|
Twee jaar later
Hij zat daar, toen ze binnenkwamen,
in de zetel, gefixeerd zoals het heet,
gefixeerd zoals in vastgebonden,
om hem te beschermen,
te verhinderen dat hij lopen ging,
op momenten dat zn schriele benen,
gedreven door adrenaline,
zn nog schrieler lichaam wilden dragen
Hij praatte tegen het onzichtbare,
het zichtbare zag hij dikwijls niet.
Dan weer beschreef hij taferelen die zij
niet zagen.
Of hij verhaalde over het verleden, zn
job van 20 jaar geleden.
Hij beleefde het opnieuw, levendig, in
het heden.
En zij luisterden, weerlegden niets,
berustend
En dan, als met een vingerknip,
was hij er weer, aanwezig,
voor even, enkele uren, een dag,
en allen wisten ze, er is geen weg terug
09-01-2017 om 00:00
geschreven door Fieke 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Oud leven
|
