Haar meisjes hadden haar zomaar laten

uitslapen vandaag, iets wat ze niet gewoon was.

Ze had de dag voordien getracht, van ’s morgens vroeg

tot aan hun slaaptijd, te camoufleren dat ze zich niet

lekker voelde.

En toch was het hen niet ontgaan.

Barstend haar hoofd, ook deze morgen,

gepaard met koorts, een linkerbeen dat niet normaal

wou doen…

Een maag die misselijk keerde, alleen al bij het denken

aan het woord “eten”.

Zij deden zo hun best om ‘zieke mama” te verwennen.

Ze zorgden voor een brunch, mét worstjes,

voor het eerst zelfstandig door de oudste gebakken,

zoals het hoorde.

De jongste perste, met al haar kracht, een glas verse sinaas.

Ze hadden samen de tafel gedekt en kwamen

zieke mama halen om mee aan tafel te gaan zitten.

Ze propte met veel moeite een stukje worst naar binnen,

dronk heel voorzichtig van het verse zoete sap,

waarna haar meisjes haar geboden in haar zetel,

vakkundig door hen opgemaakt als nest, te rusten.

Ze zag ze in de verte samenwerken, de oudste aan

de slag met stofzuiger, de jongste erachteraan

met dweil, iets wat ze zo graag deed, met water spelen.

En zij liet ze, heel wazig, maar begaan, ze kon niet anders.

De omgekeerde wereld.

Was dit een mama waardig?  Ze voelde zich zo schuldig.

Al stond haar hoofd nog barstensklaar,

de koorts nog niet geweken,

ze zou het luidop kunnen schreeuwen :

Ze had twee schatten van dochtertjes,

op alle vlakken.