Haar meisjes hadden haar zomaar laten

uitslapen vandaag, iets wat ze niet gewoon was.

Ze had de dag voordien getracht, van ’s morgens vroeg

tot aan hun slaaptijd, te camoufleren dat ze zich niet

lekker voelde.

En toch was het hen niet ontgaan.

Barstend haar hoofd, ook deze morgen,

gepaard met koorts, een linkerbeen dat niet normaal

wou doen…

Een maag die misselijk keerde, alleen al bij het denken

aan het woord “eten”.

Zij deden zo hun best om ‘zieke mama” te verwennen.

Ze zorgden voor een brunch, mét worstjes,

voor het eerst zelfstandig door de oudste gebakken,

zoals het hoorde.

De jongste perste, met al haar kracht, een glas verse sinaas.

Ze hadden samen de tafel gedekt en kwamen

zieke mama halen om mee aan tafel te gaan zitten.

Ze propte met veel moeite een stukje worst naar binnen,

dronk heel voorzichtig van het verse zoete sap,

waarna haar meisjes haar geboden in haar zetel,

vakkundig door hen opgemaakt als nest, te rusten.

Ze zag ze in de verte samenwerken, de oudste aan

de slag met stofzuiger, de jongste erachteraan

met dweil, iets wat ze zo graag deed, met water spelen.

En zij liet ze, heel wazig, maar begaan, ze kon niet anders.

De omgekeerde wereld.

Was dit een mama waardig?  Ze voelde zich zo schuldig.

Al stond haar hoofd nog barstensklaar,

de koorts nog niet geweken,

ze zou het luidop kunnen schreeuwen :

Ze had twee schatten van dochtertjes,

op alle vlakken.

03-03-2013 om 21:27 geschreven door Fieke  

Ze hadden het weer eens geflikt, haar dochters.

Op tijd hun bed in, dit zonder tegenpruttelen.

Een rustige avond dus, met wat TV, een boek

en nog ideetjes om uit te werken.

Zelf ging ze ook op tijd haar bed in,

vóór middernacht.

Verdronken in een zoete slaap,

ver weg van alle wereldchaos.

Tot … nummer één, de jongste,

haar wekte.

Ze kwam bij haar liggen,

omdat ze niet kon slapen

en viel prompt in slaap.

Op zich geen ramp,

na nog wat snoezelen,

viel ze zelf opnieuw in slaap.

Tot … nummer twee, de oudste,

haar wekte.

Op haar vraag waarom zij ook kwam

kreeg ze als antwoord “omdat zusje

hier ook ligt” waarop ze, net als zusje,

prompt in slaap viel.

Lichtjes geërgerd, trachtte zij haar

derde slaap te vinden.

Geërgerd omdat ze wist hoe

de rest van de nacht nog zou

verlopen.

Zij op de uiterste kant van het bed,

en de zussen alle plaats innemend,

met regelmatig geknor tegen mekaar,

omdat de ene te dicht bij de andere lag.

Omdat één been over de rug van d’andere lag.

Elke reden was goed genoeg om te grommen

naar mekaar, in het midden van de nacht,

zelfs in hun slaap.

Dus stond ze op, weer veel te vroeg, een wrak.

Gewassen en gestreken (de strepen in haar gezicht),

bereidde ze 't ontbijt.

Ze ging ze wekken, toen het hun tijd was,

ze zei niet veel en liet hen maar begaan.

Vandaag was ze taxi van dienst,

bijna de ganse dag.  De plannen waren immers

weer gewijzigd.

En nadat ze hen ’s avonds tot aan hun

slaaptijd begeleidde, kon ze, eindelijk,

rustig zitten …

Net nu ze hernieuwde rust had kunnen vinden,

stelde ze wijzigingen vast,

ze las een tekst …

en weg was alle rust, want ze begreep het niet.

02-03-2013 om 22:40 geschreven door Fieke  

Een vrije dag

en zoveel veel te vroeg gewekt.

Blijven liggen kon ze niet.

Starten kon ze evenmin.

Dus deed ze niets dan dolen.

Van de ene naar de andere plaats,

op zoek naar rust.

Ze vond die nergens meer.

Haar lichaam stond gespannen.

Ze voelde zich als een robot.

Hoekig, geautomatiseerd.

Ze kon zich niet meer inhouden.

En toen, toen stond hij daar...

In een diep dal vond ze de rust terug.

01-03-2013 om 22:39 geschreven door Fieke