die in de stalletjes langs de weg te koop aangeboden worden. Mijn overbuur, boer staat er ook met zijn groenten. Terwijl er thuis meestal alleen een zwaar en luid ‘Joe’ afkan heeft hij hier de tijd voor een praatje. ‘Hoe gaat het met de zoon?’ vraagt hij. Ik voel me verplicht wat prei en een pompoen te kopen. Wel raar dat ik daarvoor tot hier moet komen terwijl die planten groeiden op het veld aan de overkant van onze straat. Wat verderop vind ik het sierfruit waar ze me in het tuincentrum niet konden aan helpen. Ik neem ook nog een bos zonnebloemen mee. Gepakt en gezakt zet ik me op een caféterras in de zon om van een kop koffie te genieten en me nog meer te verkneukelen in mensjes kijken.

Markten, ik doe het haast nooit. Het geeft me zowaar een vakantiegevoel.

21-10-2008 om 09:36 geschreven door veerle  

Zodra ik de glazen schuifdeur passeer word ik ondergedompeld in een ijzig witte wereld. Kunstmatige winterlandschappen duiken voor me op. Dennen met poedersneeuw en grote crèmekleurige ballen. Groteske sprookjesfiguren. Zilveren kandelaars. Immense kroonluchters. Tafels met wit linnen en hoge kristallen glazen en vazen. Sneeuwbes. Mistletoe. Melkwitte kaarsen… Klassieke muziek speelt op de achtergrond.

Ik wilde nog wat siervruchten op de kop tikken om een herfstsfeer in huis te creëren, maar in dit tuincentrum is het al Kerstmis. Het doet onwezenlijk aan. Ik lijk mezelf te verliezen tussen al dat wit.

Ik ren naar buiten, naar het bos. Daar geniet ik van het bonte kleurenspel. Luister naar het geritsel onder mijn voeten. Graai in het bladerdeken en laat het loof voor me uit dwarrelen. Snuif de geuren van nat hout op, van paddenstoelen, van woud. Vogels vertellen een verhaal. Een eekhoorn vlucht weg. Ik zet me op een bank. Een zacht briesje kust mijn gelaat. Ik kom tot mezelf.

Die commercie, waar zo op de seizoenen vooruitgelopen wordt is niks voor mij.

20-10-2008 om 09:42 geschreven door veerle  

Zoonlief leert volop meten op school. Ook thuis is hij er veel mee bezig. Zo komt het dat hij op een morgen op de keukenvloer zit met een meetlat naast zijn piemel.

‘Vier meter!’ roept hij uit. Hij kijkt op. ‘Euh… vier centimeter, zeker?’

17-10-2008 om 08:54 geschreven door veerle  

Helemaal aan het eind van het perron waar twee spoorlijnen bij elkaar komen staat een man. Stokstijf. Zilvergrijze haren. Een donkere jas. Een rugzak over zijn schouders. Hij staat vervaarlijk dicht bij de rand. Zijn voet  even uitsteken is voldoende om op de ijzeren rails te vallen. Wat is die van plan?

Blijkbaar ben ik de enige die hem opmerkt. Wat nu? Naar hem toelopen is geen optie, want ik sta aan de overkant van de sporen. Hulp halen? Maar wie? De loketbediende is het enige personeelslid in dit dorpsstation. Die kan zijn post toch niet zomaar achterlaten.

Oei, het is te laat. Er komt een trein aan. De man heft zijn armen. Oh nee, dit wil ik niet zien! De trein raast voorbij. De man draait zich om. Er bengelt een mega fototoestel op zijn buik.

16-10-2008 om 11:17 geschreven door veerle  

Opa verloot een geschenkje.

‘Elf’, zeg ik en het cadeau is van mij.

‘Maar dat is niet eerlijk!’ moppert Zoonlief, ‘Jij wint altijd. Hoe komt dat toch?’

Dan vertrouw ik het hem toe. ‘Ik zeg altijd elf. Elf is mijn geluksgetal.’

‘Oh ja? En hoe kom je aan zo’n geluksgetal?’

‘Wel…’ begin ik. Ik bloos een beetje, want het is niet zo’n heel mooi verhaal. ‘Toen ik in de lagere school zat had ik een vriendin. Een beste vriendin. Iedereen wilde kameraadjes zijn met haar. Ze had altijd succes. Als er iets verloot werd won zij gegarandeerd de verrassing. Op een dag vroeg ik haar hoe het kwam dat zij zoveel geluk had. En ze verklapte me haar geheim. Haar volgnummer in de klas was elf. Als ze een getal moest zeggen koos ze steeds voor elf. Ze gaf het toe, met die elf won ze vaak.’

‘Heb jij die elf van haar gepikt?’ vraagt Zoonlief.

‘Euh… ja. Een paar dagen later verlootte de juf een juten zakje met geborduurde kruissteekmotieven op. Zuster Aloysia had het meegebracht van de missies. De negertjes hadden het daar speciaal voor ons gemaakt. Ik kwam voor mijn beste vriendin aan de beurt. Prompt zei ik ‘elf’. En ik won! Ik koesterde het zakje, maar had toch ook altijd een beetje een schuldgevoel als ik het zag, want het voelde inderdaad als gepikt aan.’

‘Maar elf bleef je geluksgetal?’

‘Dat wel, ja.’

Op een elfde leerde ik Manlief kennen.

Op een elfde ontdekte ik dat ik zwanger was.

Op een elfde zei Zoonlief me: ‘Ik denk dat jij de allerliefste mama van de hele wereld bent.’

En ook ons huisnummer is elf.

15-10-2008 om 10:40 geschreven door veerle  

Op een dag komt Igor, de labrador van P. thuis met het konijn van de buren in zijn muil. Het beest is dood, hangt van onder tot boven vol bloed.

‘Oh nee’, gilt P. ‘Wat heb je toch uitgestoken?’

Igor begrijpt het niet. Komt hij met zo’n trofee af, is zijn baasje helemaal niet blij.

P. legt het konijn in een doos in de garage. De hele dag door snauwt ze tegen Igor. Ze vraagt zich af wat ze met de dode langoor aanmoet. Dan krijgt ze een idee. De buren zijn nog naar hun werk. Ze wast het konijn zo goed en zo kwaad als het gaat en legt het netjes terug in zijn hok in de tuin van de buren.

Als ze de volgende morgen naar het werk vertrekt zwaait ze vriendelijk naar haar buurman die op het zelfde moment zijn huis uitkomt.

‘Zeg, nu hebben wij wat voor!’ roept hij. Hij stapt op haar af.

P.’s hart gaat te keer alsof ze net een marathon gelopen heeft. Haar ingewanden lijken alle naar een andere plek in haar lijf te kruipen. Toch bewaart ze haar glimlach.

‘Wippie, ons konijn was dood. We hadden het begraven in de tuin. Met een heel ritueel erbij. Dat was belangrijk voor de kinderen. Toen we gisteren thuiskwamen ging A. uit gewoonte even in het hok kijken. Haar gekrijs ging door merg en been. Lijkbleek strompelde ze de keuken binnen. Wippie lag gewoon weer in zijn nest.’

14-10-2008 om 09:14 geschreven door veerle  

Ik geef het toe. Toen hij nog met hulpwieltjes reed hebben we te weinig geoefend. En toen hij plots te groot werd voor het stoeltje achterop mijn fiets wilde ik dat hij van de ene op de andere dag zelfstandig kon trappen. Zo werkt het natuurlijk niet. Het heeft nog veel bloed (geschaafde knieën van ’t vallen, weet je wel), zweet (vooral van Manlief, die telkens opnieuw achter hem aancroste) en tranen (van teleurstelling omdat het weer eens niet wilde lukken) gekost alvorens hij de truc van het fietsen meester werd. Maar ondertussen is het zover. Gisteren maakten we onze eerste gezinsfietstocht, elk op ons eigen vehikel.

We bolden over landelijke wegen waar soms een konijn of eekhoorn ons pad kruiste, tussen okerkleurige bomenrijen, langs huizen met pompoenen aan de voordeur, onder een stralende herfstzon.

Als er ons al eens een auto passeerde hield ik mijn hart vast. Maar het liep telkens goed af.

Toen ik Zoonlief ’s avonds vroeg of hij een fijne dag gehad had, verzekerde hij me van wel:

‘Vooral dat fietsen was heerlijk!’

13-10-2008 om 11:22 geschreven door veerle  

Er stopt een auto voor het huis. Nieuwsgierig als meter is draait ze haar hoofd naar de straatkant. ‘Verdoeme, ons Plien  is da!’ roept ze, ‘En Suzanne en Herman en de kinderen.’ Ze schuifelt zenuwachtig heen en weer. ‘En ik heb niks in huis. Geen koekskes of niks. Verdoeme toch.’

‘Willekik efkes naar Odile gaan?’ stelt Elke voor, ‘Dan kannik rap wa koekskes kopen.

‘Ja, doe da’, zegt meter een tikje opgelucht. Uit de la van de keukentafel haalt ze een briefje. ‘Hier is twintig frank, ze. Voorzichtig zijn, he.’

Terwijl Elke langs de achterdeur naar buiten stapt komt het bezoek langs de voordeur binnen. ‘Wat fijn jullie te zien’ hoort ze nog. Ze haast zich naar het kruidenierswinkeltje verderop in de straat. Daar kiest ze de lekkerste koekjes uit. Van die flinterdunne schijfjes met een laagje chocola en wat kokos op. Fier geeft ze de twintig frank aan Odile. Ze krijgt een hoopje muntstukken terug.

Als ze thuiskomt zit meter met het gezelschap in de voorplaats. Er ligt een kanten doekje, dat Elke nog nooit gezien heeft, op de ronde houten tafel. Meter heeft haar mooiste koffiekopjes uit de kast opgediept. Die van haar Engels servies. Normaal zien ze alleen het daglicht bij communiefeesten. Er staan ook piepkleine kristallen glaasjes met een weelderige versiering in mat glas klaar. En een fles Manderine Napoléon. In de keuken fluit een waterketel. Meter loopt nog steeds rond als een kip zonder kop. Haar handen bibberen als ze het oranje goedje in de glazen schenkt. Ze morst.

‘Daag!’groet Elke. Ze reikt iedereen een hand.

‘Maar jij bent al een flink meisje’, zegt tante Plien, ‘En al zo groot.’ Meter groeit.

‘Ga jij maar de koffie opschenken, dan vul ik de glaasjes wel’, schiet Elke haar ter hulp.

‘En zo hulpvaardig. Ik hou van voorname meisjes die anderen helpen’, reageert tante Plien, ‘want hulpvaardig zijn is een groot goed in het leven. Jij bent echt heel flink.’ Meter groeit nog meer. Er verschijnt voor het eerst een glimlach op haar gezicht. Ze trippelt, huppelt zelfs bijna, naar de keuken. Elke verdeelt de Mandarine Napoléon. Ook voor zichzelf schenkt ze een glas uit. Ze heeft nog nooit alcohol gedronken, maar vandaag doet ze mee met de groten. Ze nipt van het bitterzoete drankje. Ze geniet.

Meter komt net weer uit de keuken met de koffiepot en een schaal koekjes als Tom, Elkes broer verschijnt.

‘Dag!’ zegt hij stug. Dan bekijkt hij Elke. ‘Maar ziet is, wat een grote madame!’ Hij wijst naar de Mandarine. ‘Seffens sta s’op hare kop. Dan gaan we wa zien van da stoem  joenk.’

Meter krimpt. De schotel valt net niet uit haar handen.

10-10-2008 om 08:49 geschreven door veerle  

Manlief heeft maar één gebrek. Maar wel een ernstig. Hij laat namelijk nooit ofte nimmer iets stuk vallen. Echt waar, in die twintig jaar dat wij al samen zijn viel er niet één bord uit zijn handen, stootte hij niet één glas om, kletterde er niet één kopje door zijn toedoen op de grond. Zelfs niet als wij hem laten schrikken wanneer hij aan het drinken is, of tegen hem aanbotsen als hij breekbare spullen vastheeft, of net iets te snel onze arm terugtrekken als we hem iets fragiels aangeven. Nee, nooit!

Het is een héél serieus gebrek, want als Zoonlief of ikzelf eens een keer zo heel per ongeluk een broos serviesstuk uit onze vingers laten glippen is ons huis te klein. Geen haar op zijn kop begrijpt dat elk normaal mens al eens iets laat vallen. Geen enkele vezel in zijn lijf beseft dat het zelfs eigen is aan de menselijke soort.

09-10-2008 om 10:39 geschreven door veerle  

Mijn hart maakt een achterwaartse salto als ik het kinderlijke handschrift waarin mijn adres geschreven is herken. Nog voor ik binnen gehuppeld ben heb ik de envelop al opengescheurd.

‘Lieve veerle’ staat er. Ik laat mijn vingers traag over de letters glijden en streel het papier. Aandachtig lees ik de woorden die soms wat kris kras door elkaar op het vel geschreven zijn.

Ik voel de emoties die tussen de zinnen verstopt zitten. Ik proef de liefde waarmee de brief geschreven is.

‘Niemant mag deze brief lezen. Alleen veerle. Wil gij terug schrijven? Dikke kussen veerle. M.D.’ eindigt het.

M.D. bezoekt het dagcentrum voor volwassenen met een verstandelijke beperking waar ik jarenlang gewerkt heb. Vanaf de eerste dag klikte het tussen ons. Ze deelde met mij haar tranen toen haar vriend het uitmaakte en haar vreugde om een nieuw liefje (waarmee het nog steeds goed aan is, verzekert ze me!), haar pijn om het plotse overlijden van haar papa en blijdschap omdat ze voor de zoveelste keer tante werd.

Dat M.D. na meer dan een jaar nog aan me denkt, doet deugd.

En ja, hoor, M.D., natuurlijk schrijf ik terug!

08-10-2008 om 11:25 geschreven door veerle  

G.werd vijfentachtig. Dat moest gevierd worden. ’s Middags ging ze uit eten met Gierig Jeanneke. Veel liever was ze met Vriendelijk Jeanneke op stap geweest, maar Vriendelijk Jeanneke kon een zware restaurantmaaltijd niet meer verdragen. De andere vriendinnen met wie ze er al eens op uittrok waren er niet meer. Ook haar man had ze al lang geleden begraven. Dus bleef alleen Gierig Jeanneke over. Ach, een paar uur in haar gezelschap lukte wel. Bovenal genoot ze van het lekkers, waarvan ze zelf ook nauwelijks de helft nog opkreeg. De fles wijn maakte ze wel probleemloos soldaat.

Na de middag kwamen haar zusters op bezoek. Voor hen zette ze een kop thee, want die twee gingen er prat op geen druppel alcohol over hun lippen te laten vloeien. Toch had ze champagne koel staan. Ze hoopte immers dat Neef haar nog opzoeken zou. Wat Neef ook deed, zij het gehaast, want hij moest nog dringend verf kopen en op tijd zijn zoon ophalen bij de jeugdbeweging. Maar hij dronk wel graag een glaasje mee. Eén glaasje, daarna stapte hij op. Als alle bezoek naar huis was nipte G. van de rest van het vloeibare goud. Nog voor het avondmaal was de fles leeg.

’s Avonds bij de tv schonk G. zichzelf  zoals alle dagen een Duvel in. Het was een fijne dag geweest, bedacht ze.

In bed deinde ze zoals een schip op zee een nacht vol zoete dromen tegemoet.

07-10-2008 om 09:23 geschreven door veerle  

P. werd vijftig. Dat moest gevierd worden. Hij trakteerde zijn vrienden en kameraden van vroeger op een vat in het dorpscafé. Iedereen had een geschenk bij, van bruikbare zaken als flessen wijn, een boek en een meter bier over meer ludieke zoals een T-shirt met het opschrift Just call me a party animal , een string en een literpint.

De sfeer zat er meteen goed in. Er werd gedronken, gelachen, gepraat, gedanst, gezopen. Uitdagend rondgezwierd aan een paal die eigenlijk alleen ter ondersteuning van de bovenverdieping diende. De andere cafégasten genoten mee van het schouwspel.

P. dronk uit zijn nieuwe literpint in hetzelfde tempo waarin de maten vijfentwintig centilitertjes naar binnen kapten. Na een poos lachte, praatte, danste hij al heel wat minder. Hij zat op een barkruk en staarde dwaas voor zich uit.

Telkens als hij wilde opstappen hielden zijn vrienden hem tegen. Het was immers onverantwoord hem nog achter zijn stuur te laten kruipen. ‘Wacht  even. Seffens brengen we je naar huis’, lachten ze en feestten gewoon verder. De nacht maakte reeds plaats voor de dag toen ze eindelijk de kroeg verlieten. P. strompelde achter hen aan, zijn literpint stevig in zijn armen geklemd.

Een politiewagen kruiste hun pad. P. stak de pint hoog in de lucht. ‘Schol!’ riep hij.

De agenten staken hun hand op en glimlachten.

06-10-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

Toen ik zondagavond na een schrijfweekend thuiskwam was het feest. Zoonlief sprong letterlijk op mij en knuffelde me te pletter. ‘Ik heb je gemist’, fluisterde hij in mijn oor. Maar meteen daarop vertelde hij enthousiast over alle leuke dingen die hij dat weekend gedaan had. Hij was ook geïnteresseerd in wat ik op de schrijfcursus geleerd had en als verhaaltje-voor-het-slapen las ik iets wat ik tijdens het weekend geschreven had voor.

Nu het einde van de werkweek nadert is hij dat gemis al lang vergeten.

‘Waarom zeur en zaag jij toch zo?’ zucht hij als ik hem aanmaan om zijn tanden te poetsen en zich aan te kleden, ‘Ik ga al…’ De badkamerdeur vliegt met een knal open.

‘Wat rustiger kan ook, he!’ roep ik.

Hij grommelt en dan vliegen de woorden er met windkracht tien uit: ‘Ga jij maar weer naar je schrijfcircus!’

03-10-2008 om 09:23 geschreven door veerle  

‘Eik!’ gilt een mama aan de schoolpoort als er plots een kikker voor haar voeten wegspringt. Het beest hobbelt de straat op.

De andere moeders en grootmoeders kijken het dier aan alsof het een prehistorisch monster is en slaken kreten als ‘Brr!’ en ‘Bah!’ en ‘Eeeh!’. Maar C. niet. ‘Aj, zo wordt hij snel overreden’, zegt ze. Ze stapt voorzichtig op de puit af en vangt hem in haar handen. In de auto vindt ze een handdoek. Daar wikkelt ze de kikker in. De schoolpoortmoeders kijken haar niet begrijpend aan. C. neemt het diertje mee naar huis en laat hem los in de wei achter haar tuin. ‘Kwaak!’ kikt de kikker als afscheid en springt vrolijk de vrije natuur in.

02-10-2008 om 09:50 geschreven door veerle  

Lisette heeft besloten wat aan haar conditie te doen. Daarom trekt ze naar een fitnesscentrum. Een supervriendelijke jongeman met een halflang krulkapsel staat haar uitgebreid te woord: ‘Ik ben hier personal trainer. Dat betekent dat je een heel goede begeleiding krijgt. Op jouw maat.  Mensen met kwetsuren bijvoorbeeld  volg ik nauwgezet op. Blablabla… Ook wie wil afslanken. Ik zorg ervoor dat die mensen echt het vet aan het werk zetten. Blablabla… Ik leer je spieren hoe ze de bewegingen juist moeten uitvoeren … En oh ja, ik heet Sfinx. Dat is gemakkelijk, he ? Dat kan je niet vergeten.’

Lisette maakt een afspraak voor de volgende week.

’s Avonds vertelt ze alles aan haar man: ‘… en die gaat mij helemaal alleen begeleiden. En hij had zo’n mooie Egyptische naam, een die ik nooit vergeten zal. Dat is echt gemakkelijk.

Een week later stapt Lisette de fitnessruimte binnen in een strak en blinkend pakje.

Tegen de onthaalbediende zegt ze enthousiast: ‘Ik heb een afspraak met Toetanchamon.’

01-10-2008 om 09:21 geschreven door veerle  

Zoonlief: Ik ben met een keizersnede geboren. De dokters sneden je buik open en haalden me eruit. Maar hoe komen kindjes die gewoon geboren worden uit de buik van hun mama?

Ik: Langs het spleetje van de mama.

Zoonlief: Langs de poep dus?

Ik: Ja, maar niet langs het gaatje waar de kaka uitkomt, he. Het spleetje vooraan.

Zoonlief: Waar de pipi uitkomt?

Ik: Ja.

Zoonlief: Oei… dan zijn die kindjes nat.

30-09-2008 om 09:38 geschreven door veerle  

letters die  kletteren

en klateren op een blad

letters die schetteren

en schateren in ’t nat

die badderen en

fladderen zomaar

in ’t rond

letters die langzaam

               d

                r

            u

                 p

             p

              e

               n

                 op de grond

                               n

                           e

                        r

                           e

                        t

                     u

                        a

                     l

letters die k

snel naar omhoog

ze schrijven mijn naam

in jouw regenboog

29-09-2008 om 09:40 geschreven door veerle  

Leesbeesten en boekenfeesten / Jan Van Coillie en Uitgelezen jeugdliteratuur / Vanessa Joosen en Katrien Vloeberghs: het Oude en het Nieuwe Testament van de jeugdliteratuur. Aangezien ik een kinder- en jeugdboekenfanaat ben hadden deze exemplaren eigenlijk al veel eerder hun weg naar mijn boekenhoek moeten vinden. Maar beter laat dan nooit.

Een leven lang slank zonder dieet / Sonja Kimpen: zo pak ik het in mijn post-coach- periode aan, want ik wil absoluut waarmaken wat mij als afslankbegeleidster vaak niet al te best lukte. Ik heb ondertussen trouwens een privé-coach onder de arm genomen. Manlief controleert wekelijks mijn gewicht. Hij is streng, maar deelt  als ik bijgekomen ben GEEN stokslagen uit, zoals een cursist suggereerde.

De Franse tuinman / Santa Montefiore : gewoon om lekker bij weg te dromen.

26-09-2008 om 09:55 geschreven door veerle  

Een tijd terug hakte ik een knoop door. Ik besloot om verschillende redenen te stoppen als coach bij Weight Watchers. Maar het losse eindje droeg ik wel nog met me mee, want ik wilde mijn cursisten niet van de ene op de andere dag aan hun lot overlaten. Dus bleef ik hen motiveren en boeiende cursussen geven. Met plezier trouwens, want laat het coachen en het contact met de mensen nu net de meest fantastische kant van de job zijn. Het deel van de job dat ik vast ga missen. Gisteren gaf ik mijn allerlaatste afslankcursus.

Vandaag berg ik het losse eindje op in een doos vol herinneringen. Misschien diep ik die doos af en toe nog op en zet ik me net als mijn grootmoeder indertijd met een kop koffie aan tafel om door mijn verleden te bladeren.

Maar eerst kijk ik vooruit en zoek ik volop naar een nieuwe job, liefst een tussen letters en/of mensen. Ik ga ervoor.

Aan alle meelezende Weight Watchers cursisten wil ik nog zeggen: Veel succes! Realiseer je droom! Je kan het!

25-09-2008 om 00:02 geschreven door veerle