Zodra die man met zijn lange witte baard en zijn zwarte kompaan over het tv-scherm en de daken trippelen, dwalen mijn gedachten af naar vroeger. Naar de mooie, spannende, verrassende of verwarrende momenten die ze me bezorgd hebben. Zoals die keer - ik moet een jaar of zes geweest zijn - dat ze mijn overbuurjongen een bezoek brachten.

Vanachter het raam sloeg ik hen gade. Mijn ogen plakten vast aan de ruit, van het moment waarop ze hun witte wagen voor de deur parkeerden tot het ogenblik waarop de Sint mij opmerkte, wuifde en me wenkte.

Ik rende de straat op. Voor de Heilige man bij mijn buurjongen binnenstapte, nam hij de tijd voor een praatje met mij. Of ik braaf geweest was, wilde hij weten. Natuurlijk. En of ik flink mijn best deed op school. Vanzelfsprekend.

Piet grabbelde in zijn zak en haalde er een grote, rode snoepmuis uit. Dagenlang heb ik ervan gesmikkeld.

De rest van de dag was ik zoet. En dat kwam mijn ouders goed uit, want een paar uur later kregen ze een heleboel vrienden op bezoek. En… als complete verrassing, ook voor hen: Sinterklaas en Zwarte Piet.

Ons huis stond plots op wielen en ging met mij op hol, want deze Sint en Piet leken helemaal niet op het duo van mijn snoepmuis. Die hadden trouwens niet gezegd dat ze ook nog bij mij zouden binnenkomen.

Mijn ouders zaten in een lastig parket. Het heeft hen vast liters zweet gekost. Uiteindelijk vertelden ze me de naakte waarheid.

Twee vrienden hadden zich in Sinterklaas en Zwarte Piet verkleed. Voor de grap. Om er een gezellige avond van te maken. Nadat ze hun cadeautjes uitgedeeld hadden, mocht ik mee naar de badkamer waar ze zich ontschminkten. Dat die lange baard zomaar kon losgetrokken worden zonder dat de ‘Sint’ zich pijn deed, verwonderde me. En dat er zoveel Pieten-zwart door onze lavabo stroomde alvorens de man weer blank was ook.

Maar ik heb in elk geval nog een hele poos in Sinterklaas en Zwarte Piet geloofd.

30-11-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Ik sta geklemd tussen winterjassen, paraplu’s, handtassen en rugzakken. Een paar armen wriemelen boven mijn hoofd. Monden fluisteren. Ogen staren dof voor zich uit.

‘Volgende halte Diamant,’ klinkt het plots helder.

Voeten schuifelen in de richting van de deur. Een hand grijpt naar een tas. Glijdt langs de rits. Vingers zoeken.

‘Heuh…’ zucht ik, voor ik er zelf erg in heb.

De hand trekt zich terug. Het gezicht dat erbij hoort, kijkt me nadrukkelijk aan. Met een schaapachtige glimlach.

25-11-2009 om 23:54 geschreven door veerle  

Het moet zo’n drie jaar geleden geweest zijn dat haar brommertje dwars over de rijweg lag, en zij in de berm, onder een witte doek. Ik passeerde er met de wagen, en ook al was het een zonnige zomerdag, een door en door winterse kou overspoelde me en blies van het ene op het andere moment elk spettertje plezier en greintje goed gevoel uit mijn lijf. Zoals een vloedgolf in een mum van tijd hele dorpen wegveegt.

Ik had haar niet gekend, maar voelde me die hele dag erg verbonden met haar. En ook de volgende dagen.

Haar familie plantte een houten kruis in de berm waar in sierlijke letters ‘Virginia’ opgeschreven stond. Ze zetten er steeds een vers boeket bij neer. In de periode rond de verjaardag van het ongeluk en begin november groeide dat steevast uit tot een heuse bloemenzee.

Als ik er naderde, voelde het alsof ik een oude kennis opzocht.

Vandaag maaide een trucker het kruisbeeld weg en transformeerde het bloemenveld tot een stort. Ik passeerde weer en kon op een afgebroken stuk hout nog net ‘Vi’ lezen. De regen viel  met pakken uit de lucht. En het dak boven mijn hoofd deed er niet meer toe. Ik werd nat tot op het bot.

Het was alsof ik in dit noodweer voor een gesloten deur stond, waartegen telkens opnieuw één vraag bonkte:

‘Krijgt zij dan echt nooit rust?’

23-11-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Mijn favoriete dessert:

Dit heb je nodig (voor 6 pers.):

-2 eieren

-4 eierdooiers

-55g griessuiker + 6 eetlepels griessuiker

-3 dl slagroom

-4 dl melk

-1 vanillestokje

Zo maak je het:

-Verwarm de oven voor op 160°C met een bain-marie er al in (een ovenschaal gevuld met

water)

-Klop de eieren, eierdooiers en de suiker (55g) samen op.

-Breng de room en de melk aan de kook samen met het uitgeschraapte vanillestokje.

-Voeg dit mengsel langzaam toe aan de eieren. Zet de kom in een warmwaterbad en roer zachtjes tot het mengsel begint te binden.

-Verdeel het mengsel over 6 soufflépotjes en bak ze in de bain-marie in de oven tot ze net gestold zijn (20 à 25 min.)

-Haal de potjes uit het water en laat ze afkoelen tot kamertemperatuur.

-Dek de potjes af en zet minstens enkele uren, maar liever een hele nacht in de koelkast.

-Strooi vlak voor het serveren de rest van de suiker over de crèmes en laat ze kleuren onder de grill.

Variatie:

Vervang een deel van de melk door kokosmelk en voeg 75 g gemalen kokos toe.

Smakelijk!    

18-11-2009 om 10:26 geschreven door veerle  

Mijn ogen dansen langs de tientallen kazen in de toonbank. Pas als ik me naar de wijnrekken achter me omdraai, merk ik dat ze  knikt. Ik kan niet zo gauw bedenken wie ze is. Ook als ik alle laden in mijn hersenen openschuif, komt er geen naam, zelfs geen vage herinnering.

Dus stamel ik: ‘Ken ik jou ergens van?’

‘Jij bent toch de mama van Julie?’ Ze klinkt overtuigd. ‘Uit B.?’

‘Nee,’ zeg ik.

Ze fronst haar wenkbrauwen. ‘Zelfs als ik met je praat zou ik durven zweren dat jij het bent.’

Ik lach maar wat, en denk: ze is weer opgedaagd. Mijn dubbelganger.

Het was een hele poos geleden dat ik nog iets van haar had gehoord. Maar vroeger werd ik regelmatig aangesproken door mensen die me meenden te herkennen. Of  vertelden mensen die me goed kenden dat ze me dat ze me ergens dachten gezien te hebben.

De eerste was tante I. Zij ontmoette me heel regelmatig op de bus. Maar omdat ik steeds dwars door haar heen keek, viel haar frank (ja, in die tijd waren het nog franken) dat ik het toch niet was. Ik moet toen zo’n jaar of veertien zijn geweest.

Toen ik uitging, waren het steeds jongens die op me afvlogen en pas op het laatste nippertje ontdekten dat ik toch niet degene was die ze hoopten. Hun ogen fonkelden als ze over haar vertelden. Ik was geen doetje in die tijd, maar zij… Ze heeft vele jongensharten sneller laten kloppen, en mijn aanwezigheid deed hen blijkbaar wegdromen en alles opnieuw beleven.

Eén keer wriemelde iemand zich zelfs tussen Manlief (toen nog gewoon Lief) en mij terwijl we aan het zoenen waren. Blijkbaar kon zoiets bij haar. De stalen blik van Manlief deed zijn hart ook sneller kloppen, maar ik geloof niet dat hij daarna nog wegdroomde.

Vriendin M. botste me in Londen tegen het lijf. Maar ik werd er opgeslorpt door de massa die er op dat moment kerstinkopen deed. Dus misschien had ze het toch niet zo goed gezien.

Dat was de laatste keer dat haar leven zich met het mijne verweefde. Tot nu…

Volgens de vrouw in de kaaswinkel woont ze  nog steeds in de buurt. Ze heeft één kind. En laat dat kind net als Zoonlief in het tweede leerjaar zitten…

Ze blijft me dus achtervolgen.Leidt haar leven op een min of meer gelijkaardige manier als ik. Ik vraag me af of zij ook van mijn bestaan weet. En of ze het fijn zou vinden me te ontmoeten. Ik haar in elk geval wel.

Lijkt het dan alsof ik tegen een spiegel aanbots? Of zie ik geen gelijkenis?

Wie weet, hebben we al naast elkaar in een winkel gestaan zonder te beseffen dat we elkaars dubbelganger zijn…

15-11-2009 om 22:29 geschreven door veerle  

11-11-2009 om 21:00 geschreven door veerle  

08-11-2009 om 23:35 geschreven door veerle  

06-11-2009 om 10:36 geschreven door veerle  

Vaarwel, mijn liefste 

stamel ik starend

naar de voorbijrazende

trein. Vaarwel.

Pijn, mijn liefste

wanneer de wind de

klaprozen streelt en met

mijn tranen speelt. Pijn.

Een droom, mijn liefste

dat onze levenssporen

elkaar dra weer kruisen

mogen. Een droom.

01-11-2009 om 14:22 geschreven door veerle