Vandaag is het 2 maart 2012 en ik zit weer in Perugia voor een lange tijd. Het is zon 24 graden in de zon, ik heb dan ook al een serieuze portie vitamine D in mijn poriën gezogen! Ja ik weet dat ik jullie weer jaloers ga maken, maar misschien heb ik toch een slecht karakter en geniet ik stiekem wel van jullie steeds groener wordende smoeltjes. Hoewel sommige Italianen nog steeds een pelzen winterjas en bijpassende schoenen dragen, heb ik mijn zomergarderobe aangesproken. Ooh, heerlijk die zomerkriebeltjes wanneer ik de geur van vers gemasseerde zonnecrème ruik. Op mezelf natuurlijk, ik wil nog niet meteen als een tomaatje rondlopen! Jammer genoeg had ik niet als enige in dit slimme stadje het prachtidee om te gaan zonnen. De trappen en banken zaten vol, overvol. Als trappen konden overlopen, wel dan zou dit er alvast een goed voorbeeld van zijn. Toch heb ook ik een leuk plekje kunnen bemachtigen, helemaal bovenaan, het mooiste uitzicht was dus voor mij! Ik zag de eerste terrasstoeltjes komen piepen, overal verschenen er tongen intens likkend aan een smeltend ijsbolletje Ik moet toch toegeven dat ik een beetje verliefd ben geworden op MIJN Perugia.
Goed weer betekent natuurlijk ook fijne zomerjurkjes, maar na een hele maand vakantie is mijn scheefgevormde lijn daar nog niet aan toe. Een goed voornemen van mezelf: gezonder koken, minder snoepen en meer bewegen! Ja ik ben even benieuwd als jullie hoe lang ik dit ga volhouden vanavond eet ik pizza!
Ook mijn lessen moeten ooit weer eens van start gaan en dat zal dus maandag zijn. Ik kijk er toch wel naar uit ondanks het vele, harde werk dat voor de deur staat.
Maar ach, zonder vliegtuig was ik hier natuurlijk niet geraakt. En het was toch maar kantje boordje of ik had niet mee mogen vliegen (oké, ik geef toe dat het lichtjes overdreven is, maar er mag af en toe toch een beetje sensatie op deze blog zitten, niet?) Het pieper-de-piep-ding, pieperdepiepte bij mij, bij mij?! Handen betastten mijn lichaam en mijn schoentjes werden extra gecontroleerd. Maar zoals het een echte terrorist vergaat hebben ze ook mij niet kunnen pakken. Goed verstopt die handel! Toch eventjes vermelden dat de piloten hun werk weer uitstekend gedaan hebben. Desondaks moest ik weer eventjes slikken toen ik mijn roze valiesje van de band nam. Het had een grote groene sticker gekregen waarop in koeien van letters stond gedrukt: HEAVY! Natuurlijk wist ik wel dat mijn goedgevulde koffertje net het maximum toegestane gewicht had, 20 kg dus. Maar moet men dat nu zo hard benadrukken? Een klein beetje beschamend Dus dan ben ik in totaal met 30 kg vier keer mogen overstappen, bus trein trein bus. Ik ga jullie eerlijk vertellen dat ik serieus staan (lees: zitten, liggen & andere vreemde posities) sukkelen heb!
Aangezien ik dit blogje net helemaal manueel neergepend heb, begin ik schrijfkrampjes te krijgen. Ik ga terug naar mijn appartementje waar nog een heavy koffer op me ligt te wachten om uitgeladen te worden!
Un'avventura italiana
