18-06-2008 om 15:47 geschreven door veerle  

Eerder verschenen bij Nana, nu hier:

‘Hebben jullie zin om mee te gaan naar de opendeurdag van de garage met die poepsjieke auto’s?’ vraagt vriendin A. aan de telefoon.

‘Maar wij hebben helemaal geen wagen nodig’, antwoord ik ‘En al zeker niet zo’n peperdure.’

‘Wij ook niet’, zegt ze’ Maar er is champagne à volonté en een oesterbar.’

‘Oh, dat is al iets anders.’

En zo komt het dat wij de zaterdag nadien samen met A. en D. temidden van poepsjieke bolides van een glaasje champagne nippen en heerlijke oesters verorberen.
Tussen alle aanwezigen wordt een weekend Normandië verloot. Een oesterweekend. En je hoeft je auto hiervoor niet van stal te halen, nee, voor de gelegenheid krijg je van de garage zo'n poepsjieke wagen in bruikleen.

Laten wij toch wel de gelukkige winnaars zijn zeker.

En zo komt het dat wij enkele zaterdagen later richting Normandië bollen in een poepsjiek voertuig dat  we net ervoor in de garage opgepikt hebben.

‘Rijdt lekker, dit ding!’ zegt Manlief als we er een honderdtal kilometers op hebben zitten,’Veel comfortabeler dan  onze eigen  auto.  ’

Ik vermoed dat ik als we aan een nieuwe wagen toe zijn  heel wat overredingskracht zal nodig hebben om hem er een  te laten kopen die beter in ons budget past dan deze. Maar dat zijn problemen voor later.

In het ook al poepsjieke hotel worden we verwelkomd met bubbels en een oesterhapje. Daarna gaan we lekker uitwaaien op het strand. Het diner bestaat uit verschillende oesterbereidingen, alle om duimen en vingers van af te likken. De volgende morgen maken we een fikse wandeling van Bec d’ Andaine naar  Mont-Saint-Michel. En dan staat een bezoek aan een oesterkwekerij op ons programma. Een gids vertelt ons alles over de manier waarop oesters gecultiveerd worden. En weer mogen we proeven, van de gewone oestertjes tot de koningin onder deze heerlijkheden, de ‘Perle Blanche’.De laatste dag reserveren we voor ‘Thalasso Therapie’. Na een lichte lunch vangen we de terugweg aan.

Manlief start de wagen, draait de baan op en ‘prr..tt..ssj’, niks meer. Wat hij ook probeert de auto geeft geen kik. Ik neem de handleiding erbij, want op het dashboard staan evenveel knopjes als in een ruimtelaboratorium. Maar zelfs met het boekje kunnen we niet bedenken wat er loos is. Dan maar het noodnummer opbellen. In Frankrijk is het siësta. Niemand te bereiken dus.

Verschillende toeristen die net als wij de middagrust niet respecteren dienden al terug te draaien, want wij staan dwars over de weg. Manlief windt zich op. Hij vervloekt de verdomde wagen. Ik snor ondertussen een Belgisch telefoonnummer op. Na en tijdje krijg ik de garagist aan de lijn. Natuurlijk weet die van op die afstand ook niet wat er aan de hand is. Hij probeert een Franse collega te pakken te krijgen. Heel wat telefoons en uren later (ik geloof dat ondertussen zowat half Normandië deze straat trachtte door te rijden) komt er hulp.

Manlief is ondertussen op van de zenuwen. Ik ben ook behoorlijk aan het eind van mijn Latijn. Blijkt dat de wagen zich om de een of andere reden in veiligheid gezet heeft. Een ruk aan een hendel en het euvel is opgelost.

De verdere terugweg verloopt probleemloos. We leveren onze poepsjieke wagen weer in.

’t Was erg leuk, dit weekend!’ zeggen we tegen de garagist,’Ja, alleen jammer van dat startprobleem. Maar ach…’

Ik vermoed dat het nog zal meevallen met de overtuigingskracht die ik nodig heb als wij aan een nieuwe wagen toe zijn.

02-06-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

30-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

29-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

De eksters waarover ik vroeger reeds geschreven heb, gaan weer zware tijden tegemoet.
Het voorbije weekend hebben we vier eksterlijkjes gevonden in onze tuin. Wat er gebeurd is daar hebben we het raden naar, maar een ding is zeker, Poeslief zit er voor niets tussen want hun lichamen waren nog intact.
Zoonlief doopte het vogelhuis dat hij eigenhandig gebouwd had met bakstenen, boordstenen en ander restafval en waarbij hij zijn duim zodanig verpletterde dat hij zijn nagel kwijtgeraakte, om tot een sarcofaag. Hij legde de lijken er netjes naast elkaar in en zette er bloempjes bij.
'Is het goed als ik voor de eksters bid, mama?' vroeg hij.
Wie ben ik om te zeggen dat dat niet mag. Dus moest ik beloven stil te zijn. Als ik toch iets wilde zeggen moest ik dat zonder klank tegen mezelf doen.
En Zoonlief begon:
           'In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.
            Beste moeder Maria, lieve God,
            Wij zitten stil neer
            en bidden tot de Heer,
            dat doen we samen.
            Amen.'
Zo komen de beestjes vast en zeker in de dierenhemel terecht.

28-05-2008 om 10:00 geschreven door veerle  

Voor ik er erg in heb zit ik op de bank op dezelfde plaats waar ik jaren aan een stuk samen met hen bijna dagelijks een kop koffie dronk. Op de enkele nieuwe gezichten na hebben ze me allemaal ontzettend veel te vertellen. Vooral K. eist mijn aandacht op. Ik bekijk haar anders nu, meer vanop afstand.
‘De koffie is klaar!’, kirt ze en zet de kan op de salontafel neer. Dan ploft ze in de zetel vlak naast me en palmt die helemaal in. Ze legt een arm op de leuning en laat haar hoofd erop rusten. Een hals heeft ze niet. Eén borst steekt uitdagend vooruit, de andere is nergens te bespeuren. Haar benen bengelen enkele centimeters boven de grond. Vandaag heeft ze haar feestjurk aangetrokken, het kleed dat al zeker achttien jaar lang telkens als er wat in het dagcentrum gevierd wordt, uit de kast komt. Eronder draagt ze kniehoge nylonkousen en orthopedische schoenen. ‘Kijk eens, ’t zijn nieuwe’,schettert ze, terwijl ze haar benen in de lucht zwiert en één voet onder haar op de fauteuil neerlegt. Een legging piept vanonder de jurk en verbergt al wat het daglicht niet verdragen kan. ‘En ik heb reuk aan’, stoeft ze verder. Maar als ze haar arm vlak onder mijn neus duwt, snuif ik alleen een vleugje sinaasappel op en Sunlight-zeep. Haar hamsterogen staren plots in de verte. Kortgeknipte haren met een weerborstel vormen een dakje boven haar blozende gezicht. Achter haar oor zit een hoorapparaat. Ze perst haar dunne lippen op elkaar. De mondhoeken krullen naar omlaag. Minutenlang zit ze stil als een boeddha tot er een swingend muziekje uit de radioboxen weergalmt. Dan veert ze recht en danst door het lokaal. Vlees kabbelt alle kanten op. Een brede lach verschijnt op haar gelaat. Algauw waggelt ze uitgeput naar een krukje toe. Met haar benen als in een spagaat wagenwijd open nipt ze van haar koffie. Haar blik is weer ernstig nu. Een volwassene en een kind in één lijf.

27-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

26-05-2008 om 00:19 geschreven door veerle  

24-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

23-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

22-05-2008 om 10:51 geschreven door veerle  

21-05-2008 om 09:36 geschreven door veerle  

‘Zet je maar op de stoel’, zegt de norse man met witte schort.

Het kleine meisje hijst zich in het monsterlijke stalen geval.

‘Heb je tandpijn?’ vraagt de man terwijl hij een grote lamp aansteekt. Ze schijnt recht in haar ogen.

‘Ja’, knikt ze.

‘Laat eens kijken dan.’ In zijn handen draait hij een reusachtige tang om en om. ‘Mond open.’

Het meisje maakt een  O, maar zodra de man in haar buurt komt, sluit haar mond zich weer.

De man gooit de tang in een bak en probeert een vinger tussen haar lippen te wringen. Maar ze houdt ze stijf op elkaar.’Oei, dit wordt moeilijk’, zegt hij.

Hij rommelt wat in de bak en vindt tussen de honderden foltertuigen een klein spiegeltje. ‘Kijk, dit is een gewoon spiegeltje, hiermee mag ik toch wel even kijken, he’

‘Mmm’ mompelt de meid.

De man steekt een lucifer in brand en warmt de spiegel ermee op. Het meisje deinst achteruit en perst haar lippen nog steviger op elkaar. De man probeert de spiegel naar binnen te wurmen, maar moet de strijd opgeven. Hij richt zich tot de moeder.‘Zo kan ik niet werken, mevrouw. Komt u volgende week met haar terug. Geef haar dan eerst een kalmeermiddel.’

Een week later krijgt het meisje een drankje voor ze naar de stad vertrekken. Rustig stapt ze het tandartskabinet binnen, kruipt op de afgrijselijke stoel en vormt haar mond tot één dunne onbeweeglijke rechte streep. Weer duwt de boosaardige man een gloeiend hete spiegel tegen haar lippen. Het geworstel duurt maar even.

‘Kom volgende week nog eens terug, mevrouw’, zucht hij met zijn blik naar de moeder,’Misschien moet je haar een straffer middel toedienen.’

Een week later drinkt het meisje een dubbel drankje. Het scenario herhaalt zich.

Een week later weer.

En weer.

Tot de vader tegen het meisje zegt: ‘Als je deze week je mond niet opendoet pak ik al je kleren af.’

Het meisje trekt haar mooiste jurk aan om naar de tandarts te gaan. Eentje met een rood rokje en blauwe bolletjes op het bloesje en pofmouwtjes. Haar vader kan het kleed toch niet zomaar van haar lijf rukken. Dan heeft ze deze tenminste nog.

In de tandartsstoel maakt ze een voorzichtige O. De bruut duwt de brandende spiegel in haar mond,én zijn handen, én nog wat attributen. Een prik is niet nodig. De man vult het minuscule gaatje. In vijf minuten is de klus geklaard.

Dat kleine meisje was ik. Zo’n vijfendertig jaar geleden.

Telkens als ik op tandartscontrole ga zie ik die beul weer voor mij. Telkens ben ik gespannen. Maar mijn mond, die open ik wel.

Elke keer weer ben ik  blij als het voorbij is.

20-05-2008 om 10:18 geschreven door veerle  

Omdat Zoonlief de ‘r’ nog niet zuiver uitspreekt lieten we hem testen bij een logopedist. Die ‘r’ is normaal voor zijn leeftijd, vindt zij, dat komt spontaan in orde. Maar Zoonlief zou wat lispelen. Iets wat me nooit opgevallen was en wat ik eerlijk gezegd ook nu nog niet hoor. Ik heb dan ook last van botverkalking in mijn gehoorbeentje, een erfelijke aandoening. Hierdoor heb ik problemen met het horen van zware klanken. Nooit geweten dat de ‘s’ een zwaardere klank dan de andere zou zijn, maar ik wijd deze tekortkoming van mijnentwege gemakshalve daaraan.

In elk geval Zoonlief krijgt therapie. Bij juffrouw Isabel. Hij moet dagelijks oefenen. En zo komt het dat wij elke avond met ons drietjes ‘het spel van Isabel’ spelen, een soort ganzenbord met tongversterkende oefeningen. Er zijn opdrachten zoals: maak je tong smal; maak je tong breed; wijs met je tong naar je oor; en, rol je tong naar binnen toe op. Stuk voor stuk ingewikkelde tonggymnastiek. Bij Manlief lukt het aardig. Zoonlief doet zijn best. En ik,… geen enkele oefening kan ik naar behoren uitvoeren. Ik voel niet eens wanneer mijn tong breed of smal is. Ik krijg er zowaar complexen van. Ook al lispel ik niet, mijn tong is niks waard.

Of toch?

Ben ik niet in staat lekker lang te tateren met vriendinnen? En luidkeels te zingen onder de douche? Zo vals als een kat, ja, maar daar zijn mijn stembanden verantwoordelijk voor, niet dat beweeglijk ding in mijn mond! En kan ik niet gezellig likken aan een ijsje? En allerlei heerlijke smaken proeven? En zelfs de druivenrassen in een wijn ontdekken? Allemaal dankzij die geweldige tong van mij! Dus toch maar weer die complexen opzij schuiven?

En, oh ja, met mijn tong kan ik ook fantastisch zoenen!

19-05-2008 om 10:27 geschreven door veerle  

Geruisloos glijdt ze uit bed en sluipt naar de terrasdeur. Ze duwt uiterst voorzichtig de klink omlaag alsof deze van porselein is. Toch piept het scharnier. Gewoel in de slaapkamer. Dan gaat het monotone geronk gewoon weer verder. Gelukkig! Want deze allereerste ochtendlijke uurtjes in haar ‘Casa Tina’ wil ze helemaal alleen beleven. In haar korte nachthemd en op blote voeten stapt ze het terras op en rekt zich langzaam uit. De lucht kleurt zachtroze. De palmboom achter het terrasmuurtje wuift vriendelijk heen en weer. De witte huizen met hun terracotta daken die in groepjes tegen de bergwand leunen aan de rand van de ‘barranco’ ademen alle rust en stilte uit. Ook de smalle hobbelige steegjes liggen er verlaten bij op twee speelse poezen na. Het kost Tina geen moeite zich voor te stellen dat je dit dorp nog niet zo lang geleden alleen langs een ezelspad kon bereiken. Ze zet zich neer naast de geranium op een oud klapstoeltje dat best een likje verf kan gebruiken. Geuren van wilde bloemen komen haar tegemoet. Op het dak achter haar ritselen hagedissen. Die spelen vast weer verstoppertje tussen de bolle pannen. Hoog in de lucht cirkelen zwaluwen. Tot ze weer naar koelere oorden vertrekken, is deze kloof tussen de immense basaltrotsen hun thuis. Het basalt ziet er zwartgeblakerd uit alsof de goden hier ooit een uit de hand gelopen barbecue georganiseerd hebben. Her en der zijn de rotsen begroeid met cactussen, agaven, laurier- en pijnbomen. Een grillig wandelpad slingert doorheen de kloof en leidt tot aan de zee. Van hieruit lijken de golven zachtjes te kabbelen, maar in werkelijkheid gaan ze wild tekeer. Terwijl Tina elk detail in zich opneemt, mijmert ze over wat geweest is en maakt ze plannen voor haar leven in dit idyllische dorp. Plots hoort ze gestommel in de keuken. De groene deur zwaait open en daar staat Juan José met twee glazen sprankelende cava. ‘Op je nieuwe thuis, liefste!’, lacht hij. Tina wordt helemaal warm vanbinnen.

17-05-2008 om 00:54 geschreven door veerle  

‘In september ga ik naar de lagere school’, zegt Zoonlief, ‘Wel raar dat ik dan trappen moet doen terwijl onze klas nu beneden is.’

16-05-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

Een PC met kuren, een mens zou van minder horendol worden…

Ik probeerde al minstens dertig keer één zinnetje toe te voegen aan de tekst ‘Gast ten huize Sprokkels (2)’, namelijk dit: ‘Kris sluist dit stokje door naar Coltrui’.

En mijn PC weigert. Valt uit. En doet andere rare dingen.

Ik denk dat ik hem door het raam ga kieperen. Maar eerst nog even dit posten. Als hij wil tenminste…

15-05-2008 om 10:27 geschreven door veerle  

Toen Manlief en ik naar bed gingen vonden we allebei op ons hoofdkussen een tekening met een reuzengroot hart erop en een pijl die naar de naam van Zoonlief wees.

Wat heeft een mens nog meer nodig om een zalige nacht tegemoet te gaan!

15-05-2008 om 09:28 geschreven door veerle  

Ik ben een tevreden mens, want Kris die een huishouden met vijf kinderen runt (waarvoor ik haar ook bewonder) schudde niet één, maar twee tekstjes uit haar mouw om op mijn blog te posten. Kris speelt met woorden en zinnen en een vleugje humor is nooit ver weg.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Dagelijks ontvang ik in mijn mailbox funmail van allerlei aard. Eén er van spuide een aantal frasen bestemd voor het vrouwelijk kunne, maar weinige van deze uitspraken waren echte wetenswaardigheden. Toch bleven twee ervan in mijn memorie hangen.

'Veertig is de gezegende leeftijd waarop je je hoofd op orde krijgt en je lichaam begint in te storten.'

Wat een spijtige coïncidentie toch! Je hebt de jeugdige waters, op zoek naar een vorm van identiteit, doorzwommen. Studies die je brein aanscherpen en je geest verruimen, liggen achter de rug. De eerste zoektochten in je professionele carrière zijn voorbij. Naarmate de jaren verder glijden, krijgt je loopbaan vastere vorm en raak je willens nillens meer en meer vertrouwd met de stroming waarin je verzeild raakte. Partner en kinderen kruisen je pad en ook hier slaat finesse toe. De uitdagingen die je nog overvallen worden geplaveid met ervaring, kennis, bedrevenheid en déjà vu impressies.

En net op dát voorspoedig ogenblik vangt de lichamelijke aftakeling aan. Grijs wordt je favoriete haarkleur, je geheugen is geregeld de weg kwijt, rimpels komen plots uit het niets te voorschijn, optiekers doen gouden zaken, in je wallen kan je de helft van je boodschappen kwijt, je ontwaakt op een dag met de handen van je moeder, 'wablieft?' lijkt wel een nieuw stopwoord, de vlezige gedeelten aan weerszijde van je gelaat worden slachtoffer van de zwaartekracht, monniken kijken verlangend naar het perkament tussen je hoofd en romp, het hangbuikzwijn achter in de tuin vreest de strijd te verliezen, je bent je er steeds meer en meer bewust van dat ook jij een rug hebt, het woord 'taille' wordt uit je woordenboek geschrapt en je zoekt wanhopig naar wat ooit je heupen waren. Je stelt met lede ogen vast. Geen ontkomen aan. De tand des tijds zit je op de hielen. Je staat erbij en kijkt er naar...

Dat brengt me bij de tweede bewering:
'In elk oud iemand zit een jong iemand die zich afvraagt wat er in godsnaam gebeurd is.'

Guantanamo ten voete uit

Je zit lekker gezellig, warm ingeduffeld samen met je gastheer in een gemoedelijk stulpje. De hele dag geniet je van het onderhoudend gezelschap. Naarmate de tijd vordert, wordt het behaaglijk warm en je laat je meeslepen door de deiningen van de reis waarop deze gezel je meetroont. Na een drukke dag komt het einde van de visite in zicht. Langzaam gaan de luiken open en voel je een bries over je heen glijden. Je geniet. Je wil dit intens moment zo lang mogelijk vasthouden, maar je beseft dat je aan wat opfrissing toe bent. Plots wordt er bruusk aan je lijf en leden gerukt en gesnokt. Elke vezel ondergaat de meest gruwelijke mishandelingen en het weinige aanzien dat je nog rest, wordt met de grond gelijk gemaakt. De beul van dienst keert je volledig binnenste buiten en de vernedering die je doorstaat is met geen woorden te omschrijven. Je wordt gereduceerd tot een miezerige prop en in het gunstigste geval gedumpt bovenop een hoop vuile troep. In het andere geval word je gewoon barbaars op de grond gekegeld en dit op de meest onmogelijke plaatsen.

Dit is het droeve lot dat de kousen van mijn kinderen beschoren is.

14-05-2008 om 00:34 geschreven door veerle  

Enige tijd terug maakte ik al reclame over de ‘Sage van de Biesenburcht’ (op 11/5), omdat ik het gevoel had dat dit goed zou zijn. En reken maar, alle ridders en jonkvrouwen, groot en klein, beleefden een geweldige middeleeuwse  zondag.

*Alden Biesen was de plaats van het gebeuren, een prachtige locatie die je meteen in de Middeleeuwen  onderdompelde. Voor wie wat geschiedenis wilde opsnuiven was er het museum, wie rust zocht kon zalig vertoeven in de Franse tuin;

*een trouwpartij liep als rode draad door de hele dag. Je kon de huwelijksplechtigheid meemaken en daarna samen met het kersverse koppel kijken naar een roofvogelshow, een steekspel, circus Hilaria, enz;

*middeleeuwse markt met hapjes, drankjes, volksspelen, boogschieten, een ganzenhoeder, dans, en nog veel meer;

*Alden Biesen liep vol met edelmannen, jonkvrouwen, bedelaars, narren, en héél veel ridders, IN HARNAS, en dat  met deze temperaturen;

*knutselen: kastelen, schattendoosjes of  middeleeuwse poppen;

*allerlei workshops voor de kinderen. Zoonlief danste op het ‘bal van de koning’, een vrolijke sessie voor kleuters en tekende Laps, het konijn uit het boek ‘Laps en de wolf’( van Stefan Boonen) onder begeleiding van de illustrator Frank Daenen;

*boeken, boeken, boeken,… alle met een middeleeuws verhaal natuurlijk, en hun auteurs, die signeerden en lezingen gaven. Wij volgden de lezing (wat een woord voor een combinatie van toneel, muziek en voorlezen op kinderniveau met een knipoog naar de aanwezige volwassenen) van Stijn Moekaars. Hij las voor uit zijn prentenboek ‘Ridder Timon zoekt een monster’. Zoonlief mocht tijdens dit verhaal met een zwaard zwaaien telkens als hij het woord ‘zwaard’ of ‘schild’ hoorde en ook al vergat hij dit wel eens, voor hem was dit het hoogtepunt van de dag.

Zelf had ik nadien nog een tof gesprek met Stijn Moekaars, over schrijven, wat dacht je. En dat maakte deze dag ook voor mij een tikje bijzonder.

13-05-2008 om 10:54 geschreven door veerle  

Tantieris tovert met woorden, kneedt zinnen tot  een poëtisch geheel.

Dat ze dit voor een keer ook bij mij wil doen stemt me uitermate blij.

Sprokkelen had voor mij lang een negatieve bijklank. Het betekende vooral gevaar. Ha ja, vraag het maar aan Klein Duimpje, Hansje en Grietje en consoorten. Ze gingen allemaal hout sprokkelen en werden bijgevolg schaamteloos in de steek gelaten door hun ouders. Wie zou dat nog willen meemaken?

Dat ze nadien de meest fantastische avonturen beleefden, deed er al niet meer toe. Nooit of te nimmer ging ik houthalen. Zelfs Houthalen deed ik niet aan.

Ook dacht ik dan aan gebochelde vrouwtjes van middelbare leeftijd. Zo met takkenbossen op hun rug en liefst nog eigenares van een neuswrat en haren op de kin. Model Eucalypta, dé nachtmerrie uit mijn kleutertijd.

Wat ik wil zeggen: het is pas sedert een paar maanden dat ik alle dagen sprokkel. Veerle ziet er het positieve van in en sprokkelt wat af. Hoe ze er uitziet, dat weet ik niet ... maar Eucalypta verdwijnt volledig uit beeld. Ik geniet van haar gesprokkel.

Geen hout deze keer, geen takjes ...
wel stokjes.
Eentje dat ik hierbij versplinter en verder het wereldwijde bos in gooi.

En enige dat ik nog niet doorheb: aangezien bij Patrick Sodade en Blogbaas deze stok naar hun hoofd geslingerd kregen... moet ik nu nog andere mensen dit hout in hun maag splitsen?

 Tijdtussendoor en Een jaartje Vrolijkheid? Willen jullie? Bij mij?
 

12-05-2008 om 00:11 geschreven door veerle