Na 85 dagen ben ik weer terug online! Er is natuurlijk veel gebeurd en ik weet niet waar te beginnen. De laatste keer dat ik hier geschreven heb vertelde ik jullie over mijn laatste dagen in Perugia. Daarna gebeurde alles in een rush, de emoties volgde elkaar in sneltempo op. Het werd een prachtzomer vol stress, gelach, tranen, zenuwen, zon, vriendschap, muziek, zwembad, dans, kinderen, kostuums, verf, verwelkomingen en afscheid.
De laatste dagen van juni kreeg ik te horen dat ik geslaagd was voor al mijn examens! Dit was het begin van een te gekke zomer. Net voor ik vertrok uit mijn geliefde stadje kreeg ik mijn twee beste vriendinnen nog op bezoek. Met hen heb ik een onvergetelijk weekend gehad. Met plezier heb ik ze alle hoeken van Perugia laten zien. Lachen en zot doen waren twee sleutelwoorden.
Toen moest ik vertrekken
Het voelde als thuiskomen. Voor het negende jaar op rij nestelde ik mijn rode ballerinas in de stoffige steentjes, gehaat door menig vrouw. Dit jaar zou anders zijn. Ik kon niet relaxen bij het zwembad of s avonds genieten van een heerlijke cocktail op ons jeugdmuurtje. Neen, ik moest werken, hard werken van s morgens vroeg tot enkele uren voorbij middernacht. De eerste werkdag 27 juni 2012. Mijn wekker rinkelde al vroeg, om 7.30 uur om precies te zijn, en dat zou hij vanaf die bewuste dag elke ochtend doen. Een beetje onwennig wrong ik mezelf in mijn veel te grote uniform en was ik klaar om een dag vol gillende kids tegemoet te gaan. De dag eindigde na een nachtelijke repetitie om drie uur in mijn bedje. Toen wist ik het al. Ik zou een reuzengroot slaaptekort opbouwen!
De dagen zagen er, activiteitsgewijs, allemaal hetzelfde uit. Opstaan & ontbijten, ochtendgym, contactenronde, springkasteel, miniclub game, spelletjes voor volwassenen en acquassssssplaaaaaaasssssshhhhh! Dit was enkel de voormiddag. Na de lunch en een korte middagdut vlogen we er weer in met spelletjes en knutselthemas, acquagym, sport en groepsdans. Even tijd om te eten en te douchen. De avonden waren lang en vermoeiend, dat moet ik eerlijk toegeven, toch mocht die glimlach geen seconde van mijn smoeltje verdwijnen. Kinderdisco, show, groepsdans en repetities. Zo zagen mijn 55 werkdagen eruit. Hetzelfde en toch zo verschillend. Mensen komen en gaan. Je zou denken dat het went om wekelijks afscheid te nemen. Niets is minder waar. Ik heb elke zaterdag gehaat. Ongelooflijk hoe een sterke band je kan opbouwen met mensen die je eigenlijk niet kent. 2 jaar, 7 jaar, 10 jaar, 14 jaar, 16 jaar, 20 jaar, 38 jaar, 45 jaar Ze wisten allemaal een plekje te veroveren in mijn hartje.
Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht ze ooit te doen. Ik droeg de gekste outfits voor een sketch. Ik droeg een prachtig vogelpakje met gekleurde vedertjes voor de musical Enchanted. Ik verfde mezelf helemaal wit (terwijl ik eindelijk eens mooi gebruind was) met pikzwarte haren (die ik om twee uur s nachts nog moest wassen, zonder resultaat) en dit alles om een geloofwaardige zombie neer te zetten in The Adams Family. Ik speelde met vuur niet zonder enig gevaar. Ik deed dansjes op en naast het podium. Ja, ik deed de gekste dingen. Allemaal met hart en ziel om de mensen een prachtvakantie te bezorgen. Want het enige dat je als animator wil bereiken is een traan zien rollen op de wangen van je gasten de dag waarop ze weer naar huis moeten.
Ik heb veel mooie herinneringen aan deze zomer. Liedjes vol sweet memories die me doen lachen en huilen. En bovenal een onvergetelijke ervaring! ♫ ♪ ♫
Ik heb gegeeuwd want ik was moe. Ik heb pijn gehad aan mijn voeten omdat ik heel de dag moest rechtstaan, aan mijn knie van het vele springen en dansen. Ik heb traantjes gelaten uit verdriet om diegene die moesten vertrekken. Ik heb gezweet in de blakende zon met meer dan 40°C maar dit alles valt in het niets als je voelt hoeveel warmte en liefde je terugkrijgt van de gasten. Dit was het mooiste vakantiewerk ooit! ♥
Un'avventura italiana
