Van gisteren, vandaag en morgen It's all about the moments you share, the moments that take your breath away :-)
23-10-2012
Ze zat aan tafel, staarde wat voor zich uit de tuin in,
haar handen warmend aan een kopje heerlijk
dampende
koffie.
Ze had een
ontspannend, pijn verdrijvend bad genomen.
Een uur lang had ze liggen weken.
Ze keek naar
haar door het water gerimpelde vingertoppen en glimlachte bij de gedachte dat
haar
vader, zolang
ze zich herinnerde, dit fenomeen oudmannekesvel noemde. In haar geval was het
dan oudvrouwkesvel.
Van
babyvelletje, jong vel, volwassen vel, oudemensenvel naar dood. De cyclus van het leven.
Ze was niet
bang om te sterven, integendeel, het hoorde bij het leven.
Bovendien
had ze, als het wat meezat, nog een gans leven voor zich. Met nog heel veel te doen : het
opvoeden van
haar nog jonge kinderen, hen tonen hoe mooi het leven wel kon zijn, ondanks
alle
tegenslagen
die je kon tegenkomen. Ze zou hen zo
lang en zo goed mogelijk begeleiden op hun pad
naar het grotemensenleven,
in alle openheid.
Ze zou er
altijd zijn voor hen, zelfs in hun grootste nachtmerries.
Nog zoveel
had ze hen te vertellen wanneer de tijd er rijp voor was. Ook dingen uit te leggen die ze
niet zouden
begrijpen, nu toch niet.
Op al hun
vragen zou ze antwoorden, naar best vermogen, in alle eerlijkheid. En ze was vastberaden
hen vooral niet dom te houden, zoals zovelen het met haar gedaan hadden.
Voor zichzelf
had ze de rem gevonden, op tijd op stop gedrukt, resetten was geen optie geweest
want gedane zaken
namen geen keer.
Ze had
beslissingen genomen die door vele anderen niet begrepen werden. Ze had er zelfs, na
15 jaar,
haar beste vriendin door verloren, althans daar leek het op. Ondanks het feit dat ze mekaar
dagelijks zagen,
was haar vriendin een stille muur geworden.
Maar ook dat respecteerde ze, want
ieder had
het recht op eigen keuze.
Ondertussen
had ze plaatsgenomen op haar ligzetel op het terras. Genietend van de warme
nazomerzon, de
mooie kleuren van de bloemen en de herfst keek ze omhoog naar de net boven
haar in cirkels
vliegende buurmanduiven. Ze kenden haar,
waren niet bang van haar, net als de
mussen die
ze dagelijks voederde. Er zat er eentje
op zon twee meter van haar, te pikken in een
stukje brood,
met zwartglanzende kraaloogjes naar haar te kijken.
Hoog boven
haar zag ze een buizerd, scherp afgetekend tegen de zuiver blauwe lucht, zn
zwevend
dansspel
vliegen. Ze werd er stil van, van al dat
mooie dat in ieders bereik lag.
Ze hoorde
een kraai in de grote boom. Zelf had ze
er ooit één gehad. Of liever, hij was
bij haar
gekomen op een zondagse oktobermorgen, zomaar
Waar hij
sliep had ze nooit geweten, maar elke morgen weer was hij er om haar te
begroeten.
Tijdens haar
wandelingen volgde hij haar overal, hij in de lucht, van boom tot boom, zij op
de grond.
In de tuin
kwam hij op haar schouder zitten, at uit haar hand.
Zes maanden
lang was hij gebleven. Zoals hij kwam,
zo ging hij weer, zomaar
Die maanden
waren voor haar een lichtpunt geweest.
Natuurlijk vertrouwen tussen mens en dier, in
alle
vrijheid, zomaar
Een hond had
ze eveneens gehad, een kleine vrouwelijke pup, uitgegroeid tot een prachtige
zwarte
bouvier, 14
jaar lang haar beste maatje : Laïka. Tranen
met tuiten had ze gehuild toen ze haar
midden in de
nacht dood terugvond in haar slaaphok.
Ze had hem voelen aankomen die avond,
de dood, en
had niets kunnen doen omdat dit nu eenmaal het leven was.
Veel later
kwam een nieuwe pup die uitgroeide tot een nieuwe bouvier : Fara.
Fara had ze,
met stekende pijn in het hart, in haar dolle overlevingsvlucht, moeten
achterlaten
Wat bezielde
de mensen toch om mekaar het leven zuur te maken? Een vraag die ze zich steeds
opnieuw
stelde.
Was het de
afgunst om wat een ander had? Alsof mens
zijn gemeten werd aan de hand van
materiële
dingen.
Was het het
licht in andermans ogen niet gunnen?
Alsof het licht en de zon, al zat die soms achter
de wolken, er
niet voor iedereen was.
Was het de
strijd om de beste te zijn? Alsof goed
zijn voor mekaar niet goed genoeg was.
Was het de
verbittering door het zien van andermans geluk?
Alsof het aanvaarden van het geluk
van een
ander, jezelf niet gelukkig maakte.
Waar was het
samen leven in deze samenleving toch gebleven?
Ach wat, ze
zou het nooit begrijpen, laat staan een antwoord krijgen. Misschien was ze gewoon te
naïef om in
deze maatschappij te leven, besloot ze. Ze was gelukkig met haar leven.
Ze legde
zich comfortabel neer en viel in slaap in de oktoberzon.
23-10-2012 om 20:46
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
Gepakt gezakt
gingen ze weer,
te vroeg,
maar och,
we hadden het verwacht,
hadden ons voorbereid,
op voorhand afscheid nemend,
in alle rust.
En om de beurt
kwamen ze weer,
de wagen uit,
nog even dag knuffelen,
de jongste zeggend :
ik ga je missen,
tot vrijdag,
verzorg je goed
Beiden vanuit de auto,
kusjes werpend
en kusjes vangend.
Daar gingen ze
20-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
Categorie :EMOTIES
De ontwikkeling in aanmerking genomen
wist ze dat het er zat aan te komen.
Het was enkel een kwestie van de juiste tijd.
Het baarde haar geen zorgen.
Integendeel, het gaf haar een gevoel van
wederzijds respect, wederzijds vertrouwen.
Zon jaar geleden had ze de vraag afgevuurd, zomaar, overdonderend recht
op de man af, tijdens een wandeling.
Vraag die ze nooit eerder stelde, maar wel aan hem.
Een zaak die ze nooit had besproken - wegens te confronterende,
te harde, pijnlijke, allesvernietigende feiten - maar wel met hem.
Vandaag diende het onderwerp zich aan.
Als vanzelfsprekend, in alle rust.
Ze voelde geen druk, geen angst, geen enkele verplichting, enkel
respect,
het mogen en graag willen, van beide kanten.
Elk onderdeel benaderden ze samen, hij heel voorzichtig, liefhebbend,
zij heel ontspannen, liefhebbend.
Intens.
En toen, spontaan, vonden haar tranen, na al die jaren,
een uitweg naar bevrijding.
Mekaar vastklampend voelde hij mee, deelde in haar tranen mee.
Ze besefte dat de afschuwelijke nachtmerrie door hen samen werd
tenietgedaan,
voor altijd, dankzij wederzijds vertrouwen en eerbied
voor mekaars "zijn"
20-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
19-10-2012
Zacht als frisse
zomeravond
geen wind geen zucht
ver weg wat flarden
van muziek
eenzaam blaffend
een hond
wat flitsen
in het donker
zonder gerommel
en verder
niets
de stilte
rust
een prikje
wandelgeuren
van herfst
een
nazomer
op komst
19-10-2012 om 01:29
geschreven door Fieke
Categorie :PLUK DE DAG
17-10-2012
Van kindervertelsels
en
grotemensenverhalen
van aandacht zoeken
en aandacht geven
van grappende
kinderen
en lachende
volgroeiden
van kleuren kijken
en beelden zien
van laag naar hoog
en hoog naar laag
van genieten van
en genieten met
gewoon wat tijd
met z'n vieren
gedeeld
op een
woensdagnamiddag
Druilerig
de morgen
windstil
door druppels
zicht beperkt
nog voor de dageraad
karakterloze herfst
dag
Ga je met me mee?
17-10-2012 om 11:59
geschreven door Fieke
Categorie :PLUK DE DAG
Zou ik slechts illusie zijn
een hologram,
projectie van jullie
gedachten,
die uitvoert wat jullie
programmeren,
geplaatst op deze planeet,
een uit te testen prototype,
om grenzen te verleggen?
Of omgekeerd,
zijn jullie allen projecties
van mijn denken,
gedropt in uitgebreide ruimte,
geprogrammeerd naar mijn
ideeën,
om uit te zoeken hoe een
samenleving kan?
Of misschien,
zijn wij allen maar projectie,
in een reuzenhologram, een
speeltuin,
slechts beeld, gedachte van
iets,
dus niets
.
Zijn wij wel echt?
12-10-2012 om 23:02
geschreven door Fieke
Categorie :Bedenkingen
10-10-2012
Loeihard
De
stilte
met
haarscherp mes
is
blootgelegd
in
koude kilte
Sluipend
gif van zwarte schorpioen
pompend
stromend
door dunne
aderen
Verscheurd
Versnipperd
in
duizend delen
Ontbrekend
stuk
van
puzzel
Verschroeiend
het
gevoel
van
missen
tot
eigen as
herleidend
zelve
Onmogelijkheid
t vertrouwde
beeld,
zelfs
wazig,
in
gedachten
vast te
leggen
Verdwenen
in
ongekende
wegen
van het
brein.
Uiteengereten
lichaam
ontbindend
in
bijtend zuur
van
eigen smaak
alles
verterend
tot
smeulend
vloeibaar
niets.
10-10-2012 om 16:04
geschreven door Fieke
Categorie :EMOTIES
Ongemakkelijk,
Onzeker,
gespannen, gesloten,
voelde ze zich,
op het moment dat hij
binnenkwam,
zij verborgen in haar toren.
Maar dit veranderde toen hij
begon te vertellen.
Ze werd kalm bij het aanhoren
van zijn woorden.
En tegelijk ook hulpeloos bij
het zien van zijn radeloosheid,
zijn onmacht om de middenweg
terug te vinden.
Ze wou hem aanraken, hem in haar armen nemen,
ze verlangde naar zijn warmte, maar durfde het niet echt,
geremd uit angst hem af te stoten.
Ze voelde zijn pijn doorheen
haar lichaam,
al wist ze dat ook deze fase
weer voorbij zou gaan,
net zoals alle vorige, alles op zijn tijd.
En elke keer was ze gebleven,
wat heel normaal was voor haar, ze zag hem graag.
De periodes tussen twee fases werden langer, had ze ondervonden.
Bovendien was ze blij en dankbaar dat hij
ditmaal niet meer gewacht had om het met haar te delen,
waardoor de druk zowel op hem,
als op haar, verminderde.
Zn evenwicht zou hij terugvinden, dat wist ze uit het verleden, hij stond er niet alleen voor, zij was
er ook.
Zij, zij zal er altijd zijn
voor hem, en hij, hij weet het.
10-10-2012 om 16:03
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
Ik zie je graag,
om wie je bent,
om wat je doet,
voor mij,
voor jou,
voor ons,
in onze eigen wereld,
uniek,
dankbaar dat ik,
eeuwen geleden,
die ene dag,
in één kwartier,
omvergeblazen werd
door jou...
09-10-2012 om 01:14
geschreven door Fieke
Categorie :EMOTIES
08-10-2012
En plots betrapte ze zichzelf
op het vakkundig,
gemillimeterd bouwen,
van metershoge muur,
van middeleeuwse dikte,
met steen naast steen,
met steen op steen,
alsmaar hoger,
haar eigen toren,
met slechts één raster,
waar amper zichtbaar licht,
naar binnen viel,
met slechts één deur,
met sleutel aan de buitenkant.
Ze sloot zich op.
08-10-2012 om 22:23
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
Nog voor ik je zie,
08-10-2012 om 21:30
geschreven door Fieke
Categorie :PLUK DE DAG
http://www.youtube.com/watch?v=zeyN52vyj_E
Wanneer ik je nog zeg,
wees alsjeblieft voorzichtig,
voor je de deur uitgaat
en ik pas rustig ben
na je ontvangen safe bericht
Geen scheidingsangst
ook geen
verlatingsangst
Enkel bezorgdheid
om wat gebeuren kan
om de gedachte
van wat het leven
me reeds bracht
en me ook weer ontfutselde
Voor je het weet, is het gebeurd,
gegrepen, weggemaaid,
vervlogen...
Ik besef,
neen, ik weet,
ik zal de laatste zijn,
die het zal weten
te laat,
buiten de warme levenskring,
vanop het parallelle spoor
uitblinkend in afwezigheid,
op het moment van afscheid.
En ik voel aan,
dit is voor jou een nieuw gegeven,
ook niet te vatten
- denk ik
er is geen uitleg voor
het is
Ook dit ben ik,
ik zie je gewoon graag.
08-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
Categorie :EMOTIES
Nooit had ik gedacht, nog minder verwacht
dat vrijen zo intiem kon zijn, dicht bij mekaar,
het zachte zoenen warm, genietend met mekaar
zo vrij zo ongeremd onszelf, het voelen van je ogen en je lach
het kijken naar mekaar van heel dichtbij, de glimlach om de lippen,
herkennen van de jagende stroom, het uitstellen van, om langer door te gaan,
afwisselend rustig om intens te voelen en dan weer hevig om de passie
je huid zo tintelend warm en zacht, jij spelend met mijn haar
t ontdekken telkens weer van telkens meer
van jou en mij, van ons, in onze tijd
07-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
Categorie :EMOTIES
06-10-2012
Ze was
de dag heel vroeg begonnen.
Om 4.30u. Omwille van de wetenschap.
De wetenschap die in haar buik
zou kijken straks, in schijfjes, dwars door haar heen.
Ze moest nuchter zijn,
tenminste 4 uren voor het onderzoek, hadden ze gezegd.
Niet nuchter in de zin van niet
dronken maar wel niet eten, noch drinken.
En natuurlijk mocht je ook niet
dronken zijn.
Daarom het vroege uur dus,
zodat ze toch nog iets kon eten en zo het tijdstip
van het onderzoek kon halen, zonder kennis te hoeven
maken met de vlakte.
Goed op tijd was ze in het
ziekenhuis, te vroeg zelfs, maar dat had ze liever.
t Gaf haar de kans om rustig op te bouwen, te
achterhalen waar haar in de file
geblokkeerde vriend zich op dat moment bevond.
Hij kon het onmogelijk tijdig halen, maar zij
wist ook dat hij er alles aan deed om er zo
snel mogelijk te zijn. Het was niet de eerste keer dat hij dit voor
haar deed.
Méér dan een jaargeleden deed hij hetzelfde, in
veel moeilijkere en gespannen
omstandigheden, iets waar zij nogsteeds en voor altijd dankbaar
was.
Ze had ondertussen veel bijgeleerd
Dus ging ze naar waar ze zijn
moest afdeling CT-scan en ging daar rustig zitten
in een hoekje.
Maar niet voor lang. Ze werd verzocht aan een tafeltje plaats te
nemen en een
vriendelijke ober bracht haar zomaar drie reuzenbekers.
Ze moest die drinken, om de 20 minuten. Het leek op water dus zag ze dat wel zitten.
Tot ze de eerste slok nam, toen zag ze t
niet meer zitten. t Was water met een smaak
van vies. Bericht naar vriend : dit is echt niet te
drinken. t Antwoord was al even
duidelijk : gewoon je neus
dichtknijpen. En dat deed ze dus, tot
groot plezier van
andere mededrinkers.
Het feit dat ze dat spul moest
drinken op de juiste tijdstippen bracht haar tot het besef
dat vriendje lief het wel zou
halen.
Ze keek er erg naar uit, want
ondanks alles voelde ze enige onrust in haar groeien.
Ze meldde hem waar ze zat en dat hij enkel
haar naam moest onthouden om haar te
vinden. Zelf ging ze melden dat haar vriend nog
onderweg was en vroeg of ze hem
wildendoorsturen.
En zo geschiedde het, ze zag
hem plots de hoek omdraaien, stond recht, gaf hem
een knuffel zoals ze niemand anders
knuffelde.
De onrust in haar verdween in
het niets.
Ze vertelden, lachten, wachtten en genoten. Haar drank was ondertussen op.
Op naar het volgende. Infuusje steken, niet inéén keer, maar wel in
drie.
Dit was ze ook al lang gewoon,
haar aders speelden altijd verstoppertje of lieten
zich gewoon stukprikken,
kwestie van stagiairs-verpleegkundige wat oefening
te gunnen.
En dan de scan. Volledig nieuw voor haar. Geen volle tunnel gelukkig maar
wel zon futuristisch ding waar ze in geschoven werd. Op commando hield ze
haar adem in, bleef stil
liggen en mocht alweer gelukkig maar
opnieuw ademen.
Versierd met 2 windels,
wegens de mislukte
prikken, mocht ze weer gaan.
De resultaten zouden volgen.
Een stukje eten en iets drinken
met echte smaak zag ze wel zitten. Dus deden ze dat,
haar vriend en zij. Ze voelde zich wat slap en ook vermoeid. Ze at een broodje
confituur en dronk een schuimige
ziekenhuiscappuccino. Het smaakte haar.
En al bij al had ze zich wel geamuseerd.
De rest van de dag verliep van
fraai tot minder fraai - wegens bijwerkingen -,
van fraai tot fraaier dan fraai wegens leuke invulling
van tijd.
Een dag om met stip te
noteren.
Een dag waarop ze 100% radioactief
was.
Wat ze nog steeds afvraagt: gaf
ze nu licht in het donker of niet?
Ze
had de ganse nacht geslapen.
. 06-10-2012 om 22:37
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
Binnen zonder kloppen ... altijd welkom !
