We halen herinneringen op aan lang geleden.

‘Was ik er toen al?’ vraagt Zoonlief.

‘Nee,’ lach ik, ‘Je zat zelfs nog niet eens in mijn buik.’

‘In papa’s buik dan?’

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Natuurlijk niet! Daar heb jij nooit gezeten.’

‘Een beetje wel. Denk eens na, mama!’ Zoonlief klinkt overtuigd.

Die heeft dringend seksuele voorlichting nodig, bedenk ik.

Maar dan zegt hij: ‘Dat zaadje waarmee jullie mij gemaakt hebben, zat eerst  in papa’s buik! Zo dus…’

31-01-2010 om 10:32 geschreven door veerle  

Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Een traditie die ik zelf in het leven geroepen heb, is je op gedichtendag trakteren op een gedicht  van een (nog niet zo bekende) schrijver die ik bewonder.

Vandaag wordt het een gedicht van Betty Puttemans.

Betty schrijft bij ‘De Schrijftoren’, een schrijfgroep waar ik ook deel van uitmaak. Telkens weer geniet ik van de manier waarop ze met taal speelt, van de schoonheid van haar woorden.

Ik hoop dat jij dat ook doet bij dit gedicht:

Je zweeft mijn neus voorbij,
als een kreukel stuk papier
dat de wind, langs mijn zij
oprolt en wegjaagt,

ondergedompeld
in een glas
storm,
dreig jij te vervagen

daarom

probeer ik
mij
te herinneren

waarom

die orkaan
door mijn leven
raast.

            Betty Puttemans

28-01-2010 om 00:00 geschreven door veerle  

Na de vele feestelijke ‘speciallekes’ die ik vorige maand bereidde, hou ik het deze maand vooral bij snel klaar-  en meestal ook caloriearmere gerechten zoals deze wokschotel.

Nodig(voor 4 pers.):

-1 eetlepel olijfolie

-1 ui

-1 groene paprika

-1 gele paprika

-1 teentje knoflook

-1 blik gepelde tomaten

-600 g kipfilet

-peper, zout, cayennepeper

-1 dl kippenbouillon

-1 koffielepel maïzena

Zo maak je het:

-Snipper de ui en de knoflook fijn.

-Snijd de paprika in kleine stukjes.

-Snijd de kipfilet in blokjes.

-Verhit de olie in de wok. Fruit de ui erin.

-Voeg de kip toe. Roerbak ongeveer 5 min.

-Voeg de paprikastukjes en de knoflook toe en roerbak weer ongeveer 5 min.

-Kruid met zout, peper en cayennepeper.

-Snijd de tomaten uit het blik in kleine stukjes.

-Voeg ze samen met ¾ van het sap toe. Laat even meestoven.

-Los de maïzena op in de kippenbouillon.

-Voeg toe en laat alles nog ongeveer 5 min. stoven.

Lekker met rijst.

                                                                                                Smakelijk!                                                                              

24-01-2010 om 17:21 geschreven door veerle  

4.15u:

Ik schrik wakker van een ‘bonk’.

Mijn elleboog port tegen Manlief. ‘Inbrekers,’ fluister ik.

‘Maar nee,’ kreunt hij, ‘Dat is Zoonlief die opstaat.’

‘Maar ’t is nog nacht.’

‘Nee, ’t is al morgen.’ Manlief soest weer weg.

Een blik op de wekker vertelt me dat het helemaal nog geen morgen is. Dus sjokkel ik naar de woonkamer. Daar ligt Zoonlief languit op de sofa met zijn Nintendo in zijn handen. Ik moet het onderste uit de kan halen om hem weer naar bed te krijgen.

8.15u, aan de ontbijttafel:

‘In Haïti laat het leger voedsel uit de lucht vallen,’ zegt Zoonlief ernstig, ‘De mensen vechten er om aan dat eten te geraken.’ Hij roert in zijn kom met cornflakes. ‘En de Belgische dokters hebben er een baby helpen geboren worden.’

‘Hoe weet jij dat allemaal?’ vraag ik.

‘Van het nieuws.’

‘Van Karrewiet?’

‘Nee, van het nieuws vannacht.’ Zoonlief zucht. ‘Dat zenden ze wel honderd keer na elkaar uit.’

En ik maar denken dat ik hem  meteen weer naar bed had gestuurd. Hij moet al heel lang opgeweest zijn. Wie weet wat heeft hij naast die verschrikkelijke beelden van Haïti nog allemaal gezien? En wie weet wat spookt hij nog meer uit als wij lekker liggen te slapen?

20-01-2010 om 22:18 geschreven door veerle  

De schooier

Een verschrompelde homp onder een deken lag

midden in de prachtige stad, in de goot

waar een walgelijke stank ontsproot

geen mens -doldwaas gehaast- die hem zag

of wilde zien, het verweerde gelaat

de smerige hand om een fles geklemd

het wrede beeld had hen vast ontstemd

ze jaagden almaar verder, ’t werd al laat

Liever negeerden ze zijn kille blik

holden, tolden ’t leven door, op het pad

maakte alleen ik een klik

want de vuilaard had tijd zat

en was dat nou net niet wat ik

altijd al veel te weinig had gehad?

17-01-2010 om 13:53 geschreven door veerle  

8/10, 17,5/20, 9/10,… Zoonlief maakt me blij met deze fantastische toetsen.Tot mijn oog op de vette ‘Zorg!!’ naast de schitterende punten valt.

Plots lijkt een van mijn rapporten uit de lagere school voor me op tafel te liggen. Want daar stond steevast in hetzelfde afschuwelijke rood: ‘Netheid!’,  ‘Orde!!!’, ‘Verzorg je geschrift!’ of ‘Zorg!!’ op te lezen.

De appel valt dus echt niet ver van de boom.

13-01-2010 om 18:31 geschreven door veerle  

P. is vier. De laatste weken voor de kerstvakantie geraakt hij maar moeilijk uit bed. Altijd scheelt er wat. Nu eens heeft hij buikpijn, dan weer hoofdpijn of last van zijn oren. Hij eet ook haast niets meer. Zijn ouders vragen de dokter meermaals om raad, maar die kan niets ontdekken.

Tijdens de vakantie gaat het beter. P. is weer het vrolijke kind van altijd.

Maar na de kerstvakantie beginnen de problemen opnieuw.

‘Ik ben nog moe,’ kreunt hij als zijn mama hem wekt, ‘en mijn buik doet pijn.’ Pas na veel gezeur van zijn beide ouders sukkelt hij toch uit bed. Dan doet hij niets dan lanterfanten. Er komt geroep aan te pas. Het haalt niet veel uit.

‘Ik wil niet naar school, mijn buik,’ krijst P. als zijn papa hem veel later dan gewoonlijk in de auto zet. Ze rijden naar zijn opa. Die moet P. net als anders een uurtje later naar school brengen. Met tranen in zijn ogen stapt P. bij zijn opa uit en rent het huis in. In de deuropening doet zijn papa het hele verhaal. Als zijn opa binnenstapt, is P. nergens te bespeuren. Hij heeft zich in de kelder verstopt.

‘Ik wil niet! Mijn buik! Ik wil niet!’ De hele weg naar school huilt en tiert P.

De opa zegt tegen de juf hoe erg het was deze morgen. En dat dit al van voor de vakantie bezig is.

Na school vertelt P. eindelijk wat er loos is tegen zijn mama. Met horten en stoten.

Drie kinderen van de derde kleuterklas volgen hem de hele tijd. Ze trekken zijn muts af en verstoppen ze. Als hij moet plassen, komen ze duwen en trekken. En ze drukken hem met twee tegen de muur, terwijl de derde een heleboel papiertjes in zijn onderbroek stopt…

Toen de eerste berichten over de bekentenis van Ronald J. in de pers verschenen moest ik aan P. denken.

Ronald J. zei immers dat hij ‘moegetreiterd’ was door de jongen van het koppel dat hij vermoordde. En dat zijn stoppen hierdoor doorgeslagen waren.

Ondertussen lijkt dit verhaal geen stand te houden. Teveel toevalligheden wijzen naar een andere moord. Teveel wapens in huis duiden erop dat niet zomaar ‘stoppen doorgeslagen’ zijn.

Maar toch blijf ik me afvragen of het mogelijk is dat pesterijen leiden tot zulke afschuwelijke daden. Pesterijen in de vroege kindertijd misschien.

Ik ben niet bang voor P. Zijn ouders en familie vangen hem goed op. Hij wordt opgevolgd door een psychologe. En ook de school doet er alles aan om meer pesterijen te voorkomen.

Maar wat als een gepest kind deze ondersteuning niet krijgt? Heeft dat dan gevolgen voor de rest van zijn leven? Voor zijn persoonlijkheid? Kan hij hierdoor veranderen in een psychopaat?

10-01-2010 om 12:56 geschreven door veerle  

En toen viel plots de elektriciteit uit terwijl we aan de ontbijttafel zaten. Even de zekeringkast checken was voldoende om Manlief diets te maken dat er een probleem was op het circuit waar onze tuindrainage op aangesloten is. Hij trok zijn rubberlaarzen aan en toog onze hof in. De put waar de dompelpomp in staat, die het teveel aan vocht in onze grond moet wegtrekken, stond zelf vol water. Ook de stekker hing in het nat. Dus haalde Manlief de pomp eruit en kuiste ze volledig. Hij smolt de darm met heet water zodat hij die weer stevig aan de pomp kon bevestigen en repareerde de terugslagklep. Dan schepte hij zoveel mogelijk water uit de put en installeerde de pomp opnieuw. Ze werkte weer op volle kracht.

En toen zei Manlief: ‘Nu ik toch bezig ben, kuis ik meteen ook de brander van de verwarmingsketel uit. Dat is maar een uurtje werk.’ Hij toog naar de garage, verwijderde de afdekplaat en poetste het ketellichaam met een ragebol. Om zeker ook de laatste restjes vuil weg te krijgen, ging hij er nog met de stofzuiger over en duwde zo de buis die de rook naar de schouw voert aan flarden. Het gegalvaniseerde metaal bleek amper zo dun als krantenpapier en dus dringend aan vervanging toe. Manlief reed naar de doe-het-zelf-zaak en kocht de benodigde stukken. Weer thuis herstelde hij alles en veel later dan gepland draaide onze verwarming weer op volle toeren.

En toen riep Zoonlief: ‘Help, de plank van mijn boekenkast hangt scheef!’ En Manlief toog naar zijn slaapkamer. De achterste steunhaakjes waren  losgekomen en de legplank was gekanteld. Manlief  klopte nieuwe steunhaakjes in de kast, maar hierbij schoot de hele zijwand uit elkaar. In allerijl haalde hij de boeken van de schabben om niet nog meer gedonder te hebben. Hij boorde, en hamerde, en schroefde en maakte de kast als nieuw. Het liep al tegen de avond toen alle boeken weer netjes op hun planken gestapeld waren.

En toen zaten we naast elkaar op de bank. ‘Het was een rotdag,’ zuchtte Manlief. En ik kroop wat dichter naar hem toe. Ik legde mijn handen in zijn nek en streelde. Mijn vingers trippelden naar zijn schouders en speelden. Mijn handen kneedden en gleden langzaam over zijn rug. ‘Maar het wordt een zalige nacht,’ fluisterde hij.

06-01-2010 om 22:31 geschreven door veerle  

Even terug naar 2009, naar de laatste dag van het jaar, en het koeken zingen dat hier traditie is.

Samen met Beste Vriend en zijn Kleine Broer loopt Zoonlief van deur naar deur.

‘Oudjaar, nieuwjaar,…’ brullen ze.

Een snelle ‘dank u’ als de mensen veel te veel koeken en centen geven, en ze hollen alweer naar het volgende huis.

Bij de hoeve op de hoek van de straat lezen we op een briefje ‘kom langs achter’. Dus rennen de jongens het erf over en zingen uit volle macht: ‘…Twee koeken is een paar…’

Er komt echter niemand opendoen. Zoonlief bonkt op de deur. Beste vriend beukt ze bijna in. En Kleine Broer geeft zachte tikjes. Allemaal niets gekort. Als we ook na nog meer  geklop geen beweging horen, besluiten we verder te gaan. Met pruillippen slenteren de kinderen  naar de straatkant.

Door het zijraam zien we twee benen op een krukje liggen. Ik hoop stil dat de mens die erbij hoort daar niet doodligt. Beste Vriend petst in een laatste poging met zijn handen tegen de ruit. De benen schuiven traag van het krukje en slenteren naar achteren. De jongens maken rechtsomkeer en krijsen opnieuw, alsof hun leven ervan af hangt: ‘…We wensen je een gelukkig nieuwe jaar!’

De achterdeur gaat open. Een stokoude man staart ons met waterige ogen aan alsof we van een andere planeet komen.

Even denk ik dat hij de deur gewoon weer zal dicht zwieren, maar dan bromt hij: ‘Nu moet ik iets geven zeker?’ En hij draait zich om.

Op een stoel naast de deur staat een mand met appelsienen en chocoladerepen, maar dat is de man vast vergeten.We horen kastdeuren open en toe slaan, telkens weer.

Pas na een eeuwigheid komt het oudje terug aangesloft, met in elke hand een boterham. Een grote witte. Ietwat uitgedroogd. Als hij het brood in de zakken van de kinderen wil stoppen, wijzen Zoonlief en Beste Vriend naar de snoepmand.

‘We hebben liever dit,’ zeggen ze in koor.

De man kijkt van de jongens naar de mand, van de mand naar de jongens, en weer naar de mand. Hij heeft geen flauw idee hoe die daar terechtgekomen is. Misschien denkt hij wel dat we ze van onze buitenaardse stek meegebracht hebben.

Na weer een eeuwigheid legt hij de broodsneden op het snoepgoed en stopt Zoonlief en Beste Vriend een appelsien en een reep toe. Kleine Broer ziet hij niet staan. De deur zwaait dicht.

03-01-2010 om 18:24 geschreven door veerle  

01-01-2010 om 00:00 geschreven door veerle