Goeiemorgen! Ja, het is avond, maar ik zeg liever goeiemorgen. Er zijn hier weer mensjes in mijn huisje. En diertjes. Ze hebben hun labrador pup bij en onze grote lompe loebas vindt dat kleine beestje best wel vermoeiend. Ze zijn nu allebei binnen en de pup is vol energie m'n zus aan het vermaken terwijl onze grote kerel ergens in een hoekje ligt te hijgen. Ik hoor hem zelfs hijgen als ik hier zo zit. Ja, leuk, hé. Wij hebben een eigen hijger in huis, altijd leuk om eens naar mensen te bellen of zo. Ik vermaak me wel op m'n eentje.
Wat ik vandaag gedaan heb hoor ik jullie vragen? Wiskunde. Leren en veel oefeningen maken. Ik heb ook een beetje Nederlands samengevat want het is een doorlopende tekst en ik kan echt niet leren uit een doorlopende tekst. Ik heb in die les de hele fucking tijd zitten fluoriseren, zodat ik toch enkele hoofdzaakjes heb gevonden en daarstraks al drie vierde samengevat. We hebben morgen twee uur wiskunde en twee uur economie. Fijn, hé. Een leuk, bomvol dagje schoolwerk, I like it. Not.
M'n beste vriendin en ik gaan in een zelfontwikkelende therapie. We gaan alle thema's waar we over willen praten opschrijven en dan gaan we daar gewoon een ganse namiddag over praten. En we gaan een blad maken met alle positieve dingen aan elkaar en met alle negatieve dingen die we bij elkaar hebben opgemerkt. We gaan zo onze vriendschap proberen te redden door er aan te werken. Allebei en te samen. Het kan goed zijn dat het totaal niks word en dat we na een tijdje zeggen dat we het beter dood laten gaan. Maar we gaan op z'n minst vechten en ons verzetten tegen een nakend einde. Ik hoop dat we sterk genoeg zijn. Ik hoop het eigenlijk echt, want het zal raar zijn. We blijven sowieso vriendinnen, maar misschien geen beste niet meer. Het zou echt een raar gevoel zijn om haar te bekijken als gewone vriendin, maar ik heb gewoonweg geen zin in een vriendin die zich soms eerder gedraagt als een vijand. Een echte frenemy. Ja, dat heb ik ooit eens ergens gelezen, het woord legt zichzelf uit, denk ik.
Ik ga nu lekker genieten van m'n cocktailtje (voordeel aan bezoek!!) en seffens met 'n chipsje voor de buis. Dit is mijn zielige zaterdagavond.
Bonjour! Vrijdag gehad! Eindelijk weekend. Ik ga m'n blog is even gebruiken om 'n paar dingetjes te overlopen en daarna depressief te worden.
List: 1. Wiskunde moet geleerd worden + er moeten kei veel oefeningen gemaakt worden. 2. Nederlands moet geleerd worden (en het is droge, saaie leerstof over het ontstaan van onze taal!) 3. Er is een fuif, twee dorpjes verder en ik wist van niks, reden tot depressie. 4. Morgen komen er mensjes met een hondje dat dan met ons hondje gaat spelen. 5. Papa gaat willen gaan wandelen dit weekend en we gaan waarschijnlijk allemaal mee mogen (moeten)! 6. Ik ga véél slapen dit weekend, daar kan je van aan.
Ik ga geen nummer zeven verzinnen, met zes zullen jullie vast en zeker al heel tevreden zijn. Ik hoorde net van papa dat hij 'n weekendje centerparcs heeft geboekt voor december en nu ik toch over vakantie bezig ben, m'n zogenaamde Londenreis is veranderd van bestemming. Ik ga naar Parijs. Dé lichtstad, dé stad van de romantiek, dé stad die ik met m'n vriendinnen ga verkennen en onveilig maken. Paris, be prepared!
De persoon die ik beste vriendin noem (ja ik zei noem) heeft me vandaag mateloos geïrriteerd. Maar echt serieus geïrriteerd. Het was zelfs zo erg dat ik tijdens het wachten op m'n busmaatjes gewoon ergens anders ben gaan staan, zodat ik niet opnieuw naar haar belachelijk, ronduit kinderachtig, egocentrisch gezeik moest luisteren. Man, zo'n egoïst. Ik heb het nu echt wel gehad. Ja, ik ben het inderdaad ferm beu. Ze mag m'n rug op. Ze kan m'n achterwerk kussen. Ze kan eraan hangen. Ik heb het nu echt wel even gehad. En eigenlijk, vind ik het nu niet eens zo erg. Ik zal me er maandag eens goed op kwaad maken en dan komt dat weer in orde. Dan let ze er weer op. Voor een kleine week en dan beginnen we gewoon opnieuw. Ja, dit is een echte haat-liefde vriendschap.
Ik was vandaag echt raar. Goed gezind en vrij grappig al zeg ik het zelf. Ik ben zo'n sarcastisch iemand, die het moet hebben van de droge opmerkingen en belachelijke waanideeën. Ik steek het op m'n ziek vriendinnetje, die me er door doet lachen.
Jep, er zijn nog mensen die ik oprecht graag zie en graag heb!
Hello darlings! Ik heb daarnet iemand van het leven beroofd. Ik ben een professionele vliegenkiller! En ik heb het vrij sadistisch gedaan! Na twee keer slagen was het arme beestje nog niet dood en dan heb ik met de platte kant van een mes er eens op geduwd, en dood was het. Onmiddellijk zelfs. Tijdens het doden van het levend wezentje, heb ik met m'n allerliefst op aarde-zetster (m'n mamaatje) een geweldige Engelse conversatie gevoerd. Het ging ongeveer zo: "The fly isn't flyable anymore. But he's still alive." "Ocharme!" "So. He isn't flyable anymore aaaaaand he's a little bit dead, I guess." Even voor de duidelijkheid: dat was voor te zwanzen! We hebben het echt zo gezegd. Allez, ik heb het gezegd en m'n mamie zei ocharme, maar het was niet serieus bedoeld, via de pc kan je niet altijd zo goed sarcasme uitleggen, misschien zou ik er elke keer tussen haakjes "sarcasme" moeten bijzetten, maar daar ga ik me niet mee amuseren.
Genoeg daarover. Ik heb gisteren nog eens een half uur met m'n zieke vriendin gebeld. Maar ze is echt in orde, maar door haar m'n zieke vriendin te noemen, kent iedereen haar. We hebben een rare vriendschap. Oké, voor mij is het niet raar, maar gewoon anders. Ze woont in Oost-Vlaanderen, redelijk ver van mij. We hebben dus een lange afstandsvriendschap. Onze contacten gaan via msn en telefoon en eigenlijk kan ik het iedereen aanraden. Zo'n vriendin op afstand, het is echt wel leuk. Je hoeft haar niet elke dag te zien, je ergert je amper aan dingen die ze in het echt doet, ze is anders als de andere. De momenten dat we bellen zijn echt intens. Ze kan me een ongelooflijke rotdag doen vergeten op zeven en 'n halve minuut. M'n beste vriendin, die ik elke schooldag zie, zou daar in een ganse dag nog niet in slagen. En damn, ik hou van dat taaltje! Ze bedoelde platte, maar ze zei 'plattn', zo die n die onmiddellijk achter de klinker word geplakt. Wij, in Vlaams-Brabant, wij zeggen die e en laten eventuele N'en zo goed als altjd wegvallen, maar ginder doen ze dat zo heerlijk anders. Nochtans droomde ik altijd van een Limburgse bel vriend(in) omdat ik Limburgs een nog geweldiger dialect vind.
Ik heb m'n tv-programma gevonden! In plaats van boer zkt. vrouw, schoolgaand meisje zk. Limburgse belmaat. Yeah.
Misschien moet ik vandaag nog eens proberen een iets langer blogje te schrijven, want ik heb net opgemerkt dat de twee vorige niet zo denderend lang waren en jullie hebben zeker en vast een grote nood aan wat gezever uit mijn leven.
School was fucking boring! Twee uur Nederlands, achter elkaar en dan nog een zielig thema. Het Nederlands door de eeuwen heen. Hoe het Nederlands is ontstaan is, in welke eeuwen het ontstaan is en uit welke talen het verder kwam. Na Nederlands was het tijd voor lo. Lopen. Met dit weer? Ja, met dit weer als een hond zonder adem naast de Demer lopen. Ja, onze school grenst tegen de Demer (voor de niet-kennes, een rivier in Vlaams-Brabant) en ze maken er een sport van om ons te laten lopen op zijn oevers. Super. Ik heb heel de namiddag hoofdpijn gehad (de aspirine liep geen reet) en ik heb dus enkel m'n nodige wiskunde oefeningen gemaakt en ik ben dan beginnen kijken naar "Code 37", die ik opgenomen had omdat ik op dat uur op de pc zit te chatten en ik kan geen twee dingen super geconcentreerd te samen. Ik vind het eigenlijk wel een goeie serie. Veel bloot, goed speurwerk, leuke acteurs, ja ik vind het goed. Het kan tippen aan Flikken en Zone stad, het leuke eraan is dat er niet altijd iemand dood hoeft te gaan. In Witse en De Cock, zijn het àltijd moordzaken en ik zie liever ook eens iets anders. Oké, nu zijn het altijd zedenzaken, maar de ene keer valt er een dooie, de andere keer gaat het over exibitionisme, altijd iets anders.
Hoor mij bezig, als een volleerd tv-specialist zeiken over tv-programma's. Ik lijk wel m'n oma, zij slaagt erin familie en thuis te volgen, elke mini-reeks te bekijken, de canvascrack tussen door te volgen en m'n opa wil dan nog alle champions league wedstrijden zien. Die mensen zijn echte specialisten in het plannen van hun tv-programma's en de dingen die worden opgenomen. Voor mama zijn die twee weken dat ze op vakantie zijn, dan ook echte horror, want dan staat zij in voor alle opnames van àlle series. En jep, ze gaan in volle tv-periode, niet in de tv-dode zomer. Ik vind dat elk jaar opnieuw een grote ramp, dat de zomer zo doods is op televisie. Net dan, als de halve wereld op vakantie is, heb ik nood om op een dooie, niet zo super warme avond tv te kijken en dan is er niets op. Of jawel, de herhaling van de herhaling van de heruitzending van de kampioenen. Maar die ken ik al vanbuiten, maar voor de rest is er echt niks, nada, nothing op televisie.
Ik ga ooit is een geweldig zomerprogramma maken, eentje waar de mensen voor thuisblijven. Boek dus al maar een vakantie in de paas-of kerstvakantie!
Hallooooooooooooooooooooooooooooooooooo! Ik ben super goed gezind, echt niet te doen. Gisteren had ik dus een dipje, maar ik heb net voor ik ging slapen zeven en halve minuut gebeld met m'n "zieke" vriendin. Ik noem haar zo, maar ze is echt aan de beterhand. En op zeven en halve minuut was ik opgeklaard, terug inorde, opnieuw super vrolijk! Ik heb dus een fantastische dag gehad en ons gesprek van gisteren avond nog twintig keer gehoord in m'n hoofd.
Toen ik haar net leerde kennen, had ik nooit verwacht dat zij iemand zou kunnen zijn die me zo kon opvrolijken. Ik dacht: goed een nieuwe vriendin, waarom niet? Maar nu, de kaarten zijn geschud en de liefde is toegenomen. Ja, ik noem het liefde. Ik vind dat je bij vriendschap elkaar ook graag moet zien. En als je spreekt over graag zien, spreek je over liefde. Alle mensen die je vrienden noemt, zou je graag moeten zien. Anders is er toch iets mis? Ja toch? Bij ons is het normaal dat je elkaar onder vriendinnen kunt zeggen dat je elkaar graag ziet. Elkaar graag hebt. Van elkaar houdt, zoals we zijn. En zoals niemand ons veranderd wil zien.
Normaal ga ik dood tijdens een spreekoefening, maar de troostende, steunende woorden van de vorige avond zaten nog in m'n hoofd. Ik was doodkalm. Geen bibber, geen bonkend hart, kalme stem. Damn, ik was zoals ik ooit hoopte te zijn. Wat kunnen zeven en een halve minuut doen? Super veel in mijn geval. Ik was vandaag een ander mens. Ik was gewoonweg ongenaakbaar.
De afspraak met Jan is verzet naar donderdag omdat vandaag niet zo goed uitkwam. We Het wordt niks en zo is het maar goed ook. Ik voel me helemaal niet verliefd, dus dan is het beter zo. Hij is gewoon een toffe vriend van me, daar ben ik helemaal uit. Ik heb echt geen behoefte aan 'n lief.
Dudes, ik ga er weer eens mee stoppen! Vrolijke groetjes van mij!
't Word een kort blogje vandaag. Ik heb eigenlijk zeer weinig te vertellen en dan denk ik dat het beter is niet te langdradig te beginnen zagen. School was euhm hoe zeg je dat? Ongelooflijk saai en langdradig? Morgen heb ik al 'n spreekoefening van Nederlands over je beste karaktertrek. What the fuck is de mijne? Ik heb gezocht en dan zag ik daar nuchter liggen. Ja, dacht ik in mezelf, ik ben wel lekker down to earth, snel dat kaartje onder al die gozers en gozerinnen hun neus gepakt en op m'n plekje gaan zitten. Ik vind het moeilijk om voor de klas te gaan zeggen waarom ik die genomen heb.
"Beste klas, ik heb het kaartje nuchter genomen omdat ik erg down to earth ben. Ik ga niet snel zweven en bekijk alles met een realistisch oog. Soms té realistisch. Deze eigenschap is voor mij dus zowel positief als negatief. Door alles té nuchter te bekijken, denk ik soms al op voorhand dat ik het niet zal redden of niet zal halen. En geef ik sneller op. Gelukkig heb ik ook een slechte eigenschap genaamd: koppigheid. Die me er dan weer aanhoudt de mensen die voorspeld hadden dat ik het niet zou halen, geen gelijk mag geven."
Ik stop ermee voor vandaag. Ik ben eigenlijk enorm slecht gezind. M'n bloggen.be viel uit net toen ik ergens een reactie postte. Ik hoop dat ze aangekomen is, ik hoop het echt. Ik ben ermee weg
Aloha! Ik ben vandaag dus met m'n oudjes gaan wandelen. Geweldig. Mijn vraag aan jullie: Wat doe je als je dertien kilometer wandelt? Waar houd je jezelf mee bezig? Ik heb me bezig gehouden met sms'en. Een bezigheid als een andere, hé. We zijn gaan wandelen in Scherpenheuvel. Jep, dichtbij de basiliek. En daarna hebben we een goeie pizza gegeten. Njam. Met een lekkere pizza kan je me altijd een plezier doen. Dus al je 's nachts pizza eet, maak me zeker en vast wakker!
Wiskunde geleerd? Check. Boekentas gemaakt? Check. Haar gewassen? Check. Kleren klaargelegd? Check. Franse tekst gelezen? Failed. Agenda gepimpt? Failed. Afgesproken met Jan? Failed. Ach, ik heb de meerderheid van de dingen toch gehaald, hé. Dat afspreken met Jan ligt honderd procent aan mij. Ik hou het tegen. Vraag me niet waarom. Ik heb gewoon schrik. Schrik om weer 'n keer op de verkeerde te stoten. En vooral schrik om iets te doen waar ik hem enkel mee kwets. Ja, ik ben een viezerd en een raartje. Maar ja, never mind. Ik beloof dat ik er dinsdag mee afspreek. De andere dagen heeft hij achtstes. Pech.
Morgen is het weer school. Morgen moet ik weer 'n hele dag m'n nikkel afdraaien. Morgen moet ik me weer concentreren. Morgen heb ik weer huiswerk. Morgen moet ik weer de bus op. Morgen.... Conclusie? Ik heb geen zin in morgen.
Boe! Vandaag was 'n rustig dagje. Ik heb lang geslapen en dan een chille voormiddag doorgebracht, ik ben nog altijd dat bustrauma van gisteren aan 't verwerken. Daarmee dat ik zo kalm ben gebleven. M'n mamaatje had pistoles meegebracht toen ze van haar werk naar huis reed en dat wordt hier thuis altijd gesmaakt. Njam. Na de middag heb ik dan nog even de living stofvrij gemaakt en daarna ben ik begonnen met 'n cursus wiskunde. Ik heb gewoon enkele basisdingetjes herhaalt en heb er dan de brui aangegeven. Alle losse bladeren heb ik daarna geperforeerd en in verschillende mapjes gestopt. M'n agenda moet nog gepimpt worden, daar denk ik nu ineens aan, moet ik snel werk van maken. M'n boekentas is ook al gemaakt voor maandag. Twee uur wiskunde en twee uur economie op één dag. Fantastisch. Morgen heb ik geen tijd. Drie vierde van de voormiddag ga ik al slapend doorbrengen en na de middag moet ik met m'n ouders gaan wandelen. Dat ene vierde van de voormiddag ga ik gebruiken om m'n Franse tekst (van drie pagina's) te lezen en te interpreteren. Waarschijnlijk ga ik hem twee of drie keer mogen lezen eer ik alle vragen deftig en mondeling kan beantwoorden. Leuk vak. Maandag heb ik ook natuurwetenschappen en we zitten op alfabet. Op alfabet op voornaam. Ik zit naast Fr. (mijn grote voorbeeld typt ook alle namen afgekort, dus misschien moet ik dat maar eens nadoen), de crush van één van m'n beste vriendinnen. Ze heeft er 'n lange tijd serieus op gecrusht en hij? Hij wist geen eens haar naam. Ik heb daar subtiel proberen mee te delen dat ze moest opgeven en dat het niks werd, tenzij ze hem in real zou gaan aanspreken. Maar how hoor. Dat wou, kon en durfde ze niet. Dus ja, het is niks geworden. Wat 'n heel normale zaak is en wat ik eigenlijk al wist van toen ze de eerste keer over hem praatte. Vorig jaar zat ik al 'n half jaar naast hem bij Engels. Het was dan ook bijna hilarisch om te zien dat ik met hem over domme dingen kon praten terwijl zij moeite deed om hem iets te doen zeggen, maar het nooit lukte. Ach ja. Pech gehad. Er komen nog mensen. Ze hadden eigenlijk al twintig minuten hier moeten zijn. Maar ze zijn altijd te laat. En we houden er dan ook rekening mee. We zeggen altijd kom maar om zeven uur, dan zijn ze rond half acht hier. Ze hebben een geadopteerd dochtertje dat nu naar het eerste leerjaar gaat. Ze is van China.
Ik stop met schrijven. Tot morgen. Dan is het weer zondag en dat betekent dat er een volle schoolweek voor onze neus staat. Shit.
Mede-bloggers! Het is weekend! Jeeeeeeeeeej! Tijd om te slapen, te rusten en deprimerend te denken dat ik ergens dit weekend m'n ganse cursus wiskunde moet herhalen en al 'n reesem Franse woorden moet leren. Jep, het schooljaar is echt onomkeerbaar begonnen. We hebben het hangen, mannen. We kunnen niet meer terug. Het is eigenlijk nog maar drie dagen school (de eerste twee waren half, dus die tellen samen voor één) en ik ben al stikkapot. Ik heb al 'n groot slaaptekort, ik heb precies al 'n hoopje huiswerk, ik heb gewoonweg al nood aan vakantie. Vakantie, where are you? I need you. Dit jaar wordt een jaar vol spreken. Engels, Frans, Duits en Nederlands. En ik ben net zo'n denderende spreker. Ik kijk eigenlijk uit naar de mondelings op 't einde van het jaar, want ik kan beter spreken voor een leerkracht alleen.
We hadden een géwéldige buschauffeur vandaag, zeg. En fantastisch debiele kinders aan boord. Ze maakten er weer 'n sport van om aan elke halte te bellen. En natuurlijk, die chauffeur geïrriteerd de bus stilgelegd en door die bus gebruld dat ze hier wel leuk even wachtte. Daar stonden we dan. Vrijdag, een bus vol arme schaapjes die naar huis willen, bijna stervend van de honger, helemaal uitgedroogd. Ik had bijna naar het rode kruis gebeld zodat ze water konden komen uitdelen, maar na drie minuutjes is ze weer vertrokken, mààr met 'n nieuwe regel. Iedereen langs vanvoor afstappen. Iédéréén door het smalle busgangetje, vol andere mensen met een overvolle schooltas. En soms, voel je ineens iets onder je oksel, verdorie, een eerstejaars gevonden. Die miste we al. Toen het eindelijk onze beurt was om af te stappen, hadden we ons eigen rijtje. Een vijftiental mensjes wringend, murwend, opelkaar geprapt op een bus, achter elkaar langs de voorste deur naar buiten. Het eerste wat ik deed toen ik eindelijk buiten was, was happen naar adem. Adem, frisse lucht. M'n longen begonnen stilaan hun normale grote terug te krijgen, gelukkig want verschrompeld stellen ze niets voor. M'n rode hoofd werd iets bleker, m'n humeur dat beneden peil was gezwakt kwam stilletjes terug. En nu ben ik helemaal terug inorde. Geen letsel overgehouden, wel 'n reuze trauma en een gigantische schrik voor buschauffeurs.
Ik trek me op aan één ding. De miserie begint pas maandag opnieuw!
Hallo lieftallige lezers van m'n leven! Het was 'n chille dag. Voormiddag les, onze gozer van economie was omlulbaar, dus geen les, rustig uurtje vertellen en zeveren over het jaar. Wel al twee uur Duits én een uur Frans aan m'n broek gehad. En ja, natuurlijk. Raad 'n keertje. Het eerste uur en we kregen onze boeken al. Een ganse dag kunnen rondzeulen met die rotboeken. Ik kreeg zo'n acht boeken niet in m'n tas. Wat wil je ook. Drie boeken van wiskunde, drie boeken van economie, negen boeken van m'n drie vreemde talen. En dan nog boeken voor vakken zoals geschiedenis en esthetica. En als kers op de taart: van natuurwetenschappen, Godsdienst, Nederlands en aardrijskunde moet ik nog losse bladen krijgen. Ja, inderdaad, ik ga eruit zien als een ezel. Een muilezel. Maar ik zeg het je, dat ze dat maar op hun hoogopgeleidde buikjes schrijven! Ik ga echt geen kilo's meezeulen, hoor. Ik ben dan maar lekker handboekloos, dan rust ik wel eens een uurtje in de mediatheek.
De namiddag? Een fantastische, geweldige, mooi film. Hij was echt ultra saai. 't Ging over de opwarming van de aarde. Oké, er moet over gesproken worden, het is een thema dat ons misschien in de problemen kan brengen. Maar een film van twee uur? En het was film zoals in documentaire. Inderdaad, een enorm saaie documentaire ingesproken door Nick Baltazar.
Dudes, de module literatuur-actualiteit is going to be great! En nu stop ik met schrijven voor vandaag, want ik ben exact twee uur geleden begonnen met de eerste regels en het laatste anderhalf uur zit ik gewoon andere dingen te doen.
"De wind blies zachtjes door haar lichtjes vettig haar. Het meisje dat de eigenaar was van de haren had beslist het 's avonds niet te wassen. En het plan om 's morgens toch nog even de douche in te springen had ze laten varen toen ze haar ogen moeizaam opende. "Ik ben een vijfde jaar. Ik permiteer me dat lekker even." Dacht ze en ze draaide zich nog eens om."
Dat was mijn story vanochtend vroeg. Ik had echt geen zin om uit m'n bed te komen en te douchen. En trouwens, zo vettig was het niet. M'n schooldag? Bwaa, ça va, hé. Al keiveel herhaling van wiskunde gezien. Ik dacht dat we dat even chill zouden herhalen, ja droom lekker verder. Op 'n uurtje -zonder boek, alles op 'n los blaadje- hadden we het ganse vierde jaar herhaalt. Indrukwekkend mens. En dan hadden we normaal gezien twee uurtjes LO, maar het laatste uur viel weg. Info over de Londen-en Parijsreis in de aula. Een citytrip met de beste vriendinnen onder de arm. Zie ik dat zitten? Of ik dat zie zitten? Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Enkel nog beslissen naar waar we gaan gaan. Ik ben als mini kindje al een in Londen geweest, maar ik herinner me er amper nog iets van. En Londen lijkt zoveel fantastischer. Zoveel levendiger. Zoveel meer een jongerenstad. Londen doet me denken aan New York, maar dan mini. En met iets meer slaap. Maar toch nog steeds niet veel. Niet genoeg. Net zoveel dat je na 'n citytrip nog kan rondwaggelen en functioneren op automatische piloot. Man, eigenlijk hou ik van dat slaaptekort! Genoeg reisgezeik, de reis zelf gaat toch maar door vanaf 11 mei dus ik kan nog wel wat fantaseren..
Morgen heb ik al 'n film. Het vijfde en het zesde uur. En o joepie, ook 'n achtste. Module. Ik heb er begot geen idee van wat m'n module zal zijn. Je ziet, m'n school is enorm snel. Zeer erg snel. Super gigantisch snel. Ik weet nog van niks en ik heb ze morgen al. Super, hé. Ik hoop maar dat ze wat meevallen. Je mocht zelf met cijfers aanduiden wat je zag zitten om te doen, maar je kent scholen, hé. De geliefste dingen zitten onmiddellijk vol en dan zit je snel aan modules die je cijfer 6 of 7 hebt gegeven en je eigenlijk helemaal niet ziet zitten. Zolang ze me maar geen toneel of wiskunde laten doen. God, save me! Ik vrees morgen ergens het eerste of tweede uur m'n boekjes te krijgen. Dan kan ik weer een ganse dag gaan rondzeulen met tonnen werk-en handboeken om dan 's avonds aan een kaftmarathon te beginnen. Geweldig. Wat insinueer je? Ik sarcastisch? Nee, echt niet. Ik ben nooit sarcastisch. Ik leef zeker niet op sarcasme. Ik adem zeker geen sarcasme. Hoe kan je dat nu denken?
By the way, ik heb lo met m'n allerbeste vriendinnen. Drie trut exemplaren tekende present. But I'll survive. Ik kan ze wel aan. Maak je borst maar nat!
Ik heb het overleefd. Ik heb het gewoonweg overleefd. Godzijdank (en ik ben niet eens gelovig).
Het was eigenlijk een typische eerste schooldag. Ze waren zoals altijd te laat met het indelen van de derdejaars, dus iedereen moest wachten. De vierde-, vijfde- en zesdejaars worden in één klap, in drie verschillende zalen ingedeeld. Wij, de vijfdejaars, wij kregen de blauwe zaal. Onze splinternieuwe refter. Even 'n schetjes, op onze school zitten enkel drie, vier, vijf en zes. De lagere school en het eerste en tweede middelbaar zijn aan de andere kant van het ministadje gevestigd. En drie en vier hebben een eigen refter, eigenlijk een soort kelder, met slechte stoelen en vuile tafels. En de vijfde en zesdejaars hebben een mooie, kleurrijke, refter met veel lichtinval. Ik heb dus eindelijk de mooie refter bereikt. Dus, er zijn drie klassen waarin economie-moderne talen word gegeven. Klas één is een mengeling van economie en humane wetenschappen. Klas twee was een klas helemaal uit economie-people en klas drie was een klas bestaand uit drie verschillende richtingen waar ik de andere twee niet meer specifiek van wist. Je kan je wel inbeelden dat we onmiddellijk hoopte op de klas die enkel bestond uit economie-dudes. Dus, wij met z'n alle, waggelden naar die refter, we zochten onder gebrul van de directeur allemaal 'n plaatsje en lieten het dan allemaal maar op z'n beloop. We luisterden hoe alle mensen die we niet in onze klas wilden, in andere klassen werden geplaatst. Met enkele wannabe die verdween uit de refter, gingen wij iets meer glimlachen. Totdat hij aan de economie-klassen begon. De eerste klas was al niet de onze. We hoopten dus allemaal op klas twee, want klas drie wilden we allemaal absoluut ontlopen. En we hadden geluk. We werden klas twee. Klas twee. Negentien kindjes die ik ken van vorig jaar en vier nieuwe. Een nieuwe voor iedereen die vertrokken is. Onze titularis is een wiskunde leerkracht zoals je ze voorstelt. Een groot fors gebouwd mens, met geblondeerd haar dat in krullen is gezet. Een jaar of vijftig, veel ervaring, veel kennis. De andere (alle vijfdejaars klassen hebben bij ons twee titularissen) is net 'n verwelkte kamerplant.
Dames en heren, 5ECMOb (met één letter zijn wij natuurlijk niet tevreden, hé) gaat rocken dit jaar!
M'n laatste avond. M'n laatste dag vakantie. M'n laatste pizza in de vakantie gegeten. M'n laatste namiddagfilm gezien in de vakantie. M'n laatste computerbijles gegeven aan m'n opie. M'n laatste....
Ik stop er even mee voor ik helemaal depressief word. Ik heb er echt geen f*ck zin in. Ik zie op tegen weer die hele reeks boeken te kaften. Nu ik eraan denk. Shit, ik heb nooit genoeg kaftpapier voor al die stomme handboeken. Ik zie er tegen op om elke avond weer te leren voor overhoringen te leren . Ik zie er tegen op om elke morgen vroeg op te staan. Ik zie er ook tegen op om elke avond op tijd gaan te slapen. Wànt, ik ben een avondtype. Hel, dus.
Pf, ik weet niet meer wat te schrijven. Ik stop voor vandaag. Morgen zal ik wel een hele boek schoolstuff kunnen schrijven. Schoolzever. Schoolgezeik. Schoolbrol. Maar ja, tot morgen.
Koekoek! Hier ben ik weer. Helemaal opgeladen van 'n namiddagje zetel met chinees en véél soep. De film "she's the man" heeft me door de laatste uren van de dag geloodst. Ja, mijn dag stopt wanneer ik achter m'n pc kruip. Het enige wat ik hierna nog doe ik m'n pyjama aantrekken, m'n tanden poetsen en in m'n bed kruipen. Ik ben trouwens lekker moe. Hestival was echt leuk gisteren. Die Jasper Erkens gezien, hij viel eigenlijk best wel mee. Het ventje had enkel wat problemen met z'n gitaar. Z'n ene gitaar is twee liedjes lang gerepareerd en die twee liedjes heeft hij dus genoodzaakt solo moeten brengen. Enkel de eerste twee rijen gaan er lichtelijk over. Een hoop tienermeisjes (ja, ik ben ook 'n tiener) die schreeuwend, gillend, krijsend voor het podium staan met allerlei bordjes waar je van gaat denken: "my dear, hoe oud zijn jullie?" Ach ja, zij moeten het weten natuurlijk. Toch had ik één favoriet bordje gevonden: "Voor 50 cent krijg je een kus en voor 1 euro laat ik je gerust."
M'n 'zieke' vriendin was vannacht weer niet goed. Nachtje ziekenhuis en de ouders waren opgebeld voor moest het fout aflopen. Ik weet niet of je het aan mij merkt, maar ik ben een binnenvreter. Ik vertel er niet over, enkel tegen één iemand, die gewoon aan m'n gezicht zag dat ik slecht nieuws kreeg. En toen kon ik geen kant meer uit, ik moest het zeggen. Voilà, nu weet zij het ook.
Morgen, maandag, is het de aller, aller, allerlaatste dagje voor ik naar het vijfde ga. Het vijfde middelbaar. Daarna nog ééntje en het is tijd voor de hogeschool of universiteit. Ik ga economie-moderne talen doen. Ik kijk al op tegen de achtstes. Ik ga er waarschijnlijk twee aan m'n broek hebben. Donderdag sowieso eentje voor module. Een module die ik nog niet weet en waarvan ik hoop dat het eentje uit m'n top drie is. Je kon kiezen uit tien dingen en dan delen ze de groepen zo in. En liefst geen springuur. Oké, klinkt raar, maar ik ga met de bus naar school en m'n busuren kloppen niet met een springuur. Ik zal dus nooit kunnen genieten van langer slapen, want ik zal 'n stukje te voet moeten gaan. M'n bus heeft een schoolronde en een gewone en op het springuur uur van de bus is het al de gewone ronde. Dus kan ik de hele stad nog eens te voet doorkruisen. School. School. School. Ik kan eigenlijk niet goed geloven dat het gedaan is met het mooie leventje.
Ik ben er vroeg bij vandaag. Kwart voor drie in de namiddag en ik zit al op pc. Goed bezig. 't Is vandaag m'n dagje niet. Gisteren was ik super goed gezind en vandaag ben 'k depri. En ik weet waarom. Een meisje dat enorm veel betekent voor mij ( nee, niet m'n lesbische vriendin of zo. Een speciaal soort vriendin. Ik noem haar niet mijn beste vriendin, maar eigenlijk is ze dat wel zonder titel. Het is een moeilijke uitleg, maar we hebben een speciale en goeie band.) Zij dus, zij is ziek. Hart, maag en hoofd (niet gek, gewoon pijn, steken...) Vorige week had ze een hartstilstand thuis en twee dagen erna lag ze in coma in het ziekenhuis. En bovenop die coma kwam nog maar eens hartstilstand. Al die dingen samen maakt dat ik nu elke nacht als ik ga slapen en weet da zij pijn heeft, ongerust ben. Zeker als ik 's morgens niet onmiddellijk antwoord krijg. Het is een langslaper, I know. Maar soms té lang. Soms heb ik al vijf sms'en gestuurd uit pure angst dat er iets gebeurd zou zijn. Ik zou graag één momentje gerust zijn. één moment weten dat ze veilig is en niet dood zal gaan. Het vreet aan mij. Zachtjes, maar ik voel het. Toen ik te horen kreeg dat ze haar aan het reanimeren waren en dat ze al bijna een uur bezig waren, wist ik echt niet hoe reageren. Hoe reageer je op zoiets? Het klonk zo irreëel. Ik kon het niet geloven. Een meisje van zestien hoort echt geen uur gereanimeerd te worden. Oudere ook niet, natuurlijk. Maar dan kan je het ergens plaatsten, dan kan je het ergens begrijpen. Dit kan ik niet snappen...
Genoeg gezevert. Iets anders nu. O ja, de buren. Onze buren hebben een jonge katje. En ik bedoel ook écht jong. De jongste dochter is nu twee jaar afgestudeerd als dierenarts en heeft gisteren ergens naast de weg een katje van amper vier weken oud gevonden. Het arme beestje weegt 290 gram. Gram! Kan je het je voorstellen? Toen ik het in m'n handen had leek het net alsof ik enkel beenderen vasthad met een laagje vel omheen, zo mager is het. Arm beestje.
Morgen Hestival! Yeah. Om drie uur ga ik al naar een vriendin die er dichtbij woont en dan gaan we ons nog een avondje en nachtje amuseren, want we blijven bij haar slapen. Again yeah. Dus mensjes, morgen zal ik hier geen zever komen posten. Morgen is het jullie beurt om zever te posten bij mij!
O ja, het is nu twintig na acht en ik ben net klaar met typen. Lang leven de opslag als kladversie!
Ik ben vandaag m'n opa computerles gaan geven. Ik wou dat ik ervoor betaald werd. Hij mag toch de kosten betalen als ik morgen in het ziekenhuis beland omdat ik de vragen en het constant herhalen van rechts klik en links klik niet meer aankan. Elke stap, elke muisbeweging, elke klik, elke programma, elke nieuw geopend venster, alles moet ik uitleggen. En probeer zoiets eens uit te leggen aan iemand die enorm bezorgd was dat 400GB harde schijf niet voldoende zou zijn. Ja, jullie snappen me. En ja, ik begin te flippen en hyperactief te zijn. Ik ga m'n pilletjes nemen. Genomen. Maar ik blijf het deprimerend irritant vinden. Het is zelfs raar dat iemand echt zo weinig van een pc kent. Het is toch bijna normaal dat je kan typen? Dat je op internet kan surfen? Dat je kan mailen en documenten afprinten? Nee, het is niet normaal. Nee, het is niet evident.
M'n zus heeft daarstraks zo waar haar aller eerste geweldig opmerking gemaakt. Ik: "Probeert ge de meubels te redden?" Zij: "Een heel huis, ja." Ik was overdonderd. Gefascineerd. Vastgenageld aan m'n stoel. Helemaal van de kaart. Ik was echt geschrokke van haar. Zo'n goede was het nu ook niet, maar voor haar doen? Jee, het was echt enorm voor haar. Het ging over haar haren die er echt ongelooflijk slecht uitzag en ik, als grote zus, jut haar natuurlijk op en geef haar een beetje extra moed door zinnetjes als "het ligt echt slecht" en 'dat krijgt ge nooit meer in de plooi" te gebruiken.
Ach ja, ze wordt groot. Kleine kindjes worden groot.
Bonjour mes amis, Hi people, Guten Tag Leute, Ik dacht: misschien moet je het internationaler maken. De inleiding kan nu al gevolgd worden door anderstalige mensen!
M'n opa heeft een laptop gekocht. Cool, hoor ik jullie al denken. Néé, niet cool! De arme man is 71 en heeft in zijn ganse leven enkel een computer zien staan van ver. Voor hij hem ging kopen vroeg hij aan mij: "Wat is het verschil tussen é-mail en internet?" Daar zat ik dan, met m'n mond vol tanden. Hoe leg je zoiets in godsnaam duidelijk uit aan een man die zich daarvoor ook al afvroeg of je vista niet zomaar even van je pc kan gooien. Ik heb een hopeloos naar papa gekeken en samen hebben we geprobeerd een duidelijk antwoord te geven op zijn vraag. Gisterenavond was hij hier. Mét z'n laptop. Hij sukkelde nog een beetje verder, stelde nog 'n paar domme vragen zoals: "Wat was diene vista nu weer?" "U besturingssysteem." Beantwoordde papa zijn vraag super kalm. Hij bleef zelfs kalm toen opa een twintigtal keer moest proberen een programma te openen. De dubbel klik, die heeft hij nog niet in de vinger. En ik heb chance. Ik mag morgen of overmorgen een namiddagje computerles gaan geven. Geduld zal het codewoord zijn, vrees ik.
Er is net bezoek aangekomen. Een oud-collega van mama, met Hollandse grondwortels. Ze zijn beide daar geboren. Hun kinderen zijn een jaar jonger en een jaar ouder als ik, ze zitten op mijn school, maar ik ken ze niet. Ik herken ze, maar daar stopt het. Ze zijn thuis gebleven. Zou ik ook doen. Ik zou echt niet een hele avond in de zetel gaan zitten bij vreemde mensen.
Okéééééé, Wat zal ik eens gaan schrijven vandaag...? O ja, ik ben moe. Héél moe. Uitgeput eigenlijk. Ik wou daarnet in de zetel genieten van de vrijdagavond film van vorige week die ze speelden op vtm. Ik was 'n halfuurtje aan het kijken als de videorecorder melding gaf van een timeropname. Stoppen en 'n andere band in het ding gepropt. Tot mijn grote verbazing, was het Ned's survival gids op Nickelodeon. Dit klinkt enorm volwassen, I know. Zo'n kinderprogramma, ik vind het steeds leuk om te zien. Hilarische eigenlijk. Back to the point, daarnet was mama haar geweldig interessant programma afgelopen en ik dacht lekker verder te kijken. Fout gedacht natuurlijk. M'n zus kwam terug van 'n wandeling met de buren en begon als 'n echte dictator de afstandbediening op te eisen. Ik wou in de tegenaanval gaan en het opstandige volk spelen. Ik bracht het rebellenleger in positie totdat de groot macht (mama) ineens de opstand kwam stil leggen. Pataten schillen en sokken opplooien, luidde het verdict. Nu, de pataten geschild zijn en de sokken opgeplooid, heb ik van pure miserie m'n pc opgezet en kom ik hier steen en been klagen.
Seffens eten, waarschijnlijk vind 'k het niet lekker, maar ik zal toch wel eten. Want ik heb geen zin om als anorexiapatiënt door het leven te pikkelen op dunne beentjes. M'n lijn mag er best zijn. (wat een rijm, hoog niveau!)
O ja, ik ben gisteren naar de kapper geweest. M'n lange bruine lokken zijn 'n stuk korter gewiekt. M'n haar valt nu tot net onder m'n nek, nog net op m'n schouders. Voor gisteren viel het tot onder m'n schouderbladen. M'n bles is ook 'n beetje bijgeknipt, maar daar mag de kapper niet al te veel aankomen. M'n trots, m'n alles, m'n blesje. Ik zou freaken moest ze weg zijn. En dan zou het nog meevallen. Ik zou door het lint gaan, gek worden. Ik zou ik niet meer zijn. Jup, ik ben 'n haarfreak. Ik heb 'n hekel aan 'n bad hair days. Hopelijk vallen die nu niet meer te dikwijls voor. Yeah, I keep on dreaming
Mààr, ik ben wel uiterst tevreden met het resultaat. Goeie kapper, die vent van de kreatos.
Hello people! Pukkelpop was super, fantastisch gewoonweg geweldig! Ik heb mij echt rot geamuseerd. Wie de prijs van verhaal van de dag wint? Gho, moeilijke keuze. Misschien die drie jongens die ons trakteerden en zo alle mensen in de omgeving vies deden kijken. We hebben gewoon drankbonnetjes gekregen. M'n gezicht zal waarschijnlijk voldoende gezegd hebben. Toen ze m'n vriendin en mij vroeger of we een bonnetje wilden van hen, zette ik mijn wat-wil-je-ervoor-kop op en de jongens in kwestie vertelden ons onmiddellijk dat we zomaar kregen. Gewoon, omdat zij ze zelf niet opgedronken kregen. Bon, dachten we, aannemen die handel! De twee jongens die hun broek aftrokken komen ook dicht in de buurt om de prijs van "verhaal van de dag" te winnen. Ik zat met dezelfde vriendin te wachten op de andere, die eten halen waren, en opeens stonden er twee kerels voor onze neus. Ze vroegen "Mogen wij onze broek...." en ineens trokken ze hun broek tot iets onder hun knieën en lieten ze daar enkele seconden. Als ze hun broek terug opgetrokken hadden gingen ze naar hun vrienden en ze beweerde dat het grappig was. Ze hebben bij ons extra gecheckt of het grappig was en ja, dat was het. We hebben er nog enkele uren om gelachen en nu nog steeds. 't Klinkt misschien raar, maar op het moment zelf, was het helemaal niet raar. Het was grappig, eerder hilarisch.
"Are we having a great time?" - "We're having a motherfucking time!" Om het in de woorden van 50 cent himself te zeggen.
Hier ben ik weer! 't Is een tijdje geleden. M'n zogenoemde beste vriendin was hier voor drie dagen en dit bloggen is een supergeheime manier om mijn leven te delen met andere. En bij supergeheim hoort natuurlijk het feit dat ik zelfs haar niet vertel dat ik dit doe. Stel je voor, dat ze het weet en ze begint m'n blog mee te volgen en te lezen. Dat betekent dat ze elke letter die verschijnt over haar, kan zien. Ik mag er niet aandenken. We hebben weer 'n enorm moeilijke tijd. Niet dat we ooit makkelijke momenten hebben. Soms vraag 'k mij af waarom wij elkaar beste vriendinnen noemen. En andere keren ben 'k ervan overtuigd dat we echt goeie vriendinnen zijn. Als we alleen zijn, voel ik me haar beste vriendin. Maar als we in gezelschap van andere zijn, heb ik altijd het gevoel dat ze liever met andere optrekt. Normaal gezien ben ik geen jaloers type, maar ik vind dat je beste vriendinnen bent in gezelschap én alleen. En net dat, die mening, die delen we niet. Net zoals de mening dat niemand perfect is. En dat we dus elkaars negatieve kantjes moeten slikken. Ik stop met erover na te denken, want hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik twijfel aan onze vriendschap.
Morgen! Pukkelpop! O yeah! Een dagje genieten en relaxen. Chill, dude! Nee, ik ga geen arsenaal jongerenwoorden uit de kast sleuren en hier op 'n blog gooien. Ik hou me in. Ik vecht tegen de drang om het niet te doen en beschaafd te blijven. Ik zal zondag of maandag zeker een leuk verhaal hebben om hier te vertellen. Stilletjes hoop ik op 'n verhaal waarin ik een bepaalde jeugdcategorie goed kan in afzeiken. Ik weet 't. Het is mijn leeftijdscategorie die ik ga afkraken, maar sommige verdienen het gewoon. Hun kop vraagt om aandacht en ik wil hen die geven. Maar spijtig genoeg vraagt hun kop net niet om positieve aandacht. Maar hey, aandacht is aandacht. Dat klonk niet zo vriendelijk, ik ben er me van bewust. Maar ik ben geen persoon die houdt van overdreven aanstellerij en overacting. Ik hou ook niet van fake-mensen en zeker niet van stroop-om-de-mond-smerende types. Doe gewoon wat je graag doet, maar denk alsjeblieft aan andere die daar ook zitten én blijf in godsnaam jezelf.
