Aspettare, aspettare, aspettare dat hoorde ik een jongeman brabbelen aan de bushalte. En hij heeft gelijk. We verspillen, gemiddeld gezien, 2 jaar (of 728 dagen) van ons leven aan wachten! Wachten op de bus die altijd te laat is, aan de kassa van de supermarkt waar de rij steeds te lang is. We wachten tot de les voorbij is en de volgende prof met een grijns de aula binnenkomt, tot het volgende liedje door de luidsprekers van onze radio klinkt (na de reclame uiteraard), maar we wachten ook op dingen die nog veel verder van ons verwijderd zijn. We wachten op ons loon (of zakgeld) dat altijd net te laat op onze rekening staat, op de volgende soldenperiode om onze lege kast terug te vullen. We wachten ook op de eerste barbecue in de tuin en natuurlijk wachten we allemaal op de volgende vakantie! En die is niet meer zo gek ver weg van vandaag. Nog 20 dagen en de boekentassen mogen weer voor twee weken onder onze bureau verdwijnen. Bij jullie alleszins, want mijn lessen gaan gewoon door. Wat ik eigenlijk niet zo heel erg vind, tot nu toe vallen ze allemaal nog heel goed mee. Ik heb mijn eerste lesweek achter de rug en alle vakken, die ik dit semester heb, hebben zich reeds aan mij voorgesteld. Geschiedenis van de Italiaanse taal, Engels, Latijn, Italiaans, geschiedenis en Italiaanse dialectenleer een hele boterham dus! Om niet al vanaf de eerste lessen achter te staan zal ik maar eens beginnen met alles te herhalen
Un'avventura italiana
