Hij sterft beetje bij beetje elke dag Zn hoofd nog in de wolken helder hoog Zn lichaam tot plooispierkramp gekneed Zn huid verkreukeld teer papier beschreven perkament met inkt van tijd beperkt in tijd Zn voeten in de grond een blok graniet onverzettelijk zwaar gevormd door beeldhouwwerk van brokjes stukjes van de jaren leven
De namiddag bracht ze door op haar terras, onder de
parasol die haar bescherming bood tegen de brandende hitte van de zonnestralen.
Een
fles water binnen handbereik en een boek.Boek waarin ze sinds lang stukje bij beetje las.Over een man die had geleefd, eeuwen geleden.
Telkens
ze zich verdiepte in zijn leven, hem verder ontdekte, voelde ze, achter zijn
unieke en veelzijdige kunst, een grote eenzaamheid.Dat was voor haar het moment om het boek toe
te klappen en weg te leggen tot de volgende keer.
Ze
voelde hoe een druppel zweet zich van de haarlijn zachtjes over haar
voorhoofd naar haar wenkbrauw voortbewoog.
Onbewust veegde ze die weg en sloot haar ogen.Ze
bewoog zo weinig mogelijk.Ze voelde hoe
de wind met haar lange haren speelde, over haar armen danste.Hij bracht verkoeling.
Hoe
zou die man zich in onze wereld, vandaag de dag, hebben gevoeld? vroeg ze zich
af. Zou
hij naar waarde zijn geschat?Zou hij
méér gerealiseerd hebben met de onze huidige technologie?Waarschijnlijk wel als hij de kans
kreeg.En als hij die niet kreeg, had
hij die kans zelf gecreëerd, zoals hij toen deed.Een kunst op zich.
Een
zweetdruppel daalde langzaam langs haar nek naar haar rug.
Ze voelde zich plakkerig. Tijd om te douchen.
Ze
zag de vrouw in de spiegel.Zij...
Haar
ogen gingen over de onvolmaaktheden die zij zag.
De
donkere kringen rond haar ogen van te weinig slaap.
Hier
en daar wat lach- en andere rimpels. Haar volle lippen.
Haar
ietwat hangerige borsten, de ene groter dan de andere.
Haar
niet meer zo strakke buik, mét litteken van haar drie kinderen.Ze noemde het haar kindzakje.
Haar
heupen, nog mooi gevormd, maar met, voor haar, een iets té gezet lardeerlaagje.
Haar
billen, gewoontjes, zoals er dertien in een dozijn zijn, haar benen hadden
wat
langer mogen zijn, haar
kuiten waren nog gespierd.
Ach,
al wist ze dat ze voor haar leeftijd eigenlijk heel tevreden mocht zijn,
ze
vond zichzelf de laatste dagen niet mooi
Ze
zuchtte, stapte onder het stromend water en spoelde alles weg.
Graag zien of houden van, wat is dat eigenlijk? vroeg ze me
en ze verwachtte duidelijk een antwoord.
Hoe kon ik haar,
een vrouw met zoveel méér levenservaring, een avontuurlijke levensgenieter,
"graag zien" - per definitie voor elkeen anders - beschrijven?
Ik keek haar aan, lachte en ondernam een poging
Graag zien is:
geven, gunnen, delen,
luisteren, praten, huilen, lachen,
steunen, troosten, helpen,
niets verwachten, ongeremd zijn
onzichtbaar zicht- en voelbaar zijn
Graag zien behoeft geen woorden.
Graag zien is zoveel méér:
Graag zien is weten.
Graag zien is voelen.
Graag zien is.
Ik zie hem graag
