We luidden de vakantie in met het bakken van een overheerlijke bessentaart. De aalbessen kwamen nota bene uit onze eigenste tuin.

Het recept: (voor 12 porties)

-Verwarm de oven voor op 175°C.

-Haal van 500 g aalbessen de steeltjes af , spoel ze en laat uitlekken.

-Vermeng voor het deeg 100 g zachte boter, 100 g fijne suiker, 1 zakje vanillesuiker, 2 eieren, 200 g bloem, 2 afgestreken koffielepels bakpoeder en 1 afgestreken koffielepel citroensap met de keukenrobot tot een glad en homogeen geheel.

-Schep het beslag in een goed ingevette springvorm (diameter 24 cm).

-Leg de bessen erop en druk ze lichtjes in het deeg.

-Bak ongeveer 40 min. in het midden van de oven.

-Neem de vorm uit de oven en laat afkoelen.

-Verhoog de temperatuur van de oven tot 225°C.

-Klop 3 eiwitten stijf. Strooi er 150 g suiker bij en blijf kloppen tot het eiwitschuim glanzend is en in pieken blijft rechtstaan.

-Strijk het eiwitschuim uit op de bessen en zet de taart nog 5 min. in de oven.

30-06-2008 om 00:14 geschreven door veerle  

Op deze laatste dag van het schooljaar verneem ik dat ‘den Bok’ overleden is. Hij was mijn leraar handvaardigheid en schoonschrift in de normaalschool. Vooral in die tweede functie herinner ik me hem.

Plots is het weer die vrijdagmiddag waarop ik mijn boterhammetjes op het terras van onze stamkroeg gauw gauw naar binnen schrok en  lang voor beltijd naar school terugkeer.

Terwijl mijn vrienden nog een pintje drinken stap ik met knikkende knieën op het grote, groene schoolbord af, het witte krijt slapjes in mijn linkerhand. De weeë kalkgeur maakt me misselijk. Meer nog dan mijn zenuwen al deden. Zowat een meter verderop staat ‘den Bok’ in een donker pak. Zijn haren zijn strak naar achter gekamd. Boven zijn lippen prijkt een minuscuul snorretje zoals bij een gestapo-man. Zijn verweerde handen spelen met een houten liniaal. Zijn norse blik priemt dwars door me heen. Hij dicteert de woorden die ik in mijn schoonste schrift op het bord moet toveren. Zijn kille stem weergalmt door het ijzige lokaal waar de middagzon geen vat op heeft. Sinds het bestaan van de normaalschool deed geen enkele linkshandige mij dit naar behoren voor. Ik haal diep adem en begin aan deze onmenselijke opdracht.

‘Goed, u kunt gaan’, hoor ik dan.

Pas als ik weer buiten ben dringt de werkelijkheid tot me door. Ik schreef geschiedenis.

27-06-2008 om 09:08 geschreven door veerle  

Op het vliegtuig:

Op de rij voor ons zit een jongetje van ongeveer dezelfde leeftijd als Zoonlief. Als hij naar buiten kijkt merkt hij dat we boven de wolken vliegen.

‘Zijn we nu in de hemel?, vraagt hij aan zijn mama.

Terug thuis:

Om de vakantie af te sluiten eten we nog een hapje in een taverne in de buurt. Zoonlief bestelt zijn drank zelf.‘Orange juice, please!’ zegt hij.

26-06-2008 om 00:06 geschreven door veerle  

Als Zoonlief in bed ligt genieten Manlief en ik van een goed boek of praten we na over de voorbije dag op ons terras. Daar hoort steevast een cocktail bij die we in de lounge bar bestellen.

Als ik de ober een ‘Sex on the beach’ vraag roept hij: ‘Colleague! Colleague!’

25-06-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

In elke souvenirwinkel hier vind je wel een of andere kaart met de god Bes met zijn immense piemel op afgebeeld. Zoonlief is erdoor gefascineerd.

‘Is dat manneke pis?’ vraagt hij.

24-06-2008 om 09:05 geschreven door veerle  

23-06-2008 om 09:42 geschreven door veerle  

Zoonlief is moe van het vele stappen door de antieke en moderne stad, Side. Manlief wil nog een paar plaatjes schieten in enkele achteraf steegjes.

Daarom nestelen Zoonlief en ik ons op de dorpel van een winkel en gaat Manlief verder op pad.

De tapijthandelaar van wat verder in de straat houdt ons een tijdje in de gaten. Dan komt hij met een big smile naar ons toe en zet zich naast ons neer.

‘Beautiful boy!’ zegt hij terwijl hij even in de wang van Zoonlief knijpt,’Me daughter. Beautiful too’

In gebrekkig Engels vraagt hij me uit over mijn zoon en prijst hij zijn dochter aan.

Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel bij. Wil hij zijn dochter aan mijn zoon uithuwelijken?

De winkelier moet het merken, want  plots schakelt hij op een ander onderwerp over. Hij toont Zoonlief de zwaluwennest die tegen zijn gevel gebouwd is.

Dan stapt er een in het wit geklede en gesluierde vrouw met twee jongens op ons af. De vrouw glimlacht timide. De jongens springen op de man. De kleinste krijgt een dikke knuffel.

‘My wife and sons’, zegt de verkoper trots. Als het trio weer verder stapt vervolgt hij: ‘Seven and ten years old.’

‘And your daughter?’ vraag ik.

‘No daughter’ grinnikt de man. Hij staat op en slentert terug naar zijn tapijtenwinkel.

20-06-2008 om 09:10 geschreven door veerle  

19-06-2008 om 09:17 geschreven door veerle  

18-06-2008 om 15:47 geschreven door veerle  

Eerder verschenen bij Nana, nu hier:

‘Hebben jullie zin om mee te gaan naar de opendeurdag van de garage met die poepsjieke auto’s?’ vraagt vriendin A. aan de telefoon.

‘Maar wij hebben helemaal geen wagen nodig’, antwoord ik ‘En al zeker niet zo’n peperdure.’

‘Wij ook niet’, zegt ze’ Maar er is champagne à volonté en een oesterbar.’

‘Oh, dat is al iets anders.’

En zo komt het dat wij de zaterdag nadien samen met A. en D. temidden van poepsjieke bolides van een glaasje champagne nippen en heerlijke oesters verorberen.
Tussen alle aanwezigen wordt een weekend Normandië verloot. Een oesterweekend. En je hoeft je auto hiervoor niet van stal te halen, nee, voor de gelegenheid krijg je van de garage zo'n poepsjieke wagen in bruikleen.

Laten wij toch wel de gelukkige winnaars zijn zeker.

En zo komt het dat wij enkele zaterdagen later richting Normandië bollen in een poepsjiek voertuig dat  we net ervoor in de garage opgepikt hebben.

‘Rijdt lekker, dit ding!’ zegt Manlief als we er een honderdtal kilometers op hebben zitten,’Veel comfortabeler dan  onze eigen  auto.  ’

Ik vermoed dat ik als we aan een nieuwe wagen toe zijn  heel wat overredingskracht zal nodig hebben om hem er een  te laten kopen die beter in ons budget past dan deze. Maar dat zijn problemen voor later.

In het ook al poepsjieke hotel worden we verwelkomd met bubbels en een oesterhapje. Daarna gaan we lekker uitwaaien op het strand. Het diner bestaat uit verschillende oesterbereidingen, alle om duimen en vingers van af te likken. De volgende morgen maken we een fikse wandeling van Bec d’ Andaine naar  Mont-Saint-Michel. En dan staat een bezoek aan een oesterkwekerij op ons programma. Een gids vertelt ons alles over de manier waarop oesters gecultiveerd worden. En weer mogen we proeven, van de gewone oestertjes tot de koningin onder deze heerlijkheden, de ‘Perle Blanche’.De laatste dag reserveren we voor ‘Thalasso Therapie’. Na een lichte lunch vangen we de terugweg aan.

Manlief start de wagen, draait de baan op en ‘prr..tt..ssj’, niks meer. Wat hij ook probeert de auto geeft geen kik. Ik neem de handleiding erbij, want op het dashboard staan evenveel knopjes als in een ruimtelaboratorium. Maar zelfs met het boekje kunnen we niet bedenken wat er loos is. Dan maar het noodnummer opbellen. In Frankrijk is het siësta. Niemand te bereiken dus.

Verschillende toeristen die net als wij de middagrust niet respecteren dienden al terug te draaien, want wij staan dwars over de weg. Manlief windt zich op. Hij vervloekt de verdomde wagen. Ik snor ondertussen een Belgisch telefoonnummer op. Na en tijdje krijg ik de garagist aan de lijn. Natuurlijk weet die van op die afstand ook niet wat er aan de hand is. Hij probeert een Franse collega te pakken te krijgen. Heel wat telefoons en uren later (ik geloof dat ondertussen zowat half Normandië deze straat trachtte door te rijden) komt er hulp.

Manlief is ondertussen op van de zenuwen. Ik ben ook behoorlijk aan het eind van mijn Latijn. Blijkt dat de wagen zich om de een of andere reden in veiligheid gezet heeft. Een ruk aan een hendel en het euvel is opgelost.

De verdere terugweg verloopt probleemloos. We leveren onze poepsjieke wagen weer in.

’t Was erg leuk, dit weekend!’ zeggen we tegen de garagist,’Ja, alleen jammer van dat startprobleem. Maar ach…’

Ik vermoed dat het nog zal meevallen met de overtuigingskracht die ik nodig heb als wij aan een nieuwe wagen toe zijn.

02-06-2008 om 00:00 geschreven door veerle