Vijf keer per dag wisselen we het zitten op het kussen of bankje af met een loopmeditatie buiten tussen de bomen en langs de wei die aan het domein Ter Dennen grenst. In stilte op een lange rij achter elkaar schrijden we door het landschap. Een vreemd gezicht dat lezen we in de ogen van de rolstoelgebruiker langs de weg die zich misschien wel afvraagt wie nu mentaal gehandicapt is. Het gesprek van de scholieren op de fiets valt stil en hun mond open wanneer ze ons passeren. En de bonte verzameling jonge runderen in de wei is gewoon zoals altijd koeien zijn. Ze doen wat ze doen in de wijdse open ruimte met gelaten mildheid. Deze middag was ik op mijn kamertje dat uitkijkt op de wei toen er plots beweging was. Een tractor en enkele mannen zie ik de wijdse ruimte binnen komen. De eerste reactie van de beesten was om op de loop te gaan. Een vinnige zwarte nam de leiding. De rest volgde zoals koeien doen. De mannen ook met een lang touw tussen hen in, drijven ze hen een hoek in vlak onder mijn raam. Ikhoor hen enigszins racistisch afgeven op " dieje zwarte dieje ambetanterik, dat is ne koaje. Maar die wiite die doet niks....." Ze halen de tractor met kar en de dieren worden langzaam in de aanhangwagen gedreven. De zwarte ging eerst. De witte pruttelde nog wat tegen. De eindconclusie van de mannen: die zijn hier nog nooot zo vlot op de wagen gegaan. Of het effect van mindfulness op koeien.
De duivel wandelt met een aspirant duivel op aarde. Ze zien een man op een bank in diepe meditatie. Ze blijven er even geamuseerd naar kijken als hij plots zijn ogen opent en helemaal begint te stralen. Dan springt hij recht, keert zich om en beent haastig en enthousiast weg. Wat was dat? Vraagt de duivelsleerling. Wel, antwoordt zijn leraar, die man heeft net de verlichting bereikt en trekt er nu op uit om de wereld zijn blijde boodschap te berichten. Ah , dan gaan wij dat nu proberen te boycotten , zeker? Maar nee, repliceert de duivel. Dat is al lang voorbijgestreefd en ouderwets. Heu? De leerling begrijpt er niets van. Wat doen we dan? Wel, we gaan hem helpen zijn werk te organiseren.
Zo zitten we al aan dag twee. Zitten, let op het woord “zitten”.Vijf dagen is de planning. Maar gisteren dacht ik echt dat ik zou afhaken. Ik heb heel mijn meditatiegereedschapskoffer boven gehaald.Eerst de houdingen: op een kussen gezeten, op kussen op knieën, op kussen met klein kussentje dwars, met klein kussentje in de andere richting, op kussen op verhoogje, op kussen in kleermakerszit, op bankje zonder en met klein kussentje… en waar moeten die handen, in de schoot , handpalmen naar beneden, naar boven? Gisteravond wist ik niet meer hoe ik moest zitten. Het scheelde niks of ik was gewoon gaan lopen.Waar concerteer ik me op? Ik heb mijn ademhaling gevolgd, een bodyscan gedaan, op vallende blaadjes gelet, de geluiden gevolgd, de kring met milde open aandacht geobserveerd, gewoon mijn gedachten laten weg en weer laten schieten, plannen gemaakt, gedachten gesprekken gevoerd, mijn sanctuary ( heilige veilige plek ) gebouwd, gebeden, gevloekt en ….. me doodgeërgerd. Het leek alsof iedereen met zichzelf bezig was, geen oogcontact, zelfs niet bij de stille maaltijd… Is dit het? Wil ik dit? Ik zat plots compleet vast in mijn weerstand. Wat verandert dit zitten nu? Daar in Turnhout is Frank die eindelijk toestemming kreeg voor euthanasie en ik zit hier te zitten. Moet ik niet bij hem zijn? En Anton die zijn verhaal kwijt wil over zijn nieuwe job. En Esther, haar laatste week thuis voor ze op kot vertrekt….Op de gang spreekt Edel Maex me aan. Fluisterend ontvouwt zich een warm gesprek van heel veel acceptatie en herkenning. Hoe hij het rigide boeddhisme de rug toekeerde ( of was het andersom?), hoe het ruimte geven aan wat er is, heel universeel is, hoe de weerstand er mag zijn en het gevoel dat het niets voor mij is… Maar beslis niet na één dag, zegt hij. Neem deze ruimte. Hij hoort mijn opmerking over de individuele indruk doordat er nauwelijks oogcontact is en verwerkt het vandaag in zijn verhaal voor de groep. Het lukken of niet lukken, de vreugde en de ergernis, de losse gedachten, de concentratie … alles mag er zijn. Het is zo eenvoudig, zo toegankelijk. Aandacht geven aan wat er is. En het is nooit af, we blijven onderweg… Acceptatie, overgave, niet vechten, ruimte….Vandaag zit ik heel anders. Ik gun mezelf deze heilige, veilige vrijplaats. Niets moet. Ik ben perfect onderweg….Maar de dag is niet rond, de week ook niet… Wie weet wat kom ik nog tegen.De vlinder daarstraks op de rand van mijn dagboek was in elk geval een moment van perfectie, alles in één…En voor even .. toen fladderde hij verder.Nog een extraatje: iets wat we van bomen kunnen leren. Wanneer de blaadjes hen meer energie kosten dan ze geven, laten de bomen de blaadjes los in de zekerheid dat er nieuwe komen als de tijd rijp is.
Sinds gisteravond ben ik op stille mindfulness retraite. En stil is stil: altijd en overal. Het programma is eenvoudig: slapen zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze instructie lopen zitten eten zitten lopen zitten pauze zitten lopen zitten eten zitten lopen zitten slapen. Hoe heb ik hier ooit vrijwillig voor gekozen? Gelukkig is de mindfulness alles welkom, dus ook de ergernis en de vragen om het nut en het kleine genieten van toch niets te moeten. Ik ben benieuwd wat het me nog brengt. Interessant. Hoe anders was het een week geleden. Toen slenterden we door Stockholm. We hadden dan wel een metro en buskaart maar als de zon schijnt is de stad te voet en bovengronds zoveel mooier en boeiender. We liepen door de oude stad en snuiven de sfeer, snuisteren in winkeltjes, passen en proberen. Beeld je dan de verbazing eens in wanneer je jezelf spiegelt in een Zweedse designjurk en iemand plots zegt: ja mevrouw die past je prima. .. Het vraagt enige ogenblikken voor ik oud collega Yvonne hetken in dit onverwachte decor. We vallen elkaar hartelijk lachend in de armen. Anne , mijn reismaatje, begrijpt het erst niet. Dan komt ook Magda Carre nog binnen. Dat vraagt om een foto.Zalig gewoon...De rest ban de dag verloopt rustig. We ontdekken nog onze nieuwe winkel en besluiten vooral om terug te komen met mijn ventje de volgende keer. Voor we naar de luchthaven vertrekken zien we Eva nog een keer. We zijn dankbaar en verbaasd om haar openhartigheid . Vol vriendschap en.met de belofte elkaar zeker terug te zien nemen we afscheid.Het wad goed thuiskomen en opgewacht te worden. Maar uitleggen hoe het was, blijft lastig. We hebben heel wat inspiratie en nieuwe ideeën die de volgende weken tussen stilte en verbouwingswerken vorm mogen krijgen. En nu weer de stilte in... ps de Magda en Yvonnefoto komt later.
