www.vlindermee.be

31-07-2010 om 11:12 geschreven door veerle  

-Groot van liefde/ ianka Fleerackers, illustraties Sebastiaan Van Doninck: ze hebben me lang laten wachten op dit derde boek over Uil en Leeuwerik, maar mijn geduld is beloond. Een poëtisch verhaal over vriendschap en vertrouwen met schitterende illustraties. Voor kinderen vanaf 6 jaar. Later meer over dit boek.

-Raar!/ Tine Mortier: ook dit is een vervolgboek. In 'Bruin!' kon je meer lezen over Paco, die van Ecuador naar België verhuisde. Dit boek gaat over zijn vrienden, die alle, net als hijzelf, een beetje ‘anders’ zijn. Een luchtig boek over vooroordelen. De tekst wordt afgewisseld met sprekende zwart-wit foto’s. Voor kinderen vanaf 8 jaar.

-Operatie Bernie Buiten/ Hilde Vandermeeren, illustraties Lotte Leyssens: de mama van Cath heeft een nieuwe vriend en dat is dik tegen de zin van Cath. Ze stelt dan ook alles in het werk om hem buiten te krijgen.  Een bijzonder boek en voor veel kinderen vast ook erg herkenbaar. Met veel humor geschreven. Voor kinderen vanaf 8 jaar.

-Het eiland onder de zee/ Isabel Allende: dit boek vertelt het verhaal van Zarité, een Caribische vrouw  in de achttiende eeuw, die op haar negende als slavin verkocht wordt aan de eigenaar van een van de grootste suikerrietplantages op Haïti. Erg meeslepend. Knap geschreven. Voor mij het mooiste boek van Allende. Voor volwassenen.

29-07-2010 om 19:16 geschreven door veerle  

Zuid-Afrika 1998

Her en der langs de weg staan kraampjes met torenhoog gestapelde ananassen. Ze doen ons watertanden. Dus zetten we ons autootje aan de kant en lopen op het fruit af. Een breed lachend gezicht verschijnt tussen de ananaspiramides.

Als we vragen hoeveel een ananas kost wordt de lach nog breder, bijna breder dan het gezicht zelfs. Een arm wijst naar een bordje vooraan op de tafel.

’10 rand’ lezen we.

Manlief en ik kijken elkaar even aan. 10 rand is wel erg veel geld voor een ananas. Ongeveer evenveel als wat ze er bij ons voor durven vragen. En de deze zijn nog een tikje kleiner dan de ananassen die je bij ons in het warenhuis vindt. Maar afdingen is niet ons grootste talent. Onze zin in ananas is daarentegen wel erg groot. Dus toveren we een briefje van 10 te voorschijn.

Een mannetje komt achter de fruittorens vandaan. Hij neemt een schaal met alle ananassen erop van de tafel en loopt ermee naar onze wagen. Verbouwereerd open ik het portier. Het mannetje kiepert de hele toren op onze achterbank. Zijn mond treedt nu echt buiten zijn gezicht.

‘Voorspoedige reis!’ grinnikt hij, en ‘Totsiens!’

Nu is het onze beurt om in lachen uit te barsten.

De hele verdere reis smullen we van de ananassen. En als we weer naar huis vliegen zitten er nog enkele tussen ons wasgoed.

27-07-2010 om 23:01 geschreven door veerle  

hier lig ik

koud

nat

naakt

je

donderde

binnen

en

bliksemde

me

van mijn stoel

een hagel

woorden

kletterde

over me heen

ik

werd

bedolven

onder

een lawine

van

zinnen

naakt

nat

koud

lig ik hier

25-07-2010 om 21:55 geschreven door veerle  

De zon schittert aan de hemel als ik met een druk taterende Zoonlief en Beste Vriend, allebei in superhelden-outfit, op de achterbank naar het station rijd.

Daar hollen ze  het gegalm in de lokettenzaal tegemoet en verdwijnen er in een wervelende superheldenmassa. Ik zet me wat aan de kant, tussen andere moeders en vaders, en probeer nog een glimp van Mijn Held en Zijn Kompaan op te vangen voor ze voor een week op kamp vertrekken. Dit lukt nauwelijks. Pas als de hoofdsuperheld het vertreksein geeft zoekt Zoonlief mijn blik op en wuift stoer. Dan stapt hij met de groep mee de gang naar de perrons in. Beste Vriend kijkt niet meer op. Samen met de andere ouders volg ik hen. Als de W.C.-madam de helden tegenhoudt om hen op een snoepje te trakteren, valt ook de oudergroep stil. Ik probeer opnieuw een glimp op te  vangen. Het lukt. Zoonlief steekt triomfantelijk zijn snoepje in mijn richting. Zelfs Beste Vriend gunt me een glimlach terwijl hij het zijne opknabbelt. Na een luid ‘dank u’ en een nog luidere superheldenkreet lopen ze verder. Ook ik zet me samen met de andere ouders weer in beweging. Tot aan de roltrap die naar het perron leidt waar hun trein komt. Daar nemen onze helden afscheid met een gebrul alleen superhelden waardig. Sommige vallen even uit hun rol  voor een laatste ouderknuffel. Andere zwaaien enthousiast vanaf de roltrap. Maar voor De Mijne is het kamp definitief begonnen. Hij wil alleen zo snel mogelijk boven zijn.

De ouders praten nog even na en druipen dan alle af.

Het regent als ik naar mijn auto stap.

‘Oei,’ merkt iemand op, ‘Dat zijn de moedertranen die uit de lucht vallen.’

23-07-2010 om 23:07 geschreven door veerle  

22-07-2010 om 16:17 geschreven door veerle  

Wegens te veel en te grootse andere plannen zit er dit jaar geen ‘langere’ vakantie in voor ons. Maar je hoort ons niet klagen. Op ons terras halen we bij een lekker glas wijn vakantieherinneringen op.

Reken maar dat ook dat genieten is.

India 2001

Met de nachttrein rijden we van Khajuraho naar Varanasi. Op de bank over ons zitten twee jonge Indiërs. We praten met hen over hun land, het onze, onze reis, relaties, dromen,… Een van de mannen leest mijn hand. Mijn toekomst ziet er veelbelovend uit. De lijnen die mijn hand doorkruisen vertellen dat we nog terugkomen naar zijn land, maar dan met zijn drieën.

Tegen valavond horen we een luid geroep: ‘Soup! Soup!’

Meteen daarop verschijnt een verschrompeld mannetje in onze coupé. Hij duwt een rammelkar met een grote ijzeren pot op voort. ‘Soup!’

‘Much water. Less soup,’ ginnegapt de jongen tegenover ons.

20-07-2010 om 00:00 geschreven door veerle  

Zoonlief kijkt sip als ik hem na het sportkamp oppik.

‘Wat scheelt er?’ vraag ik bezorgd.

‘We hebben een stomme juf! Ze heeft me zelfs gestraft.’ Zijn ogen glimmen furieus. Zijn stem klinkt verontwaardigd.

Ik ben verbaasd. ‘Hoezo?’

‘We mochten niet over de beek springen.’ Zucht. ‘Maar dat zei ze wel pas toen ik al in de lucht hing.’

16-07-2010 om 23:28 geschreven door veerle  

Overheerlijk bij de barbecue!

Dit heb je nodig:

-2 kg aardappelen (Nicolas)

-250 g gerookt spek

-1 ui

-3 à 4 augurken (zoetzuur)

-3 à 4 eieren

-7 eetlepels mayonaise

-5 eetlepels azijn

-5 eetlepels olie

-1 busseltje peterselie

-peper

-zout

Zo maak je het:

-Kook de aardappelen. Laat ze afkoelen en snij ze in blokjes.

-Snij het spek in blokjes en bak het af in een pan (zonder vetstof) en laat afkoelen.

-Kook de eieren. Laat ze afkoelen en snij ze in kleine stukjes.

-Snij de ui en de augurken fijn.

-Meng alle ingrediënten voorzichtig door elkaar.

-Laat enkele uren trekken voor je deze sla opdient.

                                                                                              Smakelijk!

14-07-2010 om 23:28 geschreven door veerle  

Als men mij vraagt of ik een ochtend- of avondmens ben, antwoord ik meestal ‘geen mens’.   
‘s Ochtends kan ik immers maar moeilijk mijn bed uit en word ik geplaagd door een ochtendhumeur. Maar ook ’s avonds ben ik snel uitgeteld en lig ik vaak vroeger dan me lief is te suffen in de zetel.

Toch stelde ik zelf voor om Manliefs meeneemlunch te bereiden toen hij op een onmenselijk vroeg uur naar een vergadering aan de andere kant van ’t land moest vertrekken. Eigenlijk was ik van plan geweest als hij de deur uit was weer in bed te kruipen. Maar toen puntje bij paaltje kwam riskeerde ik het niet uit schrik me dan te overslapen. Dus nestelde ik me met een kop koffie en een tijdschrift op het tuinterras. Een zacht briesje aaide mijn gelaat. De geur van een beloftevolle dag steeg op uit het gras. Van op het dak van ons tuinhuis staarde een duif me aan.  Slechts enkele meters bij me vandaan smulde een specht van rondkruipende mieren. In de bomen tjirpten mussen hun versie van Griegs ‘Morgenstimmung’.  De zon klom feloranje boven de bomen uit. En ik genoot van dit dagbegin.

Voor mij part mag Manlief vaker naar zulke vroege vergaderingen rijden. Ik maak dan met plezier zijn lunch klaar.

Ben ik dan toch een ochtendmens?

11-07-2010 om 22:11 geschreven door veerle  

Ze heeft een belangrijke afspraak in een drukke winkelstraat in onze hoofdstad. Zoals gewoonlijk is ze aan de late kant en natuurlijk is er nergens een plaatsje vrij waar ze haar wagen kan achterlaten. Of toch? Vlak voor die container aan de theaterzaal die ze aan het slopen zijn? Zou dat lukken? Alsof ze dagelijks dertien van deze manoeuvers in een dozijn doet wringt ze zich tussen de laadbak en het autootje erachter. Voldaan legt ze haar motor stil. Ze gooit  haar tas over haar schouder en zwaait het portier achter zich dicht. Pas dan merkt ze het ‘verboden te parkeren’-bord op.

‘Verdomme!’ vloekt ze. Ik had het kunnen denken! Naast zulke afbraakwerken mag je nooit parkeren. Ze kijkt op haar horloge. Een andere plek zoeken is geen optie. Ze stapt op het bord  af en plaatst het een paar meter vooruit. Met haar neus in de lucht loopt ze haar afspraak tegemoet.

07-07-2010 om 22:14 geschreven door veerle  

Er zijn er die lekker veel over hun droom vertellen. Daarvoor is het bij mij nog (veel!) te vroeg.

Er zijn er die hun blog in een nieuw kleedje steken. Daarvoor vind ik dit groen en lila te goed bij me passen.

Er zijn er die op een nieuwe stek helemaal opnieuw beginnen. Daarvoor voel ik me op dit plaatsje te goed thuis.

Hier dus niets van dit alles. Ik ben gewoon terug. Op mijn eigen ouderwetse manier. Ik hoop dat jullie dit fijn vinden en weer massaal komen lezen.

Groetjes,

veerle

04-07-2010 om 18:19 geschreven door veerle