Studentjes, het is oké - Om op je examens zelfs je naam fout te schrijven, moe! - Om je cursus met pastelkleurtjes te markeren dan ziet de leerstof er toch ietwat zomers uit.
- Om tijdens de examenperiode te huilen omdat je nu de nieuwe ontwikkelingen in Thuis/ Familie niet meer begrijpt.
- Om het volledig normaal te vinden om jezelf luidop iets af te vragen, maar je wel wat zorgen te maken als je ook antwoorden begint te geven.
- Om verbaasd achterom te kijken als de leerkracht je berispt wegens praten.
- Om een hele dag met een do-not-disturb-blik rond te lopen.
- Om iets niet te snappen, gewoon ja te knikken en het later thuis te googlen.
Sporters, het is oké
- Om de lift te nemen voor één verdieping.
- Om na een reeks sit-ups niet meer in staat te zijn om te niezen of lachen zonder dood te gaan van de pijn.
- Om voor de 15.646ste keer de eerste les van Start to Run te lopen.
- Als Start to Run bij jou na twee minuten puffen al verandert in Start to Walk.
Dieeters, het is oké
- Om een fervent aanhanger te zijn van stop to run en start to eat
- Om een broodje gezond te bestellen met extra boter.
- Als jouw creatie nooit zo mooi is als de foto in het kookboek.
- Om naar de weegschaal te spurten nadat je een namiddag intensief in de zon hebt liggen zweten.
- Om je adem in te houden als je op de weegschaal staat.
- Om water te drinken bij een zak chips. Evenwicht moet er zijn!
- Om een chocoladereep met bananencrème te eten. Kwestie van toch aan één stuk fruit per dag te komen.
- Om er telkens in te slagen een gezond slaatje te pimpen tot een caloriebom.
- Om de tomatensaus op je pizza te catalogiseren als groente.
- Om je popcorn al op te hebben voor de film begint.
- Om de spiegel een tikkeltje te kantelen, zodat je een slanker resultaat krijgt.
- Om een lichte lunch te nemen zodat je all the way kan gaan tijdens het diner.
- Om te doen alsof je aan het slaapwandelen bent als je in het holst van de nacht weer maar eens betrapt wordt bij de koekjeskast.
Ik lak mijn nageltjes in een zomers roze kleur. Ik kijk door het raam, buiten is het nacht. Toch zegt de klok me dat het ochtend is. Dag wordt nacht alles ligt overhoop. De regen valt met dikke druppels op de straat. Er hangt een grote zwarte wolk boven Italië
Zaterdag 19 mei 7.50u: Het land wordt opgeschrikt door bomaanslagen in Brindisi. Ze was 16 jaar, vertrok naar school en kwam nooit meer terug.
Zondag 20 mei 4.04u: Het land wordt opgeschrikt door een zware aardbeving in het Noorden. 7 doden. Het blijft nog steeds naschokken.
Ik moet iets eten. Een echte chocoholic als ik kan niet weerstaan aan de verleiding. Toch grijp ik naast de pot Nutella en neem ik een yoghurt met aardbeismaak. Ik proef de lente wanneer de smeuïge roze massa mijn smaakpapillen ontmoet
Zaterdag 12 mei 13.30u: De bel gaat, mijn telefoon rinkelt. Ze is hier! Mijn buurmeisje van het vorige semester is gearriveerd! Buiten is het heet, we zoeken verkoeling in mijn appartement en dat van anderen. We wandelen door de stad. De geur van pizza in onze handen doet me watertanden. We zoeken nog meer oude bekenden op, we giechelen, praten, roddelen en we nemen afscheid. Nu is er geen zekerheid meer, geen zekerheid of we elkaar ooit nog terugzien.
Ik staar door het raam van de bus. Het regent nog steeds. De heuvels zijn omringd door boze wolken en mist. Er verschijnt een glimlach op mijn gelaat
Vrijdag 18 mei 13.00u: Een beetje nerveus kijk ik rond, zou het hier zijn? Moet ik nog een halte wachten? Nee, hier is het! De automatische deur schuift langzaam open en ik zet mijn zwarte schoentjes ongeduldig op de blinkende vloer van het Collestrada winkelcentrum. Ik geniet van mijn lunch bij McDonalds. Dit is een plek waar iedereen gelukkig is, iedereen is hier blij met een pakje frieten en een vettige hamburger voor zijn neus. Ik arriveer bij mijn favoriete winkel H&M. de lange wachttijd aan de paskamer kan me niet deren. Ik koop twee Italiaanse films bij Mediamarkt. Als afscheid trakteer ik mezelf op een heerlijk ijsje met Fererro Rocher smaak. Ik ga buiten met een lege portefeuille en een paar goedgevulde zakken.
De prof geschiedenis blijft maar doorratelen. Iedereen in de aula is druk aan het schrijven. Straks komen de schrijfkrampen weer. Mijn hoofd buigt zachtjes naar rechts
Maandag 21 mei 17.00u: Nog exact 32 dagen en ik zit op de bus richting het vliegveld. Ik hoop dat ik op tijd zal zijn. Misschien is het vliegtuig er eerder als mij? Het wordt een blij weerzien. Na vier maanden fysieke afwezigheid zal het enorm deugd doen nog eens te knuffelen. Mijn gedachten en hartje zijn altijd gevuld, maar toch kan de virtuele wereld van Facebook het gemis niet volledig wegnemen.
De aardappeltjes bakken en de boontjes koken. Vandaag zit er weeral op. Een dag vol dagdromen
Un'avventura italiana
