Een bloedhekel had ze eraan.

Aan het geen antwoord krijgen op haar vragen.

Vragen die niet onbelangrijk waren.

Ze toonden haar interesse. Interesse in de medemens.

Aangezien ze niet zoveel vragen stelde,

viel het haar op wanneer ze genegeerd werden.

Het voelde als zelf genegeerd worden.

Ze had dit vroeger meegemaakt,

in haar vorige levens.

Genegeerd tot in het oneindige, keer op keer.

Straal genegeerd, in alles, in haar “zijn”,

alsof ze er niet toe deed.

Overduidelijk, als bedekt met een dikke laag

eeuwenoude, gestolde lava, om zeker te zijn dat “het”

zich niet zou manifesteren.

Tot ze uit dat leven stapte, resoluut en definitief….

Nu, in dit nieuwe en laatste leven, werkte het

bewust of onbewust negeren bij haar als een rode lap

op een stier, maar dan in stilte.

Ze maakte de bedenking dat ze, ofwel haar gezicht

weg kon gummen en tegen een onzichtbare muur

praten, ofwel haar vragen opnieuw stellen.

Ze koos vastberaden voor het laatste.

Hoe vermoeiend en hoe hard het voor haar soms was.

Een recht op enig antwoord had ook zij… altijd.