Wij hebben een zwembad in onze tuin. Geen sjiek. Zo’n groot blauw geval. Het ziet er niet uit, maar Zoonlief beleeft er wel urenlang plezier in. Natuurlijk vindt hij het fijn als wij af en toe mee zwemmen. Wat ik met deze temperaturen ook graag doe. In mijn badpak in de tuin paraderen vind ik dankzij mijn te bleke huid en te veel aan vetrolletjes daarentegen heel wat minder. Op een strand waar mensen in alle maten en soorten rondlopen of aan een zwembad waar alle exemplaren van xs tot xxl te vinden zijn heb ik er geen problemen mee, maar in onze eigenste tuin…

Gisteren stond ik net op de trap om het water in te springen toen onze buurman zijn grasmachine bovenhaalde. Ik dook  kopje onder toen ook de andere buurman  zijn gazon begon te maaien. En alsof dat nog niet voldoende was kwam er een tractor aangereden om het hooi binnen te halen op het weiland dat aan onze tuin grenst.

Moet ik je vertellen dat ik zoveel mogelijk onder water bleef? En dat ik lang, heel lang bleef zwemmen tot alle grasmachines weer veilig opgeborgen waren en de tractor verdwenen was?

Goh, wat zal ik blij zijn als de haag die onze tuin omrandt eindelijk hoog genoeg is om pottenkijkers alle zicht te ontnemen!

31-07-2008 om 10:25 geschreven door veerle  

Drie keer per week trok ze het zwarte kleed aan dat ze ook bij de uitvaart van nonkel Bert droeg. Geen mens die zag dat het her en der bijeengehouden werd met grote naaisteken. Ook haar zwarte kousen waren al meermaals gestopt. Ze knoopte haar  jas waarvan de mouwen uitrafelden dicht en op haar dunne witte haren, waar ze af en toe zelf de schaar inzette, plaatste ze  het hoedje van de begrafenis. Met haar neus in de lucht reed ze dan op haar kramakkelige fiets –zo een met een gebogen buis  waarbij je nog achteruit moest trappen om te remmen- naar de stad. De fiets leek te groot voor het tengere vrouwtje dat ze was.

Soms bezocht ze het kerkhof. Dan legde ze een zelf geplukt bloempje neer bij de zerk van nonkel Bert.Tegen sluitingstijd kwam ze toe op de groentemarkt. Ze wachtte tot de marktkramers opgeruimd hadden. Dan liep ze op de containers af en stopte de heerlijk verse groentjes die ze erin vond in haar immense fietszakken. Op de terugweg deed ze ook de laadbakken op de parking van het warenhuis aan. Niet te geloven wat ze daar allemaal op de kop tikte: voorverpakt brood dat de vervaldatum nog net niet overschreden had, blikken soep, koekjes en soms zelfs superlekker gebak.

Thuis wisselde ze haar jurk voor een tot op de draad versleten schort. Op een vuur van kersenpitten warmde ze een kannetje water. Daarna genoot ze op een eenvoudige houten stoel van een kop oploskoffie met een koekje erbij dat ze net uit een container gevist had.

Tante Amelie is niet meer.

Ze laat haar dochter tien huizen na.

30-07-2008 om 10:26 geschreven door veerle  

Mooi weer, dan halen wij onze barbecue boven. Spijtig genoeg zijn we niet de enigen die van de houtskoolgeur en het vele lekkers houden, want zodra de eerste gerechten op tafel verschijnen zijn er ook massa’s wespen van de partij. Manlief is een kei in het vangen van die beesten. Met zo’n elektrische raket slaat hij erop los als een kind dat met de jokari speelt. Hij slaat gegarandeerd raak. Maar als hij vlees aan het bakken is heeft hij die raket natuurlijk niet bij de hand. Dus gaat hij het ongedierte te lijf met de attributen die zich in zijn onmiddellijke omgeving bevinden. Jawel, hij spiest al wat in zijn buurt durft  te vliegen op een satépen of strikt het met een barbecuetang. En weer is het keer op keer raak. Doe hem dat maar eens na.

29-07-2008 om 09:29 geschreven door veerle  

‘Breng Zoonlief gerust mee’, zei A. toen ze ons uitnodigde op haar tuinfeest. En dat deden we ook, zij het met een klein hartje, want we wisten dat hij er het enige kind zou zijn.

We hadden een heleboel speelgoed meegesleurd waar Zoonlief  even zoet mee was, maar algauw dartelde hij rond in de grote onbekende tuin. Hij ving er allerlei spinnen en insecten die hij ons nogal opdringerig toonde. Maar R. zag er geen graten in. Samen met Zoonlief bestudeerde hij de beestjes, trok hun poten en vleugels uit of sloot ze op in een luciferdoosje. Het klikte meteen tussen die twee. Het leek alsof ze oude bekenden waren.

Na een tijdje liep Zoonlief met een Duvel rond.

‘Wat betekent dit?’ vroeg ik.

‘Voor R.’, zei Zoonlief trots.

En R. sjokte met zijn Duvel in de hand achter Zoonlief aan.

Wat later had Zoonlief weer een Duvel vast.

‘Voor R.’, glimlachte hij.

En R. speelde mee verstoppertje.

Na een tijd draafde Zoonlief  met nog een Duvel aan.

En R. speelde tikkertje.

Op het eind van de namiddag  kreeg R. weer een Duvel van Zoonlief. ‘A.zegt dat dit de laatste is’, klonk zijn stem.

Maar R.bleef spelen. 1,2,3, piano… en cowboy en indiaantje… en schipper mag ik overvaren…Ze praatten aan een stuk door… en zongen… en lachten… en gibberden…

Toen het donker werd sprokkelden ze takken en maakten zelfs een heus kampvuur.

Zoonlief en R. smeedden op deze ene dag een vriendschap voor het leven.

28-07-2008 om 11:26 geschreven door veerle  

‘Diamonds are a girls best friends…’

Geen wonder dus dat ik meer dan een gat in de lucht sprong toen ik onlangs zomaar drie diamanten in mijn schoot geworpen kreeg. BB , de door de wol geverfde en een handvol schonken me alledrie deze briljant. Waarvoor mijn dank!

Op mijn beurt nomineer ik zeven mensen. Zo staat het in de spelregels.

De gelukkige winnaars zijn:

Puur Kaat:omdat ik hou van haar poëtische woorden en beelden;

tijdtussendoor: omdat ze dagdagelijkse dingen zo mooi omschrijft;

Leeslinten: omdat de poëzie die ze rond foto’s weeft zorgt voor rust in mijn hoofd;

Mijn zonnebril op mijn neus. De autoradio keiluid. Goedgemutst zoef ik over de baan. Nog even en ik ben thuis. Dan nestel ik me met een goed boek en een fruitig drankje op het tuinterras. Na alle nattigheid van de vorige dagen zal dat deugd doen.

Zodra ik de snelweg oprijd weet ik dat ik te vroeg gejuicht heb. De lichtborden boven de weg duiden eerst een maximum snelheid van zeventig kilometer aan, dan van vijftig. Ook al gaat het nu nog vlugger, dat belooft niet veel goeds. Op een volgend bord lees ik ‘ongeval’. Even later sta ik stil tussen honderden andere voertuigen. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een motorrijder woeste gebaren maken naar de juffrouw in de auto vlak achter me. Ik heb geen idee wat er gebeurd is. Het meisje knikt onzeker. Ze trekt een beteuterd gezicht. Plots scheert de man op zijn zware machine weg. Als er wat beweging in de autorij komt begint een chauffeur hevig te toeteren. Hij moet zonodig van baanvak veranderen. Alsof hij daarmee tijd wint. De minuten tikken weg. Ik zet de radio zachter. Mijn terrasplannen berg ik op.

Op de plaats waar de file oplost staat een vrachtwagen op de pechstrook. Ernaast ligt een witte pump met hoge hak.

24-07-2008 om 00:36 geschreven door veerle  

Avond na avond zit Poeslief op de eerste rij. Hij aanschouwt de fluogele kanaries die vrolijk fluitend achter elkaar aan vliegen. Van een houten plank naar een voedertafel naar een struik naar een uitgeholde boomstam. Ondertussen kwetteren ook de felblauwe en limoengroene parkieten erop los. Ze klampen zich aan de tralies van de volière vast. Of wippen op de voederplank om een graantje mee te pikken. De grijze zebravinkjes met hun rode snaveltjes springen rond over de grond. Soms vliegt er eentje op en verdwijnt in een nest. Naarmate het donkerder wordt is er minder beweging in de volière. Toch blijft Poeslief gefixeerd op al het fraais achter de ijzeren draad. Zelfs als alle vogels hun slaapplaats opgezocht hebben zit hij daar nog een hele tijd voor zich uit staren. Avond na avond.

23-07-2008 om 00:07 geschreven door veerle  

‘Zorg voor een slot op je deur!’, reageerden Sally en zapnimf hier. Maar hoe goed bedoeld hun raad ook is, nee hoor, voor ons geen slot meer op de slaapkamerdeur.

Vroeger staken er immers sleutels op onze deuren. Niet dat we die ooit gebruikten, maar ze waren er en zaten nog steeds net zoals de schrijnwerker ze achtergelaten had, langs de gangkant in de sleutelgaten.

Op een morgen -Zoonlief moet zo’n drie jaar geweest zijn- installeerde ik mijn jongen met een beker warme melk voor de tv en kroop zelf nog even onder mijn dons. Van slapen kwam er niet veel meer in huis, maar ik rustte toch nog wat. Na een tijdje hoorde ik Zoonlief de trap opklauteren. Hij wipte niet zoals anders met veel poespas onze slaapkamer in, maar rende de zijne op. Wat later schuifelden zijn voeten toch onze richting uit. Geruisloos bleef hij voor de deur staan. Die zwaaide niet open. Er was geen geluid. Tot een metaalachtige ‘krak!’ de stilte doorbrak. Daarna gestommel op de traptreden. Manlief sprong uit bed, bonkte op de deur en riep: ‘Kom terug! Doe open!’

Geen reactie. Zoonlief verdween naar beneden.

Ik probeerde rustig te blijven, maande Manlief aan dat ook te doen. Zoonlief zou vast gauw terug naar boven komen. Als hij de deur zo gemakkelijk in het slot  kon draaien, kreeg hij ze beslist ook snel weer open. Maar Zoonlief kwam niet terug. Terwijl tv-stemmen ons huis vulden, rolden Duplo-blokken over de grond en werden ze ijverig in elkaar geklikt.  Wat nu?

Nog maar eens roepen. ‘Zoonlief, kom even naar boven.’ Brullen. ‘Kom vlug!’ Tieren. ‘Kom verdomme die deur open doen!’ Weer zachter. ‘Schat, alsjeblieft, kom toch even…’ We kregen alleen het gekletter van de speelgoedblokken als antwoord.

‘Liggen er lakens in de kast?, vroeg Manlief.

‘Natuurlijk. Waarom?’ Ik begreep er niets van.

‘Wel, ik knoop ze aan elkaar. Dan gooi ik het ene eind door het raam naar buiten. Jij houdt het andere eind vast en ik kruip langs het lakentouw naar beneden.’

‘Dat is toch veel te gevaarlijk! Wat als de lakens scheuren? Of als ik je niet meer houden kan?’

Manlief haalde het beddengoed al uit de kast. ‘We moeten het proberen. We kunnen  toch niet eeuwig op onze kamer blijven zitten.’ Hij legde een eerste knoop. ‘Als ik beneden ben bel ik bij de buren aan. Dan kunnen we een slotenmaker laten komen.’

Ik zag het echt niet zitten. Stapte naar de deur en probeerde nog eens te roepen. ‘Zoonlief. Help ons toch!’ Alleen tv-gelach.

Plots liet Manlief zijn lakens vallen en kwam naast mij staan. Hij schreeuwde uit volle macht: ‘Kom nu eens kijken, dit heb je nog nooit gezien!’

Een flauw stemmetje weerklonk vanuit de woonkamer. ‘Wat?’

‘Kom kijken, hier bij ons. Zo speciaal. Een diertje.’

‘Echt?’ Een eerste voetstap op de trap.

‘Ja, zo schattig!’

In een wip was Zoonlief boven. ‘Ik krijg de deur niet open!’

‘Jawel, draai maar aan de sleutel’, hielp ik. Waarop de sleutel op de grond viel. Zucht!

Manlief was de kalmte zelf nu: ‘Raap die sleutel op... Steek hem in het sleutelgat... Draai maar…’

Na wat gemorrel sprong het slot open. We vlogen in elkaars armen.

Zoonlief keek verwachtingsvol rond. ‘Waar is dat diertje nu?’

‘Oei,… weg…’ veinsde Manlief.

Ik rukte de sleutel van de deur. Legde hem op de bovenste plank van onze kleerkast. En daar ligt hij nog steeds.

22-07-2008 om 08:56 geschreven door veerle  

Spetterend in bad
-gisteren nog-

hesen we het zeil

en voeren -luid zingend-

Amerika tegemoet, lag de wereld

aan onze blote voeten, thuis

op het gazon

21-07-2008 om 14:27 geschreven door veerle  

Zoonlief en Beste Vriend hebben geld nodig. Dus gaan ze naar de bank. Omdat het daar erg druk is droppen ze mij in de wachtrij en verkennen zelf de kluis en proberen een brandkoffer te kraken. Als de rij daarna nog bijna even lang is maken ze een ritje met een echte auto (jaja, op volwassenenmaat), sleutelen  eraan als ze pech hebben en vervangen  zelfs een band. Dat allemaal terwijl ik nog steeds aanschuif. Als het bijna mijn beurt is  vervoegen ze me zodat ze hun geld (met eigen foto!) kunnen afdrukken en trekken ermee naar de winkel. Daar laden ze hun kar tjokvol. De kassierster  is zo vriendelijk hen niet te laten betalen. Tot tweemaal toe zegt ze: ‘Non, tu ne peux pas payer!’. Zoonlief en Beste Vriend kijken haar niet begrijpend aan en stoppen hun kersverse bankbiljetten dan maar in hun geldbeugel (kunnen ze later thuis nog fijn mee spelen). Tijd om te werken nu. De kameraden bouwen een huis. Zoonlief bedient de kraan. Beste vriend metst. Wat is dat baksteenverband toch nog moeilijk! Ook het dak moet gelegd worden. Dus klauteren ze op het gebinte en leggen de pannen. De onderste eerst? Tiens, dat is raar, maar zo lukt het wel. Van al die arbeid krijg je honger. In de pizzeria beleggen ze elk hun eigen pizza. Daarna moeten de tanden worden gepoetst. Om beurten gaan ze met een bijna bezemgrote tandenborstel te keer in een reuzengebit. Ondertussen is het druk geworden op het marktplein. Toni Baloni treedt er op. Maar de jongens zoeken liever de natuur op. Ze kruipen door een ondergrondse gang en ontdekken er de rustplekken van muizen, mollen en konijnen. Ze kijken door het oog van een vlieg. Hé, die ziet alles dubbel. Meer dan dubbel zelfs. En ze stappen rond met de poten van een olifant of struisvogel, en vallen regelmatig lachend omver. Dorst leidt ons naar de cafetaria. Nadien spelen en experimenteren de vrienden nog aan de waterkant. Ze maken een ballonnenfontein, laten ballen een parcours afleggen door ze met een waterpistool te beschieten, pompen water omhoog zodat het een rad doet draaien (of nee, net niet, want ze hebben iets te weinig macht) en spetteren zichzelf kloddernat. Rond sluitingsuur proberen we nog een ijsje op de kop te tikken, maar we zijn helaas te laat. Dat houden we dus te goed voor een volgende keer, want ze zien ons hier zeker nog terug. Volgend jaar misschien al.

‘Kan dat echt niet sneller?’ oppert Beste Vriend.

Heel leuk voor op een regenachtige dag (en die zijn er genoeg tegenwoordig).

Wij bleven het grootste deel van de tijd in het Kinder-doe-centrum voor 4- tot 8-jarigen. Maar ook voor oudere kinderen valt er heel wat te beleven in Technopolis, bijvoorbeeld zelf een vliegtuig veilig aan grond zetten, een dutje doen op een spijkerbed, infiltreren in de wereld van de geheimagenten (nog tot 31/8) of fietsen over een touw op vijf meter hoogte.

Meer info: www.technopolis.be

18-07-2008 om 00:10 geschreven door veerle  

‘Als ik later uitvinder ben zal papa het gemakkelijk hebben’, zegt Zoonlief aan de ontbijttafel.

‘Oh ja, waarom dan?’ vraag ik.

‘Wel, ik maak een robot die alle tuinwerk doet: planten, snoeien, onkruid wieden,… Ik bedenk er een systeem bij dat alle regenwater opvangt en het vanzelf weer over de planten sproeit als die water nodig hebben.’

‘Fantastisch!’ reageer ik,’ Kan je ook zoiets voor binnenshuis uitvinden?’

‘Ja, hoor’, antwoordt hij zelfzeker,’Voor jou komt er een machine aan die poetst, wast en strijkt.’

‘Geweldig! En ontwerp je ook nog iets voor jezelf?’

Hij lacht even. ‘Ja, mama, voor mezelf vind ik een robot uit die alle deuren achter me sluit en de lichten uitdoet.’

17-07-2008 om 00:12 geschreven door veerle  

Helene ziet er ietwat verfomfaaid uit als ze de filmstudio bereikt. Haar drukke leven begint zijn tol te eisen. Gelukkig zien de andere actrices er op dit vroege uur ook heel gewoontjes uit. Het decor doet haar hart sneller kloppen: een nagenoeg perfecte kopie van de Trevi-fontein.

In gedachten draait ze de klok een jaar terug. Ze had een opdracht in Rome. Om aan de eenzaamheid te ontkomen, ruilde ze  haar hotelkamer ’s avonds voor ‘Gilda’, de favoriete nachtclub van de Romeinse jet-set. Daar ontmoette ze hem. Met een luidruchtig stel jonge mannen vierde hij er een vrijgezellenavond. Maar hij viel voor haar schoonheid en keerde zijn vrienden de rug toe toen hij haar opgemerkt had. Hij praatte honderduit, vooral over zijn familie. Eindeloos luisterde ze naar zijn zoetgevooisde stem. Hij was Giovanni Salvi, rechtstreeks afstammeling van Nicola Salvi, de ontwerper van de imposantste fontein van Rome. Hij toonde haar zijn ring, een erfenis van zijn betovergrootvader, Nicola. Deze ring zou degene die hem droeg een ongekend geluk schenken. Door de ring had Nicola de creativiteit gehad om het ontwerp van de Trevi-fontein te tekenen. De ring had ook Giovanni geen windeieren gelegd. Met zijn vijfentwintig jaren was hij al een gevierd zakenman. Giovanni had erop gestaan haar naar het hotel te brengen. Ze nodigde hem uit voor een grappa. Van wat er daarna gebeurde, herinnerde ze zich niet veel meer. Ze wist alleen dat het er heel hevig aan toe was gegaan. Toen ze ontwaakte, bleef er van Giovanni enkel een briefje over. Verbijsterd las ze de sierlijke letters. ‘Ti amo per sempre!’ Ze wipte het bed uit en sprong in een gemakkelijke jeans . Als door een onzichtbaar touwtje van een marionet werd ze naar de Trevi-fontein getrokken. Het was er al behoorlijk druk. De volmaaktheid van het theatrale bouwwerk greep haar naar de keel. Ze bedacht net dat de figuren een weerspiegeling van haar leven konden zijn – de ene Triton leidt een volgzaam zeepaard, terwijl de andere worstelt met een weerbarstig dier - toen een pasgehuwd koppeltje voorzichtig de rotspartijen opschuifelde. De slanke bruid in een jurk even barok als de fontein en de bruidegom knap, heel knap. Hij leek verdacht veel op… Giovanni. Naar Romeinse gewoonte gooide hij het bruidsboeket in de lucht voor een foto. Zijn blik kruiste die van Helene en prompt liet hij het bloemstuk in het water vallen. Hilariteit alom. Helene maakte hiervan gebruik om verbouwereerd weg te vluchten. De avondeditie van ‘La Republica’ blokletterde dat de magische ring van de grote meester, Salvi zoek was geraakt door een dom ongeluk. Die nacht lag Helene te woelen in haar bed. Plots stond ze op en volgde haar benen de stad in. Ze doorkruiste smalle donkere steegjes en ging oneindig veel trappen op en af tot ze weer bij de Trevi-fontein belandde. Een stokoude schooier stond er tot aan zijn knieën in het water. Hij viste de muntstukken op die de toeristen in de fontein hadden gegooid in de hoop ooit weer Rome te bezoeken. Plots haalde hij een ring boven. De zwerver bleek helemaal geen krant onder ogen gehad te hebben en het kostte Helene dan ook niet veel moeite om hem met haar charme en een bom geldbiljetten de ring af te troggelen. Sindsdien is die ring geen seconde meer van haar vinger geweest.

‘De volgende vier !’, klinkt het door de zaal. Samen met drie andere actrices staat Helene recht. Ze gooit haar halflange blonde haren in haar nek en loopt zelfverzekerd de scène op. Met uiterst kleine pasjes trippelt ze de rotsblokken over alsof haar benen aan elkaar vastgebonden zijn. Tegelijk straalt ze klasse en Italiaanse flair uit. ‘Nu nog even hier zitten en de ring tonen!’, roept de regisseur. Helene zet zich naast de andere meisjes op de rand van het bassin en achteloos heft ze haar hand. Ze moesten hier eens weten dat zij dé ring draagt waar de hele film om draait…

16-07-2008 om 00:57 geschreven door veerle  

Als ik thuiskom zorgt een oranje streep boven de boomtoppen voor wat kleur in de sombere hemel. Een vlucht eenden trekt voorbij. Een paard hinnikt. Op het veld is een gebogen schim  druk in de weer. Een knalgele driehoek beschermt zijn hoofd tegen de regendruppels. Deze vogelverschrikker is hier een vast ingrediënt zoals spek in een boerenomelet.

‘Joe!’, buldert hij naar me. Ik zwaai terug en ren gauw naar binnen.

Als ik wat later naar buiten kijk is het opgehouden met regenen. Er is geen beweging meer op de akker. De boer ligt met zijn benen opgetrokken in de natte graskant. Roerloos. Zijn gele hoed even verderop.

Die heeft iets gekregen, flitst door me heen. Wat nu? Een ziekenwagen bellen? Zijn oude vader verwittigen? Als versteend staar ik voor me uit. Dan bedenk ik dat ik best eerst even kan kijken hoe erg het met hem gesteld is. Misschien kan hij nog praten. Net als ik de voordeur opendoe sukkelt hij weer overeind. Hij rekt zich langzaam uit.

‘Alles oké?’ roep ik.

‘Ja, effe ingedommeld!’ brult hij. Hij bukt zich en zet de driehoek weer op zijn hoofd. Dan stapt hij naar zijn kar toe en duwt ze voort tussen de groentebedden.

15-07-2008 om 15:02 geschreven door veerle  

Een bevriende wijnhandelaar nodigt ons uit in een sterrenrestaurant waar we de nieuwste aanwinsten in zijn gamma kunnen proeven in combinatie met het lekkers van de chef-kok. We zitten met een tiental mensen aan een grote ronde tafel. Tien mensen met een heel verschillende achtergrond. Er is een gepensioneerd apotheker bij die de laatste hand legt aan een boek over kruidengeneeskunde. Een IT-specialist. Een kunstenares. Iemand die bij een warenhuisketen werkt. Een leerkracht. Enkele huisvrouwen. En een dokter. Een dokter die graag opschept over de bijzondere flessen in zijn wijnkelder en  zijn culinaire uitspattingen. Namen als Mouton Rotschild, Sassicaia en Vega Sicilia vallen met de regelmaat van de klok en jaartallen als 1979, 1964 en zelfs 1938 ook. Hij spuugt zijn wijnkennis als het ware over ons uit. Gelukkig weten de andere tafelgenoten zo boeiend te vertellen dat we niet genoodzaakt zijn de hele tijd naar zijn geblaas te luisteren en wordt het een bijzondere avond. De heerlijke wijnen en gerechten dragen daar natuurlijk niet in het minst toe bij.

Als de wijn bij het hoofdgerecht uitgeschonken is, vraag ik stil aan Manlief: ‘Is er niets mis met deze wijn?’

Hij proeft en zegt: ‘Oh ja, die heeft kurksmaak.’

Zo discreet mogelijk wenken we de sommelier en vertellen hem over ons vermoeden. Hij ruikt aan het glas van Manlief en knikt. In een wip worden alle glazen afgeruimd en komt hij met een nieuwe fles aandraven.

‘Ik had het al lang geproefd’, zegt de dokter,’Ik had bewust niets gezegd, was benieuwd of iemand aan tafel deze fout zou ontdekken.’

Ondertussen was zijn glas wel bijna leeg.

Manlief en ik glimlachen naar elkaar.

14-07-2008 om 09:59 geschreven door veerle  

Hij zet een ladder tegen de achtergevel van ons huis. Daarboven op het schuine dak nog een. En een derde nog hoger op het dak. Met houten planken zorgt hij ervoor dat de ladders niet kunnen wegschuiven. Gezwind stapt hij de treden op en af met allerlei materiaal. Ook met een langgerekt pak van wel twintig kilogram. Hij balanceert over de dakpannen alsof hij in zijn vorig leven een circusacrobaat geweest is. Hij boort, zaagt, klopt, neuriet een lied…

Na enkele uren werk hangt het nieuwe rolluik voor ons dakvenster.

Ik haal opgelucht adem als Manlief weer met beide voeten op de grond staat.

11-07-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

In de stationshal ziet Zoonlief een modern kunstwerk. Het is gemaakt uit bronzen platen, buizen en staven. ‘Wat stelt dat voor ?’, vraagt hij.

Op het bordje ernaast staat: ‘De automobiel.’ ‘Een auto’ zeg ik dus.

‘Echt?’ Hij klinkt verbaasd.

‘Ik zie er ook geen auto in’, reageer ik,’ Maar toch heeft de kunstenaar een auto bedoeld, want hij heeft zijn werk ernaar genoemd. Hij zal zelf wel weten wat elk deel van het beeld voorstelt.’

‘Daar ziet niemand een auto in, denk ik’, zegt Zoonlief gelaten.

Enkele dagen later werkt Zoonlief ijverig aan een tekening op zijn schoolbord. Er verschijnen verschillende vormen die elk op een andere manier ingekleurd zijn, nu eens met lijnen, dan met bolletjes of golven. Sommige vlakken zijn roze, andere geel, wit, blauw of groen. Hij tekent het hele bord vol.

‘Weet je wat dit is?’ vraagt hij als zijn werk af is.

Natuurlijk weet ik dat niet. Aarzelend schud ik ‘nee’.

‘Het is ons huis’, zegt hij trots,’ Niemand kan dat zien, maar ik weet het, want dit is een raam, en hier de voordeur, en de verdieping, en kijk, dat zijn de pannen op het dak…’

Een nieuwe Picasso is geboren.

10-07-2008 om 00:16 geschreven door veerle  

Wij zijn geen luistervinken, echt niet! Maar doordat onze buren op leeftijd een tikje hardhorig zijn en zij sowieso niet al te vriendelijk met elkaar omgaan, maar vaak bassen, komt het dat we soms dingen horen die niet echt voor onze oren bestemd zijn, zoals gisteren:

Hij: ‘Speel niet met mijn voeten, he!’

Zij: ‘Ik zou nog niet willen! Die stinken veel te hard!’

09-07-2008 om 00:23 geschreven door veerle  

Op een druilerige vakantiedag bekeken Zoonlief en ik de dingen in en rond ons huis en bedachten er de gekste rijmen bij.

Die rijmelarijtjes mondden uit in de volgende gedichten:

de kater houdt niet
van water

het zwembad

is hem te nat

vlug vlug weg

spit spet spat

pech…

toch nog nat!

groen, groen, groen

in de tuin

oei

ook wat bruin

een struik

verdord

dorst, dorst, dorst

wie geeft hem

water?

08-07-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

Voor dag en dauw trippelt Zoonlief onze slaapkamer binnen.

‘Mama, opstaan!’ fluistert hij.

Ik zucht, grommel wat en draai me om.

Zijn handen schudden me door elkaar. ‘Echt, mama, ’t is tijd. We moeten naar de bakker.’

Dan herinner ik het me weer. We zouden Manlief vandaag trakteren op een ontbijt op bed. Dus gooi ik de dons van me af en sluip achter hem aan de kamer uit.

Eerst fietsen we naar het dorp om broodjes en koffiekoeken te kopen. Dan pers ik sinaasappels uit, kook eieren, en beleg partjes meloen met parmaham. Zoonlief schikt fijne vleeswaren en kaas op een bord en aardbeien in een schaal. Ik maak koffie en thee en zet een fles champagne in een koelemmer. Zoonlief plukt bloemen in de tuin en kiest kleurrijke kaarsen uit. Voorzichtig stappen we de trap op met grote volle dienbladen. We stallen alle heerlijkheden uit op de commode. Het boeket krijgt een plaats op het nachtkastje van Manlief. Hij bekijkt ons met een glimlach. Zoonlief vrolijkt de kamer op met de kaarsen. Ik zorg voor klaptafeltjes. En Manlief zet de hoofdeinden van het bed overeind.

Even later zitten we met goed gevulde borden in onze slaapstee, Zoonlief knus tussen ons in.We genieten van al het lekkers en van elkaar.

Na een tijd houdt Zoonlief het voor bekeken en huppelt zingend naar beneden. Hij wil een film zien. Wij schenken nog een glas champagne in en praten in elkaars armen over al die dingen waar er op een doordeweekse dag zo weinig tijd voor is.

Net als we nog wat dichter naar elkaar toe kruipen, een hand onder mijn nachtkleed verdwijnt en ik mezelf verlies in een langgerekte zoen weerklinken er voetstappen in de gang…

07-07-2008 om 00:06 geschreven door veerle  

In de wijnkelder valt mijn oog plots op een pluk hooi die uit een kist komt piepen. Nieuwsgierig als ik ben laat ik de fles die ik vanavond bij het diner wil schenken voor wat ze is en ga op prospectie.

Vanuit de krat staren de twee gitzwarte ogen van een teddybeer me aan. De kop van het beest is onhandig aan het lijf vastgenaaid. Reusachtige steken kris kras over de hele beer zorgen ervoor dat hij niet uit elkaar valt. Toch bengelt een poot troosteloos aan de torso.Van de crèmekleurige vacht rest alleen achter het oor nog een stukje. Midden in de kop gaapt een grote wonde. Het stro springt eruit. Ook in het lijf zit een gat, bijna vuistgroot. Als ik het beest optil komt er een zacht gegrom uit zijn buikholte en dwarrelt de vulling als sneeuw op de grond. Vol walging probeer ik de gevallen mousse weer in de buik te proppen en leg ik het beest gauw terug in zijn bed.

Het is de knuffel van Manlief. Hij troostte hem toen hij zijn eerste tandje kreeg en bij zijn eerste liefdesverdriet. Een jaar geleden stuitte ik dan ook op hevig protest toen ik teddy, die tot dan toe in een valies bewaard werd, maar dus telkens als we op vakantie vertrokken voor de pinnen kwam, in een vuilzak dacht te stoppen. Niet één, maar twee mannen kreeg ik tegen mij, want ook Zoonlief vond deze schurftige beer oh zo schattig. Ik moest het onderspit delven, maar de mannen beloofden wel dat ik nooit nog last zou hebben van deze hele lieve troetel. Tot op vandaag had ik hem ook niet meer gezien.

Dat ik hem nu hier terugvind kan ik geen last noemen. Maar ik sleep wel een ongemakkelijk gevoel mee de trap op als ik met mijn wijnfles naar boven ga. Eén vraag blijft immers almaar in mijn hoofd rondspoken: zal Manlief mij ook in een kist in de kelder droppen als ik afgeschreven word?

04-07-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

Zoonlief is boos. ‘Jij bent dom en ongeduldig.’ roept hij, ‘En jij begrijpt niets. Je hoort niet goed. En je kan niet zingen. En je kan niet snel lopen of fietsen. En leuk spelen ook al niet. En je kookt niet lekker.’

‘Stop maar,’ repliceer ik,’ Zeg nu eens iets dat ik wel goed kan.’

Zonder aarzelen antwoordt hij: ‘Je kan goed zeuren!’

03-07-2008 om 00:05 geschreven door veerle  

‘Breng een leeg schriftje mee’ stond er op het infoblad van een van de eerste schrijfcursussen die ik volgde.

En dus gooide ik die week achteloos een pakket met drie rode en een groen lijntjesschrift in mijn winkelkar. Het groene exemplaar stopte ik onderaan in de weekendtas waarmee ik op cursus vertrok. Waarom het groene? Wel ik hou van groen. Het groen van grassen en bomen. Van magnifieke landschappen waar ook op de wereldbol. Van kerstgroen. Smaragd. De kleur van mijn ogen. Een zweempje groen zelfs af en toe in mijn wijn. Ook de ‘Elixir de Spa’ gebotteld door een zekere Schaltin -waar ik toch wel fier op ben- zit in een groene fles. En groen is de kleur van de hoop. Ik hoopte dat het een fijne en leerrijke cursus zou zijn.

Als ik toen geweten had dat dit schrift zo belangrijk voor mij zou worden had ik het vast met meer zorg uitgekozen. Haast dagelijks schrijf, kribbel, krabbel, kras ik erin. Sierlijk, groot, klein, slordig, onleesbaar… Ideetjes voor verhalen of sprokkels. Fragmenten die ik las en me raakten. Reflecties over mijn schrijfproces. Feedback. Citaten… Ik kleef er foto’s, illustraties en krantenknipsels in. En al wat van dicht of ver met schrijven te maken heeft…

Haast dagelijks lees ik er in. Soms vlug vlug. Soms urenlang…

Dit schrift werd mijn bondgenoot. Mijn klankbord. Mijn toeverlaat.

Ondertussen is het niet meer alleen. Een hele stapel groene lijntjesschriften ligt in de la van mijn schrijftafel. Of soms op de salontafel. Of op het nachtkastje. Of op mijn schoot…

Het zijn mijn bondgenoten. Ze horen bij mij als schelpen op het strand. En als ik even wat langer naar die ene bijzondere schelp zoeken moet, dan kan ik daar behoorlijk lastig van worden.

02-07-2008 om 00:21 geschreven door veerle  

Een keiharde ‘Boink!’ doet ons opschrikken terwijl we met ons drietjes aan het middagmalen zijn. We lopen de woonkamer in waar het geluid vandaan kwam.

Een mereljong blijkt met zijn kop tegen de venster geknald te zijn. Stuiptrekkend ligt hij op zijn zij op het paadje in onze voortuin. Ademhalen kost hem duidelijk moeite. Zijn bek gaat onophoudelijk open en toe. ’t Is zielig om te zien.

‘Hoe kunnen we hem helpen?’ vraagt Zoonlief bezorgd.

‘Ik vrees dat we niks meer kunnen doen. Het beestje heeft misschien een schedelbreuk.’ antwoordt Manlief.

‘Of hij is verlamd.’ voeg ik eraan toe.

‘Bel iemand op die hem kan helpen.’zegt Zoonlief beslist.

De merel fladdert even nog met zijn vleugels. Dan ligt hij stil.

‘Bel nu!’ Er klinkt dreiging in zijn stem.

‘Maar niemand kan deze vogel nog helpen, schat’, opper ik voorzichtig,’Misschien gaat hij wel dood.’

‘Dat mag niet! Vooruit, papa, bel iemand!’ Er verschijnt een eerste traan.

We proberen Zoonlief af te leiden, manen hem aan nog wat te eten, maar hij krijgt natuurlijk geen hap meer door zijn keel.

Als het dier even later effectief dood is stromen er nog veel meer tranen.

Pas als de vogel na een uitgebreide fotosessie  in de tuin begraven is klaart het gezicht van Zoonlief weer een beetje op. Toch blijft iets in hem gebroken vandaag.

Ik hou mijn hart al vast voor het moment waarop hij iemand die hij echt graag ziet moet afgeven.

01-07-2008 om 09:01 geschreven door veerle