Sinterklaas, 46 jaar geleden:
...
Dikwijls
heb ik in deze periode terug moeten denken aan vroeger, toen ikzelf nog
een klein meisje was. Aan de sfeer van deze dagen bij ons thuis. De
tijd dat we nog geen TV hadden, en het woord "computer" nog nooit
hadden gehoord. Toen geschenken enkel door Sinterklaas werden
uitgedeeld en snoep nog iets zeldzaams was.
Mijn
ouders waren hardwerkende hoveniers, maar in de winter, als het buiten
vroeg donker was, hadden ze wat meer tijd. Dan deden ze dikwijls
spelletjes met ons: tikkertje, verstoppertje of kloppertje. Of touwtje
springen of schipper-mag-ik-overvaren... Of we mochten om beurten de op
school geleerde gedichtjes voordragen.
Dan
zaten we in de periode voor Sinterklaas in een halve kring rond de
kachel. Ik herinner mij nog die keer toen Papa samen met ons luidkeels
sinterklaasliedjes zat te zingen. Mama stond in de keuken af te wassen
als opeens Zwarte Piet op de buitendeur klopte.
Wij zwegen dan, keken met grote verschrikte ogen in de richting van de keukendeur.
"Kom maar binnen hoor, Zwarte Piet!" hoorden we Mama roepen.
En
dan kriepte plots de keukendeur een beetje open, en stak er een zwarte
handschoen door de kier, die een heleboel snoepjes in onze richting
gooide.
Sinterklaas en Zwarte
Piet waren in die tijden ook al heel druk bezet. Zo gebeurde het bij
ons dat de kar, die ze brachten voor onze oudste broer, en die ze
diezelfde nacht nog hadden gemonteerd op het onderstel van onze oude
kinderwagen, de volgende ochtend nog nat was van de verf!
De
houten poppenbedjes die mijn zus en ik kregen waren
afgewerkt met hemeltjes van dezelfde stof, die we vroeger hadden gezien
bij het babybedje van ons kleine broertje.
En toch was daar allemaal niets verdachts aan, vanuit ons kinderlijk denken was alles alleen maar ongrijpbaar en mysterieus. ...
(Uit een cursiefje, vijf jaar geleden geschreven)
Sinterklaas, twaalf jaar geleden
...
Als
zo rond het feest van Sinterklaas dagelijks het programma: "Dag
Sinterklaasje" wordt uitgezonden, probeer ik telkens mee te kijken.
Zalig vind ik het dan om naar hun gezichtjes te zien. Ik hoop nooit het
beeld te vergeten van onze jongste, als hij daar zit te kijken en te
luisteren naar de Sint, die verliefd was geweest en nog een beetje
verdriet heeft om de mooie "Zarzouella". De intense blik van ons kind,
tot het uiterste alert en geboeid, en met zijn beide handjes rond een
speculaas, waaraan hij vergeet te peuzelen.
Zijn
kleine hartje weet al een beetje wat verliefd zijn is! De laatste tijd
noemt hij vaak, wat verlegen, een naampje van een meisje uit zijn klas,
en dan glijdt er zo iets teders over zijn gezichtje.
Verder
doet de TV-Sint hem serieus twijfelen aan de authenticiteit van de Sint
in het gemeentehuis of op school. Samen met zijn grote broer zet hij
dan een boom op over valse en echte Sinten.
En
samen hebben ze er een oplossing voor gevonden: Sinterklaas heeft niet
alleen Zwarte, maar ook Witte Pieten. En als de Sint het dan heel druk
heeft, dan trekken de Witte Pieten sinterklaaskleren aan.
Ik
laat ze maar fantaseren, mijn kapoenen, me al lang geen vragen meer
stellend over de vele gezichten en de verrassende veelzijdigheid van
Sinterklaas.
Ja, veelzijdig is
hij wel, zoveel verschillende manieren hij weet te bedenken om in alle
gezinnen telkens anders zijn overvloedige gaven aan te bieden.
Bij
ons heeft hij dit jaar alles in echte sinterlaaszakken gestopt, met
daarbij voor elk kind een persoonlijke brief, geschreven met sierlijke gouden letters. Nu ja, een póging tot sierlijke letters. Want enkele
lessen kalligrafie in zijn vrije tijd zouden hem beslist geen kwaad
doen! Hoewel, geen kind dat daarop let natuurlijk!
Zijn
uiterste best heeft de Sint ook gedaan om nergens een bestraffend of
prekerig vingertje op te steken. Alleen wat informatie over de
cadeautjes en enkele lieve, lovende opmerkingen.
De
brief aan grote broer was hij begonnen met de aanhef: "Dag lief
kind..", die typische aanspreektitel die we kennen van de televisie.
Ons kind was zo héél gelukkig met die brief en met de positieve
beoordeling die eruit sprak. De brief kreeg dan ook een plaatsje boven
zijn bed, waar hij hem telkens en telkens weer herleest.
Zó gelukkig met een positieve boodschap in het schrijven van de Sint. 't Is mama die er een lesje uit trekt!
(Uit een cursiefje van twaalf jaar geleden)
Sinterklaas gisteren
 
Na jaren trouwe dienst staat de baan van Sinterklaas op de tocht. Bij ons wel te verstaan.
Maar
gisteren hadden we nog een heus Sinterklaas-cadeautjesfeest. Omwille
van Jongste hadden we dat de laatste jaren nog zo gehouden. Sinterklaas moest een
familiegebeuren blijven. Het eindejaarsgeschenk van ieder gezinslid werd tot gisteren dus door de Sint geleverd.
De oude sinterklaaszakken kwamen weer van pas. En Jongste mocht er de
pakjes uithalen en uitdelen. Maar pas ná het eten aan de, voor de
gelegenheid, speciaal gedekte tafel. Met tafelkleedje en kleurige Sint-en-Piet-en-Paard-servetjes van Hema.
Of we het geschenkenfeest gaan behouden werd gisteren ook besproken. Jongste was vorig jaar al ingewijd in het Sintgeheim. Vorige week had hij aangegeven dat al die Sinterklaasflauwekul wat hem
betrof niet meer hoefde. Hij wou op school ook zijn schoen niet zetten.
Poeh, de juf dacht toch zeker niet dat hij nog een extra schoen mee naar
school zou zeulen zeker...! (Ondertussen heeft hij maar wát genoten van heel het Sinterklaasgebeuren!)
Hoe gaan we het dan volgend jaar aanpakken? Liever een geschenk met Kerst of Nieuwjaar? Of een pakjesavond naar Hollandse gewoonte? We zijn er nog niet uit.
Wel staat vast dat de eindejaarsgeschenkjes van nu af aan niet meer door Sinterklaas worden gebracht. Sint is er een beetje triest van.
Een mooi gedekte, en van snoep voorziene tafel, ja, dat moet nog wel blijven. Misschien dat Sint volgend jaar op elke plaats toch nog een héél pietepeuterig klein pakje legt...?! Eén keertje nog, om het af te leren!
|
