Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Ongemerkt, genadeloos tikt de tijd voorbij. Vaak besteed aan -soms verdoken- strijd om mooist of grootst om eerst of meest om ik, om mij.
Ach, hoe menselijk het is zich te willen meten. Rusteloos streven, aanzien, macht en slechts de winnaar wordt geacht en wie verliest vergeten.
Spreekt ons een kind in deze tijd van geluk voor iedereen? Van de tere kracht, ongezien en stil, in de mens die zó niet vechten wil, maar ver voorbij kille strijd op zoek gaat naar verbondenheid... jb
Vijf ballonnen in mooie, felle kleuren. Speciaal gekocht voor de nieuwjaarskaartjes. Onze nieuwjaarskaartjes maak ik gewoonlijk zelf. Op de computer wel te verstaan. En elk jaar is het zoeken naar een ideetje om rond te werken. Dikwijls maak ik gebruik van één of meerdere foto's. De laatste tijd is Jongste meestal het "eindejaars-kaartjes-fotomodel". Niet dat de anderen minder van tel zouden zijn. Maar pubers prijken nu eenmaal niet meer graag op de fotokaartjes van mammie. Dus is het tegenwoordig Jongste. De laatste tijd is het echter niet makkelijk meer om spontane foto's van hem te maken. Dus zocht ik iets waarmee hij afgeleid zou zijn, zodat hij geen "gemaakte" glimlach-grimas zou trekken bij het fotograveren. En kocht ik ballonnen. Een kort, luchtig tekstje had ik voor de kaartjes al in gedachten. Over een wens en een kind. Over de wind die de wens zachtjes zou waaien. Maar met een zekere realiteitszin had ik dat woord "zachtjes" toch maar weer geschrapt. Moest al lukken om de foto's bij een zachte bries te kunnen maken. En zo trokken we dus op een ochtend met de vijf felgekleurde ballonnen naar de wei tegenover onze woonst. De bedoeling was dat Jongste op een moment de ballonnen zou laten vliegen. Maar smeekte hij: "Mag ik de rode ballon niet houden? En... de oranje ook, en de gele wil ik ook graag hebben!" We spraken af dat hij de rode en de oranje ballon niet hoefde te laten vliegen. Het mooie sneeuwtapijt was al voor een groot deel weggesmolten. Op dat punt konden het al geen idyllische prentjes meer worden. Terwijl we over de straat stapten rukte een vrij felle wind aan de ballonnen. Ze buitelden en draaiden, zodat de linten helemaal in de war geraakten. Voorzichtig probeerde ik ze los te maken terwijl Jongste de eindjes vasthield. Maar wat jammer, per ongeluk liet hij er één los: de oranje ballon ontsnapte en zeilde in een mum van tijd steeds hoger in de lucht! Groot verdriet, de ballon in zijn tweede-lievelings-kleur. We moesten dus verder met vier ballonnen. Jongste poseerde, liet op commando de groene ballon vliegen en later de blauwe. Ik liep voor en achter en om hem heen met het fotoapparaat, dat ik voor alle zekerheid maar op "automatisch" had ingesteld. Na een tijdje vonden we het welletjes. Even later bekeek ik de resultaten van de fotosessie op de computer. En stelde vast dat mijn fotografie-oog nog niet te best ontwikkeld was. Een fotograaf hoort alles in "het oog" te hebben. Nu, ik had overduidelijk níét alles in het oog. Had niet opgemerkt dat het huisje van de buren op de achtergrond zo vaak in beeld was. Had niet gezien dat het mooier was een foto te hebben waar het min of meer witte veld de blauwe lucht zou raken, zonder nog een randje bos daartussen, die de foto in tweeën splitste. En hoe scheef ik die camera soms had gehouden! Er zat niets anders op dan met dit materiaal onze kaartjes ineen te knutselen. Want een nieuwe fotosessie zat er niet in. De ballonnen waren, op de rode en de plaatsvervangende gele na, gaan vliegen. Met onze kleurige nieuwjaarswens aan het lint.
Bij het inslapen moet het ergens in het gebied tussen slapen en waken geweest zijn. Dat ik ineens moest denken aan Bé. Dat ik me ineens afvroeg hoe het nu met haar zou gaan. Bé is een klein tenger mevrouwtje. In januari kwam ze op de dementieafdeling van het rusthuis waar ook moeder verbleef. Ze was nog goed te been, gebruikte enkel een wandelstok bij het lopen. Ze zocht graag contact met de anderen en babbelde honderuit. Ik vond het wel plezierig om met haar een babbeltje te slaan. Op sommige momenten kon ze nog helder vertellen. Dan wist ze precies waar ze was en hoe lang en waarom. Enkele minuten later kwam ze dan vragen of wij soms langs haar dorp moesten en haar misschien konden meenemen. Of afzetten aan de bushalte, dat vond ze ook al goed. Op die verwarde momenten wou ze, zoals zo veel dementerende mensen, vooral en alleen maar naar huis. Ze liep dan alsmaar rond op zoek naar de uitgang. Dan was ze verdrietig en boos als ze niet buiten kon. Op een keer was ze weer vreselijk kwaad. "Ik sla een raam in hé! Een stok heb ik al bij!" Ik ben toen mee naar haar kamer gegaan, heb haar wat proberen af te leiden. Ik kon haar wat kalmeren door over de foto's aan de muur te praten. Foto's van haar man, haar kinderen, de kleinzoon die zo jong verongelukt was. Maar haar verlangen om te ontsnappen bleef. Eén keer is ze, samen met een kompane, daadwerkelijk door een raam gekropen. En één van de laatste keren dat ik haar zag, had ze haar mantel aangetrokken, en stond ze met haar hele hebben en houwen in de armen bij de deur. Zó triest, dat onstilbare verlangen naar "thuis", waarvan ze duizenden keren, telkens en telkens weer, vergeten dat die er niet meer is. Bé wou altijd maar ontsnappen. En vorige week moet het haar gelukt zijn. Ze kwam langs toen ik bijna sliep.
Gisteren onze kerstboom gezet. Een mooi boompje, al zeg ik het zelf. Een kerstboom wordt elke keer dan ook heel zorgvuldig gekozen. Tien jaar geleden was het anders: toen hadden we onze boom uit de tuin gehaald. Nogal een miserabel exemplaar eigenlijk. Maar hij leverde toen wel de inspiratie voor het tekstje op onze kerstkaartjes:
't Is waar, hij is niet zo fraai dit jaar onze boom voor kerst.
In de tuin gegroeid met weinig licht, dit dun-betakte lichtgewicht.
Te smal, te schriel en iedere tak wel fris, maar zwak, zodat er niet veel in te dragen viel.
En toen ik hem sierde, samen met m'n jongen, groeide mijn ergernis nauwelijks bedwongen.
Want hoe we ook trachtten, 't blééf een stakerig ding.
Tot plots mijn kleine zoon naast mij: "En toch vind ik hem schoon!" zei hij.
En z'n ogen, waarin de lichtjes van de boom sterrenvonkjes toverden, lachten blij.
En ik, ik keek naar de boom met nieuwe blik.
Déze boom: symbool van onvolkomenheid.
En waarvan enkel een kind geloven wou dat hij toch feestelijk stralen zou...! jb
19 december. Bij tien graden onder nul gammelen we met een slakkengangetje door de zwaar beijzelde straten. Jongste kijkt zijn ogen uit. Hij ziet hoe bomen en velden beladen zijn onder een dik pak sneeuw. Hij leest de buitentemperatuur af aan de thermometer in de auto. "Wow," zegt hij "het lijkt wel of het al winter is!" "Maar het ís toch al winter!" reageer ik grinnikend. Maar dan realiseer ik me plots dat dit, strikt genomen, niet klopt. Srikt genomen, en Jongste neemt de dingen strikt, is het nog geen winter, maar herfst. De winter begint immers pas op 21 december!
Hoeveel Vlaamse kindjes van de eerste klas zouden er leren lezen met de "Maan, roos, vis"-methode van Zwijsen? Driekwart? Die methode wordt in heel veel scholen gebruikt. In de basisschool van onze kinderen is men er, als ik het goed heb, veertien jaar geleden mee begonnen. Een jaar voordat Oudste Zoon startte in het eerste leerjaar. De methode is opgebouwd uit letters en woordjes: telkens een nieuwe letter en een nieuw woord, tot ongeveer aan de kerstvakantie. Toen Oudste Zoon in het eerste leerjaar zat, heb ik eens geprobeerd met al die woordjes een Nieuwjaarswens voor de juf in elkaar te knutselen. En hier is hij dan: héél speciaal voor alle kindertjes, die nu de hele rij woordjes geleerd hebben. En voor alle juffen en meesters natuurlijk ook. Omdat straks de kerstvakantie begint!
ik wens u: wat schijn van de maan en de geur van de roos op tijd vis in de pan en een koek in de doos
hout voor het vuur een gloed in uw huis al was 't maar een hut het is er uw thuis
een jas bij guur weer en een sok voor de teen de riem niet te strak en nooit echt alleen
de berg te verzetten niet reus-achtig groot en voor meesters en juffen de pen niet te rood
goed voor de buik het brood dat u eet en dat u bij zorg niet 't genieten vergeet
intens genieten van de geur van het bos een uil op de tak of een duif op het mos
een poes aan het hek een geit in de wei bij warm weer wat ijs of wat sla met een ei
een goed mens op uw weg of de aap uit de mouw en soms op uzelf ook de trots van een pauw
't is wat ik u wens en geen bijl krijgt het stuk: oog voor wat schoon is en een neus voor geluk!
Tweede deel van cursiefje dat drie jaar geleden werd geschreven. Jongste zat toen in het tweede leerjaar van het gewone onderwijs. Hij kreeg begeleiding van een Gon-leerkracht: iemand uit het Buitengewoon Onderwijs die leerlingen met een beperking en hun klasleerkracht enkele uurtjes per week mee ondersteunt. Jongste loopt ondertussen school in het Buitengewoon Onderwijs.
... Sociale vaardigheden, die andere kinderen gaandeweg als vanzelf "uit de lucht" plukken, moeten kindjes als Jongste worden aangeleerd. Het heeft iets kunstmatigs, maar het helpt ze om zich te handhaven. Zo oefent de Gonjuf samen met Jongste dingen zoals: hoe je iemand moet aanspreken, jezelf voorstellen, luisteren tot iemand uitgesproken is, een spelletje spelen en sportief verliezen, je beurt afwachten,... Hij interpreteert het allemaal op zijn eigen, letterlijke manier. Zo op een avond vraag ik hem zich om te kleden voor het slapengaan. "Jongste, doe je pyjama eens aan!" zeg ik, onderwijl nog druk in de weer met iets anders. Hij schijnt het niet te horen. "Jongste, je moet je pyjama aandoen!" herhaal ik even later, terwijl ik iets in de badkamer ga opbergen. Weer lijkt het hem te ontgaan. "Zeg jongen, ga je er nu eindelijk aan beginnen?" kom ik nu ongeduldig. "Wat zeg je mama? Ik heb je niet verstaan!" Ik ben verbluft. Mij niet verstaan? En ik sta nog wel vlak naast hem! "Hoe, je hebt mij niet verstaan?" "Neen," legt hij uit "als je iets tegen mij zegt moet je me áánkijken, anders kan ik je niet verstaan!" Zijn blik is ernstig en onschuldig tegelijkertijd. Ineens begrijp ik dat hij dat heeft geleerd van de juf in de sociale vaardigheidstraining. En het vandaag héél rechtlijnig in praktijk brengt. Later heeft de Gonjuf nog één en ander geprobeerd te nuanceren. "Vooral als er veel lawaai is, moet je iemand aankijken!" heeft ze verteld. Want dat helpt echt als je iemand wil verstaan, of je zelf verstaanbaar wil maken. "Is het nu "veel lawaai", mama?" informeert hij enkele dagen later. "Ja, nogal..." antwoord ik een beetje verbaasd om zijn eigenaardige vraag. "O..., dan moet je me wel aankijken als we praten hé!" onderwijst hij me. Ik kijk recht in de blauwe, zuivere blik van mijn dappere, lerende zoon en aai hem over zijn bol. "Ja natuurlijk!" glimlach ik.
Zoals u helemaal in het begin van mijn blogarchief kan lezen, heb ik lange tijd cursiefjes geschreven voor het schoolkrantje. Eerst over en rond onze drie kinderen. Dan, na de geboorte van Jongste, over hen alle vier. En nog later, toen Jongste nog ons enige kind was op de basisschool, werd hij het middelpunt van de schrijfseltjes. Ruim vier jaar geleden kreeg hij de diagnose ASS, (Autisme Spectrum Stoornis). Maar al langer had ik gevoeld dat ik over hem niet meer kon schrijven als over een gewoon kind. Ik begon een nieuw cursiefje: "Nak Omertje", waarin ik open vertelde over dagdagelijkse situaties met ons wat "speciale" kind. Met de bedoeling ook om mensen meer vertrouwd te maken met Autisme.
Hier het Nak Omertje-cursiefje van drie jaar geleden: Jongste was toen zeven.
"Mama, ga je vandaag een kerstboom kopen?" "Neen..., vandaag zal het niet lukken." antwoord ik nadenkend. "Wanneer ga je dan wèl een kerstboom kopen?" "Maandag...!" beslis ik op het eigenste moment. Maandag na mijn werk kan ik wel even stoppen bij dat centrum waar ik al enkele jaren onze kerstboom vandaan heb. "Oké! Maandag dus!" Ik voel bijna hoe hij dat afgesproken moment in zijn innerlijke agenda registreert. En ik weet dat het nu echt belangrijk is om maandag die boom te gaan kopen. Niet morgen, als ik toch misschien onverwacht in de gelegenheid zou zijn. En zeker niet dinsdag of later. Niet dat Jongste daar dan nog een héél groot probleem van zou maken. De laatste tijd gaat hij toch al een ietsje soepeler met dit soort veranderingen om. Maar om zijn geloof in de grote mensen niet al te zeer op de proef te stellen, doe ik het nu best op het afgesproken moment. Veranderingen zijn verwarrend. Jongste neemt de dingen die hij hoort meestal heel letterlijk. Pikt vaak niet op wat er aan emoties en bedoelingen achter de woorden schuilgaat. Zoals die keer, als ik opeens merk dat hij al véél te lang aan de computer zit. Hij heeft pas van de Sint een nieuw spelletje gekregen en kan er niet genoeg van krijgen. En ik was hem helemaal uit het oog verloren. "Oei, jongen!" schrik ik "Nu moet je toch echt wel stoppen hoor!" En dan met een glimlach: "Jouw oogjes zijn al rechthoekjes geworden van de hele tijd naar dat scherm te kijken!" Mijn zoon kijkt een beetje verbaasd en stopt onmiddelijk zonder mopperen. Een tiental minuutjes later, als ik het al vergeten ben, komt hij naar mij toe. Met boze blik. "Het is niet waar!" roept hij furieus. "Wat is niet waar?" probeer ik me te herinneren. "Mijn ogen zijn helemaal geen "rechthoeks"!" Dan snap ik het ineens, niet zonder binnenpret. "O, ben jij dan in de spiegel gaan kijken?" Mijn jongen knikt. Hij was inderdaad in de spiegel gaan kijken. En zijn oogjes zagen er heel gewoon uit. Nu voelt hij zich boos, verdrietig en gekwetst tegelijkertijd. Zo'n grove leugen, dat begrijpt hij niet van mama! En mama schrikt een beetje van de impact van haar opmerking op het kind. Jongste heeft nu eenmaal het mopje achter haar woorden niet gevat. Met zijn beperktere vermogen om de meer abstracte dingen te plaatsen, tracht ons kind toch dapper zijn plan te trekken. En hanteert daarbij zijn eigen logica. Zo mogen de kinderen, bij het werken aan hun contractje in de klas, na elke taak een gezichtje tekenen. Een lachend of een treurig gezichtje, naargelang ze de taak leuk of niet leuk vonden. Of, bij taakjes daar ergens tussenin, een "streep"gezichtje, zoals Jongste het noemt. Omwille van het mondje in een rechte streep. Jongste tekent na elke taak een lachend gezichtje. "Vind je dan alle taakjes leuk?" informeert de juf op een keer. Neen, hij vindt heus niet alle taakjes even leuk! "Maar ik ben altijd blij als het gedaan is!" legt hij uit "Dáárom teken ik altijd een blij gezichtje!" Want als gevoelens sowieso al een beetje moeilijk zijn om te benoemen, dan toch zeker "het gevoel dat je had vóór het gevoel dat je nu hebt"? ....
Nog maar een weekje
geleden dat er vol verwachting werd uitgekeken naar Sinterklaas. En toch,
geen mens die het nog over hem heeft. Ongelooflijk hoe vlug die
Goedheilig Man telkens weer vergeten wordt, éénmaal 6 december voorbij.
Vergeten zijn ook veel van zijn overvloedige gaven trouwens, die hij
hier doorheen de jaren zorgvuldig had uitgezocht, behoedzaam in
zakken stopte of uitstalde op tafel. Veel daarvan is al lang verdwenen
of tot rommel gedegradeerd. Maar
soms, soms overleeft zo'n gift de tijd. Zoals het eerste geschenk
dat Jongste kreeg. Zijn allereerste geschenk was Woef, een
schat van een knuffelbeest. Tien jaar al houdt Woef Jongste gezelschap. Al
is de relatie de laatste jaren tussen hen wat minder hecht. Jongste
heeft Woef niet meer zo nodig. Het knuffeltje zocht zijn heil dan maar
bij Arno, de poes, zoals de foto laat zien. Of was het omgekeerd?
Tot ons verdriet kunnen we ondertussen van dergelijk tafereeltje niet meer
genieten: Arno, de kater, die Jongste voor zijn achtste verjaardag
cadeau kreeg van zijn meter, is sinds een maand of twee niet meer
thuisgekomen. Maar Woef is er nog wel. Na tien jaar is Woef nog altijd trouw op
post. Daar is hij tenslotte ook hond voor.
Jongste, negen jaar geleden met zijn onafscheidelijke Woef.
Eén jaar geleden: Arno de poes, en de al wat versleten Woef, knusjes bij elkaar.
"Zeg het geld groeit niet op mijn rug hoor!" temper ik hem, als hij hardop zit te fantaseren over een "groot" stuk speelgoed dat hij wel eens zou willen hebben. Hij komt naar me toe, kijkt naar mijn rug en strijkt er met z'n hand over. "Jawel," zegt hij dan "maar 't is nog niet rijp!"
Weet u nog wat ik vertelde vorige week? Over Middelste Zoon die zijn boterham afknipte met een schaar? Achteraf kon hij niet goed hebben dat ik er wat lacherig over deed. Want, vond hij: "Met een schaar gaat dat véél beter dan met een mes!" Later vertelde Jongste Zus, die ooit een tijdje heeft meegedraaid op een palliatieve afdeling van een ziekenhuis, dat ze daar de gewoonte hadden om de korstjes van de kaas met een schaar af te knippen. Van de week maakte ik het broodtrommeltje van Jongste klaar. Van de grote sneden van ons zelfgebakken brood stop ik er altijd anderhalve in. Er lag per toeval een schaar in de buurt. Stiekem heb ik het geprobeerd. Heb die éne snee half door geknipt. Ik belegde het brood met kaas. En u raad het al: ik knipte er de korstjes af. Ik was verrast. Dat gaat inderdaad prima zo! Van nu af aan ligt er steeds een schaar op tafel bij de broodmaaltijd. Best handig.
Altijd al geweten dat Middelste Zoon een practische kerel is!
Dikwijls
heb ik in deze periode terug moeten denken aan vroeger, toen ikzelf nog
een klein meisje was. Aan de sfeer van deze dagen bij ons thuis. De
tijd dat we nog geen TV hadden, en het woord "computer" nog nooit
hadden gehoord. Toen geschenken enkel door Sinterklaas werden
uitgedeeld en snoep nog iets zeldzaams was. Mijn
ouders waren hardwerkende hoveniers, maar in de winter, als het buiten
vroeg donker was, hadden ze wat meer tijd. Dan deden ze dikwijls
spelletjes met ons: tikkertje, verstoppertje of kloppertje. Of touwtje
springen of schipper-mag-ik-overvaren... Of we mochten om beurten de op
school geleerde gedichtjes voordragen. Dan
zaten we in de periode voor Sinterklaas in een halve kring rond de
kachel. Ik herinner mij nog die keer toen Papa samen met ons luidkeels
sinterklaasliedjes zat te zingen. Mama stond in de keuken af te wassen
als opeens Zwarte Piet op de buitendeur klopte. Wij zwegen dan, keken met grote verschrikte ogen in de richting van de keukendeur. "Kom maar binnen hoor, Zwarte Piet!" hoorden we Mama roepen. En
dan kriepte plots de keukendeur een beetje open, en stak er een zwarte
handschoen door de kier, die een heleboel snoepjes in onze richting
gooide. Sinterklaas en Zwarte
Piet waren in die tijden ook al heel druk bezet. Zo gebeurde het bij
ons dat de kar, die ze brachten voor onze oudste broer, en die ze
diezelfde nacht nog hadden gemonteerd op het onderstel van onze oude
kinderwagen, de volgende ochtend nog nat was van de verf! De
houten poppenbedjes die mijn zus en ik kregen waren
afgewerkt met hemeltjes van dezelfde stof, die we vroeger hadden gezien
bij het babybedje van ons kleine broertje. En toch was daar allemaal niets verdachts aan, vanuit ons kinderlijk denken was alles alleen maar ongrijpbaar en mysterieus. ...
(Uit een cursiefje, vijf jaar geleden geschreven)
Sinterklaas, twaalf jaar geleden
...
Als
zo rond het feest van Sinterklaas dagelijks het programma: "Dag
Sinterklaasje" wordt uitgezonden, probeer ik telkens mee te kijken.
Zalig vind ik het dan om naar hun gezichtjes te zien. Ik hoop nooit het
beeld te vergeten van onze jongste, als hij daar zit te kijken en te
luisteren naar de Sint, die verliefd was geweest en nog een beetje
verdriet heeft om de mooie "Zarzouella". De intense blik van ons kind,
tot het uiterste alert en geboeid, en met zijn beide handjes rond een
speculaas, waaraan hij vergeet te peuzelen. Zijn
kleine hartje weet al een beetje wat verliefd zijn is! De laatste tijd
noemt hij vaak, wat verlegen, een naampje van een meisje uit zijn klas,
en dan glijdt er zo iets teders over zijn gezichtje. Verder
doet de TV-Sint hem serieus twijfelen aan de authenticiteit van de Sint
in het gemeentehuis of op school. Samen met zijn grote broer zet hij
dan een boom op over valse en echte Sinten. En
samen hebben ze er een oplossing voor gevonden: Sinterklaas heeft niet
alleen Zwarte, maar ook Witte Pieten. En als de Sint het dan heel druk
heeft, dan trekken de Witte Pieten sinterklaaskleren aan. Ik
laat ze maar fantaseren, mijn kapoenen, me al lang geen vragen meer
stellend over de vele gezichten en de verrassende veelzijdigheid van
Sinterklaas. Ja, veelzijdig is
hij wel, zoveel verschillende manieren hij weet te bedenken om in alle
gezinnen telkens anders zijn overvloedige gaven aan te bieden. Bij
ons heeft hij dit jaar alles in echte sinterlaaszakken gestopt, met
daarbij voor elk kind een persoonlijke brief, geschreven met sierlijke gouden letters. Nu ja, een póging tot sierlijke letters. Want enkele
lessen kalligrafie in zijn vrije tijd zouden hem beslist geen kwaad
doen! Hoewel, geen kind dat daarop let natuurlijk! Zijn
uiterste best heeft de Sint ook gedaan om nergens een bestraffend of
prekerig vingertje op te steken. Alleen wat informatie over de
cadeautjes en enkele lieve, lovende opmerkingen. De
brief aan grote broer was hij begonnen met de aanhef: "Dag lief
kind..", die typische aanspreektitel die we kennen van de televisie.
Ons kind was zo héél gelukkig met die brief en met de positieve
beoordeling die eruit sprak. De brief kreeg dan ook een plaatsje boven
zijn bed, waar hij hem telkens en telkens weer herleest. Zó gelukkig met een positieve boodschap in het schrijven van de Sint. 't Is mama die er een lesje uit trekt!
(Uit een cursiefje van twaalf jaar geleden)
Sinterklaas gisteren
Na jaren trouwe dienst staat de baan van Sinterklaas op de tocht. Bij ons wel te verstaan. Maar
gisteren hadden we nog een heus Sinterklaas-cadeautjesfeest. Omwille
van Jongste hadden we dat de laatste jaren nog zo gehouden. Sinterklaas moest een
familiegebeuren blijven. Het eindejaarsgeschenk van ieder gezinslid werd tot gisteren dus door de Sint geleverd. De oude sinterklaaszakken kwamen weer van pas. En Jongste mocht er de
pakjes uithalen en uitdelen. Maar pas ná het eten aan de, voor de
gelegenheid, speciaal gedekte tafel. Met tafelkleedje en kleurige Sint-en-Piet-en-Paard-servetjes van Hema. Of we het geschenkenfeest gaan behouden werd gisteren ook besproken. Jongste was vorig jaar al ingewijd in het Sintgeheim. Vorige week had hij aangegeven dat al die Sinterklaasflauwekul wat hem
betrof niet meer hoefde. Hij wou op school ook zijn schoen niet zetten.
Poeh, de juf dacht toch zeker niet dat hij nog een extra schoen mee naar
school zou zeulen zeker...! (Ondertussen heeft hij maar wát genoten van heel het Sinterklaasgebeuren!) Hoe gaan we het dan volgend jaar aanpakken? Liever een geschenk met Kerst of Nieuwjaar? Of een pakjesavond naar Hollandse gewoonte? We zijn er nog niet uit. Wel staat vast dat de eindejaarsgeschenkjes van nu af aan niet meer door Sinterklaas worden gebracht. Sint is er een beetje triest van. Een mooi gedekte, en van snoep voorziene tafel, ja, dat moet nog wel blijven. Misschien dat Sint volgend jaar op elke plaats toch nog een héél pietepeuterig klein pakje legt...?! Eén keertje nog, om het af te leren!
Sinterklaas, plezant en ik ben hem tot oog en hand. Tot zijn advies loop ik 't vuur uit mijn schoenen om aan mijn kinders' hebbe-dromen tegemoet te komen: wat techniek, wat cultuur en koesterdingen om te zoenen.
Met vóór mij 't visioen van benieuwde, vlugge voetjes en opgetogen snoetjes.
En dan thuis, mijn kindje vraagt: "Mama, speel je mee?" Ik zucht eens diep en zeg: "Oké!" Met een oude kruk die als "auto" dient, voert hij me naar zijn land van fantasie en spel, dan wil hij dat ik hem bel, en we "telefoneren", "communiceren". We zijn verbonden ik en hij en we genieten allebei.
En in zijn blije blinkers ontdek ik nog een keer een waarheid die ik al lang ken: dat ikzelf hun mooiste "speelgoed" ben! jb
Twee keer heb ik ermee in mijn handen gestaan. Twee keer heb ik het om en om gedraaid, de info op de doos gelezen, getwijfeld. Het zag er ook zo mooi uit, die variant op het Monopolyspel: Monopoly City. Ik weet hoe blij Jongste daar mee zou zijn. Hoe mooi hij die 3D gebouwtjes zou vinden, hoe zijn ogen zouden glanzen, hoe gretig en meteen hij het spel zou willen spelen. Maar dan hoor ik het hem weer zeggen, zoals al enkele keren de laatste week. "Wij hebben een hele stapel gezelschapsspellen," moppert hij dan gefrustreerd "maar wat heb ik daar nu aan? Niemand wil ze met mij spelen!" En hij heeft gelijk. Laatst zag ik nog hoe hij zijn Strategospel had opgesteld. En dan het hele huis en alle kamers doorliep om aan elk van zijn huisgenoten te vragen om het met hem te spelen. "Alstublieft?" Maar niemand die tijd of zin had. Het spel werd ongespeeld weer weggeborgen. Een andere keer kwam hij met de doos Trivial Persuit aandragen. Liet zich niet meteen uit het lood slaan en vuurde de spelvragen af aan zijn broers en zijn papa, die af en toe verstrooid hun blik van het scherm haalden om de vraag te beantwoorden. Heel soms wil Oudste Zoon zich nog wel eens aan een spelletje wagen met zijn jongste broer. Maar verder schijnt niemand in huis zich geroepen te voelen. Ikzelf heel, héél soms. Uit medelijden met Jongste. Maar echt graag heb ik dat nooit gedaan, gezelschapsspelletjes spelen. Alleen Jongste: die houdt niet van tekenen en knutselen, om nog maar te zwijgen van kleuren. Maar gezelschapsspellen vindt hij leuk. Daarom dus dat ik het bewuste Monopolyspel twee keer twijfelend in mijn handen hield. En twee keer heb ik het terug in het rek gezet. Met spijt. Maar het zou inderdaad de stapel maar weer hoger maken. Om na misschien één keer niet meer gespeeld te worden. Toch wringt het schuldgevoel. "Wat wil je nu dat hij minder TV kijkt, of computer speelt, als je je niet wil engageren om eens met hem te spelen?" hoont een kijvend stemmetje. Ik ben net weer naar de speelgoedwinkel geweest. Ben het Monopolyspel voorbij gelopen. Maar ik heb intens gezocht. Naar gezelschapsspelletjes waarvan ik vermoed dat ik ze ook een beetje graag zal spelen. In kleine doosjes, die de stapel niet erg vergroten. Met wat info over hoe lang ongeveer zo één spelletje duurt, liefst niet lang. Ik heb er twee gekozen. Het hoort vast weer bij die gevaarlijke "goede voornemens". Maar toch, laat dit dan het echte eindejaarscadeautje zijn aan onze jongste zoon: enkele keren per week samen met hem een gezelschapsspelletje spelen.
Onze enige middelbare scholier is begonnen met zijn examens. Dat betekent dat hij elke namiddag thuis is om te studeren. Ik denk wel dat hij goed bezig is. Echt waar. Meestentijds is het concentratiestil op zijn kamer. Zelfs de hip-hopmuziek, of hoe zijn favoriete genre ook mag heten, die dikwijls door het huis beukt, en waarmee hij zijn huisgenoten wel eens op de kast jaagt, blijft nu achterwege. Meestentijds is het stil dus. Maar soms moet natuurlijk de spanning los. Dan hoor ik hem ineens luid bulderend een Sinterklaasliedje zingen. Andere momenten hoor ik hoe hij stukken leerstof van buiten leert. Hij dreunt de schema's op, onderwijl heen en weer schommelend op zijn bureaustoel. Met de stem van een veilingmeester. Ineens stokt hij, schijnt ergens niet goed aan uit te kunnen. Want mompelt hij: "Wat is dat nu weer voor bullshit!" Altijd op zijn bureaustoel zitten is ook niet zijn ding. Tussenin installeert hij zich ook al eens op het onderste bed van het stapelbed, de slaapplek van Jongste. Daar zie ik hem zitten op zo'n moment: wijdbeens, één van de benen bungelend over de zijkant van het bed. Met een balpen in de mond gebogen over de papierstapel op de lakens. Een ander moment komt hij bij mij op de dorpel staan en declameert met overgave een bladzijde biologie. Over de moleculaire opbouw van de cel of zoiets. Van tijd tot tijd last hij een pauze in. Eén keer grist hij een muziekstuk van Jongste van de staander: het adventsliedje dat die op school zal spelen op zijn trompet. Destijds heeft Student dat liedje ook geleerd, en nu marcheert hij, luidkeels zingend, met het blad in de hand, heen en weer van de living naar de keuken. Zowat een uurtje later kringelt er een geur door het huis, de geur van gebakken ei: meneer heeft honger en bakt voor zichzelf een eitje. Een dik uur later komt hij weer de living in, terwijl hij haastig zijn jas aantrekt. "Tijd voor de grote pauze!" kondigt hij aan. "En moet je daarvoor de deur uit dan?" vraag ik. "Tijd voor de sociàle grote pauze!" verduidelijkt hij, en ik begrijp dat er op één of ander bankje eventjes moet gelucht worden, samen met enkele vrienden. Hij snort weg op zijn brommer. Is er ruim een half uur later weer terug. Om met een fris hoofd, laat ik hopen, verder te gaan.
De volgende ochtend is hij de deur uit voor zijn examen. Wat is het stil in huis nu. Echt stil.
"Papa, homo's, hoe vrijen die nu eigenlijk?" Hoe antwoord je nu op zo'n vraag? "Dat weet ik niet hoor manneke, ik ben geen homo hé!" had Echtgenoot geantwoord. Later heeft Zoon die vraag nog eens aan mij gesteld. Wat duidelijker gesitueerd: bij het zich visueel voorstellen was zijn technisch georiënteerde hoofd op een probleem gestoten. "Want," verwoordde hij: "... dat past toch helemaal niet?" Wat ik toen geantwoord heb ben ik vergeten. Waarschijnlijk ook, in navolging van Echtgenoot, dat ik het niet wist.
En misschien is dat soms gewoon het beste. Mama's en papa's hoeven niet alles te weten. Kinderen ook niet trouwens.
Een anekdootje van elf jaar geleden, toch maar niet opgeschreven voor het schoolkrantje. Ons derde, en op dat moment jongste kind, was toen zes jaar en vijf-en-een-halve-maand oud. Onze kinderen waren wel al op de hoogte van de bloemetjes en de bijtjes: ze wisten al één en ander over ei- en zaadcelletjes, hoe die bij elkaar konden komen en hoe er een kindje kon groeien in mama's buik. Maar er waren ook dingen die we nog niet hadden verteld. Die bepaalde ochtend had hij aan mij nog een logische Sinterklaasvraag gesteld. "Mama, hoe geraakt het paard van Sinterklaas nu eigenlijk op het dak?" had hij gevraagd, met nadenkende blik. In de namiddag liep hij blijkbaar over iets heel anders te tobben. Want, vroeg hij toen aan zijn vader: "Papa, homo's, hoe vrijen die nu eigenlijk?"
Middelste Zoon heeft soms van die rare invallen. Zo ook op zondagmorgen als hij, na uitgeslapen te hebben, voor zichzelf een ontbijt bij elkaar scharrelt. Hij snijdt eerst een snee brood af. Dan gaat hij naar de kast en neemt een reep chocola. Hij rolt zijn boterham om de reep. Dan trekt hij een schuif open, neemt een schaar en knipt zijn boterham langs weerskanten, net naast de chocola af. De stukken brood laat hij nonchalant op het aanrecht vallen. "Wat doe je nu?" stuif ik op "Wat een verspilling van dat brood!" Over het gebruik van de schaar en het morsen op het aanrecht zeg ik nog niks. Middelste Zoon kijkt me verbaasd verontwaardigd aan. Hoe enggeestig, dat ik me druk maak over zo'n onbenullige pietluttigheden! En terwijl hij met een langzaam gebaar zijn opgerolde en verknipte boterham naar de mond brengt, zegt hij: "Ség, doe eens normáál!"
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
