|
Hij was ontroostbaar, de jongen. Ik hoorde het al van ver. Toen ik dichterbij kwam zag ik hoe zijn moeder en een opvoedster op hem trachtten in te praten. De opvoedster zat voor hem gehurkt en sprak hem zachtjes toe. Druppelgewijs vernam ik wat er gebeurd was.
De jongen had een werkje van klei gemaakt in de klas, en mocht het nu mee naar huis nemen. Tijdens de nabewaking had hij er de hele tijd zorgvuldig op gelet. Er voor gezorgd dat er niemand aankwam en het kapot zou maken.
En nu had zijn mama het per ongeluk laten vallen. In vormeloze brokstukken lag het voor de jongen op de bank. De jongen was in alle staten, de mama geïrriteerd door het oponthoud. Het was al laat en ze moest ook nog haar andere kind gaan ophalen.
"Kom man, het is nu zo, breng het maar naar de vuilbak!"
De jongen sputterde tegen: "Ik wil het mee naar huis nemen!"
"Neen zeg, dat nemen we niet meer mee naar huis hoor!"
De jongen werd boos, wou niet opstaan, begon de brokjes stukje voor stukje weg te gooien. Zijn mama schoot uit, eiste luid dat hij alles weer zou oprapen en nu en meteen naar de vuilbak dragen. Hij deed het.
Ik stond erbij, met een hart van peperkoek. En zag hoe de jongen, met hetgeen net nog zijn "kunstwerk" was, naar de vuilbak liep.
"Ja zeg," richtte zijn mama zich tot mij "ik moet al zoveel weggooien als hij niet thuis is. Alles zou hij bijhouden!"
"Weeral een goed begin van het weekend!" zuchtte ze nog.
Even later, toen ik met mijn eigen zoon al aan de auto was, zag ik haar met driftige stappen aankomen. Net doende of ze haar zoon ging achterlaten, zoals ouders dat soms doen met onwillige kleine kinderen. En het werkte, de jongen liep verschrikt achter haar aan en stapte vlug in de wagen.
Ik denk er vaak aan terug, aan dat voorvalletje van vorige vrijdag. Waarom kon de moeder zich zo moeilijk inleven in het verdriet van haar zoon? Van haar autistische, randnormaal begaafde kind?
Ik denk er aan, maar zonder te veroordelen. Ik vraag het me alleen maar af.
Misschien was ze helemaal overstresst na een vermoeiende werkdag. Of dreigde ze echt te laat te komen voor haar kleintje. Of misschien is het niet zo evident voor mensen die erg netjes zijn in huis en geen rommel verdragen, om kleibrokstukken behoedzaam op te rapen en mee te nemen. Rustig het moment afwachtend dat de storm zou zijn gaan liggen, en ze dan pas richting vuilnisemmer verwijzen.
Maar misschien ook, zo denk ik, is het nog heel erg moeilijk. Moeilijk voor de moeder om het gedrag, de manier van zijn, de handicap van haar kind te accepteren. Moeilijk om te aanvaarden, dat wat ze destijds in het wiegje kreeg, zo anders is dan ze zich had voorgesteld. Moeilijk, of misschien op sommige dagen, bij vlagen gewoon allemaal te veel. Dat zou kunnen.
En wie kan haar dat kwalijk nemen?
|
