Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Gisteren afscheid genomen van Moeder. Op een warme, fijne manier is haar uitgeleide gedaan. Compleet met harpmuziek en trompetgeschal. Kan het nog engelachtiger? Al is een overlijden een droevig gebeuren, toch mogen we terug kijken op mooie, intense momenten. Rond het stervensgebeuren zelf. In alle contacten met de "professioneel" betrokkenen, het samenzijn en samen denken met de familie. Gezamenlijk een mensenleven helemaal, en mooi, afgerond. Nu met enige nieuwsgierigheid en enige onrust op naar de periode die komt. Hoe gaat de rouw verder verlopen? Is het nog erg treuren om iemand, die we bij leven al zover kwijt waren? Vandaag nog primeert de opluchting. De opluchting voor haar, omdat aan de miserie van de laatste maanden, waar geen enkele levenskwaliteit meer overbleef, een einde is gekomen. Ach, we zullen wel zien, hoe het verder gaat. Gisteren en de voorafgaande dagen heeft er veel liefde gestroomd. Om en voor haar. Hopelijk energie genoeg om ons aan te warmen, de tijd die komt. Vaarwel Moeder!
Over Moeder valt heel wat te vertellen. Zo bleek toch toen ik een tekstje wou schrijven voor het gedachtenisprentje. De eerste versie was véél te lang. Minstens de helft inkorten werd me gevraagd. Dus moest ik schrappen. Ik keek na hoeveel tekens (=letters en spaties) de tekst nu telde: 1322. Nóg te lang. Moest proberen me aan 850 tekens te houden. Weer schrappen, herschrijven, enkel de essentie behouden. En jawel het lukte, ik bleef er net binnen, kwam aan 848 tekens. Moeder kon het in betere tijden, de tijd voor haar ziekte, goed uitleggen. Een echte babbelaarster was ze. Zelfs met wildvreemden wist ze een gesprek aan te knopen en op gang te houden. Chance voor haar dat zij zich nooit, zoals ik nu bij het schrijven van het tekstje, aan dergelijke quota moest houden!
Daarstraks zijn we met ons hele gezin Moeder gaan groeten. Een mooi en aangrijpend gebeuren. Nog nooit gezien hoe een overledene zo een metamorfose kan ondergaan. Het was ineens een sprong terug in onze herinnering. Het lijdende, totaal hulpeloze, dementerende hoopje mens van de vorige maanden, was opeens weer de vrouw van vijf à zes jaar geleden. Mooi verzorgd en opgemaakt, een zijden bloesje aan en een sjaaltje om haar hals. Het was net of ze hierdoor haar waardigheid weer helemaal terug kreeg. Hier konden we haar weer zien als de mens die ze was en altijd is geweest. Een geschenk voor haar kinderen en kleinkinderen om dit te mogen meemaken, om met dit beeld afscheid te nemen.
Ontzettend dankbaar voel ik me tegenover de mensen van de uitvaartverzorging, die door zorgend respect voor "het stoffelijk overschot", iemand, de gehele mens, ons Moeder weer helemaal hebben "opgetild". Een stapje dichter bij de hemel misschien? Nog nooit zo bij stil gestaan.
Een poosje wat minder blogactiviteit wat mij betreft. Niet dat er niets te vertellen valt. Ik had bijvoorbeeld best wat willen verhalen over de uitstap met Mieke V., Mieke van de vroegere schoolkrantredactie, die nu sinds een aantal jaren aan de zee woont. Hoe we samen een dagje in de oude stad van Antwerpen hebben rond gedwaald, in winkels gesnuisterd en vooral héél veel hebben gebabbeld en verteld. Hoe we een koffietje zijn gaan drinken, mooi verzorgd met suikertjes en chocolaatjes en snoepgraag zaten te glunderen boven een punt taart, met de heerlijkste bosvruchten ooit. En over die hele bijzondere sfeer in het schemerdonker, toen een eenzame straatmuzikant aan één van de zijportalen van de kathedraal, melancholische melodiën haalde uit zijn viool. Ik had ook wat willen vertellen over mijn eerste bezoek aan de VDAB. Hoe ik vriendelijk werd onthaald en buitenging als, voor het eerst in mijn leven, officieel "werkloze". Als je een madammeke van bijna vierenvijftig bent én vertelt arbeidster te zijn, tja dan wordt je minitieus en uitgebreid, in eenvoudige taal, de weg gewezen door de site van de VDAB. Ik mocht meevolgen op het scherm om te zien hoe het allemaal in zijn werk ging. Viel nog mee dat die mevrouw me niet uitlegde hoe ik moest klikken en dubbelklikken. Maar toch ging ik buiten met een glimlach, en kon ik dat tuttelige best hebben, omdat de uitleg op zo een hartelijke manier gegeven werd. Van deze dingen, de gewone dingen des levens, had ik willen vertellen. Maar deze wereld staat nu eventjes stil.
Gisteren namiddag is moeder, mijn schoonmoeder, zachtjes ingeslapen.
Een rusteloze avond was het geweest, enkele dagen geleden. Met een felle discussie met één van de groten. Jongste kon niet goed in slaap komen en vroeg me om even langs te komen voor wat hij noemt "een privégesprekje". Blijkbaar had hij wat liggen nadenken over opvoedingszaken en zo, want zei hij: "Weet je, eigenlijk hé, vind ik dat jij sneller moet ingrijpen!" "Sneller ingrijpen?" "Ja, je moet strenger zijn. Jij en papa, jullie zijn de ouders hé. Jullie moeten vertellen hoe alles moet." "Ja, dat is waar." "Ik ben de jongste, ik moet alles pas als laatste weten. Als iedereen iets doet, dan doe ik het ook hé. Jullie moeten zeggen hoe het hoort." "Daar heb je gelijk in. Ik zal er eens over nadenken." De volgende dag, tijdens de autorit naar school, als een echte schoolmeester: "En mama, heb je er al over nagedacht, over wat ik gisteren zei?"
Opzijkijkend naar mij, tijdens diezelfde rit, moest hij ineens denken aan wat hij zag op televisie. "Mama, er bestaat zo een middel om je huid bruiner te maken en de wallen onder de ogen weg te werken. Dat heb ik gezien in de reclame." "Ja?" "Ja, misschien moest jij dat ook maar eens kopen. Dan zijn die wallen ook meteen weer "uit de weg geruimd". Want ik vind dat jij wel grote wallen onder je ogen hebt hoor!" Ziezo, dat weet ik dan ook weer. Het is een oud en waar gezegde: "De waarheid komt uit een kindermond".
De boekenbeurs, die sla ik niet graag over. Ik ga er elk jaar naar toe, liefst alleen. Kan ik blijven hangen, standen voorbij lopen of kriskras van de éne zaal naar de andere gaan, zoveel en zo lang ik wil. Na ettelijke jaren weet ik waar ik moet zijn voor de boeken die me interesseren. Maar het plezantste, het állerfijnste aan de boekenbeurs is het moment 's avonds thuis. Het moment waarop ik, gezeten aan de keukentafel, de nieuw verworven schatten uit hun bruin papieren zakjes haal. Ze behoedzaam, koesterend bijna, om en om draai in mijn handen. Ze bekijk, betast, erin blader, eraan ruik, de eerste bladzijde lees. Lees van en over de auteur. Ze weer op de tafel leg en ze weer opneem. Middenin enkele alinea's lees. De lay-out beoordeel. De kaft, de bladspiegel. En ze uiteindelijk omzichtig weg berg bij de andere boeken in de kast...
Zo meteen mag er eentje uit. Heerlijk nog eventjes lezen.
De Euro's kregen vleugels vorige week bij ons. En de ramen en deuren bleken wagenwijd open te staan. Ze vlogen galant naar buiten, die Euro's: Bobbejaanland, een verkeersboete (ik reed 62 waar je maar 50 mag rijden), een verkeerde pot verf gekocht, die al geopend was vooraleer we het merkten, een nieuw stripverhaal voor Jongste dat hij al bleek te hebben. En een kwetsbaar wollen truitje van mijn dochter dat ongezien in de verkeerde was terecht kwam. En nu op een soort vervilt harnasje lijkt voor een driejarige. En net vóór al die aderlatingen was er de boekenbeurs. Tja, daar had ik er nog geen rekening mee kunnen houden dus. En dat allemaal in de eerste week waarin ik werkloos ben. Straks ga ik mijn naaimachine boven halen om enkele nieuwe jeansbroeken in te korten. Een goede gelegenheid misschien om ook het gat in mijn hand te dichten. Jeansbroeken hoef ik voorlopig gelukkig niet te kopen. En boeken ook niet. Daar kan ik lekker nog een poosje mee voort!
Hij heeft het gedurfd! Hij heeft het gedurfd, onze Jongste! Gisteren naar Bobbejaanland geweest. Jongste, een vriendinnetje, Echtgenoot en ik. Een ongelooflijk dure dagbesteding overigens, zo'n pretpark. Maar voor Jongste, die altijd heel speciaal gefascineerd geweest is door alles wat tolt en draait, is dit een jaarlijks hoogtepunt. En wekenlang was hij er over bezig: dat hij déze keer in de Typhoon zou gaan. Ik niet, mij krijgen ze in dat ding niet in, nog in geen honderd jaar. Die achtbanen, voor mij is dat met de ogen stijf dicht mezelf inprenten dat dit echt maar een handvol seconden duurt. En zo een monster als de Typhoon, dat overweeg ik zelfs niet. Jongste dus wel. Samen met het vriendinnetje stond hij dapper aan te schuiven. Hij was wel een beetje bang, vertelde hij met zenuwachtige blik. Maar ze hebben het gedaan, die twee. Kwamen naderhand enthousiast aangelopen: "Dat was zóó leuk!"
Zelf ben ik het een beetje beu, die pretparken, de kermissen, de verjaardagspartijtjes. Ik heb dezer dagen berekend dat ik al zo'n vierendertig verjaardagsfeestjes georganiseerd moet hebben. Zo goed als altijd thuis. Zoektochten, spelletjes, snoeptaarten. Het is stilaan genoeg geweest. Over enkele jaren, als Jongste door deze periode gegroeid is, verklaar ik mij kermis-, pretpark- en verjaardagsfeestjesvrij! Voor minstens tien jaar!
Toch was het gisteren wel genieten van de glunderende gezichten van de twee kinderen. Van het uitgelaten rennen van het éne naar het andere. Wel verkondigde Jongste na de eerste achtbaan dat hij nu even wou wachten, vooraleer hij in een volgende onstuimige attractie zou gaan. "Want eerst moet mijn hoofd nog op zijn plaats gezet worden!" vond hij. "Staat je hoofd niet meer op dezelfde plek dan?" schertste ik. "Jawèhèl! Maar het is bínnen in mijn hoofd. Daar moet alles weer gesorteerd worden omdat mijn hersenen zo door elkaar zijn geschud!"
In dit wagentje zitten ze, midden op de achterste rij, niet zichtbaar op de foto's.
Hij was ontroostbaar, de jongen. Ik hoorde het al van ver. Toen ik dichterbij kwam zag ik hoe zijn moeder en een opvoedster op hem trachtten in te praten. De opvoedster zat voor hem gehurkt en sprak hem zachtjes toe. Druppelgewijs vernam ik wat er gebeurd was. De jongen had een werkje van klei gemaakt in de klas, en mocht het nu mee naar huis nemen. Tijdens de nabewaking had hij er de hele tijd zorgvuldig op gelet. Er voor gezorgd dat er niemand aankwam en het kapot zou maken. En nu had zijn mama het per ongeluk laten vallen. In vormeloze brokstukken lag het voor de jongen op de bank. De jongen was in alle staten, de mama geïrriteerd door het oponthoud. Het was al laat en ze moest ook nog haar andere kind gaan ophalen. "Kom man, het is nu zo, breng het maar naar de vuilbak!" De jongen sputterde tegen: "Ik wil het mee naar huis nemen!" "Neen zeg, dat nemen we niet meer mee naar huis hoor!" De jongen werd boos, wou niet opstaan, begon de brokjes stukje voor stukje weg te gooien. Zijn mama schoot uit, eiste luid dat hij alles weer zou oprapen en nu en meteen naar de vuilbak dragen. Hij deed het. Ik stond erbij, met een hart van peperkoek. En zag hoe de jongen, met hetgeen net nog zijn "kunstwerk" was, naar de vuilbak liep. "Ja zeg," richtte zijn mama zich tot mij "ik moet al zoveel weggooien als hij niet thuis is. Alles zou hij bijhouden!" "Weeral een goed begin van het weekend!" zuchtte ze nog. Even later, toen ik met mijn eigen zoon al aan de auto was, zag ik haar met driftige stappen aankomen. Net doende of ze haar zoon ging achterlaten, zoals ouders dat soms doen met onwillige kleine kinderen. En het werkte, de jongen liep verschrikt achter haar aan en stapte vlug in de wagen.
Ik denk er vaak aan terug, aan dat voorvalletje van vorige vrijdag. Waarom kon de moeder zich zo moeilijk inleven in het verdriet van haar zoon? Van haar autistische, randnormaal begaafde kind? Ik denk er aan, maar zonder te veroordelen. Ik vraag het me alleen maar af. Misschien was ze helemaal overstresst na een vermoeiende werkdag. Of dreigde ze echt te laat te komen voor haar kleintje. Of misschien is het niet zo evident voor mensen die erg netjes zijn in huis en geen rommel verdragen, om kleibrokstukken behoedzaam op te rapen en mee te nemen. Rustig het moment afwachtend dat de storm zou zijn gaan liggen, en ze dan pas richting vuilnisemmer verwijzen. Maar misschien ook, zo denk ik, is het nog heel erg moeilijk. Moeilijk voor de moeder om het gedrag, de manier van zijn, de handicap van haar kind te accepteren. Moeilijk om te aanvaarden, dat wat ze destijds in het wiegje kreeg, zo anders is dan ze zich had voorgesteld. Moeilijk, of misschien op sommige dagen, bij vlagen gewoon allemaal te veel. Dat zou kunnen. En wie kan haar dat kwalijk nemen?
Kleurige aandachtstekens voor dierbare overleden mensen. Pa bracht de laatste bloeiende roosjes van zijn terrasklimroos naar Ma.
Gedenksteen met schitterende tekst op het kerkhof van Middelkerke. Van wiens hand die tekst is stond er niet bij. Maar zó zin geven aan de asuitstrooiïng, daar vind ik me wel in.
Uit een cursiefje voor de schoolkrant, met Oudste Zoon, toen zes jaar oud.
Soms hebben kinderen gevoelens die ze nog niet echt "benoemen" kunnen, en toch onder woorden weten te brengen. Zoals die keer als we bij valavond met de auto naar huis rijden. In het groter wordende duister schijnt de maan aan de hemel als een reuzenlantaarn. Volle maan is het. Zegt onze eersteklasser ineens: "Als ik de maan zie, dan voel ik me altijd een beetje verdrietig." "Zo.., aan wat doet de maan je dan denken?" vraag ik. "Dan denk ik... aan alle mensen die gestorven zijn...."
"Weemoed," benoem ik in stilte, "wat hij nu voelt is weemoed... ."
Ze was erbij toen ik haar een chrysant ging kopen. Ik weet het zeker. Ik herkende haar in de kritisch keurende blik waarmee ik langs de tafels stapte. Ik zag weer hoe ze, net als ik, van de ene naar de andere plek liep, potten verzette en dan een stap achteruit deed om ze goed te kunnen bekijken. Hoe ze zorgvuldig wikte en woog om er uiteindelijk één uit te kiezen. De keuze viel ditmaal op één met donkere, bordeauxkleurige bloemen. Misschien wat somber van kleur? Maar vorig jaar was het een gele geweest, en later bleek dat het kerkhof overzadigd was met gele chrysanten. En deze was zo perfect mooi gesnoeid. Helemaal prachtig rond en alle bloemen zo wat gelijk. Alle bloemen ook even fris, op ééntje na dan, dat ik met ervaren vingers ertussenuit pitste. Nu de pot. Ging ik hem meenemen in die zanderige, lelijke plastic pot? Toch maar een overpot zoeken. Niet te duur, dat was niet nodig voor op het kerkhof. Dat vond ze vast ook. Niet te zwaar ook, zodat Pa het gewicht niet moest meesleuren als hij hem later mee naar huis wou nemen. Ik liep tussen de rekken door op zoek naar een pot. Bekeek de één na de ander, hield ze op armlengte afstand. Dit metalen emmertje misschien? "Neen, die vind ik niet mooi hoor!" hoorde ik haar vastberaden zeggen. Ik herkende haar stem, herinnerde de tongval waarmee ze sprak. Met nog een zweem Noord-Brabants, omdat ze net over de Hollandse grens was opgegroeid. Het werd een witte pot. Die zou het geheel, voor zover je hem zou kunnen zien, een beetje oplichten.
Morgen, met Allerzielen, krijgt ze hem, haar paarsrode chrysant in de witte pot. Ma zal wel tevreden zijn. Ze heeft hem tenslotte zelf mee gekozen.
Met een knipoog naar Veerle, als dank voor het onderscheidinkje. En om te tonen dat originele ideetjes navolging krijgen. De cake is intussen al lang verorberd, compleet met spinnen en al. Die zijn met huid en haar verslonden, op de poten na dan.
Tijd voor de ontvangst van de "award", mij geschonken door Veerle. Tien weetjes dus over mezelf:
1. Ben opgegroeid als oudste in een groot gezin als hoveniersdochter. Altijd werkzaam geweest in de land- en tuinbouw. Het is als een klei waaruit ik nooit ben losgekomen, ook al wilden de vleugels soms andere dromen achterna. Toch heb ik mijn werk altijd met veel plezier gedaan. Werken met de handen brengt rust in het hoofd, helpt om alles beter op een rij te krijgen.
2. Ben tweeëntwintig jaar echtgenote van Echtgenoot. Echtgenoot is 'n een lieve, maar staat niet graag in de belangstelling: hij wordt liever niet de wereld in gestuurd via mijn blog. Maar hij is er wel, al verhaal ik niet zo veel over hem.
3. De kinderen. Een droom die waar geworden is. Vier stuks. Door hen bleven werelden afgesloten, gewoon wegens weinig tijd. Door hen openden zich werelden, oorden ik nooit betreden zou hebben, dingen die nooit waren geleerd, als zij er niet zouden zijn. Hen te helpen hun plek in de wereld te vinden is één van de grootste drijfveren in mijn leven, de reden dat ik nooit bij de pakken wil blijven zitten.
4. Ben heel geïnteresseerd in mensen. In wat mensen draagt, beweegt, stuwt, ... In wat er leeft achter mimiek, kleding en gebaren. Verder lees ik graag en voel me erg aangetrokken door kunst en muziek. Toch zijn dit goeddeels nog onontgonnen gebieden. Een heel groot verlangen was altijd om een muziekintrument te kunnen bespelen. Heb dat enkele jaren geleden nog geprobeerd. Maar de poging strandde op een tekort aan tijd en een te veel aan zenuwen.
5. Ik ben dol op geschenkjes geven. Zorgvuldig uitkiezen, mooi inpakpapier, lintjes en strikjes, zelf ontworpen kaartjes. Wie weet, kom ik in mijn volgende leven terug als Sinterklaas!
6. Volgens Echtgenoot ben ik nogal naïef. Maar eveneens volgens hem schijnt dat mijn charme te zijn.
7. Volgens mijn kids kan ik nogal zagen. Daar is misschien wel iets van aan. Misschien uit onmacht om redelijke eisen te stellen en te handhaven. Misschien uit verlangen om gehoord te worden. Ja, laat me maar eerlijk zijn: ik ben nogal soft en laat wel eens over mij lopen.
8. Ben van het overgevoelige type: snel ontroerd, snel geraakt en snel van slag. Van drukte en lawaai wordt ik horendol. Gekibbel in huis voel ik van kilometers ver aankomen. Meestal op de loop voor geweld en (te) spannende films, maar geroerd door onrecht en diep verdriet.
9. Ben altijd geboeid geweest door de Werkelijkheid achter de werkelijkheid, hoe die ook moge zijn. Maar ik geloof zeker dat die er is.
10. Droom in mijn huidige leven van wat meer fijne leefcultuur. Tijd hebben, een langzamer ritme. Minder "doen" en meer "zijn".
En nu het weggeven van een "award". Al veel fijne blogs gezien op het net, maar diegene waarnaar ik het meeste en liefste surf hebben die award al gekregen. Ik schenk er dus maar ééntje, dit aan Vera De Brauwer. Omdat ik vind dat ze heel leuke gedichten schrijft. Zie link aan de linkerkant van dit blog. Eerstdaags zal ik dat rijtje links eens uitbreiden met een aantal warm aanbevolen lees-stekjes.
Hij zoekt zijn MP3-speler. Loopt van de keuken naar de living en weer terug. "Iemand mijn MP-speler gezien?" Ik laat mijn blik over het aanrecht gaan. Kijk eens op het bureautje dat er altijd rommelig bij ligt. "Ik dacht toch dat ik hem ergens had zien liggen!" meen ik. Maar, zoals zo vaak, weet ik niet meer waar. En nu zie ik hem niet. Hij zoekt nog verder, loopt naar zijn kamer, dan weer naar de living, speurt de kast af, legt enkele dingen opzij. Ondertussen is mijn aandacht weer bij het huiswerk van Jongste. Een minuut of tien later hoor ik dat het toilet wordt doorgespoeld. Hij komt binnen. Hij blijkt zijn muziekapparaatje gevonden te hebben: hij heeft een hoofdtelefoon op zijn hoofd en beweegt zich ritmisch, lichtjes bengend met zijn hoofd. Ik kijk hem half verbluft, half geamuseerd aan. "Moest je dáárvoor speciaal die MP3-speler hebben? Om naar het toilet te gaan?" Hij glimlacht, maar verstaat me niet. "Life is music" voor hem! Zelfs kakken gaat niet zonder!
Een "award" voor mijn blog, mij toebedeeld door Veerle (van Sprokkels). Eerst moest ik eens gaan kijken wat dat eigenlijk is, zo'n "award". Was het zondag nog tegen gekomen op een ander blog waar ik graag naartoe surf. "Tijdtussendoor" heet het. Nu blijkt zo'n award een soort prijsje, een eervolle vermelding, die iemand anders, die net zelf zo'n award gekregen heeft, jou schenkt. Een hartverwarmend erkenninkje van iemand die het fijn vindt om bij jou te komen lezen. Dank je wel hé Veerle! Drie dingen staan je te doen als je die erkenning ontvangt. Ten eerste de persoon bedanken die het je geschonken heeft. Dat is nogal wiedes en ook helemaal niet moeilijk. Is bij deze dan ook gebeurd. Ten tweede moet je tien weetjes over jezelf vertellen op je blog. Dat is al moeilijker, en gaat niet zomaar in één, twee, drie. Ten derde kies je een aantal bloggers, die je ook die erkenning wil schenken. Ook daar moet ik nog een beetje over nadenken. De blogs die ik het meest volg is deze vermelding immers al te beurt gevallen. Nu ik net zulke gewichtige taken te vervullen heb, kan ik wat minder tijd vrijmaken om in Blogland te verwijlen. Een beetje vertraging wat de "pluim-voor-je-blog-ketting" betreft. Maar ik maak er één dezer dagen werk van, beloofd!
Zo meteen ga ik een cake bakken, maar eerst nog een vrolijke noot voor Jongste Zus. Gisterenavond ben ik, mee met Broer en Schoonzus, bij haar langs geweest. Jongste Zus heeft wat last van baby-blues. Ze is één van mijn trouwste bezoeksters en nu mag ik eventjes alleen maar blije of grappige dingen vertellen, vindt ze. Jongste Zus is voor haar werk juf in een lagere school. De link is dus vlug gemaakt naar volgend anekdootje, ons een aantal jaren geleden aangebracht door een mama, voor het schoolkrantje:
Matthijsje zit in de eerste kleuterklas. Hij heeft nu een andere juf dan diegene die er eerst was. Ellen, zijn zusje, weet precies hoe het zit met de juffen in de klas van haar broer: "Onze Matthijs zit bij juf Caroline. Juf Caroline komt in de plaats van juf Kim. Die kan nu een tijdje niet komen, want ze is vervallen!"
Het durft nogal eens stormen tussen Middelste Zoon en mij. Middelste Zoon is zeventien, de pittigste van ons viertal en evenzo verloopt zijn puberteit. "Ongezeglijk, tegendraads, onredelijk" zijn zo enkele woorden waarmee ik zijn houding van tijd tot tijd omschrijf. Terwijl hij vindt dat mijn manier van doen het hele spectrum omvat, van wat je zou kunnen plaatsen onder de noemer "zagen". 't Verloopt dus niet altijd op rolletjes. Maar vorige woensdag wachtte me een aangename verrassing. "Ik ben daarstraks mijn theoretisch examen gaan doen hé!" vertelde hij "En ik ben geslaagd!" Blij verbaasd was ik, want ik had helemaal niets gemerkt van enige voorbereidingen. Al vlug had hij zijn voorlopig rijbewijs en maakte hij, met mij als begeleidster, zijn eerste ritjes. Normaal ben ik daar heel bang voor. Maar met Middelste Zoon viel het reuze mee. Na eerst even wennen aan het schakelen en het remmen, reed hij al ongelooflijk goed. Niet dat dat uit de lucht is komen vallen natuurlijk. Middelste Zoon is een ervaren tractorbestuurder en heeft daar al een rijexamen voor afgelegd. Hij heeft al enige ervaring op de weg. Maar toch.. Heel fier was ik op mijn zoon om te zien met welke flair hij zich al bewoog in het verkeer. Dat kind heeft talent voor alles wat met wielen te maken heeft. Als kleutertje al had hij zichzelf leren fietsen, op één dag tijd. Niks weken achternalopen met een stok vastgebonden aan de fiets. En nu de auto dus. Voorlopig nog behoedzaam en oplettend. Ik ben gewoon heel trots en het is een fijn gevoel om weer eens helemaal positief naar hem te kijken. Wel duurt het nog negen maanden vooraleer hij achttien wordt en zijn examen mag afleggen. Zo lang blijft hij met iemand van ons in de auto opgescheept zitten. Ik weet nu al dat hij zich daar nog tegen gaat verzetten. Dat hij zal vinden dat wij ons weer zo pietluttig aan de regeltjes houden. Ja, ja, 't zal nog wel eens stormen...!
Ik slaap nooit erg lang uit. Hooguit tot half acht. Maar vandaag was het een ietsje langer. Niet dat er geen huishoudelijke to do's meer op het programma stonden. Integendeel, zo onoverzichtelijk veel dat het me aan de moed ervoor ontbrak. Bovendien had ik een knoop in mijn rug en voelde het of ik lood in mijn borstkas had: ik ben ferm verkouden en voelde me hondsmoe. Dus dat extra uurtje vannacht wou ik gewoon lekker warm in bed doorbrengen. Al soezelend hoorde ik om een uur of acht (oude tijd) voetstappen richting toilet. Jongste. Even later zijn heldere stem: "Mama, ik ben wakker en ik heb meteen ook honger!" "Neem dan zelf maar een boterham!" regelde ik lui. Jongste wou wel graag dat zijn mama gewoon naar beneden kwam, zoals hij gewend is. Zaak dus om met iets straffers af te komen. Riep hij daarna, lichtelijk dramatiserend: "Mama, er zit een mot in de kamer! En ik wil niet dat al mijn kleren worden opgegeten!"
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Uit een cursiefje voor de schoolkrant, met Oudste Zoon, toen zes jaar oud.
Tijd voor de ontvangst van de "award", mij geschonken door Veerle.
