Hij sterft beetje bij beetje elke dag Zn hoofd nog in de wolken helder hoog Zn lichaam tot plooispierkramp gekneed Zn huid verkreukeld teer papier beschreven perkament met inkt van tijd beperkt in tijd Zn voeten in de grond een blok graniet onverzettelijk zwaar gevormd door beeldhouwwerk van brokjes stukjes van de jaren leven
De namiddag bracht ze door op haar terras, onder de
parasol die haar bescherming bood tegen de brandende hitte van de zonnestralen.
Een
fles water binnen handbereik en een boek.Boek waarin ze sinds lang stukje bij beetje las.Over een man die had geleefd, eeuwen geleden.
Telkens
ze zich verdiepte in zijn leven, hem verder ontdekte, voelde ze, achter zijn
unieke en veelzijdige kunst, een grote eenzaamheid.Dat was voor haar het moment om het boek toe
te klappen en weg te leggen tot de volgende keer.
Ze
voelde hoe een druppel zweet zich van de haarlijn zachtjes over haar
voorhoofd naar haar wenkbrauw voortbewoog.
Onbewust veegde ze die weg en sloot haar ogen.Ze
bewoog zo weinig mogelijk.Ze voelde hoe
de wind met haar lange haren speelde, over haar armen danste.Hij bracht verkoeling.
Hoe
zou die man zich in onze wereld, vandaag de dag, hebben gevoeld? vroeg ze zich
af. Zou
hij naar waarde zijn geschat?Zou hij
méér gerealiseerd hebben met de onze huidige technologie?Waarschijnlijk wel als hij de kans
kreeg.En als hij die niet kreeg, had
hij die kans zelf gecreëerd, zoals hij toen deed.Een kunst op zich.
Een
zweetdruppel daalde langzaam langs haar nek naar haar rug.
Ze voelde zich plakkerig. Tijd om te douchen.
Ze
zag de vrouw in de spiegel.Zij...
Haar
ogen gingen over de onvolmaaktheden die zij zag.
De
donkere kringen rond haar ogen van te weinig slaap.
Hier
en daar wat lach- en andere rimpels. Haar volle lippen.
Haar
ietwat hangerige borsten, de ene groter dan de andere.
Haar
niet meer zo strakke buik, mét litteken van haar drie kinderen.Ze noemde het haar kindzakje.
Haar
heupen, nog mooi gevormd, maar met, voor haar, een iets té gezet lardeerlaagje.
Haar
billen, gewoontjes, zoals er dertien in een dozijn zijn, haar benen hadden
wat
langer mogen zijn, haar
kuiten waren nog gespierd.
Ach,
al wist ze dat ze voor haar leeftijd eigenlijk heel tevreden mocht zijn,
ze
vond zichzelf de laatste dagen niet mooi
Ze
zuchtte, stapte onder het stromend water en spoelde alles weg.
Graag zien of houden van, wat is dat eigenlijk? vroeg ze me
en ze verwachtte duidelijk een antwoord.
Hoe kon ik haar,
een vrouw met zoveel méér levenservaring, een avontuurlijke levensgenieter,
"graag zien" - per definitie voor elkeen anders - beschrijven?
Ik keek haar aan, lachte en ondernam een poging
Graag zien is:
geven, gunnen, delen,
luisteren, praten, huilen, lachen,
steunen, troosten, helpen,
niets verwachten, ongeremd zijn
onzichtbaar zicht- en voelbaar zijn
Graag zien behoeft geen woorden.
Graag zien is zoveel méér:
Graag zien is weten.
Graag zien is voelen.
Graag zien is.
Ik zie hem graag
Ze had er net een nieuwe
gevonden, in haar zwarte haar, een zilverkleurig sprietje.
Ze keek bedenkelijk naar haar
spiegelbeeld, zag hier en daar de rimpels weer verschijnen.Dat deden ze altijd wanneer ze lachte, of als
ze moe was.
Ze lachte niet.Hoe hard ze ook zocht naar een reden om dit
wel te doen, ze vond er momenteel geen.Kon niet eens lachen met zichzelf
Haar gevoelens hadden weer een
loopje met haar genomen.Een grote loop ebbend
en vloedend. Hadden haar gedachten in
sneltreintempo op de rails gezet.
Ze had tevergeefs gezocht naar
de noodrem.Tussen de was en de strijk,
in haar emmer water met citroenfrisgeur van Mr. Proper, in muziek, tv en lezen
Nergens had ze de stopknop gevonden.Tot
ze in de zon in slaap gevallen was.
En plots zag ze iets anders,
niet dat zilversprietje, niet die vermoeide streepjes in haar gezicht maar wel
de nieuwe stipjes op haar neus, haar zomersproetjes
Ze glimlachte naar zichzelf,
stapte ontspannen onder het warme douchewater en liet alles van zich afglijden.
Ach, wat zijn twee weken op een
100-jarig leven?Ze was bang maar t zou
wel lukken.
Ze zat in de brandende zon te staren naar oneindig.
Net zoals ze de nacht had doorgebracht, starend naar het niets.
Of toch, ze zag de nachtelijke uren zwevend voorbij marcheren in minuut
getelde passen, vergezeld van wat Goede Vrijdag had gebracht: een welgevulde
dag met veel gepraat, gedans en gelach, met het vooruitzicht de dag te laten
overvloeien in nacht, in rust met twee.
Murphy had het echter anders gezien en speelde zijn rol van onvervalste
spelbreker, in minder dan geen tijd, nog net de ruimte latend om smalend het
avondmaal in versneld tempo en onaf te zien verorberen.
De welverdiende rust was niet gekomen, enkel de stilte had haar, nog
voor de nacht bestond, als een blok beton beklemmend overvallen en liet niet
los.
Ze was uiteindelijk opgestaan, halfweg de voormiddag, op zoek naar wat
ontbijt en koffie.
Geen twee uur later was ze alweer verdwenen in haar schuilplaats, daar
waar voelen en denken vervagen.Na een
laatste blik, gekruid met welgemeende verwensing naar haar wekker, dreef ze weg
naar het land waar beelden spreken en stilte broeierig druk kan zijn, waar
niets is wat het lijkt meestal.
Twee ademzuchten vóór het eerste binnenkomend belletje, was ze
klaarwakker.Een stil gesprek met twee,
doorheen de zeeziek makende windvlagen.
Ze stond op, douchte, kleedde zich zomers aan, fronste onderweg naar het
terras verbaasd haar wenkbrauwen: haar kopje koffie stond nog op tafel,
onaangeroerd koud.
Ze dacht t Is Stille Zaterdag, zette zich neer, voelde de warmte van
de zon, de hevig strelende wind doorheen haar haren en hoorde het enthousiaste
zingen van de kanaries van de buren..
Ze wist dat het nog veel te
lang veel te stil zou zijn maar ook dat ze die Murphy, op een ongekend tijdstip
in de toekomst, een onvergetelijke les zou leren .
Weggegleden uren Zwevend In het donkere onbewuste Heel even, Af en toe, Rakend aan het oppervlak Dobberend meegedreven En dan weer Zachtjes Gedragen Op onzichtbare lagen Ondergegaan In de warmte Van een diepe slaap
Een hoek van t terras door zon nog net niet gestreeld zoevend zacht geluid van cirkels vliegende duiven klapwiekende vleugels voor t concert van kanaries zuurstof snuiven vermengd met kopje-verse-koffiegeur in ademende stilte zicht op oneindig blauw
