Kertész werd in 1944 door de Duitse bezetter vanwege zijn Joodse afkomst naar het concentratiekamp Auschwitz afgevoerd, vervolgens naar het kamp Buchenwald en het kamp Tröglitz/Rehmsdorf bij Zeitz. Na het behalen van zijn middelbare schooldiploma in 1948 werkte hij voor de kranten Világosság en Esti Budapest. In 1951 werkte hij een tijdje als fabrieksarbeider. Van 1951 tot 1953 was hij medewerker bij het Ministerie van Metallurgie en Werktuigindustrie. Vervolgens was hij 2 jaar in militaire dienst. Daarna werd hij beroepsschrijver en vertaler.

Aanvankelijk wilde men zijn boek Sorstalanság, dat de ervaringen beschrijft van een 15-jarige jongen in bovengenoemde concentratiekampen, niet uitgeven, wegens vermeend gebrek aan niveau. Uiteindelijk kwam het in 1975 uit (Onbepaald door het lot, 1995). Onder de naam Fateless is het boek verfilmd. Het boek vond echter in het begin geen grote weerklank. Kertész schreef over dit gebrek aan erkenning in A kudarc uit 1988 (Het fiasco, 1998). In 1990 verscheen Kaddis a meg nem született gyermekért (Kaddish voor een niet geboren kind, 1994). Genoemde 3 boeken worden als een trilogie gezien. Zijn werken zijn in vele talen vertaald. Kertész' werk werd aanvankelijk niet erg erkend in Hongarije, waarop hij naar Duitsland verhuisde. Hij schrijft echter nog wel steeds in het Hongaars en stuurt zijn manuscripten ook naar uitgevers in Hongarije.

In de werken van Imre Kertész staat de Holocaust centraal. Hij ziet Auschwitz, oftewel de meedogenloze vervolging van en moord op de joden niet als een toevallige gebeurtenis, maar eerder als een gevolg van de ontmenselijking in de moderne tijd. Niet alleen het nationaal-socialisme, maar ook het communisme ziet hij als totalitaire staatsvorm die tot vernedering van de mens leidt. De mens, die ervoor moet kiezen slachtoffer of dader te worden. Collaboratie en compromissen waren nodig om te overleven. Opvallend genoeg is Imre Kertész niet eens negatief over zijn periode in Auschwitz en Buchenwald. Tegen Newsweek zei hij ooit: "Ik beleefde mijn meest wezenlijke geluksmomenten in het concentratiekamp. je kunt je niet indenken wat het betekent om in het kampziekenhuis te mogen liggen, of om 10 minuten pauze te krijgen van onbeschrijflijke arbeid. Om zo dicht bij de dood te staan is ook een soort geluk. Alleen al het overleven is de grootste vrijheid die je kunt beleven".

15-04-2013, 21:13 Geschreven door Johan  

Márai werd geboren te Kassa (toenmalig Oostenrijk-Hongarije, thans Košice in Slowakije), in een gemagyariseerde Saksische burgerfamilie. Hij studeerde in Leipzig, Frankfurt en Berlijn, en was tussen 1923 en 1929 correspondent van de Frankfurter Zeitung in Parijs. Hij vertaalde Franz Kafka en Georg Trakl naar het Hongaars. Vanaf 1929 verschenen romans, verhalen, essays en toneelstukken van zijn hand.

Na een tijdlang in Italië te hebben gewoond, emigreerde Márai naar de Verenigde Staten, waar hij zich in San Diego vestigde. Hij bleef in zijn moedertaal publiceren, maar zijn boeken bereikten slechts een klein publiek, omdat zijn werk in zijn moederland – op dat moment communistisch – werd geweerd. Vereenzaamd pleegde Márai op 88-jarige leeftijd zelfmoord.

15-04-2013, 21:05 Geschreven door Johan  

Haruki Murakami  (Kioto, 12 januari 1949) is een Japans schrijver en vertaler.

Hoewel hij werd geboren in Kioto groeide hij op in Kobe. Zijn vader was de zoon van een boeddhistische priester. Zijn moeder was de dochter van een koopman uit Osaka. Beiden gaven les in Japanse literatuur. Murakami was echter altijd meer geïnteresseerd in de Amerikaanse literatuur, waardoor hij zich een westerse schrijfstijl eigen maakte, waarmee hij zich onderscheidde van zijn Japanse tijdgenoten.

Murakami kreeg een opleiding toneel aan de Waseda-universiteit in Tokio. Daar ontmoette hij zijn latere vrouw Yoko. Zijn eerste baan was in een platenzaak, waar een van de fictieve karakters uit Norwegian Wood, Toru Watanabe, werkt. Na zijn studie opende hij in Tokio samen met zijn vrouw een jazzbar, "Peter Cat". Deze zaak leidde hij van 1974 tot 1982. Dit verklaart waarom veel van zijn boeken en met name "Dans, Dans, Dans" een muzikaal thema hebben. Dans, Dans, Dans is genoemd naar het lied van The Beach Boys met dezelfde titel en het boek Norwegian Wood is genoemd naar het lied van The Beatles.

Murakami schreef geen fictie tot na zijn dertigste. In 1987 kwam zijn echte doorbraak met de publicatie van Norwegian Wood, een nostalgisch verhaal over verlies en seksueel opgroeien van een tiener die terugkijkt op zijn studentenleven en verliefd wordt op twee vrouwen tegelijkertijd. Van dit boek werden miljoenen exemplaren gekocht door Japanse jongeren, waarmee hij een nationale beroemdheid werd. In 1986 verliet hij Japan en reisde door Europa, waarna hij zich vestigde in de Verenigde Staten. Hij gaf daar onderwijs aan de universiteit van Princeton (New Jersey) en daarna aan de William Howard Taft University in Santa Ana (Californië). In deze periode schreef hij Dans, Dans, Dans, De Opwindvogelkronieken en Ten zuiden van de grens.

15-04-2013, 21:04 Geschreven door Johan  

Saramago werd geboren op 16 november 1922 als kind van de dagloner Jose de Sousa en Maria de Piedade. In de officiële registers werd hij echter vermeld als geboren op 18 november. 'Saramago' is de naam van een wild kruid en tevens de roepnaam van zijn vader. Bij de burgerlijke stand werd deze roepnaam per ongeluk aan zijn naam toegevoegd. Hij heette dus voluit José de Sousa Saramago.

In 1924 verhuisde het gezin naar Lissabon, waar bijna heel zijn leven zich heeft afgespeeld. Saramago kwam wel nog een aantal keren naar zijn geboortedorp terug. Vader begon bij de politie. Zijn twee jaar oudere broer Francisco stierf na twee maanden.

Kort daarop moest José Saramago wegens geldgebrek het lyceum inwisselen voor de ambachtsschool, richting automechanica. Na een hele reeks betrekkingen, van autohersteller, slotenmaker en tekenaar tot ambtenaar bij de gezondheidsdienst, kwam hij op een drukkerij en in de krantenwereld terecht. Al tijdens zijn studie mechanica was hij echter een fervent bezoeker van de openbare bibliotheek van Lissabon.

In 1944 huwde hij Ilda Reis. Saramago was toen ambtenaar bij de gezondheidsdienst. Hun enige kind, Violante, werd in 1947 geboren. Dat jaar kwam ook zijn eerste roman (Terra de Pecado - Het land van de zonde) uit. Hij schreef nog een onafgewerkte roman, maar stopte met schrijven omdat hij volgens zichzelf 'niets behoorlijks meer te melden' had. Tot 1966 legde hij de pen neer.

In 1949 werd Saramago om politieke redenen ontslagen. Eind jaren vijftig begon hij bij een uitgeverij te werken, zodat hij de Portugese schrijverswereld leerde kennen. Vanaf 1955 werkte hij deeltijds als vertaler. In 1966 verscheen zijn eerste dichtbundel (Os Poemas Possíveis), in 1970 zijn tweede (Provalmente Alegria). In 1967-68 werkte hij aanvullend als literatuurcriticus.

In 1969 sloot hij zich aan bij de illegale Communistische Partij van Portugal. Zijn ster rees; hij werd literair criticus en politiek commentator, lid van het bestuur van de zojuist opgerichte Portugese Schrijversbond en tenslotte adjunct-hoofdredacteur.

Na de scheiding van zijn vrouw in 1970 begon hij een relatie met de Portugese schrijfster Isabel da Nóbrega, die tot 1986 zou duren.

In 1972 en 1973 was hij redacteur bij het dagblad Diário de Lisboa, waar hij als politiek commentator werkte en waar hij enige tijd het culturele supplement verzorgde. Hij behoorde tot de eerste Directie van de Portugese Schrijvers Vereniging. Gaandeweg begon hij zelf artikelen te schrijven, zichzelf aan cultuur bijbrengend wat hem aan scholing ontbrak. Saramago werd omstreden als gehard communist en genadeloos criticus, als zelfverklaard atheïst en pessimist.

Van april tot november 1975 werkt Saramago, die het communistisch gedachtegoed steunde, als vicehoofdredacteur bij de krant Diário de Notícias. Na een machtswisseling verloor Saramago zijn baan. Hij besloot zich op zijn 53ste aan de literatuur te wijden. Dat was een sprong in het diepe omdat hij al een tijd niet meer schreef en weinig geproduceerd heeft (een paar poëziebundels, verzamelde journalistieke stukken en een roman).

Vijf jaar later, in 1980 kreeg hij succes in eigen land met zijn roman 'Opgestaan van de grond', over de mensonwaardige levensomstandigheden van de Portugese landarbeiders. In 1981 brak hij internationaal door met zijn roman 'Memoriaal van het klooster'.

In 1988 huwde Saramago de Spaanse journaliste Pilar del Río. Zij is tevens de vertaalster van een aantal van zijn boeken. Haar familie geeft Saramago's boeken uit.

In 1992 verliet hij het land en ging op het Spaanse Canarische eiland Lanzarote in vrijwillige ballingschap wonen. Zijn roman 'Evangelie volgens Jezus Christus' werd door Portugese bisschoppen als godslasterlijk bestempeld en daarom door de minister van Cultuur geweigerd als kandidaat voor de Europese Aristeion-prijs. Op Lanzarote schreef hij een reeks dagboeken en romans.

Op 8 oktober 1998 kreeg José Saramago de Nobelprijs voor de Literatuur. Bij de Europese verkiezingen stelde Saramago zich (op een onverkiesbare plaats) kandidaat voor de Communistische Partij Portugal.

15-04-2013, 21:04 Geschreven door Johan