www.wiebelwoorden.blogspot.com/2011/06/mijn-rolstoel.html

13-06-2011 om 18:32 geschreven door veerle  

08-06-2011 om 22:33 geschreven door veerle  

29-05-2011 om 10:22 geschreven door veerle  

15-05-2011 om 21:50 geschreven door veerle  

08-05-2011 om 19:17 geschreven door veerle  

http://www.wiebelwoorden.blogspot.com/2011/05/nieuw-op-mijn-boekenplank.html

01-05-2011 om 00:00 geschreven door veerle  

26-04-2011 om 22:54 geschreven door veerle  

Kijk op WiebelWoorden.

17-04-2011 om 14:31 geschreven door veerle  

21-11-2010 om 13:00 geschreven door veerle  

Als ik met een van de laatste treinen na mijn cursus naar huis spoor, laat ik het geleerde even bezinken en blader in een woonblad. Tot de kaartjesknipper eraan komt.

‘Aan het verbouwen, madam?’ vraagt hij.

‘Ja,’ beken ik.

‘Ajajaj…’ gromt hij, ‘’t Is een virus.’

Ik glimlach om zijn woorden en zijn sappig taaltje.

‘Alle vrouwen willen verbouwen. Mijn vrouw ook. Ze leest al die woonboekjes.’ Hij wijst naar mijn tijdschrift. ‘En ze kijkt naar alle woonprogramma’s op tv. Elke avond vanaf zeven uur zit ze daarvoor voor de buis.’

‘Daar heb ik geen tijd voor, hoor!’ reageer ik.

Hij zet zich op de bank aan de overkant neer en lacht. ‘Jaja, … Mijn vrouw wil al wat ze in de boekjes en op tv ziet ook hebben. Ik werk drie weken hier en de vierde ben ik thuis. Dan mag ik daar schilderen en behangen. Rusten is er niet meer bij.’ Even staart hij voor zich uit. Dan kijkt hij me weer aan. ‘Hebben jullie pas een huis gekocht, madam?’

‘Nee,’ zeg ik, ‘We bouwden vele jaren geleden, maar de woonkamer was aan vernieuwing toe.’

‘Dat is zoals bij ons,’ knikt hij. ‘Mijn vrouw vindt ook dat alles aan vernieuwing toe is.  Echt alles! Zelfs de schilderijen en postuurkes wil ze allemaal weg. En onze schouw. Maar daar steek ik een stokje voor, hoor!’

Ik verzeker hem dat wij niet zo drastisch te werk gaan. ‘We hebben net een schouw laten zetten,’ lach ik.

‘Daar zal je veel plezier van hebben.’ Hij kijkt me dromerig aan. ‘Niks zo gezellig als bij het haardvuur zitten…’

Dan tuurt hij weer voor zich uit. ‘Jaja,... een virus…’

Als de trein het station binnenrijdt waar ik moet afstappen, wens ik hem nog veel schilder- en behangplezier toe.

Stil ben ik blij dat bij ons ook Manlief door het virus gebeten is.

14-11-2010 om 18:24 geschreven door veerle  

Elk jaar opnieuw kijk ik niet alleen uit naar de herfstkleuren die dit seizoen met zich meebrengt, maar ook naar het wild dat ik dan weer op tafel kan toveren. En naar het instant feestgevoel dat ik daar bij krijg!

Dit heb je nodig (voor 4 pers.):

-600 g hindenfilet

-2 eetlepels olijfolie

-peper, zout

-1 dl wildfond

-1 dl rode wijn

-3 koffielepels tomatenconcentraat

-2 sjalotjes

-1 eetlepel Luikse siroop

-100 g lasagnebladen

-500 g bospaddenstoelen

-40 g bloem

-5 dl melk

-1 groentebouillonblokje

-nootmuskaat

-320 g verse veenbessen

-5 eetlepels vloeibare acaciahoning

-4 schijven verse ananas

-1 nootje boter

-tuinkers

Zo maak je het:

-Verwarm 1 eetlepel olijfolie in een pan en bak de hindenfilets kort (het vlees moet roze blijven).

-Kruid met peper en zout. Hou warm.

-Blus de aangekoekte sappen in de pan met de wildfond en de rode wijn.

-Voeg tomatenconcentraat, 1 gehakt sjalotje en Luikse siroop toe.

-Laat de saus inkoken. Kruid met wat peper.

-Kook de lasagnebladen al dente. Laat ze goed uitlekken.

-Borstel de paddenstoelen schoon en snijd ze in plakjes.

-Hak het overige sjalotje.

-Stoof het in een eetlepel olijfolie. Voeg de paddenstoelen toe en laat even meestoven.

-Bereid een vaste bechamelsaus. Meng hiervoor de bloem met 125 g koude melk.

-Breng de rest van de melk aan de kook met het bouillonblokje.

-Voeg het bloemmengsel toe zodra de melk kookt. Roer goed tot de saus ingedikt is.

-Kruid met peper en nootmuskaat.

-Meng de paddenstoelen met de bechamelsaus.

-Leg de saus en de lasagnebladen in laagjes in een ovenschotel. Begin en eindig met de saus.

-Zet een half uur in een oven van 180°C.

-Spoel de veenbessen. Kook ze in een bodempje water.

-Voeg zodra de veenbessen openspringen de honing toe. Laat nog enkele minuten koken.

-Schil de ananas en snijd hem in stukjes.

-Bak de ananas in een nootje boter mooi goudbruin.

-Meng de ananas met de veenbessen.

-Snijd de hinde in schijven.

-Leg op elk bord een stuk lasagne, de veenbessen met ananas en de versneden hinde.

-Lepel de saus rond het vlees.

-Werk af met wat tuinkers.

                                                                              Smakelijk!                         

10-11-2010 om 22:36 geschreven door veerle  

Reeds meermaals beklaagde ik me omdat Zoonlief niet net als ik van boeken en van lezen houdt. Maar het komt vast nog goed, suste ik mezelf, want Zoonlief wil immers illustrator worden en een illustrator moet toch op de een of andere manier te weten komen wat er in het  boek staat waarvoor hij  tekent.

Tot vanmorgen.

‘Ik word toch maar geen illustrator, hoor!’ zegt Zoonlief plots.

Het verrast me. Zoonlief tekent ontzettend graag en verzint altijd overal figuurtjes bij.

‘Ha nee,’ laat hij erop volgen, ‘want dan moet ik eerst de boeken lezen die ik illustreer.’

07-11-2010 om 14:12 geschreven door veerle  

Ik voel je

Ik voel je liefst

fietsen tussen zinnen,

beminnen het in beweging

zijn.

Ik voel je triest

op weg naar niets,

woorden vol mist schreeuwen

pijn.

03-11-2010 om 21:28 geschreven door veerle  

Met ons drietjes zitten we op de enige bank die we nog rijk zijn omwille van onze verbouwingen (cfr. hier en  hier) en kijken we naar een aflevering van F.C. De Kampioenen.

Op het scherm hebben ze het over travestieten.

‘Wat zijn travestieten?’ vraagt Zoonlief.

‘Mannen die in vrouwenkleren rondlopen,’ reageert Manlief.

‘Ha!’ Zoonlief glimlacht. ‘En vrouwen die mannenkleren dragen, noemen ze die ook zo?’

‘Nee, dat niet. Daar hebben ze geen speciale naam voor, denk ik,’ zegt Manlief. ‘Dat komt ook niet zo veel voor.’

‘Hoe?’ Zoonlief fronst zijn wenkbrauwen alsof hij een ingewikkeld vraagstuk moet oplossen. ‘En mama dan? Die draagt toch truien van jou?’

En ja, ik beken, nu wij omwille van diezelfde verbouwingswerken nog steeds de verwarming niet mogen aansteken, durf ik al eens een pull van Manlief over mijn kleren aantrekken.

31-10-2010 om 13:05 geschreven door veerle  

Poeslief heeft een zware blaasontsteking. Niet ongevaarlijk op zijn leeftijd. Ik geef zijn spuitjes en pilletjes dan ook met de stiptheid van een boekhouder.  En ik verwen hem als een oma met allerlei lekkere hapjes en vele knuffels. Tussen zijn hazenslaapjes door loopt hij alle werkmannen die momenteel in en op ons huis rondlopen (vloerders en plaatsers van zonnepanelen) voor de voeten, snuffelt aan hun spullen en controleert hun werk (dit laatste in het geval van de vloerders toch). Vaak kijkt hij me sip aan. Al dat lawaai in huis is er duidelijk te veel aan voor hem. Telkens als hij zijn mand opzoekt, ben ik even meer op mijn gemak. Ik dompel mij dan onder in een verhaal waar ik al langer aan werk. Ik kruip in de huid van mijn hoofdpersonage en beleef wat zij meemaakt. Zo zit ik in de klas als plots een kattengejank door merg en been snijdt. Ik veer op en sprint naar de poezenmand. Poeslief ligt er zalig te dromen.

Blijkt een van de werklieden gewoon even mee te zingen met de radio.

27-10-2010 om 15:56 geschreven door veerle  

Lekker griezelig en griezelig lekker, deze afgehakte vingers!

Dit heb je nodig:

-knakworsten

-amandelschilfers

-mayonaise

-ketchup

Zo maak je het:

-Schik de knakworsten op een bord.

-Leg op elke knakworst vooraan een amandelschilfer als nagel.

-Teken in het midden enkele streepjes met de mayonaise. Dit lukt gemakkelijk met een tandenstoker.

-Werk af met vrij veel ketchup.

                                                                                    Smakelijk!

24-10-2010 om 16:29 geschreven door veerle  

Een hele poos geleden besloten Manlief en ik dagelijks even de pauzeknop in te drukken om zo tijd voor elkaar te creëren. Het half uurtje dat we daarvoor wilden uittrekken liep echter almaar meer uit tot een uur, twee uur, drie uur,… Zo gezellig was het.

De volgende morgen was het helaas veel minder gezellig. Eerst zaten we met kleine oogjes aan de ontbijttafel. Later sleepten we ons  naar het werk. En nog later teisterde een chronische vermoeidheid ons. Zo kon het niet verder.

We vervingen ons dagelijkse moment door een wekelijkse avond. Die avond plannen we iets speciaals zoals een uitje naar de bioscoop, een wijndegustatie, Trivial Persuit spelen, wat sporten,… of doen we dat waar we allebei zo ontzettend goed in zijn: gewoon een avond lang lekker tetteren. Gisteren was het zover.

‘Wat staat er op het programma?’ vroeg Manlief me.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee.’

‘Ik wel!’ juichte Zoonlief en probeerde grappig uit de hoek te komen: ‘POEPEN!’
Vooralsnog betekent dit voor hem: ‘je grote boodschap doen’. Hij sprak het woord uit met een superlange ‘oe’.

‘Goed idee, jongen!’ grinnikte ik. Manliefs ogen fonkelden.

We spraken niet meer over hoe we onze avond zouden invullen. Maar reken  maar dat er ‘gepoept’ werd. Met korte ‘oe’.

Zoonlief moest eens weten…

20-10-2010 om 19:22 geschreven door veerle  

Meer dan een jaar geleden ontmoette ik San Van de Voorde tijdens een schrijfweek. We hebben er (uiteraard!) veel geschreven, maar ook veel over dat schrijven en over boeken uitgegeven krijgen gepraat. Dat laatste is San ondertussen gelukt. Haar eersteling ligt in de winkelrekken.

De zeventienjarige Lina verhuist met haar moeder naar een struisvogelboerderij in Zuid-Afrika. Ze leeft er in alle luxe, maar verveelt er zich dood. Als het noodlot toeslaat, beslist ze om alleen naar België terug te keren. Daarvoor moet ze wel eerst, met genoeg geld om haar vliegbiljet te betalen, op de luchthaven zien te komen. Ze pikt een fiets en begint te trappen, haar vrijheid tegemoet. Zo begint haar ontdekkingstocht door een onbekend land. Het wordt een zware en vaak eenzame tocht, waarop ze het pad van allerlei mensen kruist: witmense, swartmense, kleurlingen. Allemaal doen ze op een of andere manier haar vertrouwen groeien, openen ze haar ogen en zorgen ze ervoor dat de puzzelstukjes in haar hoofd langzaam in elkaar vallen. En uiteindelijk komt Lina thuis, sneller dan verwacht. En sterker.

Deze roadmovie laat je kennismaken met Zuid-Afrika, zijn taal, zijn mensen, maar vooral met Lina, een meisje dat op zoek is naar zichzelf. San doet dit op een overtuigende, realistische, soms spannende, maar vaak ook humoristische manier. Ze brengt een sterk verhaal geschreven in een bijzonder mooie taal. Het is genieten van de eerste tot de laatste bladzijde.

Clavis gaf dit boek uit in de ‘Girls only’-reeks.

Voor jongeren vanaf 14 jaar.

17-10-2010 om 22:54 geschreven door veerle  

Tijdens het boodschappen doen bots ik op een groepje bezoekers van het dagcentrum waar ik jarenlang heb gewerkt.

J. merkt me als eerste op en vliegt me om de hals. S. en T. schieten in de lach en drukken allebei een zoen op mijn wang. P. en E. houden het bij een officiële handdruk. Ze blijven dicht in mijn buurt en spitsen hun oren om zeker geen woord van wat ik zeg te moeten missen. R. vertelt me leuke en minder leuke nieuwtjes. Hij nodigt me ook uit voor het familiefeest dat er binnenkort aankomt.  M. verzekert me dat ze nog steeds flink werkt. En L. toont me trots haar buik. Ze is in al die jaren  geen grammetje bijgekomen.  De begeleidsters -twee jonge meisjes die ik nog niet eerder heb ontmoet- lopen er wat onwennig bij. Ze vinden deze onderbreking duidelijk niet leuk. Maar dat laat ik niet aan mijn hart komen. De ‘gasten’ genieten ervan en ik ook. Voor ik verder stap zegt J. me dat ik zeker de groetjes moet doen aan mijn man en word ik nog overladen met vele knuffels. De hele tijd staat D., een man met autisme die niet praat, me een beetje van opzij aan te kijken met pretlichtjes in zijn ogen en een ‘big smile’ op zijn gelaat. Als ik even zijn hand aanraak, neuriet hij. Ik vind het fijn hen allemaal terug te zien, maar zijn reactie, daar kunnen de andere niet tegenop. Elk vezeltje in mijn lichaam wordt er zo ontzettend blij van.

13-10-2010 om 22:12 geschreven door veerle  

Terwijl Zoonlief zwemles heeft profiteer ik ervan om baantjes te trekken. Ik wil enkele kilometers bij elkaar zwemmen en concentreer me dus vooral op het aantal lengtes dat ik doe. Maar ik hoor hoe dan ook wat er links en rechts van mij gebeurt.

1,2,3,4,5…

Aan de ene kant een luide stem: ‘ Een potlood maken heb ik al honderd keer gezegd! Vooruit,ze!’

Aan de andere klinkt het rustig: ‘Ja, goed! Probeer je armbeweging nog iets groter te maken. Iets trager ook. Kijk, ik doe het nog even voor.’

23,24,25,26,27,…

Links bulderend: ‘Maar je zwemt verdorie als een bomma!’

Rechts zacht: ‘Goed zo! Je benen nog iets meer als een kikker en het is perfect. Ja, zo… fantastisch!’

47,48,49,50,51…

De brute kant weer: ‘Als jij je best niet doet, zal je ’t nooit kunnen. ‘t Is genoeg! Eruit!’

De andere: ‘Denk aan je potlood. Ja, oké, goed zo. Zo meteen mag je even rusten en dan zwemmen we voor je brevet.’

107,108,109,110,111.

Ik heb mijn twee kilometer gehaald!

Maar ik ben vooral blij dat Zoonlief langs de fijne kant zwemles heeft.

10-10-2010 om 22:35 geschreven door veerle