Ze staarde voor zich uit.

Bij elke hap in de nog warme, geroosterde boterham,

waarop de boter smolt, zich in elk gaatje van de broodstructuur verenigde

met rijkelijk gesmeerde frambozenjam,

flitsten gedachten, ongecontroleerd, doorheen haar hoofd.

Bij elke volgende hap vervaagden en verdwenen ze,

verdreven door de nieuwe.

Gedachten van hoe het vroeger nooit geweest was,

van hoe het nu en goed was,

van hoe het morgen, misschien, ooit zou kunnen zijn.

De omgeving, de kinderen, hij, zij, het leven, de dood.

Op de Sunrise tonen van Norah Jones, nam ze een slok van de dampende,

intens geurende gitzwarte koffie, zich nestelend in haar terrasstoel,

haar blik gericht naar de stilte van de oneindige blauwe lucht.

Oneindige glimlach om haar lippen.

Ze sloot haar ogen, leefde vandaag, nu, met een knipoog naar morgen.