Enkele feiten over België:
1. Perugia - Charleroi = 1413 km = 1 uur 45 min.  …  Charleroi - Zoersel = 124 km = 2 uur 30 min.,
2. 18°C = hoog zomerweer,
3. NMBS geeft cateringservice, maar bespaart op conducteurs,
4. Italiaanse ambassade te Brussel = 1 uur wachten & 10 min. op de bureau,
5. België = slecht voor de lijn!

Hoi allemaal,
Zoals jullie kunnen zien heb ik weeral een heleboel te vertellen. Mijn ervaringen van deze week zullen draaien rond de bovenstaande puntjes. Ik heb amper tijd gehad om te ademen, dus ik kan jullie niet alles vertellen. Nu ja, ik zou dat wel kunnen, maar dat zou veel te veel schrijfwerk zijn voor mij en te veel leeswerk voor jullie.

Donderdag 8 september 2011 – 7.00 uur.
“… tuut tuut…” Halfslapend, gewekt door mijn gsm, draai ik mij om. Het duurt even voor ik het ten volle besef, maar mijn wekker bevestigt het. Het is zover! Nog nooit ben ik zo enthousiast uit bed gesprongen als toen. De laatste kruimeltjes worden weggeveegd en die roze koffer gaat nu definitief dicht. Enkele uurtjes later zet de taxi mij af aan het vliegveld. Nu ja, het ‘vliegveld’. Ik ben goed op tijd vertrokken, want ik wou zeker het risico niet lopen om mijn vlucht te missen. Als een muilezel – grote koffer, rugzak, handtas en dikke vest – stap ik door de deuren van het ‘vliegveld’. Enkele minuten blijf ik stomverbaasd om me heenkijken. Eerst links, daarna rechts. Nog eens links. Is dit het? Ik zie 1 kleine bar om koffie te halen, 40 gele wachtstoeltjes (ja, ik heb ze geteld!), 1 vriendelijke dame om bagages in te checken en ik zie een bord. Ik ga dichter om het beter te kunnen bekijken. Vertrekkende vluchten: Londen & Charleroi. Oké, de kans dat ik op het foute vliegtuig stap is zo goed als onbestaande, wat een meevaller! Na veel te lang wachten mag ik ook mijn koffertje gaan inchecken. Zonder moeite geraak ik met mijn rugzak en mezelf door die piepende boog, dat gaat vlot. Niet dus. Ik word aan de kant geroepen. Samen met nog enkele mooie exemplaren staat mijn koffer aan de kant. Wat leuk, mijn koffer is een van de weinige uitverkorenen. Ongeduldig staat een vrouw in veiligheidsuniform me op te wachten. “Openen” beveelt ze me. Op een professionele manier begint ze alles overhoop te halen. Gelukkig … ze hebben niets gevonden. Ik mag rustig verder wandelen. De vlucht verliep perfect en ik sta klaar om uit te stappen. Het moment is daar. De deuren gaan open. De ijskoude lucht snijdt langs mijn gezicht. De wind waait mijn haren door elkaar. De regen valt met grote druppels langs mijn schoenen op de grond. Welkom in België.
Met snelle pas begeef ik mij naar de uitgang. Ondertussen heb ik mijn koffer ook al opgehaald. Ik haast me dus voorbij al die slenterende toeristen, want ik weet dat wat ik achter die deur ga zien, enorm fijn zal zijn. Moeke & Voke! Eindelijk, na 2 lange, hete maanden kan ik hen nog eens zien. Geen getreuzel en meteen gaan we naar de auto. Thuis wachten er namelijk ook nog mensjes op mij. Anderhalf uur later. Ik stuur een sms naar mijn mama: “Regen en file, welkom in België! We staan nog steeds in Zaventem!” Na een trage autorit, die veel langer duurde dan mijn vlucht, komen we aan in de frituur. Hmmmm… frietjes! Die gaan mij smaken. Vanaf nu begint het echt. Mijn agenda zit overvol. Ik moet van hier naar daar hollen. Ik vraag me zelfs af of ik wel genoeg tijd ga vinden om een douche te nemen? Ach, zorgen voor morgen, nu mag ik als volwaardige gast in de logeerkamer gaan slapen.

Zaterdag 10 september 2011 – waar zijn die zomerkleedjes??
Het wordt een mooie nazomerdag. De stem van Jill Peeters galmt nog na in mijn hoofd. Dolblij zoek ik naar mijn zomerse kledij. Vanavond zijn we uitgenodigd op een BBQ, want dat hoort toch bij zo’n stralende dag? Ik trek de kleerkast open. Na lang twijfelen kies ik voor een witte kniebroek en een oudroze topje met strik. Ik begeef me richting raam en vol verwachting trek ik aan het touwtje van de rolluik. Boos storm ik naar beneden. Noemen jullie dit zomerweer? Waar is de zon? Ik zie alleen maar grijs? Het is hier ijskoud, dat kan toch niet? Dat kan dus blijkbaar wel. Voor de zekerheid leg ik dus mijn dikke vest en een extra fleecedekentje in de auto. Achteraf bekeken geen slecht idee. Nog voor we aan het eten konden beginnen had ik die dikke vest al aan. Onwennig kijk ik om me heen. Ik zie enkel blote armen en benen. Topjes en T-shirts. Voorzichtig sta ik op van mijn stoel. Ik sluip langs de rand van het terras naar mijn tas. Ik kijk nog eens om me heen, bang om betrapt te worden. Ik doe mij dikke vest aan. Ik draai me om. Alle hoofden op mij gericht. Met een onschuldig lachje probeer ik er onderuit te komen. Het werkt. Gelukkig laat het eten niet lang op zich wachten. Zo’n BBQ geeft toch ook een beetje warmte. We hebben net gedaan met eten en daar verschijnt mijn fleece. Ondertussen is het hevig aan het bliksemen in de verte. Het lichtspektakel blijft eeuwig duren en zo ook de onhoudbare koude. Ik eindig de avond lekker warm binnen.

Donderdag 15 september 2011 – Antwerpen.
Samen met mijn mama sta ik te wachten op de bus. Bus 417, de sneldienst naar Antwerpen. We stappen af aan het station. Op zoek naar perron 23. Gevonden! 12 minuten vertraging. Omdat we niets anders kunnen doen, wachten we. Ondertussen ken ik het traject Antwerpen Centraal – Brussel Centraal uit mijn hoofd. Ik kijk wat uit het raampje. Plots stormt er een blondine binnen in onze wagon. Goedemorgen! Cateringservice… een beetje vreemd kijk ik naar mijn mama. Sinds wanneer komt er catering op een treinrit van amper 35 minuten? De NMBS wil waarschijnlijk haar imago een beetje opkrikken. Extra verwennerij aan boord van de trein: catering en informatie over de volgende stop in vier verschillende talen. Daarvoor hebben ze wel een aantal besparingen moeten doen. Het eerste wat ze geschrapt hebben zijn conducteurs. Zij zullen niet zo belangrijk geweest zijn. Het is nu al de derde keer dat ik naar Brussel rijd en nog geen één keer ben ik gecontroleerd.  
We hebben vandaag weer een afspraak op de Italiaanse ambassade. Met nadruk op Italiaans. Na een klein uurtje wachten mogen we binnen. Ondertussen was onze afspraak al een half uur geleden. Ik zet mij op de zwarte stoel voor het bureau. Nog voor mijn achterwerk het oppervlak goed en wel raakt mag ik al weer opstaan. In orde, ik heb het papier op zak. Één uur wachten en 10 minuten binnen. Typisch!

Burn belly burn!
Ik sta voor de spiegel. Smekend richt ik mij tot mijn buik. Ga toch weg! Een beetje platter graag. Ik kan hem niets kwalijk nemen. Mijn menu zag er de afgelopen dagen allesbehalve gezond uit. Enorm lekker, maar superongezond. Wat heeft culinair België dan zoal te bieden?
We beginnen met frietjes, ook smoskes mogen niet ontbreken. Met het goede weer is een BBQ lekker gezellig. Geen zin om te koken in het weekend? Laten we Chinees bestellen. Ook een paar verse wafels – met dank aan Peggy – mogen niet op het lijstje ontbreken. Het wordt dringend tijd voor groentjes en fruit!

Ik moet nu weer verder. Als ik zie wat ik in mijn laatste dagen hier nog allemaal moet doen, een mens zou er spontaan moe van worden. Tot de volgende keer!