Zoonlief is in de wolken over de liedjes die ze op school leerden voor de paasviering.

Thuis zingt hij ze van ’s morgens tot ’s avonds: ‘Shake, shake, shake… schud de wereld door elkaar…’

‘Weet je wel wat dat betekent, ‘shake’?’ vraag ik.

‘Ja, hoor!’ antwoordt hij, ‘Dat is wat je moet doen als je cocktails maakt.’

31-03-2009 om 18:04 geschreven door veerle  

Zoonlief kwam vorige donderdag vrolijk zwaaiend met zijn vriendenboekje thuis. Even bedacht ik dat het wel jammer vind dat zoiets in mijn jonge tijd nog niet bestond. Ik zou het leuk vinden de antwoorden van mijn klasgenootjes van toen nog eens te lezen.

En wat viel er op haast datzelfde moment in mijn blogbrievenbus? Een soort vriendenstokje!

Knofje moet het geroken hebben.

De spelregels zijn wel iets anders, want ik mag één vraag door een andere vervangen, en daarbovenop nog een vraag toevoegen.

Hier gaan we:

Wat is op dit moment een obsessie voor je? Schrijven!

Wat draag je nu? Een jeans, topje en truitje.

Wanneer doe je een dutje? Alleen als ik ziek ben.

Wie heb je het laatst een knuffel gegeven? Poeslief, maar voor hem was Manlief aan de beurt.

Wat zou je willen veranderen? Dat er zo weinig tijd overblijft voor het gezin.

Wat eet je vanavond? Iets klassieks: eerst groentensoep, dan zalm met preipuree.

Wat kocht je het laatst? Schoenen met hoge hakken.

                                       

Naar welk geluid luister je nu? Naar het getik van mijn toetsen.

Wat is je favoriete weertype? Zwoel zomerweer op een dag waarop ik lekker veel tijd heb om op mijn terras te zitten, in het zwembad te duiken, en te barbecuen.

Wat is je doel? In het nu leven!

Zeg iets tegen de persoon die je getagd heeft: Het is leuk snuisteren tussen de creatieve ideetjes op je blog. Alleen jammer dat ik zo weinig tijd heb om ze ook eens uit te proberen.

Wat is je favoriete vakantieplek? De wereld is te groot en te mooi om slechts één favoriete plek te hebben. Ik hou heel veel van Azië (Indonesië, India,Thailand…), ben in de wolken van steden als Venetië en Barcelona, vind onze Belgische kust wel iets hebben, hou van de natuur op Tenerife, had mijn meest fascinerende ervaring in Guatemala, kijk uit naar onze vakantie in Marokko, en hoop ooit nog stukken Afrika te ontdekken…

                                         

Welke films kan je keer op keer bekijken? My left foot, Billy Elliot en Malena. Stuk voor stuk sfeervolle films over bijzondere personen.

Wat is je favoriete theesmaak? Geen enkele! Sorry, theedrinkers, maar ik vind alle soorten thee naar warm water smaken. Doe mij maar koffie.

Welk boek lees je momenteel? Ook geen enkel. Ik ben volop aan een verhaal aan het schrijven, en schrijven en lezen gaan nu eenmaal niet samen bij mij. Maar er ligt wel een boek klaar voor als mijn verhaal af is, nl. ‘Allemaal willen we de hemel’ van Els Beerten, een jeugdroman die zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Later misschien meer hierover.

Wat geeft je veel plezier, maar tegelijk ook schuldgevoelens? Bloggen af en toe, want ik steek er soms te veel tijd in ten koste van andere dingen en/of mensen.

Hoe ziet het landschap van je gedachten eruit? Stil, weids, met een opkomende zon…

Welke uitspraak heeft veel indruk op je gemaakt? ‘Wanneer je verdrietig bent, kijk dan in je hart en je zal zien dat je weent om wat je vreugde schonk’ Kahlil Gibran

Welke kwaliteit zou je willen hebben? De kunst om niet zoveel uit te stellen.

Waar wacht je op? Op een mailtje van een vriendin.

Wat was het eerste dat je vanmorgen dacht? Oh  nee, ik wil echt nog even blijven liggen!

Wat is het bijzonderste dat je tot nog toe al presteerde? Zoonlief op de wereld zetten.

Ik sluis dit stokje graag door naar zapnimf (derde keer goede keer? Hopelijk is dit stokje nog niet langs jou gepasseerd.), madame, en tricky. Voor als jullie er zin in hebben natuurlijk…

29-03-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Sinds Manlief met een spiksplinternieuwe wagen van het werk rondrijdt, stond zijn eigen, ook nog vrij nieuwe auto er werkloos bij. Toch bleef ik gezellig met mijn oude karretje rondbollen.

Het model was helemaal passé. Achteraan zat er een bluts. Maar dat deerde me niet. Net zo min als dat hij geen autoradio had. Ik zong zelf uit volle borst. Of ik maakte luidop gedichten.

Dat ik de verwarming altijd op het maximum moest zetten, opdat de ramen niet zouden aandampen en tegelijk mijn venster open, om niet te smelten van de hitte, stoorde me ook niet. Het was mijn dagelijks saunamoment. Zeg nu zelf, wie heeft er het geluk  dag na dag van een heerlijk heteluchtbad te kunnen genieten? Bij regenweer kreeg ik er meteen een verkwikkende douche bij.

Zelfs dat die auto niet  vast op de weg lag, vond ik niet echt een minpunt. Daar had ik alleen bij storm last van. En het was bijlange niet zo erg als die supersnelle attracties in pretparken waar ze me voor geen geld inkrijgen.

Maar drie auto’s voor onze voordeur, terwijl we slechts met drie zijn, waarvan er één amper zes is, daar had ik het wel moeilijk mee.

Daarom heb ik mijn knusse bakje verkocht.

En eigenlijk besef ik nu pas hoe erg ik er aan was verknocht.

26-03-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Eens per week ben ik leesmama in de klas van Zoonlief.

Dit keer mogen de kinderen met letterkaarten woorden maken die ze zelf kiezen.

De zoon van de bakker legt ‘brood’ en ‘deeg’.

Die van de schrijnwerker ‘hout’, ‘zaag’ en ‘hamer’.

Het dikkertje maakt ‘vet’ en ‘smul’.

‘prot’, ‘snot’ en ‘piet’ verschijnen bij de grootste kwajongen van de klas.

Bij het meisje dat op alle jongens verliefd is lees ik ‘toon’, ‘jens’, ‘ward’ en ‘sander’.

En Zoonlief legt ‘eifeltoren’ en ‘piramide’.

Tja, ik kan er ook niks aan doen dat hij mijn reiskriebels geërfd heeft.

25-03-2009 om 21:09 geschreven door veerle  

Harmonie
 

Als mijn darmen zich

in vraagtekens

kronkelen,

mijn maag potteke stamp

speelt

met mijn hart,

en zout prikt

in lijf en leden

Leen me dan je handen

om harmonie

te kneden,

dans me

de hemel in,

en laat je lippen

weer

zoet zoenen

24-03-2009 om 18:26 geschreven door veerle  

Ons buurmeisje is laaiend enthousiast over haar studiereis naar Italië. Alleen de picknick was niet zo’n succes.

Samen met enkele vriendinnen had ze een kerk bezocht. Daarna nestelden de meisjes zich op het grasplein naast de kerk en haalden hun lunchpakket boven. Voorbijgangers deden teken dat het niet mocht, maar daar stoorden ze zich niet aan. Hun buiken rommelden. Het zonnetje scheen lekker. Deze plek nodigde hen gewoon uit. Waarom zouden ze het dus elders gaan zoeken? De boterhammetjes smaakten overheerlijk, tot plots de politie voor hen stond. Meteen zwaaiden die met een proces. De meisjes bleken op een strooiweide te zitten.

23-03-2009 om 21:30 geschreven door veerle  

Vlak aan de school van Zoonlief ligt een zebrapad opgebroken. We moeten dus een ommetje maken om de straat over te steken.

‘Niet te geloven,’ merkt Zoonlief op, ‘Nu kijken ze ook al ín de poep van de zebra!’

19-03-2009 om 17:54 geschreven door veerle  

De eerste lentezonnestralen jagen me elk jaar weer met een goed boek mijn terras op. Ook al kruip ik onder een deken en dicht bij de vuurkorf, het kan nog behoorlijk fris zijn. Nadien warm ik me graag op met een soepje. Met de deze bijvoorbeeld:

Nodig(voor 4 pers.):

-1,5 l gevogeltebouillon

-4 dl ongezoete kokosmelk

-300 g zalmfilet

-250 g champignons

-200 g sojascheuten

- 2 eetlepels olijfolie

-een kruidentuiltje

-een mespunt saffraanpoeder

-peper en zout

-kervel

Zo maak je het:

-Breng de gevogeltebouillon met het kruidentuiltje aan de kook. Laat wat inkoken.

-Zeef de bouillon. Voeg de kokosmelk en de saffraan toe. Roer goed.

-Warm nog even op, maar zorg ervoor dat de soep niet meer kookt.

-Kruid met peper en zout. Hou warm.

-Snijd de zalm in stukken van ongeveer 2 cm bij 2 cm. Bak ze halfgaar in een eetlepel

 olijfolie. Laat uitlekken op keukenpapier.

-Maak de champignons schoon. Snijd ze in plakken. Bak ze samen met de sojascheuten in de

 andere eetlepel olijfolie. Laat uitlekken op keukenpapier.

-Schep de kokosmelksoep in diepe borden. Verdeel de zalm, champignons en sojascheuten

 erover.

-Werk af met enkele plukjes kervel.

                                                                                                            Smakelijk!

18-03-2009 om 21:21 geschreven door veerle  

Al een paar keer had ik in de bib naar kinderboeken gevraagd die niet voorradig waren omdat ze uitgeleend waren aan een school.

‘Sta je zelf misschien in het onderwijs?’ vroeg de bibliothecaris me.

‘Nee, ik schrijf soms wat voor kinderen,’ antwoordde ik, ‘Daarom wil ik me…’

‘Maar mevrouw, u bent SCHRIJFSTER!’ juichte ze. Een buiging liet ze nog net achterwege.

‘Nee, euh… ja, maar louter als hobby, hoor.’

Er zijn dus nog plaatsen waar schrijvers in hoog aanzien staan.

17-03-2009 om 18:44 geschreven door veerle  

Na de spannende match belt R. vanuit de voetbalkantine naar huis.

‘Schatje, wil jij de samenvatting even voor me opnemen?’

‘Ja, ja…’

‘Oké!’

‘Ja!’

‘Maar vergeet het dus zeker niet, he? Tot straks!’

‘Amai,’ zegt hij tegen zijn vriend, ‘Wat een moeilijke verbinding. Ik heb er niets van verstaan.’

Temidden van het supporterstumult drinken de mannen een pintje. Dan zoeken ze een rustiger café op.

Op straat zegt R.: ‘Ik ga toch nog even terugbellen naar huis, want het was echt een rotverbinding daarnet.’

‘Schatje, ik terug, he. Wil jij de samenvatting van de match opnemen?’

‘Ja, hoor!,’ zegt zijn vrouw, ‘Goed dat je lang genoeg laten rinkelen hebt, want daarnet belde ook iemand. Voor ik kon opnemen had die alweer ingehaakt.’

16-03-2009 om 18:04 geschreven door veerle  

Lange werkdagen, schrijven, feestjes, sporten, van hot naar her rijden met Zoonlief, tv, vriendinnenuitjes, overuren, vergaderingen,… maken dat Manlief en ik elkaar regelmatig alleen in bed tegenkomen en dan soms zelfs pas als de andere  reeds ligt te ronken.

We voelen ons daar allebei niet goed bij. Dus besloten we voortaan een half uurtje voor bedtijd onze drukke bezigheden te staken en ons samen op de bank te nestelen.

We kraken dan een flesje wijn en tateren over de voorbije dag, de dingen waarmee we bezig zijn of gewoon over koetjes en kalfjes. Het is echt thuiskomen bij elkaar.

Zoete dromen nadien zijn verzekerd.

12-03-2009 om 10:52 geschreven door veerle  

-Koek koek Vos en Haas/ Sylvia Van den Heede: een van de avonturen van Vos en Haas, dat niet alleen mij, maar ook Zoonlief kon bekoren. Hij wurmde zich probleemloos door deze 88 pagina’s! Leuke tekeningen van Thé Tjong-Khing. Prachtige woorden die alle zo op hun plaats lijken te staan dat je helemaal vergeet dat dit boek op AVI-2 niveau geschreven is. Vanaf 6 jaar.

-De twaalfde man/ Hilde Vandermeeren: een levensecht en gevoelig verhaal over een kind dat koste wat het kost een topvoetballer moet worden van zijn vader. Niet alleen leuk voor kinderen, het zet vast ook sommige veeleisende ouders aan het denken. Zoonlief was weg van de illustraties van Marjolein Pottie. AVI 5. Vanaf 7 jaar.

-Verkocht/ Hans Hagen: een beklijvend verhaal over kinderslavernij in het Midden-Oosten. Krantenartikels achteraan in het boek bewijzen dat dit ook vandaag nog voor vele kinderen realiteit is. Vanaf 10 jaar.

-De gelukvinder/ Edward van de Vendel en Anoush Elman: een bijzonder mooi verteld verhaal over een Afghaanse vluchteling, gebaseerd op waargebeurde feiten. Soms hartverscheurend. Vanaf 11 jaar.

10-03-2009 om 18:07 geschreven door veerle  

Tweeëntwintig jaar is het al geleden dat ik je voor het laatst zag. In dat veel te grote bed. Een machine ademde in jouw plaats. Ze deed dat met zo’n irritant geluid dat ik het maar wat graag van haar overgenomen had.

Je kamer moet bomvol geweest zijn, want nog hoor ik de stem van tante het ritme van dat apparaat doorkruisen: ‘We zijn hier allemaal, moe, onzen A. en W. en P., en ons H. en M. en G. en V. en L….’

Maar in mijn herinnering zijn er alleen dat grote bed. Ik. En jij.

Als een tere krokus. Bedolven onder een laagje sneeuw.

Een krokus die doorheen mijn kinderjaren en jeugd bloeide.

Vandaag bloeit de eerste krokus in onze tuin.

Je bent heel dicht bij me.

09-03-2009 om 18:10 geschreven door veerle  

Een jonge moeder stapt met een peuter het nagelatelier binnen. Terwijl zij haar nagels laat verzorgen speelt haar zoontje in de buggy met zijn knuffel. Als het even kan kijken de nageljuffrouwen van hun werk op naar de kleine. Zijn ‘oh oh… ta ta... doe da…’ vertedert hen. Als het jongetje eerst per ongeluk, maar daarna doelbewust zijn speeltje laat vallen springen ze om het snelst recht om het weer in zijn kleine knuistjes te stoppen. Elke glimlach die hij produceert maakt hen zielsgelukkig. Wat is hij toch schattig!

Als even later een snottebel uit zijn neus drupt concentreren de meisjes zich alle op de nagels voor hen. De handen van de moeder zitten in het ‘droogkastje’. Zij kan dus niet weg. Ze kijkt haar zoon vertwijfeld aan, maar durft niemand iets vragen. Het kind eet het groene slijm ondertussen haast op. De juffen werken alle stevig door.

Ik kan het niet aanzien. Helaas zitten ook mijn handen in het ‘droogkastje’. ‘Hebben jullie geen zakdoekje?’ vraag ik.

De meisjes buigen zich alle dichter naar de nagels voor hen toe.

‘Euh… wacht…,’ stamelt de eigenares van het atelier, ‘Ik zal… seffens… eens zien.’ Ze vijlt alsof haar leven ervan afhangt.

Gelukkig zijn de nagels van de jonge moeder nu droog. Ze staat op en veegt het snot weg.

‘Dada…’ roepen de nageljuffrouwen met hun liefste glimlach op het gezicht als de moeder met haar peuter naar buiten stapt.

08-03-2009 om 10:58 geschreven door veerle  

Toen we zo’n vijftien jaar geleden lid van een wijngilde werden, doopten ze ons daar meteen om tot ‘jeugd’. We waren er immers het jongste koppel. Omdat we onze wilde haren al lang kwijt waren, vonden we dat best grappig.

Ondertussen zijn er haast geen jongere mensen bijgekomen. Toch hoor ik er het woord ‘jeugd’ niet meer vallen. Ik weet eigenlijk niet wanneer ze opgehouden zijn met ons zo te noemen.

Daar dacht ik die middag aan toen de bedrijfsrevisor ons kantoor bezocht. Blijkbaar komt hij eens per jaar langs. Hij lunchte samen met ons.

‘Vele nieuwe gezichten hier,’ merkte de man op.

Naast mij zijn er inderdaad nog een heleboel andere mensen het voorbije jaar aan de slag gegaan. Toevallig zaten al die nieuwelingen - afgezien van mezelf stuk voor stuk jonge mensen - aan de ene kant van de tafel en de ‘anciens’ aan de andere.

‘En de jeugd zit nog bijeen ook,’ liet hij erop volgen.

Ik zweeg stil. Mijn strategische plaats vlak naast hem zorgde er immers voor dat hij geen zicht op mijn rimpels had.

05-03-2009 om 10:59 geschreven door veerle  

04-03-2009 om 18:08 geschreven door veerle  

Manlief leest mijn verhaal.

‘Mooi!’ zegt hij.

Het doet me ontzettend veel plezier. Ik vind zijn oordeel  heel belangrijk. Dat zeg ik hem ook.

‘Tja’ laat hij erop volgen, ‘Je weet dat ik niet veel lees. Het is zoals met wijn. Iemand die haast nooit wijn drinkt, vindt het simpelste flutwijntje ook lekker. Die kan niet vergelijken.’

Daar zit waarheid in.

Voelde ik me eerst de koning te rijk, dan nu  slechts nog de prins, of misschien zelfs maar de knecht. Maar dan wel een knecht die het goed heeft.

Ik besluit rustig de feedback van mijn cursusgenoten af te wachten.

02-03-2009 om 16:56 geschreven door veerle  

Op dit blog schrijf ik gauw een elfje uit de oude doos over en post ik foto’s die al eeuwenlang in mijn album kleven, want een klein mannetje trekt me voortdurend aan mijn mouw zijn wereld binnen.

In de rij aan de kassa in de supermarkt fluistert datzelfde mannetje mij van alles in mijn oor.

Ook in de auto tatert hij honderduit en vraagt net voorbij de zijstraat doodleuk: ‘Moest je hier eigenlijk niet afslaan?’

Thuis sleept hij me dag en nacht naar het witte scherm. Hij kruipt in mijn vingers en laat ze over de toetsen dansen.

Dat mannetje is het hoofdpersonage uit mijn nieuwste verhaal. Ik schrijf het voor een cursus. Hij zorgde ervoor dat ik op mijn dooie gemak de deadline haalde.

Dank je, mannetje!

01-03-2009 om 10:59 geschreven door veerle