Pag. 118

Maar je bent bang voor de dag van morgen omdat je het heden niet weet op te bouwen en wanneer je het heden niet weet op te bouwen, maak je jezelf wijs dat je het morgen kunt en dan kun je het wel vergeten, want morgen wordt uiteindelijk altijd vandaag.
We moeten leven met de zekerheid dat we oud zullen worden en dat het niet mooi, niet goed en niet vrolijk zal zijn. En bedenken dat het om het nu gaat: nu iets opbouwen, kost wat het kost, met inzet van al je krachten. Altijd dat bejaardentehuis in je hoofd hebben om jezelf iedere dag te overtreffen en die dag onvergankelijk te maken. Stap voor stap je eigen Everest beklimmen en dat op zo'n manier doen dat iedere stap met een beetje eeuwigheid gepaard gaat. Daar dient de toekomst voor: om het heden op te bouwen met echte plannen van levende mensen.

Pag. 227

Ik denk dat we maar één ding kunnen doen: de taak vinden waarvoor we geboren zijn en die zo goed mogelijk en met inzet van al onze krachten verrichten, zonder al teveel omhaal van woorden en zonder te geloven dat er iets goddelijks in onze dierlijke natuur schuilt. Alleen op die manier zullen we op het moment dat de dood ons zal wegnemen het gevoel hebben dat we met iets constructiefs bezig zijn. Vrijheid, besluiten nemen en willen, dat zijn allemaal hersenschimmen. Wij denken dat we honing kunnen maken zonder het lot van de bijen te delen; maar ook wij zijn maar arme bijen die voorbestemd zijn hun taak te verrichten en dan te sterven.

Pag. 315

Het leven is: veel wanhoop, maar ook een paar momenten van schoonheid waarin de tijd niet meer hetzelfde is. Het is alsof de muzieknoten een soort inlassing in de tijd waren, een opschorting, een elders hier ter plekke, een altijd in een nooit. Ja, dat is het, een altijd in het nooit.