Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Kleurige aandachtstekens voor dierbare overleden mensen. Pa bracht de laatste bloeiende roosjes van zijn terrasklimroos naar Ma.
Gedenksteen met schitterende tekst op het kerkhof van Middelkerke. Van wiens hand die tekst is stond er niet bij. Maar zó zin geven aan de asuitstrooiïng, daar vind ik me wel in.
Uit een cursiefje voor de schoolkrant, met Oudste Zoon, toen zes jaar oud.
Soms hebben kinderen gevoelens die ze nog niet echt "benoemen" kunnen, en toch onder woorden weten te brengen. Zoals die keer als we bij valavond met de auto naar huis rijden. In het groter wordende duister schijnt de maan aan de hemel als een reuzenlantaarn. Volle maan is het. Zegt onze eersteklasser ineens: "Als ik de maan zie, dan voel ik me altijd een beetje verdrietig." "Zo.., aan wat doet de maan je dan denken?" vraag ik. "Dan denk ik... aan alle mensen die gestorven zijn...."
"Weemoed," benoem ik in stilte, "wat hij nu voelt is weemoed... ."
Ze was erbij toen ik haar een chrysant ging kopen. Ik weet het zeker. Ik herkende haar in de kritisch keurende blik waarmee ik langs de tafels stapte. Ik zag weer hoe ze, net als ik, van de ene naar de andere plek liep, potten verzette en dan een stap achteruit deed om ze goed te kunnen bekijken. Hoe ze zorgvuldig wikte en woog om er uiteindelijk één uit te kiezen. De keuze viel ditmaal op één met donkere, bordeauxkleurige bloemen. Misschien wat somber van kleur? Maar vorig jaar was het een gele geweest, en later bleek dat het kerkhof overzadigd was met gele chrysanten. En deze was zo perfect mooi gesnoeid. Helemaal prachtig rond en alle bloemen zo wat gelijk. Alle bloemen ook even fris, op ééntje na dan, dat ik met ervaren vingers ertussenuit pitste. Nu de pot. Ging ik hem meenemen in die zanderige, lelijke plastic pot? Toch maar een overpot zoeken. Niet te duur, dat was niet nodig voor op het kerkhof. Dat vond ze vast ook. Niet te zwaar ook, zodat Pa het gewicht niet moest meesleuren als hij hem later mee naar huis wou nemen. Ik liep tussen de rekken door op zoek naar een pot. Bekeek de één na de ander, hield ze op armlengte afstand. Dit metalen emmertje misschien? "Neen, die vind ik niet mooi hoor!" hoorde ik haar vastberaden zeggen. Ik herkende haar stem, herinnerde de tongval waarmee ze sprak. Met nog een zweem Noord-Brabants, omdat ze net over de Hollandse grens was opgegroeid. Het werd een witte pot. Die zou het geheel, voor zover je hem zou kunnen zien, een beetje oplichten.
Morgen, met Allerzielen, krijgt ze hem, haar paarsrode chrysant in de witte pot. Ma zal wel tevreden zijn. Ze heeft hem tenslotte zelf mee gekozen.
Met een knipoog naar Veerle, als dank voor het onderscheidinkje. En om te tonen dat originele ideetjes navolging krijgen. De cake is intussen al lang verorberd, compleet met spinnen en al. Die zijn met huid en haar verslonden, op de poten na dan.
Tijd voor de ontvangst van de "award", mij geschonken door Veerle. Tien weetjes dus over mezelf:
1. Ben opgegroeid als oudste in een groot gezin als hoveniersdochter. Altijd werkzaam geweest in de land- en tuinbouw. Het is als een klei waaruit ik nooit ben losgekomen, ook al wilden de vleugels soms andere dromen achterna. Toch heb ik mijn werk altijd met veel plezier gedaan. Werken met de handen brengt rust in het hoofd, helpt om alles beter op een rij te krijgen.
2. Ben tweeëntwintig jaar echtgenote van Echtgenoot. Echtgenoot is 'n een lieve, maar staat niet graag in de belangstelling: hij wordt liever niet de wereld in gestuurd via mijn blog. Maar hij is er wel, al verhaal ik niet zo veel over hem.
3. De kinderen. Een droom die waar geworden is. Vier stuks. Door hen bleven werelden afgesloten, gewoon wegens weinig tijd. Door hen openden zich werelden, oorden ik nooit betreden zou hebben, dingen die nooit waren geleerd, als zij er niet zouden zijn. Hen te helpen hun plek in de wereld te vinden is één van de grootste drijfveren in mijn leven, de reden dat ik nooit bij de pakken wil blijven zitten.
4. Ben heel geïnteresseerd in mensen. In wat mensen draagt, beweegt, stuwt, ... In wat er leeft achter mimiek, kleding en gebaren. Verder lees ik graag en voel me erg aangetrokken door kunst en muziek. Toch zijn dit goeddeels nog onontgonnen gebieden. Een heel groot verlangen was altijd om een muziekintrument te kunnen bespelen. Heb dat enkele jaren geleden nog geprobeerd. Maar de poging strandde op een tekort aan tijd en een te veel aan zenuwen.
5. Ik ben dol op geschenkjes geven. Zorgvuldig uitkiezen, mooi inpakpapier, lintjes en strikjes, zelf ontworpen kaartjes. Wie weet, kom ik in mijn volgende leven terug als Sinterklaas!
6. Volgens Echtgenoot ben ik nogal naïef. Maar eveneens volgens hem schijnt dat mijn charme te zijn.
7. Volgens mijn kids kan ik nogal zagen. Daar is misschien wel iets van aan. Misschien uit onmacht om redelijke eisen te stellen en te handhaven. Misschien uit verlangen om gehoord te worden. Ja, laat me maar eerlijk zijn: ik ben nogal soft en laat wel eens over mij lopen.
8. Ben van het overgevoelige type: snel ontroerd, snel geraakt en snel van slag. Van drukte en lawaai wordt ik horendol. Gekibbel in huis voel ik van kilometers ver aankomen. Meestal op de loop voor geweld en (te) spannende films, maar geroerd door onrecht en diep verdriet.
9. Ben altijd geboeid geweest door de Werkelijkheid achter de werkelijkheid, hoe die ook moge zijn. Maar ik geloof zeker dat die er is.
10. Droom in mijn huidige leven van wat meer fijne leefcultuur. Tijd hebben, een langzamer ritme. Minder "doen" en meer "zijn".
En nu het weggeven van een "award". Al veel fijne blogs gezien op het net, maar diegene waarnaar ik het meeste en liefste surf hebben die award al gekregen. Ik schenk er dus maar ééntje, dit aan Vera De Brauwer. Omdat ik vind dat ze heel leuke gedichten schrijft. Zie link aan de linkerkant van dit blog. Eerstdaags zal ik dat rijtje links eens uitbreiden met een aantal warm aanbevolen lees-stekjes.
Hij zoekt zijn MP3-speler. Loopt van de keuken naar de living en weer terug. "Iemand mijn MP-speler gezien?" Ik laat mijn blik over het aanrecht gaan. Kijk eens op het bureautje dat er altijd rommelig bij ligt. "Ik dacht toch dat ik hem ergens had zien liggen!" meen ik. Maar, zoals zo vaak, weet ik niet meer waar. En nu zie ik hem niet. Hij zoekt nog verder, loopt naar zijn kamer, dan weer naar de living, speurt de kast af, legt enkele dingen opzij. Ondertussen is mijn aandacht weer bij het huiswerk van Jongste. Een minuut of tien later hoor ik dat het toilet wordt doorgespoeld. Hij komt binnen. Hij blijkt zijn muziekapparaatje gevonden te hebben: hij heeft een hoofdtelefoon op zijn hoofd en beweegt zich ritmisch, lichtjes bengend met zijn hoofd. Ik kijk hem half verbluft, half geamuseerd aan. "Moest je dáárvoor speciaal die MP3-speler hebben? Om naar het toilet te gaan?" Hij glimlacht, maar verstaat me niet. "Life is music" voor hem! Zelfs kakken gaat niet zonder!
Een "award" voor mijn blog, mij toebedeeld door Veerle (van Sprokkels). Eerst moest ik eens gaan kijken wat dat eigenlijk is, zo'n "award". Was het zondag nog tegen gekomen op een ander blog waar ik graag naartoe surf. "Tijdtussendoor" heet het. Nu blijkt zo'n award een soort prijsje, een eervolle vermelding, die iemand anders, die net zelf zo'n award gekregen heeft, jou schenkt. Een hartverwarmend erkenninkje van iemand die het fijn vindt om bij jou te komen lezen. Dank je wel hé Veerle! Drie dingen staan je te doen als je die erkenning ontvangt. Ten eerste de persoon bedanken die het je geschonken heeft. Dat is nogal wiedes en ook helemaal niet moeilijk. Is bij deze dan ook gebeurd. Ten tweede moet je tien weetjes over jezelf vertellen op je blog. Dat is al moeilijker, en gaat niet zomaar in één, twee, drie. Ten derde kies je een aantal bloggers, die je ook die erkenning wil schenken. Ook daar moet ik nog een beetje over nadenken. De blogs die ik het meest volg is deze vermelding immers al te beurt gevallen. Nu ik net zulke gewichtige taken te vervullen heb, kan ik wat minder tijd vrijmaken om in Blogland te verwijlen. Een beetje vertraging wat de "pluim-voor-je-blog-ketting" betreft. Maar ik maak er één dezer dagen werk van, beloofd!
Zo meteen ga ik een cake bakken, maar eerst nog een vrolijke noot voor Jongste Zus. Gisterenavond ben ik, mee met Broer en Schoonzus, bij haar langs geweest. Jongste Zus heeft wat last van baby-blues. Ze is één van mijn trouwste bezoeksters en nu mag ik eventjes alleen maar blije of grappige dingen vertellen, vindt ze. Jongste Zus is voor haar werk juf in een lagere school. De link is dus vlug gemaakt naar volgend anekdootje, ons een aantal jaren geleden aangebracht door een mama, voor het schoolkrantje:
Matthijsje zit in de eerste kleuterklas. Hij heeft nu een andere juf dan diegene die er eerst was. Ellen, zijn zusje, weet precies hoe het zit met de juffen in de klas van haar broer: "Onze Matthijs zit bij juf Caroline. Juf Caroline komt in de plaats van juf Kim. Die kan nu een tijdje niet komen, want ze is vervallen!"
Het durft nogal eens stormen tussen Middelste Zoon en mij. Middelste Zoon is zeventien, de pittigste van ons viertal en evenzo verloopt zijn puberteit. "Ongezeglijk, tegendraads, onredelijk" zijn zo enkele woorden waarmee ik zijn houding van tijd tot tijd omschrijf. Terwijl hij vindt dat mijn manier van doen het hele spectrum omvat, van wat je zou kunnen plaatsen onder de noemer "zagen". 't Verloopt dus niet altijd op rolletjes. Maar vorige woensdag wachtte me een aangename verrassing. "Ik ben daarstraks mijn theoretisch examen gaan doen hé!" vertelde hij "En ik ben geslaagd!" Blij verbaasd was ik, want ik had helemaal niets gemerkt van enige voorbereidingen. Al vlug had hij zijn voorlopig rijbewijs en maakte hij, met mij als begeleidster, zijn eerste ritjes. Normaal ben ik daar heel bang voor. Maar met Middelste Zoon viel het reuze mee. Na eerst even wennen aan het schakelen en het remmen, reed hij al ongelooflijk goed. Niet dat dat uit de lucht is komen vallen natuurlijk. Middelste Zoon is een ervaren tractorbestuurder en heeft daar al een rijexamen voor afgelegd. Hij heeft al enige ervaring op de weg. Maar toch.. Heel fier was ik op mijn zoon om te zien met welke flair hij zich al bewoog in het verkeer. Dat kind heeft talent voor alles wat met wielen te maken heeft. Als kleutertje al had hij zichzelf leren fietsen, op één dag tijd. Niks weken achternalopen met een stok vastgebonden aan de fiets. En nu de auto dus. Voorlopig nog behoedzaam en oplettend. Ik ben gewoon heel trots en het is een fijn gevoel om weer eens helemaal positief naar hem te kijken. Wel duurt het nog negen maanden vooraleer hij achttien wordt en zijn examen mag afleggen. Zo lang blijft hij met iemand van ons in de auto opgescheept zitten. Ik weet nu al dat hij zich daar nog tegen gaat verzetten. Dat hij zal vinden dat wij ons weer zo pietluttig aan de regeltjes houden. Ja, ja, 't zal nog wel eens stormen...!
Ik slaap nooit erg lang uit. Hooguit tot half acht. Maar vandaag was het een ietsje langer. Niet dat er geen huishoudelijke to do's meer op het programma stonden. Integendeel, zo onoverzichtelijk veel dat het me aan de moed ervoor ontbrak. Bovendien had ik een knoop in mijn rug en voelde het of ik lood in mijn borstkas had: ik ben ferm verkouden en voelde me hondsmoe. Dus dat extra uurtje vannacht wou ik gewoon lekker warm in bed doorbrengen. Al soezelend hoorde ik om een uur of acht (oude tijd) voetstappen richting toilet. Jongste. Even later zijn heldere stem: "Mama, ik ben wakker en ik heb meteen ook honger!" "Neem dan zelf maar een boterham!" regelde ik lui. Jongste wou wel graag dat zijn mama gewoon naar beneden kwam, zoals hij gewend is. Zaak dus om met iets straffers af te komen. Riep hij daarna, lichtelijk dramatiserend: "Mama, er zit een mot in de kamer! En ik wil niet dat al mijn kleren worden opgegeten!"
Intense dagen de laatste tijd. Buiten al het andere, ook het meeleven
met het gezin van Jongste Zus. Gisteren zijn we naar het kleintje gaan
kijken.En zoals altijd weer gepakt door zo'n wondertje.
Wie we erg missen dezer dagen is Ma. Rube is het eerste kleinkindje van
wie ze de geboorte niet meer heeft meegemaakt. Met een glimlach moet ik
er aan denken hoe het was net na elke bevalling. Hoe Ma en Pa, waar ze
zich ook bevonden, meteen kwamen kijken. Wat mijzelf betreft, ik moest
dan eindeloos vertellen, hoe moe ook na de geleverde arbeid. Zelf
moeder worden doet je de binding met je eigen moeder het sterkst
ervaren. En dat moet Jongste Zus nu missen.
De aanwezigheid van Pa zal haar in deze misschien een beetje troost
bieden. Pa bivakkeert al enige weken in het huishouden van Jongste Zus
en Schoonbroer. En ik maak me sterk dat hij kan wedijveren met de beste
gezinshelp(st)ers, waar het op opruimen, koken, kindjes van school
halen en al het andere aankomt.
Vandaag kwam de geboorteaankondiging met de post. Met fotootjes van de
drie kindjes. En het tekstje dat ik heb mogen leveren. Het kaartje is
moeilijk kopieerbaar. Daarom hier enkel het tekstje en een glimp van
het nieuwe spruitje.
dag
broertje,
kom maar
kijk, alles is klaar
je bedje, je flesje, je knuffel
op je stoel in de hoek een sprookjesboek
straks lees ik daaruit voor jou een verhaal -ik kan nu al wat woordjes-
en broer neuriet zacht het melodietje van 't wiegeliedje
Vanmorgen is hij geboren, het kleintje van Jongste Zus en Schoonbroer. Een flinke jongen van 4040gr. Van het voorlopige naampje, waarmee ik Jongste Zus enkele dagen geleden een beetje heb geplaagd, zijn enkel de klinkers behouden gebleven. Ons nieuwe neefje heet Rube.
Jongste Zus en Schoonbroer, neefjes Yoran en Tibe: van harte alle geluk gewenst met het nieuwe kindje!
En ik, weer eens kersverse tante, ik wil morgen absoluut gaan kijken.
Onze Jongste werd tien jaar geleden ruim drie weken te vroeg geboren. Eigenlijk werd hij toen tegen 19 Oktober verwacht. Ik had heel erg gehoopt dat hij op de uitgerekende datum zou komen, omdat dat de dag was waarop zijn peter, Nonkel Paul, jarig was. Maar dat is dus anders uitgevallen. Ik heb toen het prille van ons kindje laten vastleggen op de gevoelige plaat door een beroepsfotograaf. En had daarvoor precies op 19 Oktober afgesproken. Dus hier, onze Jongste, tien jaar geleden, de dag dat hij geboren had moeten worden en toch al drieëntwintig dagen oud was. In gespannen afwachting van het kleine neefje, dat, wie weet, misschien wel vandaag, op 19 Oktober het levenslicht ziet.
Nieuwe maan vandaag. Dit mijmeringske verhaalt over een taxiritje met Middelste Zoon, tijdens een oktoberavond bij volle maan, zeven jaar geleden:
samen in de auto en ga weer terug mijn zoon van tien en ik hoor mijn stappen onderweg naar op het zompige pad zijn cursus djembé de lucht voelt vochtig 't is bij achten en warm voor de tijd de maan schijnt vol van het jaar en helder over de weiden de herfst geurt we kijken t is net of de maan een straatlantaarn met ons mee gaat zegt hij zet de kruin van een grote boom ik glimlach in goudgele glans weet je nog wat je vroeger zei en daar is ze weer over de maan vraag ik de maan neen zegt hij nu doet ze me denken je dacht dat de maan aan de nacht waarop de plek was waar -ook bij volle maan- mensen naartoe gaan ons jongste kindje als ze gestorven zijn werd geboren
hoe dan vraagt hij hoe grappig bedenk ik dan met een raket? één taxiritje en welk neen zeg ik een vreemde mengeling zo bedoelde je het niet van gewaarwordingen je dacht dat het daar en gedachten: de hemel was de verbondenheid met het kind hoe het denken in het besloten duister van een kind verandert van de wagen bedenk ik met een beetje spijt om de vervlogen maneschijn kleuterfilosofietjes het ritme van djembé's geur en kleuren we komen aan van de herfst
uit het verbouwde boerderijtje geboorte horen we al het ritme en een plekje van de djembé's hemels en toch nabij voor gestorven mensen harder en feller naarmate we naderen ik stap in de auto zet de tocht weer voort stevig volgehouden ritme dat levenskrachten en de maan hoog daarboven bovenhaalt reist met me mee... jb een beetje Afrika
Jongste Zus is ondertussen al eenenveertig weken zwanger. Al een dag of acht over tijd. Met z'n allen wachten we gespannen af. "Is alles nog hetzelfde?" sms-te ik al een week geleden. "Neen," berichtte ze terug "ons kookvuur is stuk!" Vond ze geweldig grappig van zichzelf! "Flupke", zoals tijdens datzelfde sms-gesprekje het kleintje bleek te heten, althans voorlopig toch, schijnt zich nog kiplekker te voelen in de buik van zijn mama. Even werd er overwogen om maandag de bevalling "in gang" te laten zetten. "Ze gaan de baby in de gang zetten!" vertelde grote broer Yoran met grote stelligheid aan zijn juf. Waarop de juf geruststellend antwoordde dat er in het ziekenhuis heus wel een babykamertje voor het kindje zou zijn.
Jongste Zus, we wensen je van harte een voorspoedige bevalling. Zodat we heel binnenkort jullie derde zoon mogen komen bewonderen!
Nota: Flupke blijkt dus de voorlopige naam van de baby te zijn. Tja, ze kunnen hem bezwaarlijk "Quick" noemen hé!
Dochter heeft er lang naar uitgekeken. Naar haar nieuwe studie op het unief. Ze wilde graag écht studeren, eens alleen maar theorievakken hebben. Als middelbare scholier heeft ze kunstsecundair onderwijs gevolgd, richting Beeldende Vorming. En daarna drie bachelorjaren Animatie. In heel die periode heeft ze vaak moeizaam zitten broeden op een idee voor haar werk. Geworsteld en gewroet met tijdsplanning en deadlines Het waren leerzame jaren, ongetwijfeld. En ook, ze tekent verdienstelijk en graag. Maar ze genoot er ook van om theorievakken te studeren. Om kennis op te doen, informatie op te zoeken, papers te schrijven. Ze heeft er lang over nagedacht en uiteindelijk de knoop doorgehakt: ze opteerde voor de Master Theater- en filmwetenschappen aan de UA. Waarvoor ze dit jaar eerst een schakelprogramma moet afwerken. En al weet ze dat studeren ook flink wat druk op de schouders legt, toch verzuchtte ze onlangs dat ze blij was dat ze nu eens niet moest bedenken hoe ze creatieve projecten moest vormgeven en binnen een bepaalde tijd af krijgen. Niet zoeken naar een origineel idee, voorstudies maken, eindeloos schetsen en tekenen. Ondertussen is het academisch jaar al bijna een maand bezig. "En valt het nu mee, die nieuwe studie?" vroeg ik onlangs. "Ja," knikte ze overtuigend "'t is héél interessant!"
Deze week vertelde ze over een creatieve opdracht die hen was opgegeven als taak. En waarbij ze zelf mochten invullen hoe ze die zouden maken. "Misschien dat ik er iets voor ga tekenen!" opperde ze.
Zaterdag schreef ik dat het niet makkelijk is om de denkstijl van mensen met autisme te begrijpen. Dat is zo, behalve dan als ze je heel hun "gedachtentraject" verwoorden. Zoals enkele weken geleden bij Jongste:
Helemaal nat van het zweet stapte Jongste naast mij in de auto. We hadden net een familiefeestje en hij had zich kennelijk uitstekend geamuseerd met de andere kinderen. "Amaai, wat zweet ik!" zuchtte hij. En dan: "Ja, ik wéét dat het zweet is. Want er loopt water over mijn gezicht, en ik ben niet aan het wenen. En ook geen uien aan het snijden!"
Dat is wat ik interpreteer als een typisch autistische gedachtengang.
De festivals lijken voorbij te zijn. En dus ook het bijhorende kamperen op de festivalcampings. Geen beletsel voor Middelste Zoon en zijn makkers om toch maar weer de tenten op te slaan. Om na een avondje feesten nog wat verder te vieren op hun privé-kampeerweide en daarna lekker lang uit te slapen. Bijna tussen de koeien.
De juf van Yoran (6 jaar) heeft uitgebreid verteld over de Vlaamse pater, die bij de melaatsen heeft geleefd, en die nu wordt heilig verklaard. Yoran heeft geboeid zitten luisteren. Thuis weet hij het allemaal na te vertellen. Ongelooflijk hoeveel hij ervan heeft opgepikt. Behalve de naam van de pater dan, die blijkt hij niet helemaal goed verstaan te hebben. Want volgens hem is het "Pater Baviaan"!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Uit een cursiefje voor de schoolkrant, met Oudste Zoon, toen zes jaar oud.
Tijd voor de ontvangst van de "award", mij geschonken door Veerle.
