Ze zat in de brandende zon te staren naar oneindig.

Net zoals ze de nacht had doorgebracht, starend naar het niets.

Of toch, ze zag de nachtelijke uren zwevend voorbij marcheren in minuut getelde passen, vergezeld van wat Goede Vrijdag had gebracht: een welgevulde dag met veel gepraat, gedans en gelach, met het vooruitzicht de dag te laten overvloeien in nacht, in rust met twee. 

Murphy had het echter anders gezien en speelde zijn rol van onvervalste spelbreker, in minder dan geen tijd, nog net de ruimte latend om smalend het avondmaal in versneld tempo en onaf te zien verorberen.

De welverdiende rust was niet gekomen, enkel de stilte had haar, nog voor de nacht bestond, als een blok beton beklemmend overvallen en liet niet los.

Ze was uiteindelijk opgestaan, halfweg de voormiddag, op zoek naar wat ontbijt en koffie.

Geen twee uur later was ze alweer verdwenen in haar schuilplaats, daar waar voelen en denken vervagen.  Na een laatste blik, gekruid met welgemeende verwensing naar haar wekker, dreef ze weg naar het land waar beelden spreken en stilte broeierig druk kan zijn, waar niets is wat het lijkt…meestal.

Twee ademzuchten vóór het eerste binnenkomend belletje, was ze klaarwakker.  Een stil gesprek met twee, doorheen de zeeziek makende windvlagen.

Ze stond op, douchte, kleedde zich zomers aan, fronste onderweg naar het terras verbaasd haar wenkbrauwen: haar kopje koffie stond nog op tafel, onaangeroerd koud.

Ze dacht “ ‘t Is Stille Zaterdag”, zette zich neer, voelde de warmte van de zon, de hevig strelende wind doorheen haar haren en hoorde het enthousiaste zingen van de kanaries van de buren..

Ze wist dat het nog veel te lang veel te stil zou zijn maar ook dat ze die Murphy, op een ongekend tijdstip in de toekomst, een onvergetelijke les zou leren….

20-04-2014 om 14:21 geschreven door Fieke