Mag ik de stilte vinden

om te accepteren

wat ik

niet kan veranderen,

de moed om aan te pakken

wat ik kan veranderen,

en de wijsheid om

een onderscheid te maken

tussen beide.

                               Uit de cursus ‘mindfulness’

www.aandacht.be

30-09-2010 om 18:07 geschreven door veerle  

In het derde leerjaar hebben ze het tijdens de W.O.-lessen over de school en de klas. Als  juf K. vraagt: ‘Wat zou je aan onze klas willen veranderen?’ gaat R.’s vinger pijlsnel de lucht in.

‘Ik zou ze rond willen,’ zegt R., ‘Dan kan ik niet meer in de hoek vliegen.’

28-09-2010 om 21:45 geschreven door veerle  

Soms spring ik zomaar mijn fiets op voor een tochtje huizen kijken. Ik hou ervan zo ideetjes op te doen voor onze voortuin of voor als we  -als onze woonkamer klaar is- de buitenkant van ons huis aanpakken. De gevels bekijk ik van kop tot teen. Geen plant zie ik over het hoofd. Maar binnengluren, nee, dat doe ik niet. Ik respecteer de privacy van de bewoners. Behalve als ik  het rijtjeshuis passeer waar Manlief en ik lang geleden zelf enkele jaren woonden. Het huis trekt mijn blik willens nillens de woonruimten in, zoals de snoepkast dat met de zoetebek doet. Gelukkig voor de huidige huurders kom ik er niet zo vaak. Al moet ik bekennen dat als ik de trein neem en ik geen parkeerplaats aan het station vind mijn auto toch steeds net die straat ingezogen wordt. Voor het huis vertragen mijn voetstappen automatisch als ik dan naar de trein wandel.

Tot voor een paar jaar hingen mijn gordijnen er nog. Maar ondertussen zijn ze door modernere exemplaren vervangen die de inkijk vergemakkelijken. Ons bureau op de bovenverdieping is een dressing geworden. Massa’s kleren hangen er op een rij aan een kapstok zonder kast er rond. Kasten en andere meubels zijn ook op de benedenverdieping schaars. De weinige spullen die er staan zijn erg strak vormgegeven. Ik kijk met gemak dwars door het huis tot op het terras. Daar prijkt het zandkleurtje dat ik eigenhandig aanbracht nog steeds op de muren. En al maakt het helemaal niks uit op welke kleur de huidige bewoners die ik van haar noch pluim ken moeten kijken, ik word er telkens weer vrolijk van.

26-09-2010 om 23:15 geschreven door veerle  

Ik hou ervan te koken met seizoensgroenten of -fruit. Momenteel liggen er dikke sappige vijgen in de winkelrekken. Ze zijn heerlijk gegrild met wat geitenkaas en honing, en een fris groen slaatje erbij of in deze pasta:

Dit heb je nodig (voor 4 pers):

-250 g groene tagliatelli

-250 g witte tagliatelli

-30 g bakboter

-1 kippenbouillonblokje

-12 grote vijgen

-2,5 dl room

-2 dl melk

-zout, peper

-een blokje verse parmezaan

Zo maak je het:

-Kook de tagliatelli al dente in een ruime hoeveelheid water. Giet af.

-Pel 8 vijgen en plet het vruchtvlees.

-Verwarm de bakboter in een pan.

-Verkruimel het bouillonblokje erboven.

-Voeg het geplette vijgenvruchtvlees toe. Roer goed.

-Voeg de room en de melk toe.

-Kruid met een beetje zout en veel peper (liefst van de molen).

-Laat inkoken tot een mooi gebonden saus.

-Snijd de resterende vijgen in vier, maar snijd net niet tot op de bodem, zodat ze nog met een randje aan elkaar hangen.

-Plaats deze vijgen ongeveer 5 minuten onder de grill tot ze lichtjes gesmolten zijn.

-Schaaf de parmezaan.

-Verdeel de pasta over vier warme borden. Schep de saus erover.

-Dien op met de gegrilde vijgen en de parmezaanschilfers.

                                                                                                                             Smakelijk!

24-09-2010 om 12:37 geschreven door veerle  

Zon, prettige temperaturen en de voorspelling dat dit wel eens de laatste keer dit jaar zou kunnen zijn, zorgen ervoor dat Vriendin L. en ik samen met de kinderen naar een speeltuin trekken.  Terwijl wij gezellig bijpraten op een bank, ravotten de jongens wat verderop naar hartenlust. Veel krijgen we ze niet te zien. Alleen hun benen, die van op de schommel hoog door de lucht vliegen, trekken af en toe onze aandacht. Het herinnert me aan hoe ik als kind soms urenlang op mijn ‘zwier’ doorbracht en hoe ik daarvan genoot.

Pas na een hele poos komen de jongens aangelopen, vol van hun schommelavontuur.

‘Van daarboven heb je nogal een zicht!’ roept P. uit.

‘Ja, over heel het park en de vijver, en zelfs de straat waarover we straks naar huis moeten rijden,’ vult Zoonlief aan.

‘En op sexy madammen!’ lacht P. ‘Hele mooie met lange bruine haren!’

‘Maar nee!’ Zoonlief grinnikt. ‘Dat waren geen sexy madammen. Sexy madammen zijn meestal blond!’ Hij kijkt  van het kapsel van L. naar het mijne. ‘Euh… ze zijn wel blond… maar zonder dat ze het geverfd hebben.’

Ziezo, dat weten we dus  ook weeral. Vriendin L. en ik zijn niet sexy.

22-09-2010 om 00:00 geschreven door veerle  

Voor ik naar een volgende cliënt vertrek telefoneer ik gauw naar Vake.

Een donkere, verre stem antwoordt: ‘Hallo…’  

Oei, ik heb hem wakker gebeld, vrees ik. Toch zeg ik wat ik te zeggen heb: ‘Morgen haal ik Zoonlief op van school en ik breng hem ook naar de toneelles. Kan jij hem daar ophalen?’

‘Euh… ja…’ Hij klinkt schor, alsof hij snipverkouden is.

‘Ik werk overdag thuis. En ’s avonds heb ik een voordracht. Tussenin kan ik dus even voor Zoonlief zorgen. Dat is gemakkelijker voor jou.’

Weer: ‘Euh… ja…’ Hij blijft afwezig.

‘Ben je verkouden?’ vraag ik wat ongerust, ‘Je stem klinkt zo vreemd.’

‘Nee… mijn stem is altijd zo zwaar…’

‘Is het in orde dan?’

‘Euh…ja...’ Er valt een stilte. ‘Net was er iets raar…’ Dan borrelen zijn woorden op. ‘Ik zat precies naast mijn lichaam. Mijn ogen vielen dicht. Ik zei steeds tegen mezelf dat ik ze moest openhouden. Dat ik niet mocht gaan. Ik was bang. En toen ging de telefoon…’

Mijn hersenen moeten dit alles  danig verwerken. Mijn tong is verlamd.

‘Ik ben blij dat ik het eens kon zeggen…’

Ik zoek een passende reactie… ik stamel wat… iets over naar de dokter gaan… en  rusten… en… ik weet niet wat nog allemaal.

Aarzelend leg ik de hoorn op de haak. Ik morrel wat aan. Zoek papieren die ik al lang weggeborgen heb. Verstuur een mail die niet eens zo dringend is.  Vertrek uiteindelijk -te laat- voor mijn huisbezoek. Slechts langzaam kom ik weer in het ritme van de dag. Het telefoongesprek wipt steeds opnieuw tussen de dingen.

Pas  later verneem ik dat waarschijnlijk een bloedklonter de oorzaak van Vakes vreemde ervaring is.

Pas nog veel later dringt tot me door dat ik wel eens op het juiste moment zou kunnen gebeld hebben. Dat ons leven er anders voortaan wel eens compleet anders uit zou kunnen gezien hebben.

19-09-2010 om 17:15 geschreven door veerle  

Al jaar en dag geef ik mijn oud brood aan de paarden aan de overkant van de straat. Al jaar en dag smullen ze er gretig van.

Sinds een paar weken staat er een nieuw paard in de wei. Een prachtige donkerbruine hengst met zwarte manen. Als ik met mijn broodzak wapper, komt hij snel aangegaloppeerd, maar zodra hij merkt dat het slechts om brood gaat, steekt hij zijn neus in de lucht en maakt rechtsomkeer.

‘Stom beest!’ vloek ik binnensmonds.

Even later vertel ik over het ondankbare paard aan Manlief.

’t Zal een luxepaardje zijn, he!’ grinnikt hij.

17-09-2010 om 22:48 geschreven door veerle  

Dans

Zij lachte

toen de trom riep

schuddebuikte zich

door de straten

schokschouderde

het grijs

uit haar lijf

Zij danste

toen de trom zong

heupwiegde zich

tussen de massa

kronkelde

koraalrood

in het rond

Zij viel

toen de trom zweeg

neer

in ingetogen

zwart

15-09-2010 om 16:00 geschreven door veerle  

Als ik voor een rood licht sta lukt het me meestal aardig mijn aandacht naar de kern van mijn zijn te brengen. Ik concentreer me dan op mijn ademhaling en vertoef even volledig in het nu.

Maar vandaag word ik hoe dan ook afgeleid.

In de wagen aan de overkant is erg veel beweging. De chauffeur, een kalende vijftiger vol tattoos, en zijn dunne vrouwelijke passagier schudden hun lichamen vliegensvlug van links naar rechts, rock’and rolldansers waardig. Hun armen gesticuleren wild. Het vale vrouwengezicht  is nu eens tegen de voorruit gedrukt, zakt dan weg in de autozetel. Dat van de man wipt meer op en neer.  Hun monden gaan met de snelheid van het licht wagenwijd open en weer toe. Ook al kan ik het geschreeuw  tot hier niet horen, het snijdt als glasscherven.

Plots slaat de vrouw niet meer zomaar in het rond, maar richt haar vuisten recht op het hoofd van de man en trommelt erop los. Dan stapt ze uit en verdwijnt snel als een hazewind een zijstraat in.

De man blijft verbouwereerd achter met zijn handen stevig aan zijn stuur geklemd. Zelf zie ik haast zijn sterretjes.

Pas als de chauffeur achter mij claxonneert merk ik dat het licht ondertussen groen is geworden. De tattoo-man heeft dat nog lang niet door.

12-09-2010 om 22:41 geschreven door veerle  

10-09-2010 om 09:37 geschreven door veerle  

08-09-2010 om 22:50 geschreven door veerle  

Knack Weekend schrijft het aarzelend: ‘Slow living is opnieuw een aanvaardbare, en zelfs aantrekkelijke levensstijl geworden,’, maar verschillende woontijdschriften zijn het er unaniem over eens: ‘Slow living is in’. En dus ben ik in. Uit noodzaak. Maar IN.

De verbouwingswerken in onze woonkamer verplichten ons immers verschillende weken in onze keuken te kamperen. Zonder telefoon, televisie en met slechts af en toe internet. Zonder verwarming ook.

Om lucht en ruimte te hebben vertoeven we overdag -als we niet naar het werk moeten toch-  zoveel mogelijk in onze tuin. Languit in het groen  liggen luieren, daarvoor zijn deze septemberdagen een beetje fris. Dus geven we onze tuin  op ons dooie gemak een opknapbeurt.

Op dagen dat de zon verstek laat gaan, maak ik stoofpotjes klaar die lekker lang op het vuur staan  te pruttelen of ovenschotels, en genieten we van de paar graden extra die daardoor op onze keukenthermometer verschijnen.

’s Avonds trekken we sowieso onze geitenwollen sokken aan en dikke handgebreide truien die sinds de jaren stillekes ergens op de bovenste plank van onze kleerkast liggen weg te kwijnen. We kruipen dicht tegen elkaar –slechts één sofa is mee verhuisd uit onze  zitkamer: de kleinste, zodus…- en lezen een boek of vertellen over onze dag bij een kop heerlijk dampende thee of koffie.

Ik kan het wel volhouden, hoor, dat ‘traag leven’.

En jullie lezers, springen jullie ook op deze trend? Komt het misschien daardoor dat jullie de laatste weken hier zo weinig over de vloer komen?

05-09-2010 om 22:33 geschreven door veerle  

Door de vele regen de voorbije weken oogst Opa minder tomaten dan andere jaren. Maar degene die hij oogst zijn wel even lekker als anders.

Ik maak er een verrukkelijke osso bucco van.

Dit heb je nodig (voor 4 pers.):

-4 kalfsschenkels

-1 ei

-2 soeplepels bloem

-1dl olijfolie

-2 ajuinen

-1 kg tomaten

-1 dl witte wijn

-1 dl bouillon

-1 kruidentuiltje (tijm, laurier, peterselie)

-peper, zout

-2 teentjes look

-bindmiddel

Zo maak je het:

-Klop het ei los.

-Rol de schijven kalfsschenkel door het geklopte ei en de bloem.

-Verhit de olijfolie in een ruime pot.

-Braad de stukken kalfsschenkel er in aan.

-Kruid het vlees met peper en zout. Haal het  uit de pan als het langs alle kanten  gebakken is.

-Snipper de ui fijn.

-Pel en ontpit de tomaten.

-Voeg de ui en de tomaten bij de olie.

-Bevochtig met de wijn en de bouillon. Breng alles aan de kook.

-Voeg het kruidentuiltje en de geplette look toe.

-Leg de stukken vlees terug in de pot en laat met gesloten deksel een uur en half op een zacht vuurtje  

 stoven.

-Haal het vlees uit de pot en bind de saus met bindmiddel.

-Dien op met gekookte tagliatelli.

                                                                                                              Smakelijk!

01-09-2010 om 09:42 geschreven door veerle