Gisteren heb ik mijn eerste lesdag Hebreeuws gehad.
Een hele dag zaten we als eersteklassers letters te oefenen en na te tekenen
Het is heel verrassend hoe ingewikkeld dat opeens weer wordt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat leren lezen toch net wat makkelijker gaat wanneer je jonger bent.
De Joden beginnen er naar het schijnt al mee wanneer de kinderen nauwelijks 3 zijn.
We kregen er gelukkig ook heel wat verhaaltjes, filmpjes en liedjes bij....
Zo werd het toch wat verteerbaarder.
Maar we zullen moeten oefenen.
Mijn letterkaartjes liggen klaar. Die heb ik alvast gemaakt.
Ik heb een mand om die onder de knie te krijgen: lezen , schrijven en rekenen.
Meteen werd mijn haat liefde verhouding met het Hebreeuws ook heel erg voelbaar.
Enerzijds is het de taal van de Bijbel van Jezus. Zo leerde Hij de Ene kennen.
Zo ging Hij Zijn weg door de prachtige letters en verhalen die zo subtiel de verwondering en samenhang van de hele wereld in taal en teken in woord en zin, in letters, cijfers en volgorde trachten te verwoorden en verbeelden.
Zelfs na één dag les ben ik al helemaal geprikkeld om het zekere besef dat ik op deze weg maar enkele mini-stapjes zal kunnen zetten.
Anderzijds is het de taal van een volk dat een geschiedenis heeft van voortdurende verdrukking, van vervolging, angst en vluchten. Maar dat nu ook op een even subtiele manier als haar taal het bestaansrecht aanvecht van een ander volk op dat stukje aarde dat men Heilig Land noemt. Hoe rijm je de schoonheid van hun taal en boodschap met de rauwheid van hun optreden en staatsorganisatie?
Verwondering en verontwaardiging, hand in hand.
Gedenk dat je zelf slaaf geweest bent in Egypte....
In bijlage vind je een link naar een Brandpuntuitzending waar oud-leerling Greet Geenen aan het woord komt als Artsen Zonder Grenzen verpleegster actief in Liberia in de strijd tegen Ebola.
Ik wil haar en haar dierbaren en ook de mensen die vechten tegen die sluipende ziekte hiermee een hart onder de riem steken...
En voila, gisteren weer bericht gekregen dat we nog een week langer op onze nieuwe keuken moeten wachten.
Het buitenschrijnwerk is niet klaar en alles schuift op...Dus we kamperen nog maar even langer.
Ik heb wel al de kamer van mijn uitgevlogen dochter onder handen genomen.
Vertel het haar niet.
DIE kamer ziet er in elk geval weer fris en proper uit.
Verder is het stilte voor de storm.
Nu mijn gevangenismaatje Frank de toestemming gekregen heeft voor euthanasie stijgt de spanning.
Iedereen wil er nu zijn zeg over doen.
Iedereen heeft nu een mening: de ene al begripvoller dan de andere.
Je staat er versteld van wat een haat bij sommige mensen leeft.
Welk een taal ze gebruiken in de mening dat ze HET weten en beter zijn dan een ander....
Samen met Frank en zijn zus en de andere mensen rond hen proberen wij de rust te bewaren en alles in alle sereniteit te laten verlopen.
Uit het diepste van ons hart hopen en bidden we dat ze hem nu gerust laten, dat de mediastorm gaat liggen , dat hij als een waardig mens mag gaan...Al weten we allemaal dat we hem vreselijk gaan missen.
Hopelijk brengt zijn verhaal schot in de schandelijke zaak van de geïnterneerden....
Maar hij kan en wil er niet meer op wachten. Hij is op...
Het was een zalig weekend in de Ardennen bij onze "oude " vrienden, Guy en Simonne.
Hij is 81 en zij 76. Ze zijn van de generatie van onze ouders dus. Maar sinds Patrick met hem werkte van 1984 tot 1990 zijn we bevriend gebleven. We zien elkaar minstens eens per jaar, veel te weinig... Maar het lijkt altijd alsof we elkaar dagelijks zien.
Soms is het hout hakken of wat ronddwalen door de prachtige omgeving op zoek naar burlende herten of ander moois. Maar altijd is het discussiëren en dromen en palaveren en filosoferen. De wereldproblemen worden opgelost bij een lekker glas wijn of en stevige maaltijd. Elkaars vuur wordt aangepord en heel veel verhalen, ervaringen en vriendschap gedeeld.
Het is zo mooi om mensen te mogen ontmoeten die ook op die leeftijd vol enthousiasme en bezieling, vol verwondering in het leven staan.
Ik hoop dat ik dat ook zo mag blijven houden...
Intussen zit ik hier alleen in huis. Gisteren hebben we mijn jongste vogelke gedropt op kot in Leuven.
Het lege nest... tegen het weekend komen ze weer wel terug, maar toch, een definitieve nieuwe levensfase heeft ingezet. En moeders lijken dat toch sterker te voelen dan vaders.
Gelukkig leerde ik vorige week met milde aandacht vol vertrouwen te kijken naar wat er ook is...
ik droom hen alvast, die nieuwe starters veel vuur en plezier en verwondering en leergierigheid en sterke vleugels toe om de wereld tegemoet te vliegen...
Hier wacht altijd een warm nest vol lekker eten.( als mijn nieuwe keuken klaar is toch)
Ik kijk reikhalzend naar hen uit , naar hen en hun verhalen
Vijf keer per dag wisselen we het zitten op het kussen of bankje af met een loopmeditatie buiten tussen de bomen en langs de wei die aan het domein Ter Dennen grenst. In stilte op een lange rij achter elkaar schrijden we door het landschap. Een vreemd gezicht dat lezen we in de ogen van de rolstoelgebruiker langs de weg die zich misschien wel afvraagt wie nu mentaal gehandicapt is. Het gesprek van de scholieren op de fiets valt stil en hun mond open wanneer ze ons passeren. En de bonte verzameling jonge runderen in de wei is gewoon zoals altijd koeien zijn. Ze doen wat ze doen in de wijdse open ruimte met gelaten mildheid. Deze middag was ik op mijn kamertje dat uitkijkt op de wei toen er plots beweging was. Een tractor en enkele mannen zie ik de wijdse ruimte binnen komen. De eerste reactie van de beesten was om op de loop te gaan. Een vinnige zwarte nam de leiding. De rest volgde zoals koeien doen. De mannen ook met een lang touw tussen hen in, drijven ze hen een hoek in vlak onder mijn raam. Ikhoor hen enigszins racistisch afgeven op " dieje zwarte dieje ambetanterik, dat is ne koaje. Maar die wiite die doet niks....." Ze halen de tractor met kar en de dieren worden langzaam in de aanhangwagen gedreven. De zwarte ging eerst. De witte pruttelde nog wat tegen. De eindconclusie van de mannen: die zijn hier nog nooot zo vlot op de wagen gegaan. Of het effect van mindfulness op koeien.
De duivel wandelt met een aspirant duivel op aarde. Ze zien een man op een bank in diepe meditatie. Ze blijven er even geamuseerd naar kijken als hij plots zijn ogen opent en helemaal begint te stralen. Dan springt hij recht, keert zich om en beent haastig en enthousiast weg. Wat was dat? Vraagt de duivelsleerling. Wel, antwoordt zijn leraar, die man heeft net de verlichting bereikt en trekt er nu op uit om de wereld zijn blijde boodschap te berichten. Ah , dan gaan wij dat nu proberen te boycotten , zeker? Maar nee, repliceert de duivel. Dat is al lang voorbijgestreefd en ouderwets. Heu? De leerling begrijpt er niets van. Wat doen we dan? Wel, we gaan hem helpen zijn werk te organiseren.
Zo zitten we al aan dag twee. Zitten, let op het woord “zitten”.Vijf dagen is de planning. Maar gisteren dacht ik echt dat ik zou afhaken. Ik heb heel mijn meditatiegereedschapskoffer boven gehaald.Eerst de houdingen: op een kussen gezeten, op kussen op knieën, op kussen met klein kussentje dwars, met klein kussentje in de andere richting, op kussen op verhoogje, op kussen in kleermakerszit, op bankje zonder en met klein kussentje… en waar moeten die handen, in de schoot , handpalmen naar beneden, naar boven? Gisteravond wist ik niet meer hoe ik moest zitten. Het scheelde niks of ik was gewoon gaan lopen.Waar concerteer ik me op? Ik heb mijn ademhaling gevolgd, een bodyscan gedaan, op vallende blaadjes gelet, de geluiden gevolgd, de kring met milde open aandacht geobserveerd, gewoon mijn gedachten laten weg en weer laten schieten, plannen gemaakt, gedachten gesprekken gevoerd, mijn sanctuary ( heilige veilige plek ) gebouwd, gebeden, gevloekt en ….. me doodgeërgerd. Het leek alsof iedereen met zichzelf bezig was, geen oogcontact, zelfs niet bij de stille maaltijd… Is dit het? Wil ik dit? Ik zat plots compleet vast in mijn weerstand. Wat verandert dit zitten nu? Daar in Turnhout is Frank die eindelijk toestemming kreeg voor euthanasie en ik zit hier te zitten. Moet ik niet bij hem zijn? En Anton die zijn verhaal kwijt wil over zijn nieuwe job. En Esther, haar laatste week thuis voor ze op kot vertrekt….Op de gang spreekt Edel Maex me aan. Fluisterend ontvouwt zich een warm gesprek van heel veel acceptatie en herkenning. Hoe hij het rigide boeddhisme de rug toekeerde ( of was het andersom?), hoe het ruimte geven aan wat er is, heel universeel is, hoe de weerstand er mag zijn en het gevoel dat het niets voor mij is… Maar beslis niet na één dag, zegt hij. Neem deze ruimte. Hij hoort mijn opmerking over de individuele indruk doordat er nauwelijks oogcontact is en verwerkt het vandaag in zijn verhaal voor de groep. Het lukken of niet lukken, de vreugde en de ergernis, de losse gedachten, de concentratie … alles mag er zijn. Het is zo eenvoudig, zo toegankelijk. Aandacht geven aan wat er is. En het is nooit af, we blijven onderweg… Acceptatie, overgave, niet vechten, ruimte….Vandaag zit ik heel anders. Ik gun mezelf deze heilige, veilige vrijplaats. Niets moet. Ik ben perfect onderweg….Maar de dag is niet rond, de week ook niet… Wie weet wat kom ik nog tegen.De vlinder daarstraks op de rand van mijn dagboek was in elk geval een moment van perfectie, alles in één…En voor even .. toen fladderde hij verder.Nog een extraatje: iets wat we van bomen kunnen leren. Wanneer de blaadjes hen meer energie kosten dan ze geven, laten de bomen de blaadjes los in de zekerheid dat er nieuwe komen als de tijd rijp is.
Sinds gisteravond ben ik op stille mindfulness retraite. En stil is stil: altijd en overal. Het programma is eenvoudig: slapen zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze instructie lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten slapen. Hoe heb ik hier ooit vrijwillig voor gekozen? Gelukkig is de mindfulness alles welkom, dus ook de ergernis en de vragen om het nut en het kleine genieten van toch niets te moeten. Ik ben benieuwd wat het me nog brengt. Interessant. Hoe anders was het een week geleden. Toen slenterden we door Stockholm. We hadden dan wel een metro en buskaart maar als de zon schijnt is de stad te voet en bovengronds zoveel mooier en boeiender. We liepen door de oude stad en snuiven de sfeer, snuisteren in winkeltjes, passen en proberen. Beeld je dan de verbazing eens in wanneer je jezelf spiegelt in een Zweedse designjurk en iemand plots zegt: ja mevrouw die past je prima. .. Het vraagt enige ogenblikken voor ik oud collega Yvonne hetken in dit onverwachte decor. We vallen elkaar hartelijk lachend in de armen. Anne , mijn reismaatje, begrijpt het erst niet. Dan komt ook Magda Carre nog binnen. Dat vraagt om een foto.Zalig gewoon...De rest ban de dag verloopt rustig. We ontdekken nog onze nieuwe winkel en besluiten vooral om terug te komen met mijn ventje de volgende keer. Voor we naar de luchthaven vertrekken zien we Eva nog een keer. We zijn dankbaar en verbaasd om haar openhartigheid . Vol vriendschap en.met de belofte elkaar zeker terug te zien nemen we afscheid.Het wad goed thuiskomen en opgewacht te worden. Maar uitleggen hoe het was, blijft lastig. We hebben heel wat inspiratie en nieuwe ideeën die de volgende weken tussen stilte en verbouwingswerken vorm mogen krijgen. En nu weer de stilte in... ps de Magda en Yvonnefoto komt later.
Gisteren hebben we de druiven geplukt in de serre en achter onze tuin.
We hebben ze van de trosjes geplukt, gewassen en door de passevite gedraaid en heeeeeerlijk druivensap gemaakt.
Vanmorgen was dat ons vruchtensapje bij het ontbijt: vers druivensap met een vleugje limoenen van eigen kweek.
ik bedacht net dat we dit jaar toch een aardige oogst hadden van ons kleine kweektuintje: tomaten in alle groottes, zoete puntpaprika, gewone paprika, pepertjes ( hete natuurlijk,), sla , tuinkruiden, gele frambozen, druiven...
Een deel van de druiven hebben we nog laten hangen en toen we vanmorgen onze ochtendplons namen , zagen we hoe merels zich dankbaar tegoed deden . Het was een echt komen en gaan. Ik denk niet dat we nog een tweede keer kunnen oogsten.
In 4 andere talen opent psalm 139 de kring en de dag.
Als toemaatje geeft Gunborg ons mee dat we allemaal " a beautiful pearl" zijn in Gods ogen.
Sommige zien er eerder uit als verfrommelde zoetwaterparels, maar ja, dat zijn ook parels.
Ruth zet ons weer in beweging en brengt ons in alle stukjes van ons "pearlful body..".
Zo maakt ze ons klaar voor DE opdracht van Kimmo: " Make couple, do little bibliodrama and take picture. Than change roles"
De zin die ons vergezeld: " If I take the wings of the morning and dwell in the uttermost parts of the sea...."
Het lot brengt Gaby uit Hongarije bij mij. We kennen elkaar niet en straten wat onwennig.
Maar al vlug is er contact en groeit de foto tussen ons...
Terwijl ik vertel en speel met mijn zeesjaal komt het beeld en de betekenis samen.
Ik zie mezelf helemaal op de vlucht na de worsteling met God in de woestijn...
En dan weg van alles, drijvend in de Rode zee...
Met een snorkel krijg ik mondjes maat lucht en ik voel me gedragen ( door een grote hand?)
Omgeven in elk geval door schoonheid en drijfkracht en weten...
De foto wordt geboren...
Dan mag ik Gaby in beeld brengen.
Het licht schiet door de bomen: zij gedragen op vleugels van takken en altijd lichth
de schaduw achter haar...
De namiddag wordt toerisme.
Een eland kruist ons pad.
Het zeevaartmuseum en een bezoek aan de Pommern, één van de laatste grote zeilschepen in actieve dienst.
Het doet ons dromen van verre reizen, van leven samen op een kleine oppervlakte, van achtergebleven families en een wachten...
De zon maakt het allemaal wel heel paradijselijk.
De gids loodst ons verder over Aland. Maar hij begint ons steeds meer op onze zenuwen te werken wanneer hij tot in detail de politieke geschiedenis en de politieke situatie uit de doeken doet.
Hij zwijgt geen moment in de bus en gedraagt zich als een gefrustreerde schoolmeester...
Een avondlezing over " Whose text is it?" is wel boeiend, maar wanneer de specialisten ( lees proffen die principieel discussieren ) het overnemen, besluiten wij om buiten bij het vuur een "peacekaars" te ontseken en vooral heel "peaceful " te verbroederen met de armen van geest.
Gisteren kwamen er in de loop van de dag maar liefst 4 verschillende werkploegen langs om 4 verschillende opdrachten uit te voeren.
De vloerverwarming en de waterleiding zijn geïnstalleerd,
Er is aan het dak gewerkt, maar de regenbuis kon nog steeds iet gemonteerd worden door een wiebel wankel muurtje dat eerst moet gerepareerd. De elektrische installatie is op punt gezet en de architecte is op inspectie geweest. Vandaag wordt er opgeruimd, de ramen dicht getimmerd en het wankele muurtje verstevigd...
Het schiet op.
Gisteren kon ik het even allemaal niet hebben en zag ik vooral op tegen het bergen werk dat mij nog wacht.
Daarvoor had ik geen sabbatjaar genomen...
Maar vandaag kijk ik er weer anders tegen aan.
een week stille mindfulle retraite zal me wel leren relatieveren, hoop ik.
Vorige week , Aland, werden we helemaal ondergedompeld in lichaamswerk en bibliodrama.
De dag opende zich in een grote kring buiten waar in 4 talen de tekst van Psalm 139 gelezen wordt.
Na het heerlijke ontbijt met onafscheidelijke knackebröd, vliegen we erin.
Ruth uit Duitsland en Kimmo uit Finland zijn onze begeleiders.
Kimmo verwelkomt ons in een kring van prachtige foto's.
Welke foto vertelt iets over jou?
Een vrouw met een minimum aan bagage.
Achter haar een trap, komt ze daar vandaan? En donkerte...
Ze gaat naar buiten, naar het licht.
Je kan niet zien wat er buiten is.
Maar iemand wacht op haar...
De foto is wazig, genomen door een ruit waar de mist vanaf geveegd is?
Interessant beeld.
Ruth neemt ons daarna op een heel rustige, duidelijk ervaren manier mee in een hele reeks lichaamsoefeningen op verkenning naar ons eigen wezen en naar elkaar. Het vraagt telkens weer overgave om erin mee te gaan, maar dan blijken al snel levendige banden vol vertrouwen te ontstaan met mensen die je kort tevoren helemaal niet kende.
Vertrouwen, daar draait het toch vaak om: jezelf toevertrouwen, anderen laten voelen dat je hun vertrouwen waard bent, vertrouwen dat wat komt goed is, is wat je nodig hebt, vertrouwen op de kracht van het Woord.
We breien met Anne en Ditty een psalmbeeld aan elkaar vanuit das Mutterleib weg, de wereld in.
In de namiddag heerst de stilte, woordeloos voeren we in viertallen kleine dramastukjes op bij korte psalmzinnen.
Het is een stille stoet met telkens vier gidsen en de rest die volgt naar plekken in de prachtige omgeving.
Telkens beweging en betekenis die tot leven komt met vele vraagtekens.
Het spiegelspel van lichte weerspiegeling op een zwarte auto, dansen de schaduwen en een harmonie van donkere schaduwen op een witte auto...
De vijanden bij het water
Stille kracht van overeind blijven liefde uitstralen
en vraagtekens: wie is de vijand?
Wie maken wij tot vijand?
Hoe voelt het om als vijand gezien te zijn?
Later blijkt vooral deze vraag verder te drijven in de beleving van de mensen.
De dag is rijk en vol en eindigt bij het kampvuur met internationaal gezang, een bibliodramajamboree...
Gisteren een week geleden maakten Anne en ik ons klaar om de ferry te nemen naar Aland ( Oland uitgesproken). Het is een eilandengroep tussen Finland en Zweden in. Ze hoort bij Finland maar de mensen spreken er Zweeds.
We laten ons eerst het ontbijt in ons hotel smaken.
Onze tafelburen zijn Duitsers en het feit dat zij ook zo vroeg zijn , doet ons vermoeden dat ze ook de ferry zullen nemen.
En ja, we vangen flarden op van hun gesprek.
Het woord "bibliodrama" valt...
Op de boot treffen we hen opnieuw, en nog andere conferentiedeelnemers.
De contacten blijven kort en vluchtig...
Wij genieten van de cruise. Het grote schip glijdt majestueus langs de vele eilanden.
We kiezen enkele "droomhuizen" uit voor onze verzameling en om Patrick alvast warm te maken voor een herhaling van dit avontuur.
Uit de wind en in de zon installeren we ons op het dek...
Jammer dat we er het luide commentaar moeten bijnemen van de Finse animator die verslag uitbrengt van de sjoelbakcompetitie binnen.
In Marieham worden we meteen onthaald door een Finse bibliodramacollega die ons meteen in een taxi meetroont.
Dat ging heel vlot...
In Lemböte wacht het ontvangstcomité ons op.
Gunborg en Leena en Kimmo laten ons meteen thuisvoelen.
We installeren ons en verkennen de omgeving...
Waauw... het saunavuur brand al en de zee lonkt...
Je kan slechtere plekken treffen voor een conferentie.
Een sauna met Finse vrouwen : je zal het geweten hebben: DAT IS HEET. HEEL HEET!
Een hele emmer gieten ze op de hete oven. Zelfs ademen wordt moeilijk...
We houden het niet lang uit en hollen over de houten loopplank naar het water...
16° helpt echt wel afkoelen.
Maar vreemd: zij houden badpak aan en gebruiken geen handdoek op de houtenbanken...
Na het avondmaal wordt de conferentie geopend.
Met 50 deelnemers uit 9 landen krijgen we een heel diverse groep.
We kunnen kiezen uit 3 workshops en zullen de komende dagen met dezelfde groep verder werken.
Het is ons niet allemaal duidelijk.
We zullen wel zien.
We hebben 's avonds niet veel nodig om in slaap te vallen.
