Het is weeral een tijdje geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben, maar geen nieuws is goed nieuws! Ik heb deze week handen te kort gehad, zoveel viel er te doen in dit kleine stadje. Na mijn triestig verhaaltje van vorige week ben ik er zeker van dat jullie zitten te wachten op een vrolijk verslag. En hier komt het dan
Ja ja, deze week was enorm druk voor mij, daarom was het ook een super gezellige week. Met mijn nieuwe vriendjes heb ik afgesproken om wat vaker iets te gaan doen samen, dat was al een goed begin. In de lessen zijn we begonnen met de verschillende tijden te leren, ook daar kruipt heel wat tijd in. Daarnaast het huishouden, die details ga ik jullie besparen er bleef dus weinig tijd over om te bloggen.
Woensdag was een heel speciale dag hier in Perugia. Het was het feest van San Lorenzo, de patroonheilige van deze stad. Daarom was er ook heel wat te doen s avonds in het centrum, met zn vieren zijn we naar het openluchtconcert van Daniele Silvestro gaan kijken. Ik had nog nooit van deze man gehoord, maar naar het schijnt is hij vrij bekend in dit zuiderse land. Daarna was het notte delle stelle cadente wat zoveel betekent als nacht van de vallende sterren. En inderdaad we hebben een aantal sterretjes zien vallen, super gezellig in een bar, met prachtige uitzichten over Perugia en omstreken! Omdat het ondertussen al laat geworden was, kon ik niet meer naar huis met de bus en alleen over straat gaan wanneer het donker is, dat ga ik hier ook niet riskeren. Dus hebben we een gezellige sleep-over gehouden! Dat deed wel eventjes pijn toen we de volgende ochtend al om 8 uur terug in de les moesten zitten.
Ondertussen wacht ik nog steeds op mijn gerepareerde internetstick Alles op zijn Italiaans!
Hier ben ik weer lezertjes Ik moet eerlijk toegeven dat het voorbije weekend niet van het gemakkelijkste type was. Er zijn heel wat traantjes gevloeid, volgens mij kon ik er twee keer mijn appartement mee dweilen. Oké, dat zal waarschijnlijk wel een beetje overdreven zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel, toch? Dit mooie avontuur heeft ook zijn mindere kanten, natuurlijk wist ik dat op voorhand, maar eens het dan toch zover is, is het pas echt moeilijk. Ik denk dat mijn traantjes van dit weekend naar de naam heimwee luisterden. Als je zo alleen zit tussen vier witte muren begin je te piekeren. Waarom ben ik naar hier gekomen? Heb ik een foute keuze gemaakt? zon momenten van twijfel zullen er zeker nog komen, maar misschien is dat wel normaal in het begin Als ik één wens mocht doen, dan zou ik mijn thuis naar hier verhuizen, maar ik besef ook wel dat het geen optie is, jammer eigenlijk stel je voor hoe leuk het zou zijn dat je zomaar je thuis ergens kon neerzetten en enkele maanden later weer ergens anders! Dat is nog iets dat men in de toekomst moet uitvinden, maar daar hebben we nu niet veel aan natuurlijk. Nee hoor, ik heb geen spijt dat ik dit gedaan heb, ik heb zeker niet de gemakkelijkste weg gekozen, het is een zware test, maar ik denk dat ik er achteraf alleen maar sterker kan uitkomen. Dat hoop ik toch! Nog een kleine 30-tal daagjes en ik kom terug naar België. Wauw ik kijk er al enorm naar uit om iedereen terug te zien en een beetje (lees: veel) bij te praten. Dan kan ik ook mijn bruine kleurtje tentoonstellen, want hier valt dat natuurlijk niet zo hard op, iedereen ziet hier bruin! Nu ga ik in mijn bedje kruipen, morgen staat er weer een lange lesdag voor de deur
De saaie details over mijn stick die stuk was zal ik voor mezelf houden, maar wat ben ik blij dat ik nu wel gebruik kan maken van het internet. Die vriendelijke man van de winkel heeft er echt alles aan gedaan om mij te helpen, waarvoor dank. Nu heb ik een vervangstick tot die van mij weer gerepareerd is. Als dit op zn Italiaans gebeurt zal het waarschijnlijk nog wel even duren. In ieder geval ik ben er volledig klaar voor om deze blog vol te spammen! Als jullie opmerkingen hebben over mijn schrijfstijl (te moeilijk/ niet duidelijk) of de relevantie van mijn verhaaltjes of eender wat, laat het gerust weten dan kan ik het lezen voor jullie zo aangenaam mogelijk maken. Zo de eerste week zit erop en ik weet niet goed waar ik moet beginnen
Het begon allemaal vorige maandag (1/8/11) op Palazzo Gallenga. Alle studenten moesten daar heen voor een ingangstest, omdat ik al Frans sprak mocht ik meteen naar niveau A2, leuk! Natuurlijk was die eerste voormiddag op Italiaanse wijze: chaotisch & niet georganiseerd. Jaja, ik hoor het jullie al denken wen er maar aan en dat gaat verbazend snel, want ik stoor me al niet meer aan het feit dat iedereen hier te laat komt. Zelfs de leerkrachten hebben geen horloge. s Avonds heb ik nog bezoek gekregen, samen met mijn ouders en de familie Melis zijn we gezellig iets gaan eten in Perugia.
Dinsdag was het zover, de eerste echte lessen gingen van start. Een beetje zenuwachtig schoof ik mezelf onder een bank. Gelukkig viel dat allemaal heel goed mee, meer nog ik ga graag naar school (wie had dat ooit gedacht?!). De leerkrachten leggen alles rustig en duidelijk uit, de medestudenten vallen ook zeer goed mee (maar daar zal ik jullie later nog meer over vertellen) en last but not least zoveel pauze! :o Daar kunnen ze in België zeker een voorbeeld aan nemen, na 45 minuutjes les krijgen we 15 minuten pauze, leuk toch? Ook mijn weekendjes zijn extra lang, vrijdag heb ik gedaan om 10 uur en ik moet maandag pas om 11 uur terug wakker zijn!
Jullie zullen er zeker niet van schrikken als ik zeg dat mijn klas een echte culturele mix is, maar mijn mond is toch even opengevallen toen ik ontdekte hoeveel verschillende nationaliteiten er zitten. Ik zal jullie even meedelen welke landen er vertegenwoordigd worden in onze klas van ongeveer 30 personen: Turkije, Congo, Nigeria, India, Polen, Portugal, Cyprus, Frankrijk, Duitsland, Colombia, Amerika, Verenigd Koninkrijk, Georgië, China, Jemen en natuurlijk België . Volgens mij ben ik de enige Belgische hier. Het loopt hier wel vol met Nederlanders, toeristen natuurlijk Alhoewel, dit raden jullie nooit Ik heb daarnet mijn buurjongen ontmoet en het is een Nederlander! Nu moet ik wel even toegeven dat het best wel moeilijk was om na een weekje Engels Italiaans terug in het Nederlands te praten. Want je gaat automatisch kleine woordjes als si en grazie blijven gebruiken in je Nederlandse zinnen. Dat belooft voor binnen enkele maanden . Niet alleen de nationaliteiten zijn heel verschillend er is ook een groot leeftijdsverschil in ons klasje. De jongeren onder ons klikken net iets meer samen dan de ouderen. Daarom had ik onlangs een gesprek met twee studenten uit Cyprus, een meisje van 18 (zoals ik) en een jongen van 20. Het grappige was dat ze de hele tijd ne ne zeiden, natuurlijk had ik er niet aan gedacht dat ne in het Grieks eigenlijk ja betekent. Heel verwarrend in het begin, maar ook zon dingen wennen. Mijn Belgische vrienden kunnen natuurlijk nooit vervangen worden slijm slijm- maar ik ben heel blij dat ik hier nieuwe kennissen heb. Het woord vrienden vind ik niet echt op zn plaats omdat iedereen hier na een maand al terug naar huis gaat. Dus mijn nieuwe vriendengroepje-voor-één-maand bestaat uit twee Cyprioten, twee Duitsers, een Franse, een Turk en een hoe noemen de inwoners uit Jemen?- . Ooh ja, ook heel grappig zijn de verschillende accenten. Echt leuk hoe ieder van ons een eigen accent heeft, zowel in het Engels als in het Italiaans. Tip voor deze week: neem een Chinees onder de arm en probeer hem de letter r aan te leren. Fun gegarandeerd .
Het enige wat nog niet goed went is het alleen zijn in mijn appartement. Ik ben er helemaal gek op, maar eerlijk gezegd er zijn al heel wat traantjes gevloeid toen ik s avonds alleen in mijn zeteltje zat. Gelukkig is ook dat aan het beteren en het internet zal ook veel oplossen denk ik. Het is een geweldige ervaring die ik hier opdoe, maar het is fysiek en emotioneel enorm zwaar. De voorbije week was zeer vermoeiend, vroeg opstaan, een vreemde taal leren, een vreemde taal spreken (want Nederlands verstaat niemand), de hitte, thuiskomen en dan beginnen koken, wassen, strijken, kuisen Voor diegene die zich misschien zorgen zouden maken over mijn gezondheid, geen paniek! Ik ben nog steeds mijn kerngezonde zelf, een paar kilootjes lichter, maar die zullen er ook snel terug bij zijn.
Maar nu iets leuker om af te sluiten. Het is hier alle dagen lekker warm en zonnig, ik denk zelfs dat ik een beetje verbrand ben! Daar kunnen jullie in België natuurlijk alleen maar van dromen, hihi . Toch, ik bedenk net dat het zonnige weer hier ook een groot nadeel heeft. Mijn zonnebril staat mooi in mijn snoetje gebruind.
Na de verschillende aanzoeken om een blog te starten, heb ik er uiteindelijk eentje aangemaakt. Ik zal hier mijn ervaring/bedenkingen die ik opdoe in Perugia achterlaten voor jullie. Op deze manier kunnen jullie toch op de hoogte blijven van mijn avonturen, ook al zijn we 1413 km van elkaar verwijderd.
Momenteel ben ik nog volop bezig met inpakken, want zaterdag (9 juli) is het zover. Die dag vertrek ik met mijn ouders & broer op vakantie. De eerste drie weken zal ik dus kunnen genieten van het warme weer en het lekkere eten, maar daarna begint het avontuur echt Op 1 augustus zal ik starten met een intensieve zomercursus Italiaans. Want ja, als je de taal niet machtig bent, kan je daar weinig gaan zoeken. Er staat dus nog veel werk voor de deur.
Misschien zijn jullie wel benieuwd naar mijn nieuwe thuis? Het zou natuurlijk fijn zijn als je eens een bezoekje komt brengen, maar voor diegenen die niet kunnen komen zal ik mijn nieuwe stad even voorstellen.
Perugia is de hoofdstad van Umbrië, ook wel het groene hart van Italië genoemd. Ik kan urenlang beginnen vertellen over de verschillende bezienswaardigheden, maar ik vrees dat vele van jullie hoofdjes dan gaan eindigen op het toetsenbord. Naast de prachtige natuur en historische gebouwen heb je in Italië natuurlijk de beste wijnen en het lekkerste eten ter wereld, vind ik toch. Misschien kan ik beter enkele fotos laten zien.
Un'avventura italiana
. Volgens mij ben ik de enige Belgische hier. Het loopt hier wel vol met Nederlanders, toeristen natuurlijk
. Toch, ik bedenk net dat het zonnige weer hier ook een groot nadeel heeft. Mijn zonnebril staat mooi in mijn snoetje gebruind.
