Spinnenkop

Vijf ballonnen in mooie, felle kleuren. Speciaal gekocht voor de nieuwjaarskaartjes.
Onze nieuwjaarskaartjes maak ik gewoonlijk zelf. Op de computer wel te verstaan. En elk jaar is het zoeken naar een ideetje om rond te werken. Dikwijls maak ik gebruik van één of meerdere foto's. De laatste tijd is Jongste meestal het "eindejaars-kaartjes-fotomodel". Niet dat de anderen minder van tel zouden zijn. Maar pubers prijken nu eenmaal niet meer graag op de fotokaartjes van mammie.
Dus is het tegenwoordig Jongste. De laatste tijd is het echter niet makkelijk meer om spontane foto's van hem te maken. Dus zocht ik iets waarmee hij afgeleid zou zijn, zodat hij geen "gemaakte" glimlach-grimas zou trekken bij het fotograveren.
En kocht ik ballonnen. Een kort, luchtig tekstje had ik voor de kaartjes al in gedachten. Over een wens en een kind. Over de wind die de wens zachtjes zou waaien. Maar met een zekere realiteitszin had ik dat woord "zachtjes" toch maar weer geschrapt. Moest al lukken om de foto's bij een zachte bries te kunnen maken.
En zo trokken we dus op een ochtend met de vijf felgekleurde ballonnen naar de wei tegenover onze woonst. De bedoeling was dat Jongste op een moment de ballonnen zou laten vliegen. Maar smeekte hij: "Mag ik de rode ballon niet houden? En... de oranje ook, en de gele wil ik ook graag hebben!" We spraken af dat hij de rode en de oranje ballon niet hoefde te laten vliegen.
Het mooie sneeuwtapijt was al voor een groot deel weggesmolten. Op dat punt konden het al geen idyllische prentjes meer worden. Terwijl we over de straat stapten rukte een vrij felle wind aan de ballonnen. Ze buitelden en draaiden, zodat de linten helemaal in de war geraakten. Voorzichtig probeerde ik ze los te maken terwijl Jongste de eindjes vasthield. Maar wat jammer, per ongeluk liet hij er één los: de oranje ballon ontsnapte en zeilde in een mum van tijd steeds hoger in de lucht! Groot verdriet, de ballon in zijn tweede-lievelings-kleur.
We moesten dus verder met vier ballonnen. Jongste poseerde, liet op commando de groene ballon vliegen en later de blauwe. Ik liep voor en achter en om hem heen met het fotoapparaat, dat ik voor alle zekerheid maar op "automatisch" had ingesteld. Na een tijdje vonden we het welletjes.
Even later bekeek ik de resultaten van de fotosessie op de computer. En stelde vast dat mijn fotografie-oog nog niet te best ontwikkeld was. Een fotograaf hoort alles in "het oog" te hebben. Nu, ik had overduidelijk níét alles in het oog. Had niet opgemerkt dat het huisje van de buren op de achtergrond zo vaak in beeld was. Had niet gezien dat het mooier was een foto te hebben waar het min of meer witte veld de blauwe lucht zou raken, zonder nog een randje bos daartussen, die de foto in tweeën splitste. En hoe scheef ik die camera soms had gehouden!
Er zat niets anders op dan met dit materiaal onze kaartjes ineen te knutselen. Want een nieuwe fotosessie zat er niet in. De ballonnen waren, op de rode en de plaatsvervangende gele na, gaan vliegen. Met onze kleurige nieuwjaarswens aan het lint.

Er toevallig ééntje van gevonden misschien?

28-12-2009 om 11:56 geschreven door Louise