Deze eerste grote roman van Paustovskij is een terugblik op zijn jeugd, waarin de kunstenaar zijn eenzaamheid tracht te overwinnen. De romantici, een club van school- en studievrienden, zetten zich af tegen de dominante bureaucratische cultuur van het tsaristische Rusland. Maksimov, het alter ego van Paustovskij, wordt verscheurd tussen zijn jeugdliefde, de eenvoudige Chatidze, en de verwende, languissante actrice Natasja. In de Eerste Wereldoorlog werkt hij als ziekenbroeder aan het front in Polen, waar hij Natasja ontmoet, die er als verpleegster werkt. Later krijgt Maksimov een telegram: Natasja is gestorven aan tyfus.
Over de schrijver:
Paustovskijs vader was statisticus bij de spoorwegen, zijn moeder kwam uit een Poolse familie van intellectuelen. Tijdens zijn gymnasiumtijd in Kiev verliet zijn vader het gezin. Ondanks de financiële problemen die dat met zich meebracht kon Paustovskij toch gaan studeren. Eerst wis- en natuurkunde in Kiev om daarna over te schakelen naar filosofie in Moskou. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog moest hij zijn studie afbreken.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende Paustovskij als ziekenverzorger aan het Pruisische front en maakte hij de terugtocht van het Russische leger door Polen en Wit-Rusland mee. Nadat hij bericht ontving dat twee van zijn broers waren gesneuveld keerde Paustovskij terug naar zijn moeder, in Moskou. Hij verliet Moskou opnieuw om diverse eenvoudige baantjes te vervullen zoals tramconducteur en visser, onder meer in Jekaterinoslav en Taganrog.
Paustovskij maakte de Russische Revolutie in 1917 mee in Moskou. Na de overwinning van de Bolsjewieken werd hij journalist en verbleef zo in Odessa en Tiflis. In 1930 keerde hij naar Moskou terug en werkte daar onder andere voor de Pravda en diverse vooraanstaande tijdschriften.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog was Paustovskij oorlogscorrespondent aan het Zuidelijk front. Van 1948 tot 1955 doceerde hij literatuur aan het Maxim-Gorki-Instituut in Moskou.
In 1965 werd Paustovskij genomineerd voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die zoals (naar algemeen wordt aangenomen) onder druk van de Sovjet-Unie werd toegekend aan de Michail Sjolochov, die meer loyaal was aan het Sovjetregime.
Het meten van de wereld, een filosofische avonturenroman over het leven van twee genieën, is een geraffineerd spel met feit en fictie, en veel humor.
In "Het meten van de wereld" pakken twee mannen, tegen het einde van de achttiende eeuw, onafhankelijk van elkaar, het absurde plan op om de wereld op te meten. De ene, Alexander von Humboldt, baant zich een weg door jungle en woestijn, vaart over de Orinoco, test gif uit op zichzelf, kruipt in de diepste spelonken, beklimt vulkanen en ontmoet kannibalen. De andere, de wiskundige en astronoom Carl Friedrich Gauß, die niet zonder vrouwen kan leven maar zelfs in zijn huwelijksnacht uit bed springt om een formule te noteren, verkrijgt dezelfde meetresultaten, al verlaat hij zelden zijn geboorteplaats. Oud, beroemd en ook een beetje zonderling geworden, ontmoeten ze elkaar in 1828 op een conferentie in Berlijn. Gauß is nog amper uit zijn koets gestegen, of het bekvechten neemt een aanvang.
Sebastiaan Krops is niet erg gelukkig. Hij heeft voortdurend last van duizelingen maar het komt er niet van zijn huisarts te bezoeken, terwijl zijn therapeut hem niet van zijn vele angsten en schuldgevoelens heeft kunnen verlossen. Hij is getrouwd met Martha, maar hun huwelijk stelt weinig meer voor. Hij drinkt te veel. Hij geeft les op een avondschool, waar hij zijn leerlingen de kunst van het romanschrijven tracht bij te brengen, maar zou eigenlijk liever zélf schrijven. Hij snakt kortom naar verandering, al heeft hij geen idee waar die vandaan zou moeten komen. Dan komt op een avond Martha's zus in het gezelschap van haar nieuwe vriend, Barry geheten, bij Sebastiaan Krops en zijn vrouw op bezoek.
Een borrel met Barry, het vierde boek van Christophe Vekeman, is wellicht een van de droevigste komedies ooit in ons taalgebied verschenen.
Een aangrijpend ooggetuigenverslag van een van de joodse gevangenen die werden gedwongen in de gaskamers te werken; een verhaal van onmacht, schuld en de drang tot overleven,
In de vernietigingskampen waren de leden van het Sonderkommando belast met de gruwelijkste taak: het werk in de gaskamers. Joodse gevangenen maakten gedwongen deel uit van deze 'speciale werkploegen' en kregen van de SS de opdracht slachtoffers naar de gaskamers te begeleiden, de ruimtes schoon te maken en de lichamen van de slachtoffers te verbranden, om enige tijd later zelf te worden gedood. De Grieks-Italiaanse jood Shlomo Venezia is een van de zeer weinigen die het Sonderkommando heeft overleefd. Pas na vijftig jaar was hij in staat erover te spreken. In Sonderkommando Auschwitz vertelt hij zijn verhaal, van de deportatie per trein vanuit Griekenland, de selectie bij aankomst in Auschwitz en het werk in het kamp tot de bevrijding en het leven daarna
Charlotte Roche schreef met Vochtige streken een uitgesproken roman, met in de hoofdrol een even openhartige als kwetsbare heldin. Vooruitstrevend en expliciet, maar ook dapper en ontroerend.
Hygiëne wordt door mij met een kleine letter geschreven.
Na een mislukte poging om haar intieme delen te scheren, ligt de achttienjarige Helen op de afdeling interne geneeskunde van het Maria Bijstand Ziekenhuis. Ze koestert de hoop dat haar gescheiden ouders aan haar ziekbed nader tot elkaar komen en met dit doel voor ogen probeert zij haar verblijf in het ziekenhuis zo lang mogelijk te rekken. Omgeven door medische instrumenten en zoemende machines overdenkt ze op onverbloemde wijze de uitzonderlijke gaven van het vrouwelijk lichaam. In Vochtige streken komen de laatste taboes van ons tijdperk aan bod. Moedig, radicaal en provocatief rebelleert Charlotte Roche tegen hygiënegekte, de steriele esthetiek van de vrouwenbladen en de gestandaardiseerde omgang met seksualiteit en het vrouwelijk lichaam. Vochtige streken heeft in Duitsland veel opschudding veroorzaakt en een debat over de vrouwelijke seksualiteit op gang gebracht. Al binnen enkele maanden na verschijning gingen er van deze spraakmakende roman meer dan zevenhonderdduizend exemplaren over de toonbank.
Vuurtorenwachten is een roman over de wisselvalligheid van het lot over pratende vogels en gestolen boeken, over Darwin en Stevenson, over de Jekyll en Hyde die we allen in ons dragen, over het meisje Silver en over de vuurtorens die ons uiteindelijk de weg wijzen.
Enkele jaren geleden werd Chris de Stoop opgezocht door de jonge, mysterieuze Nina H., die hem overlaadde met dossiers. Zij vertelde hem over een complot, waar de regering van België bij betrokken zou zijn, ten tijde van de genocide in Rwanda, Chris de Stoop was daar in 1994 en hij maakte mee hoe de Belgische regering haar troepen terugtrok en de moordenaars ongestraft liet begaan. Het relaas van Nina H. voert de auteur ook terug naar het schokkende verhaal van zijn Nonkel André, die in het België van de jaren vijftig werd overgeleverd aan de meest barbaarse praktijken van de psychiatrie. Met Het complot van België brengt Chris de Stoop opnieuw een ontluisterend en waargebeurd verhaal, dat tegelijk de ogen opent voor een cultuur van paranoia en complottheorieën. Een genadeloos en soms hartverscheurend boek dat nog lang in je brein blijft ronddwalen.
Midden in een les verlaat de leraar Raimund Gregorius het klaslokaal. Opgeschrikt door het plotselinge besef dat de tijd hem door de vingers glipt, laat hij zijn geordende leven achter zich en vertrekt hij nog diezelfde nacht met de trein van Bern naar Lissabon. De aanleiding voor deze drastische stap is een boek dat hij bij toeval in handen heeft gekregen. Het is van Amadeu de Prado, een Portugese arts die zo indringend schrijft over de diepste ervaringen in het leven van de mens, dat Gregorius er niet meer van loskomt. In Lissabon gaat hij op zoek naar sporen van Prado en komt hij in contact met mensen wier leven vervlochten is geweest met dat van deze raadselachtige man. Stukje bij beetje vormt Gregorius zich een beeld van hem. Hij wil weten wat het is om Prado te zijn en hoopt zo te ontdekken hoe hij zijn eigen leven moet leiden en welke wending hij eraan kan geven om een ander mens te worden. In Nachttrein naar Lissabon leidt Pascal Mercier zijn hoofdpersoon en de lezer naar de fundamentele vragen van het menselijk bestaan. Kunnen wij zelf de loop van ons leven bepalen, en wat zou er gebeuren als we het mochten overdoen? Wat betekent het een ander mens werkelijk te kennen? En is het eigenlijk wel mogelijk onszelf te kennen?
De personages in deze prachtige roman komen zo tot leven dat de lezer ze bijna hoort praten en kan aanraken. In hun zoeken en twijfelen, in hun moed en volharding zijn ze ontroerend, en aan het einde van het verhaal is het alsof de lezer ze persoonlijk heeft ontmoet.
De publicatie in 1947 verwekte schandaal. Als een zorgvuldig beraamde aanslag op het Schone & Verhevene is het boek een waardige opvolger van Louis-Ferdinand Célines "Voyage au bout de la nuit". Vandaag geldt 'Mijn kleine oorlog' als een hoogtepunt in de Nederlandse literatuur.
De studente Engels Ariel Manto, bezig met een proefschrift over gedachte-experimenten, is gefascineerd door het werk van de obscure negentiende-eeuwse filosoof Thomas Lumas. Als ze de hand kan leggen op een zeldzaam boek van hem getiteld The End of Mr. Y aarzelt ze dan ook geen moment en koopt het. Op de dag dat zijn boek verscheen, is Lumas gestorven, net als alle mensen die met het boek te maken hadden. Om die reden twijfelt Ariel ook over of ze het boek wel zal gaan lezen, want er wordt gezegd dat er een vloek op rust en dat iedereen die het boek leest net als de schrijver zal verdwijnen. Dit is ook gebeurd met één van haar docenten die onderzoek deed naar Lumas. Ariel kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaat het boek lezen met alle gevolgen van dien. Zo komt ze er bijvoorbeeld achter dat er twee bladzijden ontbreken. Als ze deze bladzijden vindt (in de spullen van de verdwenen docent) en het recept gaat maken dat beschrijft hoe je gedachten kunt lezen, beginnen de problemen pas echt. Ze komt o.a. in de gedachten van een muis en van haar buurman. Ook wordt ze bedreigd door mannen die haar boek willen om het recept te kunnen bemachtigen en te verkopen. Tenslotte krijgt ze de opdracht om terug te gaan in de tijd en op die manier het een en ander te veranderen. Dat doet ze en uiteindelijk komt ze voor de keuze om terug te gaan naar de echte wereld of te blijven in de gedachtewereld.
De twaalfjarige Paloma Josse, dochter van een welgestelde, linkse familie uit Parijs, wil niet het vissenkomleven leiden waarvoor ze in de wieg lijkt te zijn gelegd en besluit op haar dertiende verjaardag zelfmoord te plegen. Het halve jaar dat ze nog voor de boeg heeft wil ze gebruiken om na te gaan of het leven wellicht toch nog zin heeft. In het Parijse appartementengebouw waar ze woont komt ze in contact met enkele bewoners: twee keurige dames met elkaar bespringende hondjes; een rijke Japanse weduwnaar; en vooral de 57-jarige Renée Michel, de conciërge van het gebouw, die zich met haar slonzige voorkomen voordoet als een echte, clichématige conciërge, maar die zich in werkelijkheid interesseert voor filosofie, literatuur en Hollandse stillevens. Als Paloma het geheim van de oudere vrouw doorheeft, voelt ze zich tot haar aangetrokken. Ze begrijpt dat het mogelijk is haar levenslot te veranderen. Maar of dat voldoende is om haar van haar dreigende voornemen af te houden? Elegant als een egel is een prachtige filosofische roman, geschreven in een intelligente, geestige, gevoelige en bij vlagen dichterlijke stijl. In Frankrijk was het boek een ongelooflijk en langdurig succes: er zijn bijna een miljoen exemplaren van verkocht.
Vaste grond onder je voeten hebben is een veilig gevoel, maar als die grond opeens dreigt weg te vallen, kan dat heel nare gevolgen hebben. De zes verhalen in deze bundel exploreren de psychologische gevolgen die een aardbeving teweeg kan brengen, zelfs als zij ver weg gebeurt. De hoofdpersonen zien vaak geen uitweg in hun bestaan, maar zij zijn allemaal Gods kinderen, ook de reusachtige kikker die Tokyo voor een zekere vernietiging behoedt. In Na de aardbeving is Murakami op zijn absurde, grappige, ontroerende best.
'Denken heeft niets te maken met het innemen van standpunten, eerder met het verlaten ervan. Denken betekent: in beweging komen, verharde tegenstellingen soepel maken. Wie een standpunt inneemt wordt in een oorlogszuchtige rol gedwongen. Op dát punt is hij gaan staan, nu zal hij het voor geen geld meer verlaten. In deze veelzijdige bundel schetst Cyrille Offermans de lotgevallen van de moderne intellectueel, van diens geboorte uit de geest van het achttiende-eeuwse essayisme tot zijn kwijnende bestaan in onze dagen. Kan de moderne intellectueel zich nog spiegelen aan Rodins Penseur? Moet hij vuile handen durven te maken? Behoort het tot zijn verantwoordelijkheden het doorgaan van praatprogramma's te bevorderen? Geïnspireerd door een viertal voorbeeldige denkers - Denis Diderot, Friedrich Nietzsche, Hans Magnus Enzensberger, Peter Sloterdijk - schrijft Offermans over opvoeding en onderwijs, filosofie en politiek, literatuur en beeldende kunst. De apotheose van dit boek is een vijfdelig gefingeerd interview, een even lichtvoetige als scherpzinnige dialoog in het spoor van Diderot, waarin de vraag aan de orde komt wat het begrip intellectueel aan het begin van de eenentwintigste eeuw nog kan betekenen. Door de gebeurtenissen van 11 september wordt die kwestie onverwachts op scherp gesteld. Kinderen moeten niet worden bang gemaakt voor het leven, ze moeten er zin in krijgen. Dat is zo ongeveer alles. Ze moeten ervaren dat leven iets anders is dan zure plicht en treurig zelfverbruik. Het ideaal is: zonder argwaan de wereld in - zonder rancune weer naar huis.'
Hoe praktisch kan filosofie zijn? Paul Wouters presenteert zeven filosofische benaderingen als denkgereedschap om praktische problemen te lijf te gaan. Ieder werktuig vertegenwoordigt een bepaalde filosofische traditie:
hamer en beitel: wezendenken, metafysisch realisme
winkelhaak: transcendentale methode
koevoet: dialectiek
de blote hand: fenomenologie
decoupeerzaag: analytische methode
schroefboormachine: hermeneutiek
de werkende mens: deconstructie.
Het zijn zeven fundamenteel verschillende manieren van omgaan met problemen die onze cultuur heeft opgeleverd.
Hoe kun je, ondanks al je beperkingen, een vreugdevol leven leiden? Een indringende vraag voor Alexandre Jollien, een jonge Zwitserse filosoof die met een motorische stoornis ter wereld kwam. Grote denkers zoals Boëthius, Epicurus en Schopenhauer leerden hem niet alleen hoe een mens met zijn beperkingen kan omgaan, maar ook dat het leven, ondanks alle tegenslagen, heel erg de moeite loont. Die boodschap heeft van zijn boeken in het Franse taalgebied grote bestsellers gemaakt. In Blijdschap als levenskunst schrijft Jollien, als een moderne Boëthius, brieven over zijn zoektocht naar het geluk. Hij richt die aan Vrouwe Filosofie, aan de Dood en aan zes grote denkers, onder wie drie uit ons taalgebied: Erasmus, Spinoza en Etty Hillesum. De brieven doen verslag van zijn persoonlijke zoektocht, en leren ons hoe we, ondanks de beperkingen die we allemaal ervaren, gelukkig kunnen zijn.
Een succesvol journalist en overlevende van de holocaust stapt van een New Yorkse stoep en wordt geraakt door een taxi. Balancerend op het randje tussen leven en dood, denkt hij na over de historische tragedie die hemzelf, zijn familie en zijn volk overkwam. Met dit meesterlijke portret, gebaseerd op de gedachten, dagdromen en herinneringen van één man, keert Wiesel terug naar de vragen die hem ook in zijn andere werk bezighouden: wat betekent het om de ondergang van je eigen volk te overleven? Hoe leeft de holocaust door in het karakter van een moderne jood? En kun je wel vasthouden aan je geloof als je eenmaal bent blootgesteld aan bloedbaden en massavernietiging?
Dag is het krachtige slot van Wiesels klassieke holocausttrilogie, waarvan de delen Nacht en Dageraad recent bij J.M. Meulenhoff zijn verschenen.
In deze eerste roman van de vooral door zijn herinneringen beroemd geworden Konstantin Paustovskij keren we terug naar de wereld van zijn jeugd. De 'romantici' vormen en club van school- en studievrienden die zich sterk afzetten tegen de dominante bureaucratische cultuur van het tsaristische Rusland. Ze dromen van reizen naar de Middellandse Zee en naar het Tahiti van Gauguin - een van hun helden. Ze geven zich over aan muziek en beeldende kunst en beleven romantische liefdesavonturen. Maksimov zoekt zijn heil vooral in de literatuur.Hij wordt de minnaar van de verwende en languissante actrice Natasja, die als intelligente verleidster het volstrekte tegendeel is van zijn grote jeugdliefde, het pure natuurkind Chatidzje. Als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt wordt Maksimov ziekenbroeder aan het front. In dit gruwelijke inferno wordt de literatuur gekoesterd als enige grote illusie van een rijker en ander leven.
In Wolkenatlas verweeft David Mitchell zes verhalen: het avontuurlijke reisverslag van notaris Ewing, de hilarische brieven van oplichter Frobisher, de thriller van roddeljournaliste Luisa Rey, de lotgevallen van uitgever Cavendish en het vraaggesprek met de kloon Sonmi-451. Het zesde verhaal speelt zich af in de toekomst, als de mensheid bijna ten onder is gegaan.
Het 50ste boek van een van de belangrijkste schrijvers van ons taalgebied.
Het hoofdpersonage in "Mijn haar is lang" is niemand minder dan Herman Brusselmans. Herman is zoals we weten een sociaal en aimabel persoon die graag met mensen praat, hun kant van de zaak wil horen, geïnteresseerd is in hun bestaan en hen graag aan het woord laat, ook in kapsalons. Hij organiseert zelfs wel eens een quiz, waarin zijn zwager op een onverwachte manier een rol speelt. Herman ontpopt zich in deze mooie roman als een gedreven man, die weet wat hij wil, maar die net als iedereen vaak in zijn wensen wordt gedwarsboomd, door de omstandigheden, door het lot, door het gedrag van anderen. Daar trekt hij zich als het erop aankomt niet zoveel van aan; dood moeten we toch allemaal. De dood is een belangrijk thema in dit boek, dat tenslotte is geschreven door een wees. En ook de liefde staat, zoals steeds bij deze schrijver, op de eerste rang.
Mijn haar is lang is een eenvoudige doch gelaagde roman die de lezer veel amusement brengt, maar die hem ook zal doen nadenken over vele aspecten van het dagelijkse geploeter dat des mensen is. Herman Brusselmans heeft met "Mijn haar is lang" een belangwekkende stap gezet op het pad van zijn omvangrijke en unieke oeuvre.
Onderwereld begint op 3 oktober 1951, als Toots Shor, Jackie Gleason, Frank Sinatra en J. Edgar Hoover toeschouwer zijn van de derde ronde in de historische strijd om het Amerikaanse honkbalkampioenschap tussen de Dodgers en de Giants. Hoover krijgt ter plekke het bericht dat de Russen een atoombom tot ontploffing hebben gebracht en Bobby Thomson slaat de legendarische homerun waarmee hij de Giants het kampioenschap bezorgt, 'de klap die tot over de hele wereld te horen was'.
In de roman Het evangelie volgens Jezus Christus vertelt José Saramago zijn eigen versie van het Nieuwe Testament. Bij Saramago is Jezus Christus een gewoon menselijk wezen, met gevoelens en twijfels. Maria Magdalena is zijn partner, die in het boek uitgroeit tot een heel krachtige, vitale vrouw. Ook de verhouding tussen God en Duivel komt op verrassende wijze in een nieuw licht te staan.
Saramago's evangelie, het evangelie van een atheist, geeft een zeer persoonlijke en tegendraadse interpretatie van de aloude tradities.
In zijn memoires vermeldt Casanova terloops dat Lucia een van de weinige vrouwen is die hij ooit onrecht heeft aangedaan. Maar hoe? Wat is er werkelijk gebeurd? Waarom deed Lucia afstand van haar geluk? Een schitterend gebrek is haar verhaal, het verslag van een uitzonderlijk leven.Het begint wanneer Lucia, vele jaren later, Casanova in een Amsterdams bordeel bij toeval tegen het lijf loopt. Hij heeft er geen weet van dat zij het is omdat ze haar door de pokken mismaakte gezicht onder een sluier verbergt, en hij probeert haar te veroveren op de van hem bekende wijze.Voor Lucia is de schokkende confrontatie aanleiding tot een reconstructie: haar jeugd in de Veneto, haar kortstondige maar heftige liefde voor Casanova, de verwoestende ziekte die haar trof, haar vlucht naar Amsterdam en haar werk als hoer. Langzaam wordt duidelijk dat haar verdwijning geen verraad was maar een daad van liefde. Ten slotte verricht zij de truc die hem verlost van zijn herinnering aan haar en die haarzelf bevrijdt van haar verleden.
'Ik heet Pietro Paladini, ik ben drieënveertig en weduwnaar.' Zo stelt de hoofdfiguur van deze roman zich voor. Hij is een tevreden man: hij heeft een uitstekende baan, een goede relatie en een dochter van tien. Op een dag verandert zijn leven ingrijpend: s ochtends redt hij twee toeristen van de verdrinkingsdood en s middags thuis treft hij zijn vrouw dood aan. Vanaf dat moment neemt zijn leven een andere wending.
De bezorgdheid om zijn dochter neemt bizarre vormen aan. Overdag verblijft hij in zijn auto, die hij heeft geparkeerd bij haar school en wacht hij tot zij weer naar buiten komt. Familieleden en collega's komen hem op die plek opzoeken. Hij ontdekt de schaduwzijde van mensen die hij aanvankelijk als succesvol beschouwde. Zijn baas staat op het punt ontslagen te worden, een collega raakt in het slop door de slopende invloed van het mentale verval van zijn vrouw en zoon, en een andere collega voorziet een crisis vanwege een fusie en verlaat het zinkende schip om missionaris te worden.
Terwijl de anderen allemaal de behoefte voelen om hun leed bij Pietro neer te leggen, blijft hij zich verwonderd afvragen wanneer zijn eigen verdriet in volle omvang tot hem zal doordringen. De indringende stijl van Sandro Veronesi, zijn ononderbroken dans tussen het intellect en het woord, is het touw waarmee Pietro de emmer vanaf de bodem van de put naar zich toe trekt.
Een jonge Chinese vrouw gaat voor een jaar naar Londen om Engels te leren. Ze krijgt daar niet alleen te maken met taalproblemen, maar ze wordt ook geconfronteerd met de grote cultuurverschillen tussen Oost en West. Tel daar dan ook een liefdesaffaire bij op die bol staat van tegenstellingen en je hebt het verhaal van Beknopt woordenboek voor geliefden.
De duivel en de maagd bekleedt een aparte plaats in het oeuvre van Hubert Lampo. De schrijver had met dit werk een volledig objectieve roman op het oog. Hiermede bedoelde hij een boek, waarin hij zichzelf niet identificeert met de mannelijke hoofdpersoon, wat praktisch in geheel zijn oeuvre het geval is.
Wie vertrouwd is met Lampo's werk merkt trouwens terstond, dat Gilles de Rais, de inderdaad historische vijftiende-eeuwse Bretonse edelman, voor hem een object van studie is geweest, waardoor hij met verbijstering en nieuwsgierigheid werd vervuld. Waarom werd een man, èèns de wapengezel van Jeanne d'Arc, een duivel in mensengedaante, die zijn weerga niet vindt in de geschiedenis?
Op deze vraag heeft Hubert Lampo een antwoord trachten te geven in dit boek over een zwarte magiër dat, de onvermijdelijke vrije interpretatie van de romancier ten spijt, op historische documenten berust.
Gangreen 1 Black Venus verscheen voor het eerst in 1968. Het boek sloeg in als een bom en heeft na veertig jaar niets aan kracht ingeboet. Met het autobiografische Gangreen 1 vertelt Jef Geeraerts het verhaal van zijn tijd. De obsessieve liefde van een blanke koloniaal voor een zwarte vrouw stelt taboes en tegenstellingen op scherp. Zelden is er proza met zulk een monumentale durf geschreven. Deze jubileumeditie wordt afgesloten met een verhelderend nawoord over Gangreen 1 en zijn tijd.
In 1770 wordt Johann Friedrich Struensee, lijfarts van de geesteszieke Deense koning Christiaan VII, praktisch alleenheerser van Denemarken. Niet alleen weet hij door middel van talrijke hervormingen een fluwelen revolutie door te voeren, hij knoopt ook een liefdesbetrekking aan met koningin Caroline Mathilde, bij wie hij een dochter verwekt. De adel en het volk komen tegen Struensee in opstand. In januari 1772 wordt hij gevangengezet en in april van dat jaar terechtgesteld, na een proces dat in heel Europa opschudding veroorzaakt.
Tegen de achtergrond van deze gebeurtenissen en van de naderende confrontatie tussen het absolutisme en de Verlichting in Europa vertelt Enquist een van psychologie en politiek doortrokken liefdesdrama. Het bezoek van de lijfarts is een diepzinnige, boeiende, humoristische en erotische roman: literatuur van het allerhoogste gehalte.
In de grootse roman DE BIJENKORF van Cela wordt het stadsleven in het barre Madrid geschilderd. Het is de winter van 1942-1943. De kleine burgerij vegeteert er in koffiehuizen en bordelen, alkoven en optrekjes, soms gelukkig maar meestal niet: het leven sleept zich voort in de monotonie van onbeduidende zondetjes en schaarse momenten van vreugde. Cela licht twee dagen uit dit leven en laat een bonte mengeling van personages de revue passeren in een aaneenschakeling van beelden, momentopnames, korte intermezzo's, schetsen en impressies.
Een jonge vrouw schrijft op wat haar sinds de dood van haar vader is overkomen, een reeks gebeurtenissen die haar leven volkomen op zijn kop heeft gezet. Dat zij er verslag van doet is een wonder: haar vader heeft haar van de wereld afgesloten gehouden, haar taal is een eigengemaakt mengsel van alledaagse spreektaal en de taal van een veeldelig achttiende-eeuws boek dat toevallig in huis aanwezig is. Maar in die taal weet zij des te schrijnender op te roepen wat er allemaal in haar leven is misgegaan; de krachttoer alles in taal om te zetten en de onmogelijkheid de bizarre en ijzingwekkende voorvallen in te passen in een ook voor andere mensen geldende wereldbeeld geven Het meisje dat te veel van lucifers hield een adembenemende en ontroerende kracht.
Elisha, een jonge joodse man, heeft de holocaust overleefd en is strijder geworden in het door Groot-Brittannië bezette Palestina. John Dawson is de gevangen Engelse officier die hij bij dageraad zal vermoorden als vergelding voor de executie van een medevrijheidsstrijder. Terwijl hij wacht op het aangewezen uur voor de moord, worstelt Elisha, gevangen tussen de vele gruwelen uit het verleden en de verontrustende dilemma's van het heden, met schuldgevoel, spookbeelden en uiteindelijk met God. Dageraad is een schitterende bespiegeling van de innerlijke conflicten waarvoor een mens komt te staan wanneer hij zich voorneemt een ander mens te doden. Deze aangrijpende roman vormt een drieluik met Nacht en met Dag.
De komst van Joachim Stiller, voor het eerst verschenen in 1960, is de roman die Hubert Lampo beroemd heeft gemaakt. Het is de indrukwekkende en raadselachtige geschiedenis van journalist Freek Groeneveld en zijn geliefde Simonc Marijnissen, die voorspellende boodschappen ontvangen van Stiller, de mysterieuze hoofdpersoon. Zijn zij het slachtoffer van een practical joke? Van een geestelijk gestoorde? En waarom wordt Stiller overreden als hij eindelijk arriveert?
Paul en Elisabeth, twee jonge wezen, delen een kamer en hun ongebreidelde fantasie waarin ze een eigen wereld gecreëerd hebben. Wat begon als een spel en een lolletje wordt voor Paul en Elisabeth een onweerstaanbare, magische drug. De misdaad die hen uiteindelijk vernietigt heeft de onvermijdelijkheid van een Griekse tragedie.
`Vertrek van station Atocha` is een verbijsterend trefzeker en hilarisch portret van hoe het is jong te zijn, alleen en existentieel verward. De jonge dichter Adam Gordon heeft een prestigieuze beurs gekregen om in Madrid onderzoek te doen naar poëzie uit de Spaanse Burgeroorlog. Maar Adam vult zijn dagen liever met blowen en zwerven door het Prado. Hij verlangt naar een diepgaande, kunstzinnige ervaring en is voortdurend op zoek naar de verbanden tussen kunst en taal, waarheid en werkelijkheid. Als er een aanslag wordt gepleegd op het treinstation Atocha moet Adam echter kiezen of hij deel wordt van deze historische gebeurtenissen, of dat hij vanaf de zijlijn blijft toekijken.
Deze debuutroman van Ben Lerner (1979) werd onder andere door The Wall Street Journal, The Guardian en The New Yorker uitgeroepen tot een van de beste romans van het jaar.
Een door het leven al zwaarbeproefde filmregisseur verdwijnt eind jaren zeventig wegens ontucht met een minderjarig meisje achter de tralies van een Californische gevangenis-incognito. Hij maakt er kennis met een tot levenslang veroordeelde die door een ingezwachteld hoofd onherkenbaar is. Tussen de twee mannen ontstaat een onwillige verstandhouding, een stugge vriendschap bijna, totdat de cineast ontdekt dat achter de windselen de persoon schuilgaat die zijn leven heeft verwoest. Dan pas komt het tot een écht gesprek. Geen berouw, geen vergiffenis. De regisseur gaat met zijn aanklacht tot op het bot, maar de ander blijft vasthouden aan de duistere, pseudo-politieke idealen die tot zijn daad hebben geleid, één van Amerika's smerigste moordzaken van de twintigste eeuw.
Een jonge Finse vrouw stapt het leven binnen van een hoge ambtenaar op een Hongaars ministerie, op het moment dat hij een beslissing heeft genomen die van bepalende invloed zal zijn op het verloop van de oorlog. Zij hoopt dat hij haar aan papieren kan helpen die voor haar van vitaal belang zijn. De normaal zo beheerste man wordt volledig in de war gebracht door de vrouw, die als twee druppels water lijkt op zijn jaren geleden gestorven geliefde. Wie is deze dubbelgangster? Hij nodigt haar nog diezelfde avond uit. Verlangen en hoop komen in hem omhoog, maar ook talloze vragen. Waarom komt deze onbekende maar hem toch zo vertrouwde vrouw juist nu zijn leven binnen? En waar zal deze ontmoeting toe leiden?
Deze roman verscheen in 1943, een jaar na Gloed. Meer nog dan in Gloed zoekt Márai naar een antwoord op het raadsel van de onvermijdelijkheid, op het geheim van het lot. En dat in woorden en zinnen die men zelf had willen bedenken omdat ze uitdrukken wat diep van binnen door iedere lezer wordt gevoeld.
Kertész werd in 1944 door de Duitse bezetter vanwege zijn Joodse afkomst naar het concentratiekamp Auschwitz afgevoerd, vervolgens naar het kamp Buchenwald en het kamp Tröglitz/Rehmsdorf bij Zeitz. Na het behalen van zijn middelbare schooldiploma in 1948 werkte hij voor de kranten Világosság en Esti Budapest. In 1951 werkte hij een tijdje als fabrieksarbeider. Van 1951 tot 1953 was hij medewerker bij het Ministerie van Metallurgie en Werktuigindustrie. Vervolgens was hij 2 jaar in militaire dienst. Daarna werd hij beroepsschrijver en vertaler.
Aanvankelijk wilde men zijn boek Sorstalanság, dat de ervaringen beschrijft van een 15-jarige jongen in bovengenoemde concentratiekampen, niet uitgeven, wegens vermeend gebrek aan niveau. Uiteindelijk kwam het in 1975 uit (Onbepaald door het lot, 1995). Onder de naam Fateless is het boek verfilmd. Het boek vond echter in het begin geen grote weerklank. Kertész schreef over dit gebrek aan erkenning in A kudarc uit 1988 (Het fiasco, 1998). In 1990 verscheen Kaddis a meg nem született gyermekért (Kaddish voor een niet geboren kind, 1994). Genoemde 3 boeken worden als een trilogie gezien. Zijn werken zijn in vele talen vertaald. Kertész' werk werd aanvankelijk niet erg erkend in Hongarije, waarop hij naar Duitsland verhuisde. Hij schrijft echter nog wel steeds in het Hongaars en stuurt zijn manuscripten ook naar uitgevers in Hongarije.
In de werken van Imre Kertész staat de Holocaust centraal. Hij ziet Auschwitz, oftewel de meedogenloze vervolging van en moord op de joden niet als een toevallige gebeurtenis, maar eerder als een gevolg van de ontmenselijking in de moderne tijd. Niet alleen het nationaal-socialisme, maar ook het communisme ziet hij als totalitaire staatsvorm die tot vernedering van de mens leidt. De mens, die ervoor moet kiezen slachtoffer of dader te worden. Collaboratie en compromissen waren nodig om te overleven. Opvallend genoeg is Imre Kertész niet eens negatief over zijn periode in Auschwitz en Buchenwald. Tegen Newsweek zei hij ooit: "Ik beleefde mijn meest wezenlijke geluksmomenten in het concentratiekamp. je kunt je niet indenken wat het betekent om in het kampziekenhuis te mogen liggen, of om 10 minuten pauze te krijgen van onbeschrijflijke arbeid. Om zo dicht bij de dood te staan is ook een soort geluk. Alleen al het overleven is de grootste vrijheid die je kunt beleven".
Márai werd geboren te Kassa (toenmalig Oostenrijk-Hongarije, thans Koice in Slowakije), in een gemagyariseerde Saksische burgerfamilie. Hij studeerde in Leipzig, Frankfurt en Berlijn, en was tussen 1923 en 1929 correspondent van de Frankfurter Zeitung in Parijs. Hij vertaalde Franz Kafka en Georg Trakl naar het Hongaars. Vanaf 1929 verschenen romans, verhalen, essays en toneelstukken van zijn hand.
Na een tijdlang in Italië te hebben gewoond, emigreerde Márai naar de Verenigde Staten, waar hij zich in San Diego vestigde. Hij bleef in zijn moedertaal publiceren, maar zijn boeken bereikten slechts een klein publiek, omdat zijn werk in zijn moederland op dat moment communistisch werd geweerd. Vereenzaamd pleegde Márai op 88-jarige leeftijd zelfmoord.
Haruki Murakami (Kioto, 12 januari 1949) is een Japans schrijver en vertaler.
Hoewel hij werd geboren in Kioto groeide hij op in Kobe. Zijn vader was de zoon van een boeddhistische priester. Zijn moeder was de dochter van een koopman uit Osaka. Beiden gaven les in Japanse literatuur. Murakami was echter altijd meer geïnteresseerd in de Amerikaanse literatuur, waardoor hij zich een westerse schrijfstijl eigen maakte, waarmee hij zich onderscheidde van zijn Japanse tijdgenoten.
Murakami kreeg een opleiding toneel aan de Waseda-universiteit in Tokio. Daar ontmoette hij zijn latere vrouw Yoko. Zijn eerste baan was in een platenzaak, waar een van de fictieve karakters uit Norwegian Wood, Toru Watanabe, werkt. Na zijn studie opende hij in Tokio samen met zijn vrouw een jazzbar, "Peter Cat". Deze zaak leidde hij van 1974 tot 1982. Dit verklaart waarom veel van zijn boeken en met name "Dans, Dans, Dans" een muzikaal thema hebben. Dans, Dans, Dans is genoemd naar het lied van The Beach Boys met dezelfde titel en het boek Norwegian Wood is genoemd naar het lied van The Beatles.
Murakami schreef geen fictie tot na zijn dertigste. In 1987 kwam zijn echte doorbraak met de publicatie van Norwegian Wood, een nostalgisch verhaal over verlies en seksueel opgroeien van een tiener die terugkijkt op zijn studentenleven en verliefd wordt op twee vrouwen tegelijkertijd. Van dit boek werden miljoenen exemplaren gekocht door Japanse jongeren, waarmee hij een nationale beroemdheid werd. In 1986 verliet hij Japan en reisde door Europa, waarna hij zich vestigde in de Verenigde Staten. Hij gaf daar onderwijs aan de universiteit van Princeton (New Jersey) en daarna aan de William Howard Taft University in Santa Ana (Californië). In deze periode schreef hij Dans, Dans, Dans, De Opwindvogelkronieken en Ten zuiden van de grens.
Saramago werd geboren op 16 november 1922 als kind van de dagloner Jose de Sousa en Maria de Piedade. In de officiële registers werd hij echter vermeld als geboren op 18 november. 'Saramago' is de naam van een wild kruid en tevens de roepnaam van zijn vader. Bij de burgerlijke stand werd deze roepnaam per ongeluk aan zijn naam toegevoegd. Hij heette dus voluit José de Sousa Saramago.
In 1924 verhuisde het gezin naar Lissabon, waar bijna heel zijn leven zich heeft afgespeeld. Saramago kwam wel nog een aantal keren naar zijn geboortedorp terug. Vader begon bij de politie. Zijn twee jaar oudere broer Francisco stierf na twee maanden.
Kort daarop moest José Saramago wegens geldgebrek het lyceum inwisselen voor de ambachtsschool, richting automechanica. Na een hele reeks betrekkingen, van autohersteller, slotenmaker en tekenaar tot ambtenaar bij de gezondheidsdienst, kwam hij op een drukkerij en in de krantenwereld terecht. Al tijdens zijn studie mechanica was hij echter een fervent bezoeker van de openbare bibliotheek van Lissabon.
In 1944 huwde hij Ilda Reis. Saramago was toen ambtenaar bij de gezondheidsdienst. Hun enige kind, Violante, werd in 1947 geboren. Dat jaar kwam ook zijn eerste roman (Terra de Pecado - Het land van de zonde) uit. Hij schreef nog een onafgewerkte roman, maar stopte met schrijven omdat hij volgens zichzelf 'niets behoorlijks meer te melden' had. Tot 1966 legde hij de pen neer.
In 1949 werd Saramago om politieke redenen ontslagen. Eind jaren vijftig begon hij bij een uitgeverij te werken, zodat hij de Portugese schrijverswereld leerde kennen. Vanaf 1955 werkte hij deeltijds als vertaler. In 1966 verscheen zijn eerste dichtbundel (Os Poemas Possíveis), in 1970 zijn tweede (Provalmente Alegria). In 1967-68 werkte hij aanvullend als literatuurcriticus.
In 1969 sloot hij zich aan bij de illegale Communistische Partij van Portugal. Zijn ster rees; hij werd literair criticus en politiek commentator, lid van het bestuur van de zojuist opgerichte Portugese Schrijversbond en tenslotte adjunct-hoofdredacteur.
Na de scheiding van zijn vrouw in 1970 begon hij een relatie met de Portugese schrijfster Isabel da Nóbrega, die tot 1986 zou duren.
In 1972 en 1973 was hij redacteur bij het dagblad Diário de Lisboa, waar hij als politiek commentator werkte en waar hij enige tijd het culturele supplement verzorgde. Hij behoorde tot de eerste Directie van de Portugese Schrijvers Vereniging. Gaandeweg begon hij zelf artikelen te schrijven, zichzelf aan cultuur bijbrengend wat hem aan scholing ontbrak. Saramago werd omstreden als gehard communist en genadeloos criticus, als zelfverklaard atheïst en pessimist.
Van april tot november 1975 werkt Saramago, die het communistisch gedachtegoed steunde, als vicehoofdredacteur bij de krant Diário de Notícias. Na een machtswisseling verloor Saramago zijn baan. Hij besloot zich op zijn 53ste aan de literatuur te wijden. Dat was een sprong in het diepe omdat hij al een tijd niet meer schreef en weinig geproduceerd heeft (een paar poëziebundels, verzamelde journalistieke stukken en een roman).
Vijf jaar later, in 1980 kreeg hij succes in eigen land met zijn roman 'Opgestaan van de grond', over de mensonwaardige levensomstandigheden van de Portugese landarbeiders. In 1981 brak hij internationaal door met zijn roman 'Memoriaal van het klooster'.
In 1988 huwde Saramago de Spaanse journaliste Pilar del Río. Zij is tevens de vertaalster van een aantal van zijn boeken. Haar familie geeft Saramago's boeken uit.
In 1992 verliet hij het land en ging op het Spaanse Canarische eiland Lanzarote in vrijwillige ballingschap wonen. Zijn roman 'Evangelie volgens Jezus Christus' werd door Portugese bisschoppen als godslasterlijk bestempeld en daarom door de minister van Cultuur geweigerd als kandidaat voor de Europese Aristeion-prijs. Op Lanzarote schreef hij een reeks dagboeken en romans.
Op 8 oktober 1998 kreeg José Saramago de Nobelprijs voor de Literatuur. Bij de Europese verkiezingen stelde Saramago zich (op een onverkiesbare plaats) kandidaat voor de Communistische Partij Portugal.
Aan de hand van de avonturen van een loser - die vaak slecht aflopen - en de tientallen mensen die hij kent en onderweg ontmoet, vertelt 35 Doden de geschiedenis van Colombia van de afgelopen veertig jaar. 35 Doden is een roman die barst van vitaliteit en tragedie, beide altijd aanwezig in de wrange geschiedenis van dit land. Auteur Sergio Álvarez heeft vier jaar in bijna volkomen eenzaamheid in de bossen geleefd. Voor dit boek heeft hij jaren door zijn vaderland gereisd om onderzoek te doen.
Wanneer de dromerige kleuter Gwen erachter komt dat de wereld een verbazingwekkend problematische plaats is, zeker voor wie de beste bedoelingen heeft, vormt dat besef de start van een zoektocht naar liefde, identiteit en geluk die tientallen jaren zal duren. Al die tijd heeft Gwen slechts één voortdurend houvast: het gevoel dat zij speciaal is, niet als iedereen, een heus geval apart, voorbestemd om uit te stijgen boven de grijze middelmaat. Ten slotte zal het leven haar daarin dubbel en dwars gelijk geven.Christophe Vekeman (1972) schreef met Een uitzonderlijke vrouw een diepgravend portret van een vrouw die, hoe uniek ook, voor iedere lezer herkenbaar zal zijn.
Wanneer Raj Matharu, een vierjarig autistisch jongetje, tijdens een vakantie verdwijnt in de Californische woestijn, openen de media een klopjacht op zijn rijke New Yorkse ouders. Het lot van de ouders is verbonden met onder meer een slempende Britse rockster, een aanbidder van buitenaards leven, een jonge Irakese vluchteling en een achttiende-eeuwse franciscaner ontdekkingsreiziger. De verhaallijnen van deze roman spelen zich af in verschillende tijdsgewrichten, maar ze komen samen bij Pinnacle Rocks, een rotsformatie in de meedogenloze woestijn.
Hari Kunzru (1969) ontving voor zijn debuutroman The Impressionist (De poseur) de John Llewellyn Rhys Prize. Het tijdschrift Granta plaatste Kunzru op de lijst `Best of Young British Novelists`. Verder verschenen van Kunzru Leela.exe en Mijn revoluties. De Engelstalige editie van Coyote verscheen onder de titel Gods Without Men en werd door de internationale pers met lof overladen.
De kern van het ontroerende verhaal is het bezoek dat de jongen Alex tijdens de oorlog brengt aan een harmonisch joods gezin, dat in het landhuis aan de overkant van de rivier is komen wonen en op mysterieuze wijze niet meer in de toenmalige wereld van uitroeiing en geweld schijnt te leven.
De bekrompen sfeer van een rivierdorp met zijn weinig conventionele kapelaan en het verzet tegen de nazi's vormen de sociale achtergronden van dit krachtige en tegelijk sereen geschreven verhaal. Door de tragiek van het gebeuren speelt de ontroerende vriendschap tussen de schooljongen Alex en de kreupele Duitse soldaat Willy Prinz, een zachtmoedig humanist in de traditie van Goethe en Heine, die het slachtoffer is van een regime dat hij steeds verafshuwd en bestreden heeft.
Met Maya Maya besloot Ivo Michiels een groots en bijzonder oeuvre. Hoofdpersoon van deze roman, die bestaat uit verhalen, fragmenten en fantasieën, is een oude schrijver die zijn laatste uren in het ziekenhuis doorbrengt, een setting die herinnert aan The Singing Detective. Aan zijn bed verschijnt het mooie gezicht van een verpleegster, die hem doet denken aan de vrouwen uit zijn eigen leven. In zijn hoofd gaat van alles om en hij denkt het script dat hij nog had willen schrijven volledig uit. `De levensdrift zit in elke regel.
