Onderweg naar Praag (1993)

Bonk! Krr.. tjssk… Bonk! Mijn hoofd vliegt net niet tegen de zetel voor me. Er zijn zachtere manieren om wakker te worden.

‘Een ongeluk,’ fluistert Manlief naast me.

Mijn hart klopt snel. Ik zweet. De autocar sukkelt de pechstrook op. Krr… tjssk…

De buschauffeur neemt zijn microfoon. ‘Een familie everzwijnen stak de snelweg over. Ik heb ze te laat gezien.’ Hij zucht. ‘ De politie moet een proces-verbaal opmaken. Blijf ondertussen allemaal op de bus. ’

Gelukkig is geen enkele passagier gewond. Terwijl we op de politie wachten speculeren we of deze autocar ons nog naar Praag kan brengen en proberen we een glimp van de everzwijnen op te vangen.

Pas meer dan een uur later komen de agenten er aan. Met de bus lijkt het wel te lukken. De bumper is losgeraakt en zorgde voor het gekraak. De chauffeur bergt hem op in de bagageruimte. Zijn nummerplaat zet hij voor de voorruit. De everzwijnen krijgen we niet te zien. Wel  horen we  drie schoten. Onze bus doodde moeder zwijn. Daarom moesten de kleintjes ook afgemaakt worden.

Als we verder rijden praten we nog even na over dit voorval.

‘We weten al wat we mogen verwachten bij de lunch,’ grapt iemand.

 Al gauw val ik terug in slaap. Het is immers nog volop nacht.

Als ik ’s morgens mijn ogen open rijden we door pittoreske dorpjes. In een ervan is het markt. Een groentekraam staat pal op de straathoek.

‘Wie lust er groenten bij zijn everzwijn?’ lacht de buschauffeur.

29-08-2010 om 15:37 geschreven door veerle  

27-08-2010 om 23:04 geschreven door veerle  

Op de bank

Als de nacht

zacht de tuin insluipt

en zoete woorden fluistert

zit ik op de bank

en voel je handen

door ons verhaal wandelen

Teder strelen ze de letters

die we samen schreven

lezen tussen de lijntjes

achter komma’s en punten

rusten middenin een zin

met een droeve herinnering

Speels krullen ze

tussen hoofdstukken

wentelen zich in de warmte

van al wat dierbaar is

om niet te vergeten

bladeren door ons leven

Als de nacht

zacht de tuin insluipt

en zoete woorden fluistert

zit ik op de bank

en voel je naast me

stil schrijven we verder

22-08-2010 om 00:00 geschreven door veerle  

‘Ik heb lang getwijfeld,’ vertelt Zoonlief aan Beste Vriend, ‘Maar ik heb me toch terug ingeschreven bij de tumbling. Ik heb eigenlijk geen vrienden in de groep (*), maar ik turn zo ontzettend graag.’

‘Dat van die vrienden is gauw opgelost,’ reageert Beste Vriend, ‘Ik zal aan mijn mama en papa vragen of ik ook mag tumblingen.’

*er zijn haast geen jongens in de groep, en op Zoonliefs leeftijd vriendschap sluiten met meisjes ligt tamelijk moeilijk.

19-08-2010 om 12:00 geschreven door veerle  

Thailand 1999

Zijn Linda had wel erg veel overredingskracht nodig gehad. Maar het was haar gelukt. De Jos had drie weken platliggen aan een of andere costa omgeruild voor een rondreis door Thailand. Met haar. Met ons. En nog een tiental andere mensen.

Na drie dagen echter had hij zijn buik al vol van de vele wats (tempels) die we bezochten. Gelukkig maakte zijn dagelijkse duik in de mooie hotelzwembaden veel goed, haalde hij zijn  hart op aan de overheerlijke Thaise keuken en hield het vooruitzicht aan de massage later in onze trip hem op de been. Dag in dag uit droomde hij luidop van de Thaise schone die hem de zevende hemel in zou kneden.

In Chiang Mai was het zover. Na het diner bracht een tuktuk ons naar het massagesalon. Een rij elegante en goedlachse meisjes wachtte ons op. Een van hen was  minstens een kop groter en een flink stuk breder dan de andere. Haar jukbeenderen sprongen  naar voor en gaven haar iets mannelijks. Haar mond was een rechte streep en ze loenste vervaarlijk. Ze bewoog zich robotachtig. Vastberaden stapte ze op de Jos af en troonde hem mee naar de  massagemat.

Geen woord heeft de Jos nadien gelost over die massage. Of hij de zevende hemel bereikte betwijfel ik.

17-08-2010 om 23:36 geschreven door veerle  

15-08-2010 om 11:58 geschreven door veerle  

Het stormt. Uil vliegt tegen de wind in. Maan zit op de grootste tak van een boom. Uil sakkert dat hij alleen is. Volgens Maan is een het begin van twee. Maan houdt van Zon en omgekeerd. Dat ze elkaar niet kunnen zien, vinden ze niet erg. Uil begrijpt dat niet. 'Wacht maar,' zegt Maan, 'nog even en dan vallen dag en nacht samen...'

En dan vindt Uil zijn boezemvriend Leeuwerik terug. Zo krijgt dit derde deel van de trilogie over Uil plus Leeuwerik toch nog een happy end.

ianka Fleerackers zet net als in de vorige twee boeken een prachtig staaltje poëzie neer. Verlangen naar liefde, je vrienden aanvaarden zoals ze zijn en vertrouwen zijn de niet zo voor de hand liggende thema’s die ze aansnijdt. Sebastiaan Van Doninck zorgt voor speelse tekeningen (ietwat meer gestyleerd dan in de vorige boeken) erbij.

Voor kinderen vanaf 6 jaar.

09-08-2010 om 18:42 geschreven door veerle  

Zoonlief is dolenthousiast over zijn KLJ-kamp. Dag in dag uit praat hij over alle leuke dingen die ze gedaan hebben: toneeltjes, de kampdans, zwemmen en zich  (zonder zeep) wassen in de rivier, een superheldenspel en dito quiz, een zoektocht, een nachtspel, knutselen, zich verkleden, in de modder spelen, lekker lang met zijn maten liggen keuvelen in de tent, en natuurlijk…  het kampvuur. Dag in dag uit zingt hij kampliedjes.

Veel ervan ken ik nog van toen ik in een ver verleden zelf op kamp ging. Maar er zijn er ook nieuwe bij. Zoals een nogal gore versie van het Ploplied over kabouter Plop en zijn wijven, die aan zijn ballen wrijven en de tetten van Kwebbel…

Het kost me alle moeite van de wereld om het niet uit te proesten. Ik vraag me af of Zoonlief wel begrijpt wat hij zingt en vraag dus: ‘Wat zijn dat, tetten?’

Zijn beide handen tonen dat hij het wel degelijk weet.

Enkele dagen later moet Vake  het hele kamprepertorium aanhoren.

Voor Zoonlief met het Ploplied start, zegt hij: ‘Nu komt er eentje met moeilijke woorden. Je zal er vast enkele niet begrijpen.’

Na de laatste noot glimmen zijn ogen. ‘En…?’

Vake lacht.

‘Begrijp je alles?’

‘Ja,’ knikt Vake.

‘Echt?’ Zoonlief gelooft er niks van.

Maar Vake knikt weer.

‘Amai!’ Zoonlief is een en al bewondering. ‘Ons mama wist helemaal niet wat tetten zijn, hoor!’

05-08-2010 om 22:14 geschreven door veerle  

Noorwegen 1995

Aan de tafel naast de onze doen een tiental sportief ogende meisjes zich met nogal veel lawaai tegoed aan het ontbijt.

‘Dat is onze Olympische skiploeg,’ fluistert de hoteleigenaar ons trots toe.

We kijken of ze iets speciaals eten of drinken, want ook wij willen ons vandaag op de latten wagen. En dat voor het eerst in zomersneeuw.

Een uurtje later staan we in een zonnige variant van ons skipak bovenaan de Tystigbreen, de gletsjer waar we willen af skiën.

Het sneeuwtapijt is zachter dan we gewoon zijn van onze wintersportvakanties. Manlief vindt dat zalig als hij valt. Maar de sneeuw is ook losser en ik vind dat vooral moeilijk om overeind te blijven. We glijden dus eerder langzaam naar beneden. Dat Manlief onderweg vele plaatjes schiet, maakt het tempo er ook niet hoger op.

Plots horen we een gevloek van jewelste. De meisjes van in het hotel zoeven langs ons heen.

Oei, we zijn blijkbaar op de Olympische piste terechtgekomen.

03-08-2010 om 22:53 geschreven door veerle