17-02-2013 om 17:12 geschreven door Lien  

23 januari: ik heb mijn nieuwe kennissen (mama’s die ik op school leerde kennen) bij ons thuis uitgenodigd en had broodpudding voorzien. De Duitsers kennen dat niet en het viel duidelijk in de smaak, want ik had echt heel veel en dat was bijna allemaal op. ’T Was ook heel nuttig om wat met die mama’s te babbelen en om zo allerlei info over school, het eerste leerjaar en de Duitse carnaval te weten te komen. Binnenkort is het hier Fashing (carnaval ) en dat wordt hier in elk piepklein dorp gevierd zoals in Aalst. In een klein dorp als Minseln (waar de school is) zijn er 4 carnaval ‘cliques’ en het carnaval feest duurt ook in elk dorp een week en op elke dag van de week is er wel iets te doen. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden.

26-27 januari:  2-daagse ski-cursus voor Tobi. Samen met 5 andere 4-5 jarigen leert Tobi de eerst dag naar beneden glijden en stoppen. De tweede dag worden al bochten in het parkoers ingelegd en leren ze ook al een lift (sleeptouw) nemen. Jelle was helaas nog te klein voor deze cursus, hoewel hij dat gerust even goed had kunnen doen, maar hij vond het niet erg en genoot van warme-chocomelk en heeft de ganse voormiddag gekleurd terwijl Tobi skiede. De eerste dag was het in de namiddag heel zonnig en heeft Jelle ook wat geskied en gesleed. De tweede dag was het minder zonnig, maar goed genoeg om buiten te blijven.

Kids stories

Jelle: Jelle slaapt sinds 3 januari zonder tut. De eerste 2 avonden heeft hij wat gezeurd om hem terug te krijgen, maar veel problemen gaf het niet.

Een paar weken later moest de babysit de kinderen in bed steken. Jelle had bij ons al een hele tijd niet meer naar zijn tut gevraagd, maar hij dacht wellicht dat hij bij de babysit meer kans maakte en vroeg haar om zijn tut. Dat was buiten zijn grote broer gerekend, die de babysit uitgelegd heeft dat Jelle geen tutje meer had.

Jelle staat tegenwoordig terug redelijk vroeg op. Hij heeft een lange tijd tot 7u-half 8 geslapen, maar de laatste week is het dikwijls 6u geweest, wanneer hij naast ons bed stond. Ik verdenk hem er van om op tijd op te staan, zodat hij Gert nog ziet, voor die naar zijn werk vertrekt.

Tobi: Tobi heeft al een tijd een baby in zijn buik en heeft daar heel wat over te vertellen. Over wat die baby allemaal kan en wat die gaat doen. Om zijn verwachtingen toch wat meer op de realiteit af te stemmen, leg ik hem uit dat baby’s in het begin nog niet kunnen lopen. Tobi: ‘hebben baby’s dan geen benen?’ Ik zeg ook dat baby’s in het begin niet eten, geen tanden hebben en enkel melk drinken. Tobi en Jelle: ‘hebben baby’s een kop?’ Ik neem er maar een boek bij met foto’s van de evolutie van baby’s in de buik. Niet echt een kinderboek, maar uiterst interessant voor Tobi: per maand staat er een afbeelding en zo kan hij zien hoe een baby groeit in de buik en dat er armen, benen, een buik en een kop aan zitten. We moeten het boek verschillende avonden na elkaar bekijken. Ik zeg Tobi ook nog dat sommige baby’s haar hebben als ze geboren worden, maar sommige niet. Tobi zijn baby is een ‘sommige baby’, dwz, zijn baby heeft haar. Vanmorgen wou zijn baby uit zijn buik komen, want het was te donker in zijn buik.

Tobi: Tobi en Jelle zijn beiden hele goede eters, al zijn er wat verschillen. Tobi is een echte soep-eter, Jelle eet dat liever niet. En als dessert is Tobi nog steeds verzot op petit-gervais, maar als Jelle kan kiezen, dan is het eerder pudding. Het ontbijt gaat er bij Jelle meestal snel in, maar Tobi houdt zijn ontbijt meestal klein. Sinds de mannen hier naar school gaan, leren ze ook iet-wat andere dingen kennen. Als 10-uurtje of 4-uurtje staat hier vaak rauwe paprika of komkommer op de menu. Tobi is daar verzot op. Hij eet zo graag komkommer, dat hij er expliciet naar vraagt, om dat mee te brengen van de winkel. Toen ik dit weekend ‘s morgens de lunchpakketten begon klaar te maken, zag Tobi de komkommer er bij liggen. Een kwart komkommer werd prompt verslonden, om 7u ’s morgens, en dat terwijl hij anders altijd zo lang doet over zijn ontbijt… Een andere nieuwigheid is Knackebröt, ook dat leerden ze hier in school kennen. Ik heb het ook gekocht voor thuis, omdat ik hoorde dat ze het zo graag eten. Ik geef dan als tussendoortje al eens een stukje en dat vinden ze dan geweldig. Op een avond hebben ze de babysit ook eens wijsgemaakt dat ze van mij knäckebröd mochten eten met boter: als avondmaal hebben ze dan samen een gans pak van die dingen gegeten en bijna een half pakske boter was op.

20 januari: U9 test voor Tobi: dit is een soort test zoals ze bij ons in het PMS deden: testen van ogen, oren en spraak: alles was in orde, buiten het feit dat hij niet kon stilzitten.

24 januari: vervolg U9 test (wegen, meten, longen beluisteren, etc.) voor Tobi en U7 test voor Jelle. De dokter keurt beide kinderen goed: ’t zijn 2 gezonde jongens die al goed Duits geleerd hebben.

26-27 januari: Tobi had twee dagen ski-kursus. Hoewel hij al goed Duits verstaat, schijnt hij het woord ‘bremzen’ niet te begrijpen en gaat hij in volle vaart naar beneden. We zeggen hem dat hij moet ‘remmen’, maar hij antwoord: “dat hoeft niet, ze vangen mij toch” J

De eerste dag van de ski-kursus hadden we ’s middags per vergissing/niet goed begrepen, in het clublokaal van een andere ski-club gegeten. Er was een maaltijdsoep, die Tobi met veel smaak opgegeten had. De volgende dag zaten we in het juiste clubhuis, waar er de dag voordien naar ’t schijnt ook soep geweest was, maar nog niet toen wij binnen kwamen. Tobi vroeg er naar en we zeiden dat hij nog even moest wachten, de soep zou nog wel komen. Maar dat was niet zo en Tobi vond het zo erg, dat we terug naar het andere clubhuis gingen, waar hij alweer genoot van een gans bord maaltijdsoep en dat terwijl hij al goed boterhammen had gegeten.

28 januari: We dachten dat het na 2 dagen skiën moeilijk zou zijn om de kids maandag uit hun bed te krijgen. Maar Tobi was al om 6u wakker. We sturen hem terug naar zijn bed en horen hem daar nog een uur uit volle borst zingen. Gelukkig werd Jelle er niet wakker van.

30 januari: een vriendje van school komt spelen: Tobi en Jelle verheugen er zich al een paar dagen op en vinden het echt fantastisch. Ik vond het wat minder: voor die jongen was al ons speelgoed nieuw en hij wilde echt alles uit de kast halen. Als ik zei dat dat niet ging sprak hij behoorlijk tegen en luisterde hij gewoonweg niet. Enfin, na een tijdje werd hij wel wat rustiger, maar ik was toch blij toen de ouders (een uur later dan afgesproken), zoonlief weer kwamen ophalen.

2 en 3 februari: vervolg ski-cursus voor Tobi (Jelle en ik blijven thuis). Op zaterdag gaan ze na nog een kleine afdaling op de babypiste met sleeptouw-lift, met de ankerlift naar boven. Tobi was heel bang, het was heel hoog en het was er heel mistig. Hij heeft hard geweend en is maar met moeite naar beneden geraakt. De juffen zagen het precies niet zitten om hem ’s namiddags terug mee naar boven te nemen, maar dat was buiten de verkwikkende maaltijdsoep gerekend, waardoor Tobi plots weer veel kracht en energie had. En zo gingen ze in de namiddag nog een 3-tal keer met de ankerlift naar boven, tot tobi uiteindelijk bij de eersten naar benden skiede. Toen waren de benen wel moe.

Zondag heeft een extra banaan in de morgen er voor gezorgd dat TObi al van ’s morgens vroeg genoeg kracht had voor de grote piste. Met succes heeft hij zondag middag zijn kursus afgewerkt en uiteraard een diploma en medaille behaald!

In het naar huis rijden speelde Tobi in de auto dat hij een kat was. Op zich niks ongewoons, onze kinderen zijn regelmatig een of ander dier. Maar dan zei Gert dat Tobi als hij thuis kwam, naar het toilet moest en dat we daarna nog even naar de winkel zouden gaan. Tobi antwoordde: ‘neen, poezen plassen op de grond’.

Nr 3

Nr 3 is nog steeds even actief. Ik wat minder: elke stap valt me nu precies 5x zwaarder dan normaal. Het weekend skiën was dan ook zeer vermoeiend, hoewel ik geen latten onder mijn voeten gehad heb, kon ik ’s avonds geen pap meer zeggen. Het tweede weekend skiën heb ik forfait gegeven en ben ik met Jelle thuis gebleven. En ook dat was vermoeiend…

Gelukkig gaan de kids nu weer naar school en kan ik nog wat rusten.

04-02-2013 om 14:10 geschreven door Lien  

21-01-2013 om 15:23 geschreven door Lien  

20 december: we vertrekken voor de kerstdagen naar België. De rit verloopt vlot: we bereiken onze bestemming na 6 uur, en moeten maar 1 tussenstop doen.

Vrijdag 21 december: de kinderen gaan op bezoek in hun oude school. Tobi moest wat zoeken om zijn draai te vinden: ging hij bij zijn oude Juf, of bij de kinderen waarbij hij vorig jaar in de klas zat, en die nu bij een andere Juf zaten? Hij koos uiteindelijk voor de Juf en genoot een half dagje van toneel en echte Belgische frieten. Voor Jelle was het te moeilijk. Hoewel hij op voorhand ook uitgekeken had naar het bezoek aan ‘de oude school’, vond hij zijn draai er niet en ging hij dus mee met mama op stap. En dat was ook heel fijn: een leuke babbel bij de ‘oude’ buren van de Floralienlaan. Merci Agnes en Sofie, voor de gezellige koffieklets. En dan hebben Gert en ik ook nog met de ‘oude collega’s’ bijgepraat, en ook dat was zeker de moeite.

Zaterdag 22 december: het eerste kerstfeest, in Mechelen. Het is fijn om met iedereen samen te zijn en nog wat bij te praten. ’s Avonds spelen we groupies van Nonkel Jef’s optreden in de Spiegeltent in Mechelen en gaan we nog even op stap.

Zondag 23 december: bezoek aan bobon en bompa. We eten met ons vieren de ganse weekvoorraad van bobon en bompa op. Dat was niet de bedoeling, maar toch ook weer heel gezellig. De jongens weten ondertussen ook dat de bidet geen WC is, en gebruiken het juiste ‘potje’.

25 december: we vieren ons 2^e kerstfeest, in Vlimmeren. De kinderen (en wij natuurlijk ook) genieten van het krijgen en geven van pakjes en van de aanwezigheid van de ganse familie.

26 december: ons derde kerstfeest, in Zandhoven, met alweer lekker eten en mooie pakjes.

Vrijdag 28 december: terug naar ‘huis’. Hoewel Gert zijn stuur meestal niet graag afgeeft, geeft hij de rit dit keer al in Luxemburg op. Vanaf dan slaapt hij tot in Duitsland, terwijl ik rijdt. Ook de 10 dagen er na heeft hij serieus last van sinusitis. De dokter van wacht beslist na een nogal vreemd / alternatief onderzoek dat antibiotica noodzakelijk is (vreemd/alternatief onderzoek = met een pendel voor een pilleke pendelen en dan zien of dat het juiste pilleke is). Gert vertrouwt het niet helemaal en gaat nadien nog naar een andere dokter, die eigenlijk toch hetzelfde concludeert. Na 10 dagen ziek zijn start hij zijn antibiotica. Helaas vinden zijn darmen de antibiotica niet zo leuk en gaan ze in tegenreactie. Met gevolg: 10 dagen buikproblemen. Gevolg: immuunsysteem gekelderd en nu ‘zona’ er bovenop. Daar valt weinig tegen te doen, buiten, alweer een hoop nieuwe pillen nemen: een antiviraal middel (van 115 euro voor een pakje van 10 pillen), pijnstillers en zalf. Verder is er ook  nog iets mis met zijn lies, dit wordt vandaag verder onderzocht met een echo. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren, wellicht nog meer pillen, die zijn buik belasten. Een dikke spuit met paardenmiddel zou wellicht de beste oplossing zijn, maar goed, we wachten het doktersadvies af.

29-30 december. Nadat we in Belgie 10 dagen in de grijze wolken gezeten hadden, genoten we bij het terugkeren van een paar zonnige dagen. Het was fris, maar wel aangenaam voor een wandeling in de winterzon.

31 december: in onze ‘gebroken kerk’ (= de kerk van Eichsel staat in de stijgers en is dus ‘kapot’, ofwel ‘gebroken’) is er vandaag een nieuwjaarsconcert. Het ganse dorp, inclusief wij – de immigranten-  had zich opgetut om naar een paar harpen en slagwerk te luisteren. Onze kinderen waren wellicht de enige kinderen en hoewel het heel mooi was, was het toch moeilijk om het ganse concert uit te zitten. Maar de eerste helft was zeker de moeite en de mannen konden nog een paar dagen napraten over de muziek in onze gebroken kerk.

Terwijl in Antwerpen en Mechelen het vuurwerk door privépersonen verboden werd, was er hier ’s avonds in Niedereichsel een vuurwerkspektakel waar de stad Antwerpen of Mechelen nauwelijks tegen op kon. Blijkbaar waren het privé personen die dat elk jaar doen. Ze kopen hun vuurwerk in Zwitserland, want daar kan je blijkbaar extra straf vuurwerk kopen. T heeft zeker een half uur geduurd en was bijzonder mooi. En wij hoefden ons niet te verplaatsen, dus dat was super handig.

4 januari: de kinderen zitten weer op school en Gert en ik doen een city-trip naar Freiburg. Naast de toeristische bezienswaardigheden, hebben we (Gert) het vooral op de winkels gemunt. Gert heeft in 1 dag zijn afdeling ‘vrijetijdskleding - winter’ vertienvoudigd (wat niet overdreven was, gegeven het uitgangspunt, zijnde 2 T shirts met lange mouwen).

5-6 januari: aangezien Tobi eind januari op ski-cursus gaat, besluiten we al eens te gaan polsen. We rijden naar de Feldberg (1500m). Dat is via de kortste route 1 uur rijden. Helaas hadden we bij het instellen van de gps niet gemerkt dat er 2 Feldbergen in de buurt zijn en hebben we er een uur extra over gereden. Gevolg: er was er weer eentje ziek in de auto, alvorens we de bestemming bereikten. Zelfs na een grondige beurt tapijt shampoo en een gans buske Febreze, ruikt de auto ondertussen nog (al 3 weken), maar t is wel bijna gedaan. Op zaterdag vond Jelle het skiën reuze fijn: met een glunderend gezicht gleed onze aardbeimuts naar beneden. Tobi was iets minder in form en een beetje te moe. De dag nadien was het net omgekeerd: Tobi deed het heel goed, maar Jelle had er minder zin in. Maar soit, wij wisten waar we zouden moeten zijn voor de cursus en ze hadden er toch allebei al 1 dag van genoten. Nadien merkten we wel dat de ski-cursus niet bij de Feldberg zou zijn, maar een beetje verder: dus toch niet zo goed voorbereid als we dachten…Buiten het feit dat we nu weten hoe lang het duurt om 2 kinderen in ski-tenu te steken en op latten te zetten.

Zondag 6 december zijn de 3 Koningen ook aan huis geweest. Met de bijpassende liedjes, is ons huis nu ingezegend voor een voorspoedig 2013. Het gebruik is hier zo dat de kinderen zich in groepen indelen en elk een paar straten voor zich nemen om te gaan zingen. Ze verzamelen snoepgoed voor zichtzelf en geld voor de arme kinderen. Er komt dus maar 1 groep zangers per huis.

Zondag 13 januari: de weekend activiteit was dit weekend ‘zwemmen’. Hoewel het water wat frisjes aanvoelde, was het toch aangenaam om een deel van mijn buikgewicht kwijt te zijn. De douchen achteraf waren wel zalig warm. En douchen na het zwemmen, dat doen de Duitsers allen in hun naakie.

Maandag 14 januari. Tot hiertoe beperkte het contact aan de school zich tot een vriendelijke goede morgen tegen de andere ouders. Maandag werd ik uitgenodigd om bij iemand thee te drinken: een vriendelijke Japanse mama, met 3 kids (5j, 3j en 6 maand), nodigde me bij haar thuis uit. Haar man is Brit en zij dus Japanse, die al 7 jaar in Duitsland woont. Hun kids spreken Duits, Japans en Engels!! Een andere mama, die 4 kinderen heeft was er ook: zij was sinds een jaar van München naar hier verhuisd en een andere mama, die ook in Eichsel woont en ook 3 kids heeft (6j,5j en 1j) kon er niet bij zijn, maar is ook pas een klein jaar van München naar hier verhuisd. M.a.w. een bont groepje die uit alle windstreken in Eichsel/Minseln neergestreken zijn, met allemaal kinderen van dezelfde leeftijd: dat belooft nog veel leuke momenten op te leveren. In elk geval hebben we overmorgen afgesproken om bij ons thee te drinken. En zo raken mijn dagen dus meer en meer gevuld en schiet er minder tijd over om te bloggen J

15-17 januari: werken voor Arcadis en huiswerk maken voor de Duitse les. Geen verdere commentaar J

Kids stories

Ik vraag iets aan de kinderen. Jelle zegt tegen Tobi: “denk eens goed na Tobi” Als de kinderen ‘nadenken’ houden ze hun hand aan hun kin en fronsen ze hun wengbrauwen.

Gert vertelt een verhaal aan de kinderen. Het gaat over een venster dat absoluut niet open wilt. Nadien vraagt Gert aan de jongens of ze het venster willen open doen. Tobi natuurlijk niet, want dat venster wil dat niet. Jelle natuurlijk wel: als die maar tegendraads kan doen…

Jelle: Met jelle zijn we in de kerstvakantie 2x naar de dokter gemoeten: eerst koorts, maar verder niets te ontdekken. 2 dagen later: zeer hoge koorts, zelfs met combinatie Nurofen/perdolon niet naar beneden te krijgen. Hij begon een beetje te ijlen, en dan zijn we om 11 u ’s avonds toch nog maar naar de dokter van wacht gereden. Resultaat: keelonsteking en antibiotica voorgeschreven. Na 1 dag antibiotica was hij weer de oude spraakwaterval.

Tobi: Tobi en ik passeren langs Gert zijn werk om iets af te geven. Gert is in werktenue (= blauw pak + helm). Tobi zegt: “papa is de werkman”

Tobi: we hadden op Tobi zijn verlanglijstje voor kerstmis een elektrische tandenborstel gezet. Leen had hem samen met Max afgegeven en Max had al verklapt wat er in het pak zat. Tobi was prompt niet meer geïnteresseerd: ‘ik heb al een tandenborstel’ zei hij en hij wou het pak niet meer openen J

Voor de rest wordt er vlijtig gespeeld met alle kerstcadeaus, merci allemaal!

Nr 3

8 januari zijn we nog eens op controle geweest. De baby woog toen 2kg740 (zo veel als Tobi toen hij geboren werd). Alles was nog dik in orde, alleen verschoot ik wat van mijn gewicht. Ik was al lang niet meer op de weegschaal gaan staan en bleek ondertussen 13 kg bijgekomen te zijn. Met tobi was ik na 9 maand maar 9 kg bijgekomen en bij Jelle 12 kg. Dat worden er nu dus wellicht een 15-tal…Maar met een paar wandelingetjes hier door de bergen, zullen die weer snel verdwijnen.

Dat extra gewicht speelt ondertussen wel zijn parten. Schoenen aandoen is een ramp. Tenzij moonboots, maar die zijn helaas niet zo handig voor het autorijden.

Vandaag hebben we nog exact 3 weken te gaan. Ik heb vannacht gedroomd dat ik super vlot en zonder pijn was bevallen. De praktijk zal wellicht anders zijn…

De meeste voorbereidingen zijn ondertussen wel getroffen: het ‘noodplan’ met buren- en babysit hulp is afgestemd, de kaarten en enveloppen zijn in orde en de suikerbonen voor de eerste gasten staan klaar.

Ook het ziekenhuis is gekozen. Basel heeft ons niet ‘bevallen’, want daar mag je na een ‘normale ‘ bevalling maximum 3 dagen blijven. Als je ’s avonds om 10 u binnen gaat, is dat dag 1. Als de baby dan om 4 u geboren wordt, ga je tegen 6 u ’s morgens naar je kamer en dat is dan al dag 2. De derde dag, moet je om 11u buiten. Dat vind ik toch wel wat snel. De hielprik test, die men normaal na 4 of 5 dagen uitvoert, maakt men dan niet meer in het ziekenhuis, daar moet je dan zelf voor naar de kinderarts. Dat wil dan zeggen dat je als je pas thuis bent, al direct weer in je auto mag, om naar de kinderarts te gaan. In Lorrach, is het net zoals bij ons: je kan er 4 a 5 dagen blijven, ze doen er nog de hielprik test en je kan er in bad bevallen, wat we ook dit keer weer gaan doen.

Volgende controle: donderdag 24 januari. Ik ben benieuwd…

Gezien mijn huidige blog-frequentie zou dit dus ook wel eens het laatste bericht kunnen zijn voor we met zijn 5-en zijn...

Bijlagen:
IMG_2919b.jpg (223.9 KB)   
IMG_2930b.jpg (206 KB)   

Wat is er weer allemaal gebeurd de voorbije weken? Blijkbaar veel, want het heeft weer lang geduurd eer ik tijd had om deze blog te updaten.

1-2 december: Kerstmarkt in Rheinfelden. Het stelde niet veel voor, al dacht ik heel even dat het nog interessant zou worden, aangezien er aangekondigd was dat de Sint zou langskomen. Rond 4u was hij daar dan: een man die eerder op een mislukte Kerstman leek en blijkbaar een oude bekende tegen kwam, waar hij een half uur mee staan kletsen heeft, zonder ook maar even aandacht te schenken aan de kinderen. Na dat half uur kletsen zat zijn shift er op en was hij weer weg. Zwarte Pieten waren er niet bij. Onze jongens vonden het in elk geval niet erg, ‘t was koud en ze gingen liever naar binnen om taart te eten, die rare man interesseerde hen niet.

’s Avonds hebben we toch maar een schoen onder de schouw gezet, met een wortel en een goeie Belgische pint er bij, in de hoop dat een ‘echte’ Sinterklaas iets zou brengen. Het speelgoed werd netjes opgeruimd, zodat de Sint zou zien dat hier flinke kinderen wonen en er werden nog een paar Sinterklaasliedjes gezongen.

En wonder boven wonder: de nacht is de Sint gekomen! We hebben nu een station voor de treinen en een houten garage met 3 verdiepingen en een lift, waarin niet alleen auto’s, maar ook treinen passen! Met dank aan het hulp-DHL-Sinten was er niet alleen speelgoed, maar waren er ook nog mooie en lekkere chocolade figuren. Heerlijk!

Dit weekend is er ook heel veel sneeuw gevallen in Eichsel. Genoeg voor de allereerste ski-les van de jongens. Ik was er niet helemaal van overtuigd of het al de moeite zou zijn om ski’s aan te schaffen voor de mannen, aangezien Jelle toch nog klein is en Tobi niet de meest flexibele. Ik had gedacht dat het voor de jongens al een hele uitdaging zou zijn om alleen al ski-botten aan te doen en met latten er onder een beetje voort te bewegen, maar het viel reuze goed mee. Ze sloegen er allebei in om een beetje te stappen en te glijden in de sneeuw en roetsjten beiden van de bovenkant van onze tuin naar onder. Daarna hebben we nog een tocht met de slee gemaakt (hoewel de papa al heel moe was van het helpen met het skiën) en toen ik nadien vroeg wat ze het leukste gevonden hadden, dan was dat het skiën.

7 december: we zouden vandaag naar Frankrijk vertrekken, er moest nog ’t een en ’t ander ingepakt worden, maar ik wou ook nog ‘snel’ langs de dokter te gaan. Uiteindelijk heb ik meer dan 2u in de wachtzaal gezeten, om uiteindelijk met een paar voorschriften en schele koppijn (van de honger) er bovenop, weer huiswaarts te keren. Dan in sneltempo gegeten, het resterende ingepakt en de kids van school gaan halen. ‘T was 4 uur eer we konden vertrekken. We passeerden nog een paar apothekers, maar geen van allen hadden de voorgeschreven producten op voorraad, dan maar hopen dat het in Frankrijk zou lukken. Tegen half 5 reden we verder, ’t begon toen al donker te worden, maar het zou volgens de GPS maar 2,5 uur rijden zijn naar de Elzas/De Vogezen. Het eerste stuk reden we inderdaad vlot: hoewel het sneeuwde en al donker was, viel het op de autostrade redelijk goed mee om te rijden. Het laatste half uur was andere koek: binnenbanen door bossen en bergen. Pakken dikke sneeuw kwamen op ons af en het was pikdonker. De toegelaten snelheid was 90 km/u, maar we haalden amper 30 km/u. Gert moest zich zo op de baan concentreren, dat hij de GPS niet in ’t oog kon houden. Ik zei hem wanneer de gps scherpe bochten aan gaf en naar welke kant ze gingen. Zonder winterbanden hadden we dit zeker niet kunnen doen. Gelukkig lagen er achterin 2 te slapen, dus daar hadden we al geen last van. We waren echt opgelucht als we onze bestemming (met enige vertraging) bereikt hadden.

8-14 december: vakantie in Centerparks in de Elzas/De Vogezen. Ons vakantiehuis was echt super de luxe: 3 slaapkamers, 2 badkamers, waarvan 1 met bubbelbad en 1 met sauna. Het plan was dat de kids genoeg rust zouden hebben, want als ze elk hun eigen kamer hadden, zouden ze elkaar ’s avonds niet wakker houden en ’s morgens niet wakker maken. De realiteit is echter altijd net iets anders dan je wenst: de eerste nacht heeft Tobi een paar keer overgegeven. Wellicht iets verkeerd gegeten de avond er voor (hij had vis gegeten op restaurant). Ook ’s ochtends de eerste dag kwam het eerste eten er snel weer uit, maar daarna was het voorbij. Jelle is zowat elke ochtend om half 7 wakker geworden. Hoewel hij het ’s middags ook niet nodig vond om te slapen (we hebben hem wel altijd in bed gelegd), en ’s avonds op het ‘normale’ uur in bed ging, was hij dus de ganse week vroeg op. En hij sloeg er dan in om Tobi altijd wakker te maken, dus ’t was ’s morgens altijd ‘feest’. Voor de rest hebben we die week dus veel gezwommen en in de binnenspeeltuin/ballenbad gespeeld. Hoewel dat laatste vooral voor de papa en de kids was weggelegd, want ik ben momenteel niet flexibel genoeg meer om mij in bochten door touwen parcours te begeven. De toeristische brochures die we vonden lieten blijken dat er in de omgeving ook heel wat leuks zou te doen zijn: een stoomtrein waar je een rit mee kan doen, een unieke scheepslift, Metz, Nancy en Straatsburg op 1 à 1,5 u rijden, maar helaas was het 1) echt veel te koud om een uitstap te doen (min 10 graden de woensdag en de ganse week een dik pak sneeuw) en 2) totaal dieptepunt van het toeristisch seizoen en dus eigenlijk zo goed als alles gesloten in de omstreken. Met de pakken sneeuw vonden we het ook niet de moment om een uitstap naar een van de grote steden te doen. Wel waagden we ons een dagje aan een bezoek aan “ het meest pittoreske dorpje van Frankrijk”, althans zo stond het aangegeven in de brochure (we vragen ons af hoeveel dorpen er zo niet worden aangekondigd?). Het vertrek was even moeilijk, want de schuifdeuren van de auto waren echt niet open te krijgen vanwege de vorst. We bezochten er de bron van de heilige Quirintius en maakten een wandelingetje in de vrieskoude. De dag nadien stonden er bij het ontbijt 5 rendieren in onze tuin: ééntje met een gewei en de vier anderen zonder. ’t Was echt prachtig om te zien, de dieren kwamen zo dicht bij ons huis en overal lag sneeuw, echt een postkaarttafereel!

Eens thuisgekomen moest alle was snel gedaan worden, om daarna de valiezen weer in te pakken en de kerstuittocht richting België voor te bereiden.

Kids stories:

Jelle: “papa klopt op Sinterklaas” (om de chocolade ventjes in stukken te breken – maar het maakt toch veel indruk bij Jelle, dat papa daar zomaar op klopt)

29-12-2012 om 21:01 geschreven door Lien