Huppel, hup, huppel, hup, hup, huppel, huppel, hup, huppel, hup, huppel Links, klap, rechts, draai, op, klap, pas naar achter, spring, links, rechts in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit
En dat is mijn nieuwe hobby!
Vanaf nu ga ik wekelijks een paar uurtjes naar de fitness met mijn buurmeisje. Naast de loopband en gewichtjes, proberen we elke keer een groepsles mee te doen. Deze week zijn we begonnen met step choreografie. Veel te moeilijk! Dus dachten we, we proberen het iets rustiger aan te doen met Pilates. Gelukkig was mijn fitnessmaatje even lenig als ik . En na drie dagen fitness zat ik ongemakkelijk in mijn zeteltje met de nodige spierpijnen.
De tweede reden dat ik zo raar rondhuppel door de stad, is mijn examen linguistica. Vorige week woensdag heb ik mijn allereerste examen als universiteitsstudent afgelegd. Ik had er wel een beetje schrik voor, helemaal in het Italiaans Met het gedacht dat ik gebuisd was, ging ik gisteren weer naar de les. Slik ik ben niet het type dat graag opschept, maar met dit resultaat ben ik enorm blij! Ik ben geslaagd voor mijn eerste examen met 26/30! Huppel, hup
Deze tekst is, zoals de titel al aangeeft, volledig aan jullie gericht!
A an allen die dit leest, B edankt! C entrale punt in dit verhaal D at ben jij E n jij, jij en ook jij, jullie allemaal, F amily & Friends G eniet ervan, zo veel aandacht op het world wide web H eel ver van huis bevindt dit meisje zich. I n Italië om precies te zijn. J ullie krijgen vele K usjes & Knuffels van haar. L iefste Lezertjes, M oeilijk is het om dat egoïstische woordje niet te gebruiken. N a veel schrijf- en schrapwerk is het toch gelukt! O oh, wat is dit laatste deel verschrikkelijk! P robeer maar eens een tekst te schrijven met de letters q & x Q uasi onmogelijk. R azendsnel verslinden we de laatste letters van het alfabet met enkele lieve woordjes. S amen staan we sterk! T erug verlangen we naar het samenzijn . U itwuiven en nadien V erwelkomen. W ekelijks een kijkje nemen op dit blog. X ylofonische melodietjes die zeggen: Y ana Z iet jullie graag!
Tijd het is tijd dringend tijd tijd het is weer tijd om te bloggen!
De voorbije dagen heb ik twee nieuwe vrienden gemaakt. Mijn woordenboek en mijn fluostift. Ja, ik heb niets anders gedaan dan woorden opgezocht en stukken tekst gemarkeerd.Ik heb vijf dagen tussen mijn boeken geleefd en ik ben er, raar maar waar, toch een beetje slimmer van geworden. Niet te geloven dat ik vorig jaar durfde zagen over hoeveel ik wel niet moest leren.
Vorig jaar 27 oktober 2010, toen zat ik hier ook. Niet precies op dezelfde plek natuurlijk, maar wel enkele kilometers verderop. Ik denk dat iedereen die ooit een Italiëreis heeft gemaakt met zijn/haar school wel kan beamen dat dit een onvergetelijke vakantie is. Vroeg opstaan, prachtige plekjes bezoeken in de mooiste steden, het Heilige nonnetje uithangen in de kerk en s nachts stiekeme uitstapjes maken. Dat is toch wat ik ervaren heb.
Ervaringen Zoals jullie waarschijnlijk welk gehoord of gelezen hebben, wordt Italië geteisterd door noodweer. Dat heb ook ik mogen ervaren. Gisteren heeft het heel de dag, onophoudelijk, dikke druppels gegoten. Ik was nat, mijn schoenen, mijn broek, mijn tas En als jullie denken dat dit het ergste was, dan hebben jullie het goed mis! Mijn paraplu had ik te drogen gelegd in de douche. Toen ik deze vanmorgen wou opruimen, klapte hij toe en zat mijn arme duim er mooi tussen. Nu is mijn linkerduimpje bedekt onder een huidskleurige pleister.
Huidskleur De herfst begint ook hier zijn tol te eisen. Het bruine kleurtje, dat ik ooit heb gehad, is verdwenen. Ik ben weer dezelfde witte melkfles die ik was voor ik op vakantie vertrok!
Vakantie Het duurt nog eventjes, iets minder dan twee maanden, maar wat kijk ik al uit naar de kerstvakantie! Natuurlijk om al die cadeautjes in ontvangst te nemen en er ook enkele te geven (ja, mijn koffer gaat voor 70% uit pakjes bestaan, voor 20% uit veel te dikke boeken en de overige 10% is voor mijn kledij). Maar waar ik het hardst naar uitkijk zijn jullie!!!
Jullie Ik ben altijd al egoïstisch geweest. En mijn blog is daar het perfecte bewijs van. Ik durf het bijna niet zeggen het woordje ik is hier maar liefst 302 keer terug te vinden! Een beetje beschamend eigenlijk. Misschien moet IK eens een verhaaltje over JULLIE schrijven.
Dat zal voor de volgende keer zijn! Vele kusjes Yana
Vandaag ga ik het niet hebben over school. Dus dat wil zeggen geen nieuws over die ene grappige prof of over de les die veel te snel ging en ook niet over die ene klasgenoot die lag te slapen in de aula. Vandaag ga ik jullie leren hoe je een sprookje tot leven doet komen.
Benodigdheden: - 5 jonge, leuke meisjes - een tafel en stoelen voor een gezellige maaltijd - chocolade, tonnen chocolade - en als laatste een zonsondergang op het meest idyllische plekje in de stad
Beginnen jullie al te dromen? Ja? Goed zo!
Ik heb jullie verteld dat ik mijn buurmeisje hebt ontmoet, niet in de meest gezellige omstandigheden, maar ik ben toch blij dat het gebeurd is. Vorige zaterdag heeft ze mij uitgenodigd om bij haar te komen eten. We waren met vijf meisjes, inclusief mezelf. Het was super gezellig en enorm fijn om weer nieuwe mensen te leren kennen. Als nagerecht had ik voor zelfgemaakte chocomousse gezorgd. Bij gebrek aan een mixer heb ik alle eiwitten met de hand moeten kloppen en daar is het fout gegaan. De chocomousse was een beetje zwaarder dan voorzien, maar gelukkig waren de anderen er gek op. Ik heb dan maar wijselijk gezwegen over het eierenprobleem.
Zondag zijn we samen op stap gegaan. Momenteel is het enorm druk in het centrum van Perugia. Dat heeft alles te maken met Eurochocolate. De komende 10 dagen hebben we hier het grootste chocolade festival in Europa. Elk plekje dat ooit vrij was, is nu gevuld met tentjes. Tentjes waarin tonnen chocolade verborgen zit. Wat een heerlijkheid om door te stad te wandelen. Een dikke vest, warme sjaal en last but not least het zicht, de geur en de smaak van chocolade in al zijn vormen en kleuren!
Nadat we onze verslaving weer gevoed hadden, zijn we naar huis gegaan. Nee, niet zomaar langs de gewone weg, maar langs het meest prachtige straatje dat ik hier al gezien heb. De zon was ondertussen al aan het ondergaan, waardoor je een prachtige roze hemel krijgt. De straatverlichting begon zachtjes aan te springen. En de huisjes, geschilderd in warme kleuren, kwamen volledig tot hun recht op het viaduct. Want dat was het straatje oorspronkelijk, een viaduct. Heel moeilijk om zo uit te leggen, maar misschien kan ik volgende keer wel enkele fotootjes maken. In ieder geval ik bevond me in het midden van een sprookjesboek en daar heb ik enorm van genoten Nadien hebben we bij mijn buurmeisje nog een warme chocomelk gedronken en de overschot van mijn chocomousse opgegeten. Na zoveel chocolade werd het tijd om onder de wol te kruipen!
Ik moet jullie niet vertellen hoe heerlijk ik gedroomd heb, toch?
Sinds mijn laatste bericht heb ik al enkele lessen achter de rug. De ene al iets vlotter dan de andere, ik ga nog veel nachtjes mogen doorwerken om die wetenschappelijke teksten vertaald te krijgen.
Donderdag was voor mij een afschuwelijk lange dag. Om negen uur werd ik in de aula verwacht voor een eerste algemene ingangstest. De onderdelen aardrijkskunde en geschiedenis vielen nog vrij goed mee. Toen kwamen de vragen over Italiaanse literatuur! Ik ken amper iets over onze Nederlandse schrijvers, laat staan dat ik weet wie de opera Chiuso gli occhi geschreven heeft. Om 10 uur was ik weer buiten. De volgende test zou pas om 12 uur plaatsvinden dus plofte ik mijn achterwerk op een zonnige bank. 12 uur test Italiaanse taal, bang afwachten. Er was zowel een schriftelijk als een mondelinge deel. Beide even moeilijk. Ondertussen nog eventjes een les meepikken van 14 tot 16 uur. En weer wachten op de laatste test die zich tussen 18 en 20 uur zou afspelen. Ik moest mijn kennis van het Engels gaan bewijzen. Een beetje raar aangezien hier niemand Engels spreekt. Gelukkig waren het twee Amerikanen. Eindelijk organisatie en communicatie, dag en nacht verschil met de chaos van die Italianen! Wat is nu het resultaat van al die uurtjes wachten? Rode schouders! Inderdaad, 6 oktober en mijn schouders zijn verbrand, wie had dat ooit gedacht! Ondertussen zijn we een onweersbui verder. Gisteren is de eerste regen in maanden gevallen en dat voel je wel aan de temperatuur.
Het weekend is gisteren begonnen, dus had ik gepland om frietjes te maken. Mooi niet dus! Ik had speciale frietjes gekocht voor in de oven, want een frietketel heb ik niet. Ze lagen mooi geel gesorteerd, amper 5 minuutjes, in mijn oventje. PATS! Elektriciteit weg!Donker, aangezien het al avond was. Ik kon het zelf niet oplossen en mijn bazin was niet thuis. Daar stond ik dan in mijn rood met witte bollen schort. Ook mijn buurvrouw had geen elektriciteit meer. Daar stond zij dan in haar bruine pyjama. Zo hebben wij elkaar dan leren kennen. We hebben meer dan een uur samen rond 1 mini kaarsje gezeten en een beetje gekletst over van alles en nog wat. En ik ben heel blij met haar als buur, het is een heel vriendelijk meisje, ze komt uit Zuid-Frankrijk en is 21 jaar. Dus hoe eindigt dit verhaal? Een nieuwe vriendin en platte frietjes!
Champagnefles 1: Zoals jullie hiernaast kunnen zien heeft mijn blog zijn 1000ste bezoeker mogen verwelkomen. Wat een mooi getal! Tijd om die eerste champagnefles te openen! Dankjewel allemaal om af en toe eens een kijkje te komen nemen.
Champagnefles 2: Nog een reden om te feesten. Mijn internetstick is na twee volledige maanden weer terecht. Hopelijk werkt hij nu wel zoals het hoort!
Champagnefles 3: Eigenlijk heb ik al die tijd iets verzwegen voor jullie. Ik heb heel wat probleempjes gehad met de universiteit. Na heel wat heen en weer geloop en papierwerk is het allemaal in orde gekomen. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar ik ben eindelijk ingeschreven!
Champagnefles 4: Mijn eerste les zit er op. Gisterenavond had ik geografia wat zoveel betekent als aardrijkskunde. Een beetje zenuwachtig stond ik te wachten tot ik die aula binnen mocht. Ongeduldig zocht ik een plaatsje uit en tot mijn grote verbazing zat de zaal maar voor één derde vol. Een gezellig onderonsje zou je het kunnen noemen. Als ik goed geteld heb waren we in totaal met een 50-tal studenten. Lekker voordelig want onze prof past zich enorm goed aan. Hij beseft dat niet iedereen vloeiend Italiaans spreekt en daarom probeert hij ook alles traag en duidelijk uit te leggen. Hopelijk zijn ze allemaal zo!
Champagnefles 5: Deze zal ik nodig hebben om alle lessen vertaald en gestudeerd te krijgen!
Om te beginnen zou ik mijn oprechte excuses willen aanbieden! Ik heb het gevoel dat ik mijn blog een beetje verwaarloosd heb. De reden? Mijn tweede week in België was nog drukker dan de eerste. En toen ik na een goed verlopen vliegtuigreis terug in mijn appartementje was, moest ik toch weer eventjes wennen. Maar nu ben ik weer helemaal klaar om verhaaltjes uit mijn duim te zuigen!
Mijn logeerbed ziet er net hetzelfde uit als onze tuin in Zoersel. Overal hoopjes. Alleen zijn mijn hoopjes vuile kleren en die in Zoersel zijn van de mollen. Mooi gesorteerd ligt de was te wachten tot hij eindelijk in die machine kan. Mijn keukenschap begint de vorm van een u aan te nemen. Na een bezoekje aan de winkel staat mijn keukentje weer vol lekker eten. Ik hoop alleszins toch dat het lekker wordt als ik het klaargemaakt heb. Gisteren was ik op zoek naar mijn salontafel. Ik heb het ook gevonden. Het had zich verstopt onder een hele stapel Flairs (dankjewel Elke) die ik ondertussen bijna allemaal verslonden heb. Het wordt tijd om een nieuwe hobby te zoeken (suggesties zijn verplicht welkom). Dat was dus een subtiele hint om te zeggen: 'Help mij en stuur jullie origineelste, maar haalbare, ideetjes door!'
Kennen jullie het geluid van onweer in de verte? Ik noem het gerommel. Natuurlijk, wat een domme vraag! Het klinkt jullie als muziek in de oren, niet? Wel, vanmiddag was het ook hier aan het rommelen. Terwijl het bij jullie al lang aan het regenen zou zijn in een donkerzwarte hemel, was het hier zonnig, warm en poederdroog. Ik heb gezien dat Frank & Sabine voor enkele mooie nazomerdagen hebben gezorgd. Ik hoop dat jullie er ten volle van genoten hebben.
Na twee weken in een Nederlandstalig gebied te hebben verbleven, merk ik dat ik dringend mijn notities uit de Italiaanse les terug moet bovenhalen. Ja, daar kan ik morgen alvast mee starten.
Enkele
feiten over België:
1. Perugia - Charleroi = 1413 km = 1 uur 45 min.Charleroi - Zoersel = 124 km = 2 uur 30 min.,
2. 18°C = hoog zomerweer,
3. NMBS geeft cateringservice, maar bespaart op conducteurs,
4. Italiaanse ambassade te Brussel = 1 uur wachten & 10 min. op de bureau,
5. België = slecht voor de lijn!
Hoi
allemaal,
Zoals jullie kunnen zien heb ik weeral een heleboel te vertellen. Mijn
ervaringen van deze week zullen draaien rond de bovenstaande puntjes. Ik heb
amper tijd gehad om te ademen, dus ik kan jullie niet alles vertellen. Nu ja,
ik zou dat wel kunnen, maar dat zou veel te veel schrijfwerk zijn voor mij en
te veel leeswerk voor jullie.
Donderdag
8 september 2011 7.00 uur.
tuut tuut Halfslapend, gewekt door mijn gsm, draai ik mij om. Het duurt
even voor ik het ten volle besef, maar mijn wekker bevestigt het. Het is zover!
Nog nooit ben ik zo enthousiast uit bed gesprongen als toen. De laatste
kruimeltjes worden weggeveegd en die roze koffer gaat nu definitief dicht.
Enkele uurtjes later zet de taxi mij af aan het vliegveld. Nu ja, het
vliegveld. Ik ben goed op tijd vertrokken, want ik wou zeker het risico niet
lopen om mijn vlucht te missen. Als een muilezel grote koffer, rugzak,
handtas en dikke vest stap ik door de deuren van het vliegveld. Enkele
minuten blijf ik stomverbaasd om me heenkijken. Eerst links, daarna rechts. Nog
eens links. Is dit het? Ik zie 1 kleine bar om koffie te halen, 40 gele
wachtstoeltjes (ja, ik heb ze geteld!), 1 vriendelijke dame om bagages in te
checken en ik zie een bord. Ik ga dichter om het beter te kunnen bekijken. Vertrekkende
vluchten: Londen & Charleroi. Oké, de kans dat ik op het foute vliegtuig
stap is zo goed als onbestaande, wat een meevaller! Na veel te lang wachten
mag ik ook mijn koffertje gaan inchecken. Zonder moeite geraak ik met mijn
rugzak en mezelf door die piepende boog, dat gaat vlot. Niet dus. Ik word aan
de kant geroepen. Samen met nog enkele mooie exemplaren staat mijn koffer aan
de kant. Wat leuk, mijn koffer is een van de weinige uitverkorenen. Ongeduldig staat
een vrouw in veiligheidsuniform me op te wachten. Openen beveelt ze me. Op
een professionele manier begint ze alles overhoop te halen. Gelukkig ze
hebben niets gevonden. Ik mag rustig verder wandelen. De vlucht verliep perfect
en ik sta klaar om uit te stappen. Het moment is daar. De deuren gaan open. De
ijskoude lucht snijdt langs mijn gezicht. De wind waait mijn haren door elkaar.
De regen valt met grote druppels langs mijn schoenen op de grond. Welkom in
België.
Met snelle pas begeef ik mij naar de uitgang. Ondertussen heb ik mijn koffer
ook al opgehaald. Ik haast me dus voorbij al die slenterende toeristen, want ik
weet dat wat ik achter die deur ga zien, enorm fijn zal zijn. Moeke & Voke!
Eindelijk, na 2 lange, hete maanden kan ik hen nog eens zien. Geen getreuzel en
meteen gaan we naar de auto. Thuis wachten er namelijk ook nog mensjes op mij.
Anderhalf uur later. Ik stuur een sms naar mijn mama: Regen en file, welkom in
België! We staan nog steeds in Zaventem! Na een trage autorit, die veel langer
duurde dan mijn vlucht, komen we aan in de frituur. Hmmmm frietjes! Die gaan
mij smaken. Vanaf nu begint het echt. Mijn agenda zit overvol. Ik moet van hier
naar daar hollen. Ik vraag me zelfs af of ik wel genoeg tijd ga vinden om een
douche te nemen? Ach, zorgen voor morgen, nu mag ik als volwaardige gast in de
logeerkamer gaan slapen.
Zaterdag
10 september 2011 waar zijn die zomerkleedjes??
Het wordt een mooie nazomerdag. De stem van Jill Peeters galmt nog na in mijn
hoofd. Dolblij zoek ik naar mijn zomerse kledij. Vanavond zijn we uitgenodigd
op een BBQ, want dat hoort toch bij zon stralende dag? Ik trek de kleerkast
open. Na lang twijfelen kies ik voor een witte kniebroek en een oudroze topje
met strik. Ik begeef me richting raam en vol verwachting trek ik aan het
touwtje van de rolluik. Boos storm ik naar beneden. Noemen jullie dit
zomerweer? Waar is de zon? Ik zie alleen maar grijs? Het is hier ijskoud, dat
kan toch niet? Dat kan dus blijkbaar wel. Voor de zekerheid leg ik dus mijn
dikke vest en een extra fleecedekentje in de auto. Achteraf bekeken geen slecht
idee. Nog voor we aan het eten konden beginnen had ik die dikke vest al aan.
Onwennig kijk ik om me heen. Ik zie enkel blote armen en benen. Topjes en
T-shirts. Voorzichtig sta ik op van mijn stoel. Ik sluip langs de rand van het
terras naar mijn tas. Ik kijk nog eens om me heen, bang om betrapt te worden. Ik
doe mij dikke vest aan. Ik draai me om. Alle hoofden op mij gericht. Met een
onschuldig lachje probeer ik er onderuit te komen. Het werkt. Gelukkig laat het
eten niet lang op zich wachten. Zon BBQ geeft toch ook een beetje warmte. We
hebben net gedaan met eten en daar verschijnt mijn fleece. Ondertussen is het
hevig aan het bliksemen in de verte. Het lichtspektakel blijft eeuwig duren en
zo ook de onhoudbare koude. Ik eindig de avond lekker warm binnen.
Donderdag
15 september 2011 Antwerpen.
Samen met mijn mama sta ik te wachten op de bus. Bus 417, de sneldienst naar
Antwerpen. We stappen af aan het station. Op zoek naar perron 23. Gevonden! 12
minuten vertraging. Omdat we niets anders kunnen doen, wachten we. Ondertussen ken
ik het traject Antwerpen Centraal Brussel Centraal uit mijn hoofd. Ik kijk
wat uit het raampje. Plots stormt er een blondine binnen in onze wagon. Goedemorgen!
Cateringservice een beetje vreemd kijk ik naar mijn mama. Sinds wanneer komt
er catering op een treinrit van amper 35 minuten? De NMBS wil waarschijnlijk
haar imago een beetje opkrikken. Extra verwennerij aan boord van de trein: catering
en informatie over de volgende stop in vier verschillende talen. Daarvoor hebben
ze wel een aantal besparingen moeten doen. Het eerste wat ze geschrapt hebben
zijn conducteurs. Zij zullen niet zo belangrijk geweest zijn. Het is nu al de
derde keer dat ik naar Brussel rijd en nog geen één keer ben ik gecontroleerd.
We hebben vandaag weer een afspraak op de Italiaanse ambassade. Met nadruk op
Italiaans. Na een klein uurtje wachten mogen we binnen. Ondertussen was onze
afspraak al een half uur geleden. Ik zet mij op de zwarte stoel voor het bureau.
Nog voor mijn achterwerk het oppervlak goed en wel raakt mag ik al weer
opstaan. In orde, ik heb het papier op zak. Één uur wachten en 10 minuten
binnen. Typisch!
Burn
belly burn!
Ik sta voor de spiegel. Smekend richt ik mij tot mijn buik. Ga toch weg! Een beetje
platter graag. Ik kan hem niets kwalijk nemen. Mijn menu zag er de afgelopen
dagen allesbehalve gezond uit. Enorm lekker, maar superongezond. Wat heeft
culinair België dan zoal te bieden?
We beginnen met frietjes, ook smoskes mogen niet ontbreken. Met het goede weer
is een BBQ lekker gezellig. Geen zin om te koken in het weekend? Laten we
Chinees bestellen. Ook een paar verse wafels met dank aan Peggy mogen niet
op het lijstje ontbreken. Het wordt dringend tijd voor groentjes en fruit!
Ik moet nu weer verder. Als ik zie wat ik in mijn laatste dagen hier nog allemaal moet doen, een mens zou er spontaan moe van worden. Tot de volgende keer!
Er was eens in een ver zuiders land een klein meisje. Ze was vrolijk en huppelde rond in haar huisje, maar waarom was het kleine meisje zo blij? Ze gaat op reis, heb ik van horen zeggen, ze gaat op reis naar wat was het ook al weer?
Als je een wereldkaart neemt en je gaat op zoek naar Europa, dan vind je ergens in het noorden een stipje. Dat stipje is België, ook wel de Europese Noordpool genoemd. Het kleine meisje was natuurlijk goed geïnformeerd over de weersomstandigheden in dat kleine landje. Daarom besloot ze nog even langs de winkel te gaan om een lekker warme, dikke vest te kopen. Die zal wel van pas kunnen komen, want het gerucht gaat de ronde dat het daar wel meer dan 10 graden kouder is!
Voor ze kan vertrekken, moeten er natuurlijk valiesjes gemaakt worden. Ach geen probleem, dacht het meisje bij zichzelf. Rustig begon ze alles wat klaar lag in die mooie, roze koffer van haar te laden. Toen herinnerdehet kleine meisje zich iets, een klein detail dat voor een reuze groot probleem zou kunnen zorgen. Met een bang hartje zette ze haar bagage op de weegschaal. Error: you are too fat! Na heel wat reken- en schrapwerk is het meisje er toch in geslaagd om alles netjes in haar koffertje te krijgen.
Als ik de weermannen kan geloven, dan zou het meisje in het vliegtuig stappen onder een stralende zon bij een temperatuur van 32 graden. Eventjes later zou ze terug uit die grote machine stappen bij een vrij bewolkte hemel en hopelijk 18 graden. Maar het kleine meisje zou het kleine meisje niet zijn als ze ook daar niets op gevonden had. Piekerend liep ze rondjes rond haar vierkante eettafel. Bruusk stopte het meisje en maakte ze een scherpe bocht naar rechts. Ze begon te tellen. Als ze thuis zou vertrekken met een topje, rokje en zonnebril dan zou ze in het vliegtuig twee uurtjes tijd hebben om die zwarte zonnebril om te ruilen voor een zwarte jas. Twee uurtjes dacht ze bij zichzelf dat moet lukken of niet?
Of dit gelukt is zal je binnenkort te weten komen!
Tempus fugit de tijd vliegt de tijd vliegt veel te snel
We zijn met zn allen weer vier dagen ouder en een of twee grijze haren rijker (sommigen onder ons toch). Terwijl jullie al gewend zijn aan het vochtige weer 61 regendagen op drie maanden valt zeker niet weinig te noemen- ben ik volop op zoek naar mijn paraplu. Nog een weekje en ik ben voor even terug in België. Wat verheug ik me toch op die bevroren vingertoppen & tenen!
Dit betekent ook dat mijn zomercursus er volledig opzit. Vandaag was het de allerlaatste lesdag. Met pijn in ons hartje namen we afscheid van die geweldige leerkrachten en natuurlijk van elkaar. Gelukkig bestaat er tegenwoordig zoiets als Facebook, de uitvinding van de eeuw! Heel vreemd, maar ik had nooit gedacht dat je op één maand zoveel kon bijleren. Hopelijk gaat dit in de toekomst even vlot!
Vanmiddag heb ik mij richting centrum begeven, luchtig gekleed met een topje en een rokje, om mijn laatste porties vitamine D te krijgen volgende keer kies ik voor de volle 100% een shortje! Wat een wind! Een beetje onhandig, prullend aan mijn rok, schuifelde ik langzaam voorbij de etalages met als doel de internetwinkel! Na 31 dagen was ik toch wel benieuwd waar mijn internetstick gebleven was. Made in China stond er op, wel ja, volgens mij hebben ze hem daar terug heen gestuurd. Ik moet me dus nog steeds behelpen met dat vervangding.
De gezellige drukte, veroorzaakt door typische toeristen, is verdwenen. Je kent hen wel, ze zijn makkelijk te herkennen. Ze dragen een goedgevuld rugzakje, het liefst in combinatie met een niet al te flatterend heuptasje (bang om bestolen te worden), een zwemshort (hopend op een olympic pool midden in het centrum), een veel te flashy t-shirt (waar koop je die dingen toch?) en natuurlijk als finishing touch een fototoestel (je hebt ze in alle maten en kleuren). Jammer, wie moet ik nu uitlachen als ik op een terrasje zit?
Het is weeral eventjes geleden dat ik nog een teken van leven heb gegeven. Niet ongerust worden, alles gaat nog steeds uitstekend!
Omdat de cursus op zijn einde loopt, ik heb nog maar drie schooldagen te gaan, hebben we vorige donderdag een soort van examen gehad. Nu ja, het woord examen is eigenlijk een beetje overdreven. Het was een testje dat bestond uit vier onderdelen: luisteren, lezen, schrijven & grammatica. De leerkracht had ons beloofd dat we er drie volledige uren tijd voor zouden krijgen Ik was op 30 minuutjes klaar, misschien heb ik alles fout? Of misschien was het net iets te gemakkelijk? Daar zal ik pas maandag een antwoord op weten.
Jammer genoeg heb ik deze week ook afscheid moeten nemen van mijn twee beste maatjes hier in Perugia. Zoals jullie wel weten is het niet altijd gemakkelijk om het vliegtuig te nemen, je moet je nu eenmaal aanpassen aan de dagen dat de maatschappij wil opstijgen. Daarom zijn Elsa & Anthoulla dit weekend al moeten vertrekken. De eerste richting Parijs en de andere richting Nicosia (voor diegene die niet zo sterk zijn in aardrijkskunde, dat is de hoofdstad van Cyprus). Het doet toch een beetje pijn te beseffen dat zij maandag niet meer in die veel te warme en muffe klas zullen zitten. Afscheid nemen is nooit leuk Na amper vier weken kan je jezelf toch al hard aan iemand hechten
Omdat ik dit weekend niets speciaal gepland had, ben ik bij Blockbusters langsgegaan. Voor diegene die dat niet kennen, Blockbusters is een grote winkel/videotheek. Ik heb ook een lidkaart moeten aanvragen, dus nu ben ik officieel bezitter van een membership card. Klinkt leuk hé? Ik heb drie mooie filmpjes uitgezocht waar ik dit weekend mijn tijd mee ga vullen. Daarnaast ben ik vrijdag langs de krantenkiosk gegaan. Ik stond wat te kijken naar de tijdschriften en ineens sprong het weekblad Dag Allemaal in mijn ooghoek! Ooh wat was ik blij! Ik heb geen seconde getwijfeld en nu ligt het boekje mooi op mijn salontafel te pronken.
Ondertussen is het al zes weken geleden dat ik nog Vlaamse lucht in mijn longen heb gezogen. Ja dat is toch al een tijdje en het zal ook nog even duren voor ik terug ben. Nog 18 nachtjes slapen en mijn vliegtuig zal landen. Ik kijk er naar uit om jullie allemaal terug te zien hoor!
Ik denk niet dat er deze week iets speciaal gebeurd is in het Zuiden. Even kijken Zoals ik al verteld heb, had ik een hele hoop was en strijk na mijn weekendje weg. Voor de rest ben ik gewoon naar school gegaan, ik merk wel dat mijn Italiaans vorm begint te krijgen, waar ik heel blij om ben! Vrijdag heb ik als een echte toerist de city tourbus van Perugia genomen. Deze heeft mij een uur lang rondgeleid in de stad en ik heb een heleboel mooie plekjes ontdekt die zich voorheen nog hadden verstopt voor mij.
Wat was ik geschrokken toen ik donderdag vernam wat er op Pukkelpop heeft plaatsgevonden! Terwijl jullie te kampen hebben met dat verschrikkelijke noodweer, zit ik hier middenin een hittegolf. Van een extreem verschil gesproken We hebben hier al een hele week temperaturen hoger dan 35 graden en dit zou zo nog blijven voor de komende 10 dagen. Hopelijk krijgen jullie ook beter weer. Ik heb al geprobeerd een beetje zon op te sturen, maar de zonnestraaltjes pasten niet in de enveloppe
Omdat het vandaag een feestdag is, moeten we niet naar school. Dus had ik er niet beter op gevonden om er een weekendje tussenuit te trekken, weer zon geweldig idee van mezelf. Een weekendje naar Verde Azzurro (het vakantiepark waar wij ieder jaar van de partij zijn). Wel theoretisch gezien is dit zo simpel als een rekensommetje maken met je rekenmachine. Praktisch gezien is dit even moeilijk als een regering vormen in België! Ik ben vrijdag vroeg moeten vertrekken naar het station. De eerste trein naar Foligno was geen probleem. De tweede trein naar Ancona, een ramp! Deze was 70 minuutjes te laat, waardoor ik ook mijn bus gemist heb naar de plek waar ik moest zijn. Pfjoew, hoofdje koel houden dacht ik. Gelukkig kon ik nog een andere bus nemen en daarna een taxi, maar dat vergt heel wat geduld. Uiteindelijk was ik eens zo blij dat ik mijn schoentjes in de witte steentjes kon zetten.
Na drie dagen van verwennerij moest ik terug richting Perugia. Jammer, want ik zou gerust nog een weekje langer kunnen blijven. Wat ik zo haat aan op vakantie gaan, is de kater die je achteraf krijgt. Toen ik vanmorgen opstond en ik zag die berg was en strijk staan, heb ik mij nog een keertje omgedraaid in bed. Meteen met beide voetjes op de grond zegt men dan, ja dat doet wel even pijn, maar je kan er niet onderuit.
In ieder geval, ik heb drie geweldig dagen gehad. Het was er zelfs 38 graden vorige zondag, lekker warm dus. Ik ben nu volledig ontspannen en klaar om aan het laatste deel van mijn zomercursus te beginnen
Het is weeral een tijdje geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben, maar geen nieuws is goed nieuws! Ik heb deze week handen te kort gehad, zoveel viel er te doen in dit kleine stadje. Na mijn triestig verhaaltje van vorige week ben ik er zeker van dat jullie zitten te wachten op een vrolijk verslag. En hier komt het dan
Ja ja, deze week was enorm druk voor mij, daarom was het ook een super gezellige week. Met mijn nieuwe vriendjes heb ik afgesproken om wat vaker iets te gaan doen samen, dat was al een goed begin. In de lessen zijn we begonnen met de verschillende tijden te leren, ook daar kruipt heel wat tijd in. Daarnaast het huishouden, die details ga ik jullie besparen er bleef dus weinig tijd over om te bloggen.
Woensdag was een heel speciale dag hier in Perugia. Het was het feest van San Lorenzo, de patroonheilige van deze stad. Daarom was er ook heel wat te doen s avonds in het centrum, met zn vieren zijn we naar het openluchtconcert van Daniele Silvestro gaan kijken. Ik had nog nooit van deze man gehoord, maar naar het schijnt is hij vrij bekend in dit zuiderse land. Daarna was het notte delle stelle cadente wat zoveel betekent als nacht van de vallende sterren. En inderdaad we hebben een aantal sterretjes zien vallen, super gezellig in een bar, met prachtige uitzichten over Perugia en omstreken! Omdat het ondertussen al laat geworden was, kon ik niet meer naar huis met de bus en alleen over straat gaan wanneer het donker is, dat ga ik hier ook niet riskeren. Dus hebben we een gezellige sleep-over gehouden! Dat deed wel eventjes pijn toen we de volgende ochtend al om 8 uur terug in de les moesten zitten.
Ondertussen wacht ik nog steeds op mijn gerepareerde internetstick Alles op zijn Italiaans!
Hier ben ik weer lezertjes Ik moet eerlijk toegeven dat het voorbije weekend niet van het gemakkelijkste type was. Er zijn heel wat traantjes gevloeid, volgens mij kon ik er twee keer mijn appartement mee dweilen. Oké, dat zal waarschijnlijk wel een beetje overdreven zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel, toch? Dit mooie avontuur heeft ook zijn mindere kanten, natuurlijk wist ik dat op voorhand, maar eens het dan toch zover is, is het pas echt moeilijk. Ik denk dat mijn traantjes van dit weekend naar de naam heimwee luisterden. Als je zo alleen zit tussen vier witte muren begin je te piekeren. Waarom ben ik naar hier gekomen? Heb ik een foute keuze gemaakt? zon momenten van twijfel zullen er zeker nog komen, maar misschien is dat wel normaal in het begin Als ik één wens mocht doen, dan zou ik mijn thuis naar hier verhuizen, maar ik besef ook wel dat het geen optie is, jammer eigenlijk stel je voor hoe leuk het zou zijn dat je zomaar je thuis ergens kon neerzetten en enkele maanden later weer ergens anders! Dat is nog iets dat men in de toekomst moet uitvinden, maar daar hebben we nu niet veel aan natuurlijk. Nee hoor, ik heb geen spijt dat ik dit gedaan heb, ik heb zeker niet de gemakkelijkste weg gekozen, het is een zware test, maar ik denk dat ik er achteraf alleen maar sterker kan uitkomen. Dat hoop ik toch! Nog een kleine 30-tal daagjes en ik kom terug naar België. Wauw ik kijk er al enorm naar uit om iedereen terug te zien en een beetje (lees: veel) bij te praten. Dan kan ik ook mijn bruine kleurtje tentoonstellen, want hier valt dat natuurlijk niet zo hard op, iedereen ziet hier bruin! Nu ga ik in mijn bedje kruipen, morgen staat er weer een lange lesdag voor de deur
De saaie details over mijn stick die stuk was zal ik voor mezelf houden, maar wat ben ik blij dat ik nu wel gebruik kan maken van het internet. Die vriendelijke man van de winkel heeft er echt alles aan gedaan om mij te helpen, waarvoor dank. Nu heb ik een vervangstick tot die van mij weer gerepareerd is. Als dit op zn Italiaans gebeurt zal het waarschijnlijk nog wel even duren. In ieder geval ik ben er volledig klaar voor om deze blog vol te spammen! Als jullie opmerkingen hebben over mijn schrijfstijl (te moeilijk/ niet duidelijk) of de relevantie van mijn verhaaltjes of eender wat, laat het gerust weten dan kan ik het lezen voor jullie zo aangenaam mogelijk maken. Zo de eerste week zit erop en ik weet niet goed waar ik moet beginnen
Het begon allemaal vorige maandag (1/8/11) op Palazzo Gallenga. Alle studenten moesten daar heen voor een ingangstest, omdat ik al Frans sprak mocht ik meteen naar niveau A2, leuk! Natuurlijk was die eerste voormiddag op Italiaanse wijze: chaotisch & niet georganiseerd. Jaja, ik hoor het jullie al denken wen er maar aan en dat gaat verbazend snel, want ik stoor me al niet meer aan het feit dat iedereen hier te laat komt. Zelfs de leerkrachten hebben geen horloge. s Avonds heb ik nog bezoek gekregen, samen met mijn ouders en de familie Melis zijn we gezellig iets gaan eten in Perugia.
Dinsdag was het zover, de eerste echte lessen gingen van start. Een beetje zenuwachtig schoof ik mezelf onder een bank. Gelukkig viel dat allemaal heel goed mee, meer nog ik ga graag naar school (wie had dat ooit gedacht?!). De leerkrachten leggen alles rustig en duidelijk uit, de medestudenten vallen ook zeer goed mee (maar daar zal ik jullie later nog meer over vertellen) en last but not least zoveel pauze! :o Daar kunnen ze in België zeker een voorbeeld aan nemen, na 45 minuutjes les krijgen we 15 minuten pauze, leuk toch? Ook mijn weekendjes zijn extra lang, vrijdag heb ik gedaan om 10 uur en ik moet maandag pas om 11 uur terug wakker zijn!
Jullie zullen er zeker niet van schrikken als ik zeg dat mijn klas een echte culturele mix is, maar mijn mond is toch even opengevallen toen ik ontdekte hoeveel verschillende nationaliteiten er zitten. Ik zal jullie even meedelen welke landen er vertegenwoordigd worden in onze klas van ongeveer 30 personen: Turkije, Congo, Nigeria, India, Polen, Portugal, Cyprus, Frankrijk, Duitsland, Colombia, Amerika, Verenigd Koninkrijk, Georgië, China, Jemen en natuurlijk België . Volgens mij ben ik de enige Belgische hier. Het loopt hier wel vol met Nederlanders, toeristen natuurlijk Alhoewel, dit raden jullie nooit Ik heb daarnet mijn buurjongen ontmoet en het is een Nederlander! Nu moet ik wel even toegeven dat het best wel moeilijk was om na een weekje Engels Italiaans terug in het Nederlands te praten. Want je gaat automatisch kleine woordjes als si en grazie blijven gebruiken in je Nederlandse zinnen. Dat belooft voor binnen enkele maanden . Niet alleen de nationaliteiten zijn heel verschillend er is ook een groot leeftijdsverschil in ons klasje. De jongeren onder ons klikken net iets meer samen dan de ouderen. Daarom had ik onlangs een gesprek met twee studenten uit Cyprus, een meisje van 18 (zoals ik) en een jongen van 20. Het grappige was dat ze de hele tijd ne ne zeiden, natuurlijk had ik er niet aan gedacht dat ne in het Grieks eigenlijk ja betekent. Heel verwarrend in het begin, maar ook zon dingen wennen. Mijn Belgische vrienden kunnen natuurlijk nooit vervangen worden slijm slijm- maar ik ben heel blij dat ik hier nieuwe kennissen heb. Het woord vrienden vind ik niet echt op zn plaats omdat iedereen hier na een maand al terug naar huis gaat. Dus mijn nieuwe vriendengroepje-voor-één-maand bestaat uit twee Cyprioten, twee Duitsers, een Franse, een Turk en een hoe noemen de inwoners uit Jemen?- . Ooh ja, ook heel grappig zijn de verschillende accenten. Echt leuk hoe ieder van ons een eigen accent heeft, zowel in het Engels als in het Italiaans. Tip voor deze week: neem een Chinees onder de arm en probeer hem de letter r aan te leren. Fun gegarandeerd .
Het enige wat nog niet goed went is het alleen zijn in mijn appartement. Ik ben er helemaal gek op, maar eerlijk gezegd er zijn al heel wat traantjes gevloeid toen ik s avonds alleen in mijn zeteltje zat. Gelukkig is ook dat aan het beteren en het internet zal ook veel oplossen denk ik. Het is een geweldige ervaring die ik hier opdoe, maar het is fysiek en emotioneel enorm zwaar. De voorbije week was zeer vermoeiend, vroeg opstaan, een vreemde taal leren, een vreemde taal spreken (want Nederlands verstaat niemand), de hitte, thuiskomen en dan beginnen koken, wassen, strijken, kuisen Voor diegene die zich misschien zorgen zouden maken over mijn gezondheid, geen paniek! Ik ben nog steeds mijn kerngezonde zelf, een paar kilootjes lichter, maar die zullen er ook snel terug bij zijn.
Maar nu iets leuker om af te sluiten. Het is hier alle dagen lekker warm en zonnig, ik denk zelfs dat ik een beetje verbrand ben! Daar kunnen jullie in België natuurlijk alleen maar van dromen, hihi . Toch, ik bedenk net dat het zonnige weer hier ook een groot nadeel heeft. Mijn zonnebril staat mooi in mijn snoetje gebruind.
Na de verschillende aanzoeken om een blog te starten, heb ik er uiteindelijk eentje aangemaakt. Ik zal hier mijn ervaring/bedenkingen die ik opdoe in Perugia achterlaten voor jullie. Op deze manier kunnen jullie toch op de hoogte blijven van mijn avonturen, ook al zijn we 1413 km van elkaar verwijderd.
Momenteel ben ik nog volop bezig met inpakken, want zaterdag (9 juli) is het zover. Die dag vertrek ik met mijn ouders & broer op vakantie. De eerste drie weken zal ik dus kunnen genieten van het warme weer en het lekkere eten, maar daarna begint het avontuur echt Op 1 augustus zal ik starten met een intensieve zomercursus Italiaans. Want ja, als je de taal niet machtig bent, kan je daar weinig gaan zoeken. Er staat dus nog veel werk voor de deur.
Misschien zijn jullie wel benieuwd naar mijn nieuwe thuis? Het zou natuurlijk fijn zijn als je eens een bezoekje komt brengen, maar voor diegenen die niet kunnen komen zal ik mijn nieuwe stad even voorstellen.
Perugia is de hoofdstad van Umbrië, ook wel het groene hart van Italië genoemd. Ik kan urenlang beginnen vertellen over de verschillende bezienswaardigheden, maar ik vrees dat vele van jullie hoofdjes dan gaan eindigen op het toetsenbord. Naast de prachtige natuur en historische gebouwen heb je in Italië natuurlijk de beste wijnen en het lekkerste eten ter wereld, vind ik toch. Misschien kan ik beter enkele fotos laten zien.
Un'avventura italiana
. En na drie dagen fitness zat ik ongemakkelijk in mijn zeteltje met de nodige spierpijnen.
Vrijdag heb ik als een echte toerist de city tourbus van Perugia genomen. Deze heeft mij een uur lang rondgeleid in de stad en ik heb een heleboel mooie plekjes ontdekt die zich voorheen nog hadden verstopt voor mij. 
