Ik mag niet klagen. Na mijn twee maanden van hard maar fijn werken kan ik nog eens genieten van vier weekjes vakantie. Ik ga nu naar de universiteit dat wil dus zeggen dat ik pas op 24 september in Gent moet zijn. Na het heerlijke volproppen met frietjes, smoskes, boterhammen met choco en al die andere lekkere dingen die België te bieden heeft, leg ik mij drie weken in de zetel. Slapen, rusten, tv kijken, nog meer rusten en weer gaan slapen. Gelukkig heb ik de laatste week van mijn ultra lange vakantie wel iets te doen!
Met mijn Italiaans getinte koffertje sta ik klaar om de bus in te stappen. Het zou een lange en vermoeiende rit worden naar Lloret de Mar. Daar aangekomen blijkt het toch bewolkter dan ik had verwacht, maar de temperatuur was aangenaam. Na vijf dagen te veel eten, te veel cocktails, pogingen tot zonnen aan het zwembad, wandelingen en een bezoek aan Barcelona, was het tijd om weer terug te keren naar huis.
Twee dagen later zit ik dus op kot in Gent. Raar, maar waar, het voelt meteen aan als thuis. De muren hebben een bruinige kleur, er staat een keukentje met aanpalend badkamertje, een XL bureau waar ik het meeste van mijn tijd ga verdoen en aan de andere kant staat een lekker zacht bed met uitzicht op mijn minitelevisie. Meer moet een student niet hebben toch? Zoals het een echte brave student behoort ging ik naar alle lessen en kocht ik netjes mijn boeken. Ik durf ze niet op de weegschaal leggen uit schrik dat ze zal ontploffen. Ik zit nog steeds te worstelen met die centimeters dikke literatuur, maar hopelijk zal ik deze allemaal op tijd verslonden hebben. Ik ga nu beginnen aan mijn derde lesweek. In tegenstelling tot anderen heb ik nog geen enkele les gemist. Noem me een strever, het maakt me niets uit. Ik zit hier niet om het wereldrecord cantussen te halen. Mijn doel ligt ergens anders
Na 85 dagen ben ik weer terug online! Er is natuurlijk veel gebeurd en ik weet niet waar te beginnen. De laatste keer dat ik hier geschreven heb vertelde ik jullie over mijn laatste dagen in Perugia. Daarna gebeurde alles in een rush, de emoties volgde elkaar in sneltempo op. Het werd een prachtzomer vol stress, gelach, tranen, zenuwen, zon, vriendschap, muziek, zwembad, dans, kinderen, kostuums, verf, verwelkomingen en afscheid.
De laatste dagen van juni kreeg ik te horen dat ik geslaagd was voor al mijn examens! Dit was het begin van een te gekke zomer. Net voor ik vertrok uit mijn geliefde stadje kreeg ik mijn twee beste vriendinnen nog op bezoek. Met hen heb ik een onvergetelijk weekend gehad. Met plezier heb ik ze alle hoeken van Perugia laten zien. Lachen en zot doen waren twee sleutelwoorden.
Toen moest ik vertrekken
Het voelde als thuiskomen. Voor het negende jaar op rij nestelde ik mijn rode ballerinas in de stoffige steentjes, gehaat door menig vrouw. Dit jaar zou anders zijn. Ik kon niet relaxen bij het zwembad of s avonds genieten van een heerlijke cocktail op ons jeugdmuurtje. Neen, ik moest werken, hard werken van s morgens vroeg tot enkele uren voorbij middernacht. De eerste werkdag 27 juni 2012. Mijn wekker rinkelde al vroeg, om 7.30 uur om precies te zijn, en dat zou hij vanaf die bewuste dag elke ochtend doen. Een beetje onwennig wrong ik mezelf in mijn veel te grote uniform en was ik klaar om een dag vol gillende kids tegemoet te gaan. De dag eindigde na een nachtelijke repetitie om drie uur in mijn bedje. Toen wist ik het al. Ik zou een reuzengroot slaaptekort opbouwen!
De dagen zagen er, activiteitsgewijs, allemaal hetzelfde uit. Opstaan & ontbijten, ochtendgym, contactenronde, springkasteel, miniclub game, spelletjes voor volwassenen en acquassssssplaaaaaaasssssshhhhh! Dit was enkel de voormiddag. Na de lunch en een korte middagdut vlogen we er weer in met spelletjes en knutselthemas, acquagym, sport en groepsdans. Even tijd om te eten en te douchen. De avonden waren lang en vermoeiend, dat moet ik eerlijk toegeven, toch mocht die glimlach geen seconde van mijn smoeltje verdwijnen. Kinderdisco, show, groepsdans en repetities. Zo zagen mijn 55 werkdagen eruit. Hetzelfde en toch zo verschillend. Mensen komen en gaan. Je zou denken dat het went om wekelijks afscheid te nemen. Niets is minder waar. Ik heb elke zaterdag gehaat. Ongelooflijk hoe een sterke band je kan opbouwen met mensen die je eigenlijk niet kent. 2 jaar, 7 jaar, 10 jaar, 14 jaar, 16 jaar, 20 jaar, 38 jaar, 45 jaar Ze wisten allemaal een plekje te veroveren in mijn hartje.
Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht ze ooit te doen. Ik droeg de gekste outfits voor een sketch. Ik droeg een prachtig vogelpakje met gekleurde vedertjes voor de musical Enchanted. Ik verfde mezelf helemaal wit (terwijl ik eindelijk eens mooi gebruind was) met pikzwarte haren (die ik om twee uur s nachts nog moest wassen, zonder resultaat) en dit alles om een geloofwaardige zombie neer te zetten in The Adams Family. Ik speelde met vuur niet zonder enig gevaar. Ik deed dansjes op en naast het podium. Ja, ik deed de gekste dingen. Allemaal met hart en ziel om de mensen een prachtvakantie te bezorgen. Want het enige dat je als animator wil bereiken is een traan zien rollen op de wangen van je gasten de dag waarop ze weer naar huis moeten.
Ik heb veel mooie herinneringen aan deze zomer. Liedjes vol sweet memories die me doen lachen en huilen. En bovenal een onvergetelijke ervaring! ♫ ♪ ♫
Ik heb gegeeuwd want ik was moe. Ik heb pijn gehad aan mijn voeten omdat ik heel de dag moest rechtstaan, aan mijn knie van het vele springen en dansen. Ik heb traantjes gelaten uit verdriet om diegene die moesten vertrekken. Ik heb gezweet in de blakende zon met meer dan 40°C maar dit alles valt in het niets als je voelt hoeveel warmte en liefde je terugkrijgt van de gasten. Dit was het mooiste vakantiewerk ooit! ♥
Terwijl ik me een weg baan tussen de mierenhoop toeristen snuif ik de geur van zomerbloempjes op Nee het zijn niet mijn versgewassen haren De zomer is in het land! In mei was het ongelofelijk koud en nat, maar juni begint er stilletjes aan beter uit te zien, Gelukkig! Zondag gaan we levend gegrild worden zegt onze weerman. De bomen staan te stralen met hun groene blaadjes en mijn vestjes mogen nu definitief de koffer in.
Ik mag jullie met trots vertellen dat ik voor de eerste drie examens geslaagd ben. Nog twee te gaan maandag is het de beurt aan mijn laatste Italiaanse examen! De tijd blijft genadeloos verder tikken tik tak tik tak Ik probeer hem te vertragen, maar het is hopeloos, ik ben weeral een uurtje ouder. Over exact 13 dagen zit ik op de trein richting Ancona. Mijn thuis voor de volgende twee maanden.
Na een vermoeiende en zenuwslopende zoektocht is mijn mama er toch in geslaagd een gezellig kotje te vinden in Gent. Nu ja, ik heb het zelf nog niet gezien, dus we zullen haar maar geloven. Vanaf september zijn jullie allemaal welkom in mijn nieuwe stulpje. Wel op voorhand reserveren aub ;) Dat wil ook zeggen dat ik weeral een nieuwe taal moet gaan leren. Want geef toe, het misvormd Gents verstaan wij beschaafde Antwerpenaren niet!
Vandaag heb ik de boeken een dagje aan de kant geschoven. Ik heb een daguitstap naar Gubbio gemaakt. Hieronder volgt een verslagje: Het is al meermaals bewezen dat ik geweldige ideetjes kan hebben. Één daarvan is bijvoorbeeld om op de heetste dag van de week (33°C) een daguitstap te maken. Het is vandaag 15 juni, helderblauwe hemel, brandende zon en geen zuchtje wind. Terwijl ik dit schrijf zit ik op een terrasje met een frisse cola en zomerse Bob Marley muziek op de achtergrond. Ik zou hier nog uren kunnen doorbrengen maar mijn bus kan elke moment arriveren. Nog snel een ijsje kopen om deze dag af te sluiten. Gubbio verschilt dag en nacht met Perugia. Het is een dode stad. Een prachtig en charmant stadje waar je helemaal in kan wegdromen. Maar buiten enkele verdwaalde toeristen zie je hier niemand (misschien komt dit doordat ik op het siësta uur de steile straatjes beklom). Ik hoor de vogeltjes zomers fluiten en de grond kraakt zachtjes bij elke stap die ik zet. Dit is puur genieten. Ik kijk al uit naar de één uur durende busrit richting Perugia. Deze is niet voor gevoelige magen! Het is net alsof je op een achtbaan zit met de meest prachtige uitzichten ter wereld. Het glooiende heuvellandschap glijdt voorbij terwijl de kriebeltjes zich verspreiden in mijn buik. Diegene die ooit al in Le Marche hebben gereden zullen mij zeker begrijpen. We passeren de meest idyllische dorpjes met de slechtst-in-staat-wegen ooit. Ik probeer recht op mijn stoeltje te blijven zitten, terwijl de bus tegen 80 km/uur door de scherpe bochten zweeft. Ik heb vandaag een echt vakantie gevoel gehad ZALIG! Nu ben ik volledig ontspannen en mijn batterijtjes zijn opgeladen om dat laatste examen nog snel in mijn broekzak te steken.
Na vandaag kan ik dus zeggen dat ik het grootste en belangrijkste deel van Umbria heb gezien. Ik ken, uiteraard, Perugia vanbinnen en vanbuiten, Assisi, Lago Trasimeno, Cascate delle Marmore in Terni en Gubbio. Het zal nog eventjes duren voor ik heel Italië heb gezien, maar die dag komt ooit. Dat weet ik zeker!
Na enige beraadslaging met mezelf heb ik besloten om mijn drie enthousiaste fans niet in de steek te laten. Na de zomerstop zal ik vanuit Gent mijn Oost-Vlaamse avonturen neerpennen.
(PS: Kan iemand mij uitleggen waarom heel Europa zo hysterisch doet om een potje voetbal? Mijn hersenen zijn niet in staat dit te begrijpen!)
Als mijn toekomst als psychologe op niets zou uitdraaien, heb ik nog een waaier aan andere opties. Ik ben een echte duizendpoot!
Ik ben een geboren loodgieter. Vorige week liet ik mijn afwasbakje vollopen met water. Plotseling viel mijn kraan eraf! Voor diegene onder jullie die dit ooit al meegemaakt hebben, ik moet jullie zeker niet uitleggen hoe onprettig dat is. Het (warme) water spoot letterlijk alle kanten uit. Zoals je wel eens ziet in de tekenfilmpjes, zo is het ook in het echt. Ik baande me een weg door de verloren waterdruppels en kon het water stoppen. Daar stond ik dan met een kraan in mijn rechterhand. Een beetje onderzoekend keek ik rond. Voorzichtig plaatste ik dat onhandige ding terug waar het hoort te staan, een beetje draaien aan het boutje, voorzichtig de kraan terug openzetten ik moet toegeven dat ik enorm fier ben op mijn loodgieter-skills. De kraan staat vaster dan ooit!
Je mag nooit op één paard wedden, loodgieter is dan misschien niet het ideale beroep voor mij. er zijn nog andere opties. Ik kan ook zangeres worden. Als die Russische bommas de tweede plaats kunnen bemachtigen op het Eurosongfestival, dan kan ik op zijn minst de top 5 aanvullen! Mijn prachtige engelengezang, dat meer iets wegheeft van een zieke kat, zal iedereen hoofdpijn bezorgen. Misschien toch niet zon goed idee dan
Geen paniek, als mijn zangcarrière ook op niets uitdraait heb ik nog een ander plan achter de hand. Ik ben de beste reisplanner ter wereld. Nadat ik met Pasen al voor een goedgevulde week gezorgd had voor mijn familie, mag ik nu mijn twee vriendinnen ontvangen. Na de examens komen zij voor een weekendje op citytrip. Van 22 juni tot 25 juni zal ik aan hen mijn geliefde stad tonen. Onze planning zit overvol, geen tijd om te slapen!
Een ander mogelijkheid die ik nog heb is kok. Ik ben enorm fier op mijn culinaire creaties die ik hier maak. Van pasta met tomatensaus, tot puree met fishsticks. Het smaakt allemaal even lekker! Wat je zelf doet, doe je beter, toch? Maar misschien kan niet iedereen mijn kooktalent appreciëren aangezien ik toch zo goed kan eten tijdens deze periode (zie blog: Eten) kan ik ook beginnen werken als culinair recensent.
Als ook dat geen succes wordt, kan ik een boek gaan schrijven. Zoals Harry potter of Twilight kijk maar hoeveel geld je daarmee kan verdienen! Schrijven dat brengt mij tot een triestige vaststelling. Binnen enkele weken, dagen zelfs, is mijn Italiaans avontuur over. Deze vakantie ga ik hard moeten werken en heb ik dus geen tijd om jullie op de hoogte te houden over mijn doen en laten. Daarna ben ik terug in België. Natuurlijk is er niemand geïnteresseerd in mijn Gentse avonturen, dus wat moet ik dan doen met mijn blog? Hoewel ik er in het begin een beetje sceptisch tegenover stond, ben ik het echt leuk gaan vinden. Verhaaltjes verzinnen, hersenspinsels neerpennen
In het land waar grote mensen wonen Dragen de mini prinsesjes geen roze jurkjes meer, ze dragen deftige pakken en een aktetas vol verantwoordelijkheden. In het land waar grote mensen wonen rijden de prinsjes niet op witte paarden, ze hebben een Mercedes. In het land waar grote mensen wonen Bezorgen de postduiven geen geschreven liefdesbriefjes meer, na een korte piep verschijnt er hvj op ons schermpje. In het land waar grote mensen wonen Worden de pompoenen geen koets, maar groentesoep. In de bomen groeien geen lollys meer, maar harde noten die we moeten kraken. In het land waar grote mensen wonen Zijn de glittertjes die uit de hemel dwarrelden grote, natte regendruppels. In het land waar grote mensen wonen Daar zijn de huisjes niet van peperkoek, wel van peperdure bakstenen. Het bed is niet bezaaid met rozenblaadjes, maar met vuile sokken. In het land waar grote mensen wonen Werden de glazen muiltjes ingeruild voor hippe sneakers. In het land waar grote mensen wonen Dansen ze niet meer samen op vrolijke muziekjes, ze steken messen in elkaars hart.
Dit is het land, waar grote mensen wonen. Je hoeft er nog niet in, het is er boos. Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen, en altijd is er weer iets anders loos. En in dit land zijn alle avonturen hetzelfde, van een man en van een vrouw. En achter elke muur zijn andere muren en nooit een eenhoorn of een bietebauw. En alle dingen hebben hier twee kanten en alle teddyberen gaan hier dood. En boze stukken staan in boze kranten en dat doen boze mannen voor hun brood. Een bos is hier alleen maar een boel bomen en de soldaten zijn niet meer van tin. Dit is het land waar grote mensen wonen... Wees maar niet bang, je hoeft er nog niet in.
Voor de studenten is de meest gehate periode van het jaar weer aangebroken de examenperiode. Voor de ene iets langer dan de andere, maar voor iedereen even moeilijk! En dat kan maar één ding betekenen ETEN voor mij alleszins. Om onverklaarbare reden heb ik altijd een enorme drang om te (vr)eten tijdens deze stresserende dagen. Chocolade, bananen, snoepjes, appels, koeken, pasta, pizza het gaat allemaal veel te vlot naar binnen en begint zich dan te verzamelen rond de meest gehate zone in bikini: de buik.
Zaterdag was het markt en na een uurtje ronddwalen tussen de leuke kraampjes had ik dorst gekregen. Ik besloot een flesje water te kopen in een bar wat verderop. Het moet voorbestemd zijn, maar mijn hoofd draaide naar links. Daar zag ik ze liggen zacht, rond, perfect geglazuurd donuts! Het was al sinds februari geleden dat ik nog eens een soort van koffiekoek gegeten had. Met moeite kon ik mijn kwijl binnen houden. Ik moest en zou een donut eten! Daar lagen ze dan in drie verschillende kleuren: geel, roze en bruin. Het liefst had ik ze allemaal tegelijk binnengespeeld. Ik ben netjes opgevoed dus hield ik het bij eentje, de roze. Wat een heerlijkheid
Omdat elke seconde telt, sta ik tegenwoordig ook in de keuken te studeren. Al studerend kook ik, of al kokend studeer ik, allemaal gelijk. Als vrouw is dat allemaal geen probleem dat Multi-tasken. Toch liep het bijna mis, ik kon mijn pizza nog net op tijd redden van de ultieme verbranding. Hij smaakte goed gebakken.
Zomertijd betekent ook fruittijd. Sinds vorig weekend ligt het aller-lekkerste stukje fruit weer in de winkel. De nectarines zijn back in town! Er is geen enkel stuk fruit dat de nectarine kan kloppen, zelfs aardbeien met chocolade zou ik ervoor laten staan. Dat zegt genoeg. Het was een belangrijk moment, ik zou mijn eerste nectarine van 2012 eten, ik moest hier ten volle van genieten. Het was de perfecte nectarine, oranje-rood. Heerlijk sappig. Niet zon harde, maar eentje dat je met heel veel voorzichtigheid moet vasthouden anders druk je het plat. De geur alleen al maakt me gek. De smaak is helemaal paradijselijk!
Onlangs ontdekte ik een nieuw recept. Echte studentenkost, maar daarom niet slecht of ongezond. 5 minuutjes laten koken en je hebt een lekker avondmaal. Ik heb het natuurlijk over tortellinis gevuld met spinazie en ricotta. Een echte aanrader!
Misschien een ietwat vreemde lekkernij de pot augurken! Ook hier kan ik niet afblijven. Het was weeral veel te lang geleden dat ze nog eens in mijn ijskast stonden. Ik kan het niet verklaren, maar de pot miniaugurkjes was enorm blij toen ik hem uit de rekken van de supermarkt haalde. Met trots plaatste ik hem dan ook in mijn winkelmandje. Morgen ga ik het dekseltje opendraaien. Lekker, lekker, lekker
Dat ik een zwak heb voor chocolade in al zijn vormen is al lang geweten. Een andere lekkernij die ik dus niet kan laten staan is yoghurt met stracciatella smaak. Zo een typische grote pot yoghurt met chocolade stukjes in wat kan een mens nog meer wensen?
Juist, mozzarella. Heerlijk om je zomerse slaatje te pimpen. Een echte caloriebom, maar geef toe, wie kan hier nu aan weerstaan? Uiteraard mag je niet vergeten om een rode paprika toe te voegen aan je slaatje, de lekkerste groente ter wereld!
Ik heb een lange periode gehad waarin ik niets moest weten van ijsjes. Gelukkig, of niet, is die periode verleden tijd. Misschien komt het door de overheerlijke Italiaanse ijsjes. Het is echt waar, hier smaakt zon bolletje veel beter als in België! Ik zondig dan ook regelmatig door eens aan deze bevroren lekkernij te likken.
Ik hoop dat jullie allemaal honger gekregen hebben na het lezen van deze blog, hihi!
Studentjes, het is oké - Om op je examens zelfs je naam fout te schrijven, moe! - Om je cursus met pastelkleurtjes te markeren dan ziet de leerstof er toch ietwat zomers uit.
- Om tijdens de examenperiode te huilen omdat je nu de nieuwe ontwikkelingen in Thuis/ Familie niet meer begrijpt.
- Om het volledig normaal te vinden om jezelf luidop iets af te vragen, maar je wel wat zorgen te maken als je ook antwoorden begint te geven.
- Om verbaasd achterom te kijken als de leerkracht je berispt wegens praten.
- Om een hele dag met een do-not-disturb-blik rond te lopen.
- Om iets niet te snappen, gewoon ja te knikken en het later thuis te googlen.
Sporters, het is oké
- Om de lift te nemen voor één verdieping.
- Om na een reeks sit-ups niet meer in staat te zijn om te niezen of lachen zonder dood te gaan van de pijn.
- Om voor de 15.646ste keer de eerste les van Start to Run te lopen.
- Als Start to Run bij jou na twee minuten puffen al verandert in Start to Walk.
Dieeters, het is oké
- Om een fervent aanhanger te zijn van stop to run en start to eat
- Om een broodje gezond te bestellen met extra boter.
- Als jouw creatie nooit zo mooi is als de foto in het kookboek.
- Om naar de weegschaal te spurten nadat je een namiddag intensief in de zon hebt liggen zweten.
- Om je adem in te houden als je op de weegschaal staat.
- Om water te drinken bij een zak chips. Evenwicht moet er zijn!
- Om een chocoladereep met bananencrème te eten. Kwestie van toch aan één stuk fruit per dag te komen.
- Om er telkens in te slagen een gezond slaatje te pimpen tot een caloriebom.
- Om de tomatensaus op je pizza te catalogiseren als groente.
- Om je popcorn al op te hebben voor de film begint.
- Om de spiegel een tikkeltje te kantelen, zodat je een slanker resultaat krijgt.
- Om een lichte lunch te nemen zodat je all the way kan gaan tijdens het diner.
- Om te doen alsof je aan het slaapwandelen bent als je in het holst van de nacht weer maar eens betrapt wordt bij de koekjeskast.
Ik lak mijn nageltjes in een zomers roze kleur. Ik kijk door het raam, buiten is het nacht. Toch zegt de klok me dat het ochtend is. Dag wordt nacht alles ligt overhoop. De regen valt met dikke druppels op de straat. Er hangt een grote zwarte wolk boven Italië
Zaterdag 19 mei 7.50u: Het land wordt opgeschrikt door bomaanslagen in Brindisi. Ze was 16 jaar, vertrok naar school en kwam nooit meer terug.
Zondag 20 mei 4.04u: Het land wordt opgeschrikt door een zware aardbeving in het Noorden. 7 doden. Het blijft nog steeds naschokken.
Ik moet iets eten. Een echte chocoholic als ik kan niet weerstaan aan de verleiding. Toch grijp ik naast de pot Nutella en neem ik een yoghurt met aardbeismaak. Ik proef de lente wanneer de smeuïge roze massa mijn smaakpapillen ontmoet
Zaterdag 12 mei 13.30u: De bel gaat, mijn telefoon rinkelt. Ze is hier! Mijn buurmeisje van het vorige semester is gearriveerd! Buiten is het heet, we zoeken verkoeling in mijn appartement en dat van anderen. We wandelen door de stad. De geur van pizza in onze handen doet me watertanden. We zoeken nog meer oude bekenden op, we giechelen, praten, roddelen en we nemen afscheid. Nu is er geen zekerheid meer, geen zekerheid of we elkaar ooit nog terugzien.
Ik staar door het raam van de bus. Het regent nog steeds. De heuvels zijn omringd door boze wolken en mist. Er verschijnt een glimlach op mijn gelaat
Vrijdag 18 mei 13.00u: Een beetje nerveus kijk ik rond, zou het hier zijn? Moet ik nog een halte wachten? Nee, hier is het! De automatische deur schuift langzaam open en ik zet mijn zwarte schoentjes ongeduldig op de blinkende vloer van het Collestrada winkelcentrum. Ik geniet van mijn lunch bij McDonalds. Dit is een plek waar iedereen gelukkig is, iedereen is hier blij met een pakje frieten en een vettige hamburger voor zijn neus. Ik arriveer bij mijn favoriete winkel H&M. de lange wachttijd aan de paskamer kan me niet deren. Ik koop twee Italiaanse films bij Mediamarkt. Als afscheid trakteer ik mezelf op een heerlijk ijsje met Fererro Rocher smaak. Ik ga buiten met een lege portefeuille en een paar goedgevulde zakken.
De prof geschiedenis blijft maar doorratelen. Iedereen in de aula is druk aan het schrijven. Straks komen de schrijfkrampen weer. Mijn hoofd buigt zachtjes naar rechts
Maandag 21 mei 17.00u: Nog exact 32 dagen en ik zit op de bus richting het vliegveld. Ik hoop dat ik op tijd zal zijn. Misschien is het vliegtuig er eerder als mij? Het wordt een blij weerzien. Na vier maanden fysieke afwezigheid zal het enorm deugd doen nog eens te knuffelen. Mijn gedachten en hartje zijn altijd gevuld, maar toch kan de virtuele wereld van Facebook het gemis niet volledig wegnemen.
De aardappeltjes bakken en de boontjes koken. Vandaag zit er weeral op. Een dag vol dagdromen
Ik zie door de bomen het bos niet meer! In plaats van dunner te worden, lijken mijn boeken elke dag te verdikken, net zoals ik. Je bent wat je eet, misschien moet ik toch wat meer appeltjes voor de dorst eten. Want er gaat niets boven een gezonde geest in een gezond lichaam!
Studeren dus...
In mei leggen alle vogels een ei, de studenten beginnen te slabakken. Want deze laatste loodjes wegen het zwaarst! Maar Aken en Keulen zijn ook niet op één dag gebouwd. Begin dus tijdig te leren, een gewaarschuwd man is er twee waard. Ach... daar komt de aap uit de mouw. Aangezien ik mijn boeken pas veel te laat in handen kreeg, is het nu alle hens aan dek! Het zullen lange nachtjes worden en dan kom je jezelf wel eens tegen. Zoals ze zeggen, de appel valt niet ver van de boom. Ik zal nog maar eens ontdekken welke Eyckens-eigenschappen ik geërfd heb. Geduld is een schone gave, jammer genoeg heb ik dat niet. Ja, zelfkennis is het begin van alle wijsheid, maar als de peer rijp is valt zij. Afwachten en geduld uitoefenen dus!
Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Want alle wegen leiden naar Rome, of Perugia in mijn geval. Ja dit is toch wel officieel mijn tweede thuis en zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
Oost, west thuis best! (en zuid het warmst...)
Veel liefs Yana
(PS: Als je alle 20 spreekwoorden vindt, dan heb je een goede kennis van de nederlandse taal )
Nog 2 maanden of 60 dagen of 1.440 uren of 86.400 minuten of 5.184.000 seconden! Dan neem ik afscheid van mijn geliefde Perugia voor eventjes toch je weet immers nooit waar de wind mij ooit nog heen voert ik geef mijn Italiaanse droom dus nog niet op want wat ik dit jaar heb mogen proeven, smaakt zeker weten naar meer!
Wat ik dit jaar allemaal geleerd heb is onbeschrijflijk. Een ervaring die ik mijn hele leven met trots zal meedragen: - een prachtige taal; - koken, heel belangrijk om te overleven; - unifboeken zijn dik; - in de zon verbrand je, ook al ben je ingesmeerd; - internet is onmisbaar in deze moderne wereld; - Belgen hebben veel te veel stress, relax & take it easy! - eten kopen is duur; - geduld is een mooie gave; - tijd heeft een snelheid groter dan het licht! Dit jaar is zo snel voorbijgegaan, gevlogen zelfs! - dus GENIET van elk moment en van elke kans die je in dit leven krijgt - want je hebt later enkel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt - en blijf werken aan je dromen want ooit komen ze uit!
Zo zonnig als het was in maart, zo grijs is het in april. Ja, ook hier kunnen ze last hebben van die fameuze aprilse grillen! Om mijn donkere dagen een beetje in te kleuren zing ik gezellig mee met mijn favoriete liedje van het moment
Come un pittore Modà
Ciao, semplicemente ciao, Difficile trovare parole molto serie, tenterò di disegnare... Come un pittore farò in modo di arrivare dritto cuore con la forza del colore. Guarda... senza parlare
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Ciao, semplicemente ciao, Disegno lerba verde come la speranza e come frutta ancora acerba. E adesso un po di blu... come la notte
E bianco come le sue stelle con le sfumature gialle E laria... puoi solo respirarla!
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Per le tempeste Non ho ii colore Con quel che resta disegno un fiore Ora che è estate, ora che è amore
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Als een schilder Modà
Hallo, gewoonweg hallo, Het is moeilijk serieuze woorden te vinden, ik zal proberen te tekenen Zoals een schilder Ik zal proberen recht naar het hart te grijpen met de kracht van kleuren. Kijk zonder te praten
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
Hallo, gewoonweg hallo, Ik teken het gras groen zoals de hoop en zoals ongerijpt fruit. En nu een beetje blauw zoals de nacht En wit zoals haar sterren met gele tinten en de lucht kan je enkel ademen!
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
Voor de stormen heb ik geen kleuren Met datgene wat nog rest, teken ik een bloem Nu is het zomer, nu is het liefde
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
het is lente het is lente ja ik ruik wel duizend bloemen als ik ruik het is lente het is lente en ik heb de lentekriebels in mijn buik het is lente het is lente ja dat is nog eens een waarheid als een koe het is lente het is lente en ik word daarvan zo lentemoe
En dat betekent natuurlijk ook tijd voor de grote lenteschoonmaak! Want binnen een weekje is het zo ver, dan moet ik mijn gasten gaan ophalen op het kleinste vliegveldje ter wereld Playmobil size-. Mijn voorgevoel zegt dan ook meteen dat elk hoekje in mijn appartement grondig geïnspecteerd zal worden door la nonna, moeke dus Ondertussen heb ik ook al een mooi tourtje uitgestippeld om mijn stadje te showen. Zoals echte toeristen zullen we door de straten van Perugia paraderen. Ja hoor, ze zijn weer gearriveerd, de typische toeristen. Naast de overvolle schoolbussen die als kudden schapen, verveeld en vermoeid, de uitleg van de gids trotseren, zijn er ook de Britten. Gepensioneerde Britten met hun typisch sneeuwwitte huid en hoedjes als bescherming tegen de goudgele zon. Vergeet vooral de XL-fototoestellen en natuurlijk de onhandige stadsplannetjes niet
het is lente het is lente ja ik ruik wel duizend bloemen als ik ruik het is lente het is lente en ik heb de lentekriebels in mijn buik het is lente het is lente ja dat is nog eens een waarheid als een koe het is lente het is lente en ik word daarvan zo lentemoe
Aspettare, aspettare, aspettare dat hoorde ik een jongeman brabbelen aan de bushalte. En hij heeft gelijk. We verspillen, gemiddeld gezien, 2 jaar (of 728 dagen) van ons leven aan wachten! Wachten op de bus die altijd te laat is, aan de kassa van de supermarkt waar de rij steeds te lang is. We wachten tot de les voorbij is en de volgende prof met een grijns de aula binnenkomt, tot het volgende liedje door de luidsprekers van onze radio klinkt (na de reclame uiteraard), maar we wachten ook op dingen die nog veel verder van ons verwijderd zijn. We wachten op ons loon (of zakgeld) dat altijd net te laat op onze rekening staat, op de volgende soldenperiode om onze lege kast terug te vullen. We wachten ook op de eerste barbecue in de tuin en natuurlijk wachten we allemaal op de volgende vakantie! En die is niet meer zo gek ver weg van vandaag. Nog 20 dagen en de boekentassen mogen weer voor twee weken onder onze bureau verdwijnen. Bij jullie alleszins, want mijn lessen gaan gewoon door. Wat ik eigenlijk niet zo heel erg vind, tot nu toe vallen ze allemaal nog heel goed mee. Ik heb mijn eerste lesweek achter de rug en alle vakken, die ik dit semester heb, hebben zich reeds aan mij voorgesteld. Geschiedenis van de Italiaanse taal, Engels, Latijn, Italiaans, geschiedenis en Italiaanse dialectenleer een hele boterham dus! Om niet al vanaf de eerste lessen achter te staan zal ik maar eens beginnen met alles te herhalen
Vandaag is het 2 maart 2012 en ik zit weer in Perugia voor een lange tijd. Het is zon 24 graden in de zon, ik heb dan ook al een serieuze portie vitamine D in mijn poriën gezogen! Ja ik weet dat ik jullie weer jaloers ga maken, maar misschien heb ik toch een slecht karakter en geniet ik stiekem wel van jullie steeds groener wordende smoeltjes. Hoewel sommige Italianen nog steeds een pelzen winterjas en bijpassende schoenen dragen, heb ik mijn zomergarderobe aangesproken. Ooh, heerlijk die zomerkriebeltjes wanneer ik de geur van vers gemasseerde zonnecrème ruik. Op mezelf natuurlijk, ik wil nog niet meteen als een tomaatje rondlopen! Jammer genoeg had ik niet als enige in dit slimme stadje het prachtidee om te gaan zonnen. De trappen en banken zaten vol, overvol. Als trappen konden overlopen, wel dan zou dit er alvast een goed voorbeeld van zijn. Toch heb ook ik een leuk plekje kunnen bemachtigen, helemaal bovenaan, het mooiste uitzicht was dus voor mij! Ik zag de eerste terrasstoeltjes komen piepen, overal verschenen er tongen intens likkend aan een smeltend ijsbolletje Ik moet toch toegeven dat ik een beetje verliefd ben geworden op MIJN Perugia.
Goed weer betekent natuurlijk ook fijne zomerjurkjes, maar na een hele maand vakantie is mijn scheefgevormde lijn daar nog niet aan toe. Een goed voornemen van mezelf: gezonder koken, minder snoepen en meer bewegen! Ja ik ben even benieuwd als jullie hoe lang ik dit ga volhouden vanavond eet ik pizza!
Ook mijn lessen moeten ooit weer eens van start gaan en dat zal dus maandag zijn. Ik kijk er toch wel naar uit ondanks het vele, harde werk dat voor de deur staat.
Maar ach, zonder vliegtuig was ik hier natuurlijk niet geraakt. En het was toch maar kantje boordje of ik had niet mee mogen vliegen (oké, ik geef toe dat het lichtjes overdreven is, maar er mag af en toe toch een beetje sensatie op deze blog zitten, niet?) Het pieper-de-piep-ding, pieperdepiepte bij mij, bij mij?! Handen betastten mijn lichaam en mijn schoentjes werden extra gecontroleerd. Maar zoals het een echte terrorist vergaat hebben ze ook mij niet kunnen pakken. Goed verstopt die handel! Toch eventjes vermelden dat de piloten hun werk weer uitstekend gedaan hebben. Desondaks moest ik weer eventjes slikken toen ik mijn roze valiesje van de band nam. Het had een grote groene sticker gekregen waarop in koeien van letters stond gedrukt: HEAVY! Natuurlijk wist ik wel dat mijn goedgevulde koffertje net het maximum toegestane gewicht had, 20 kg dus. Maar moet men dat nu zo hard benadrukken? Een klein beetje beschamend Dus dan ben ik in totaal met 30 kg vier keer mogen overstappen, bus trein trein bus. Ik ga jullie eerlijk vertellen dat ik serieus staan (lees: zitten, liggen & andere vreemde posities) sukkelen heb!
Aangezien ik dit blogje net helemaal manueel neergepend heb, begin ik schrijfkrampjes te krijgen. Ik ga terug naar mijn appartementje waar nog een heavy koffer op me ligt te wachten om uitgeladen te worden!
Verouderen doen we allemaal, ook ik. Begin deze maand was het weer aan mij, mijn beurt om iedereen te voorzien van taartjes en cake. Mijn grijze haren en rimpeltjes weet ik toch nog eventjes te verstoppen, gelukkig maar. 19 jaartjes staan er sinds kort op mijn teller en daar komen nog vele jaren bij!
Aan allen die geslaagd zijn proficiat! Ja ook ik mag spreken van een geslaagd eerste semester. Eerlijk gezegd ben ik er toch wel een beetje fier op . Nu maar hopen dat het ook de laatste maanden even vlot mag gaan!
K-k-k-k-k-k-oud! Mijn bevroren teentjes en vingertjes zijn ondertussen alweer ontdooit, maar wat heb ik het koud gehad. Ook in Italië heeft de winter lelijk huisgehouden, wat toch wel vrij uitzonderlijk is. Misschien moet ik dan toch maar blij zijn dat ik hier in het koude Zoersel zat en niet in het ondergesneeuwde Perugia.
Antwerpen zal mijn nieuwe stek worden. Huh? hoor ik jullie nu denken. Ja, ik heb jullie nog iets op te biechten. Sommigen zullen het al gehoord hebben, voor anderen zal het als een kleine verrassing komen. Ik heb werkelijk een prachtige ervaring gehad in Italië, een nieuwe taal geleerd, leuke mensen ontmoet, leren koken en wassen een onbetaalbare ervaring waar ik nog geen minuut spijt van heb gehad! Toch moet ik nu denken aan een echte toekomst en die zou ik graag in de psychologische sector zien. Daarom heb ik besloten om mijn geliefde, zonnige, prachtige Italië om te ruilen voor het trendy, bruisende Antwerpen! Volgend schooljaar zal ik dus officieel studente zijn aan de Lessius hogeschool te Antwerpen in de richting toegepaste psychologie.
Nog een klein weekje en ik hang weer in de lucht te zweven. Dan sta ik met mijn roze valiesje weer stevig dat hoop ik toch- op Romeinse bodem. Sommigen van jullie zullen mij voor een lange tijd niet meer zien, vijf maanden ongeveer. Klinkt wel lang, niet? Gelukkig mag ik tijdens de paasvakantie toch nog bezoek ontvangen. Geloof me, ik zal ze als echte VIPs behandelen
Toch wil ik ook nog even mijn vriendinnetjes bedanken voor de leuke uitstapjes! Gent,Zoersel, Gent, Antwerpen, Zoersel, Oostmalle, Gent Ja hoor, we hebben half België onveilig gemaakt met onze bezoekjes en daar heb ik enorm hard van genoten
In het Italiaans wil ik nog graag afscheid nemen van jullie. Vi dico ciao, vi do un abbraccio & tanti baci e ci vediamo presto!
Na een korte, maar super leuke vakantie ben ik terug in Perugia. Vorige dinsdag heeft de piloot mij weer veilig op Italiaanse bodem gezet, meer bepaald in Rome. Na een lange reis was ik dan ook blij dat ik in mijn comfortabel bed kon kruipen (Ja mama, dat is wel iets anders dan een matras op de grond hé ).
Zoals jullie wel weten kom ik in februari al terug naar huis voor een ontspannend maandje vakantie. Dan moet ik weeral die lange reis naar Rome maken en hopen dat mijn vliegtuig geen rare koptuimelingen maakt. Als ik alles optel zal ik op een jaar tijd minstens 8 keer gevlogen hebben! Ik vraag me af waarom ik geen abonnement bij Ryanair heb aangevraagd?
Vanaf nu moet ik dus hard studeren, want zo gaat dat aan de universiteit. Dat wil natuurlijk ook zeggen dat ik niet veel te vertellen zal hebben. Maar er is geen reden tot paniek, laten we zeggen dat mijn blog gewoon drie weekjes op vakantie gaat. En in februari ben ik er weer, zowel in België als op mijn blog!
Un'avventura italiana
)
