Ik wil haar en haar dierbaren en ook de mensen die vechten tegen die sluipende ziekte hiermee een hart onder de riem steken... 

Mediterend op mijn plekje in de tuin passeerden vogels en bijen

watergeklater en vallende noten, 

gedachten aan wat ik al heb mogen doen en meemaken, 

lijstjes wat ik nog wil doen 

en... telkens opnieuw: 

de vraag " Wat is mijn plaats? Waar moet ik zijn? Wat heb ik te doen?"

Natuurlijk vullen mijn dagen zich met allerlei zinvolle activiteiten. 

Zo gaat dat. 

Maar is het dat? 

Kan ik nog terug naar school? 

Kan ik mijn enthousiasme daar op een diplomatische manier doen stromen?

Of moet ik me gewoon oefenen in het uithouden ook in stormen van negativiteit? 

Of lonken er heel andere wegen?

Het is echt een oefening in "vertrouwen"... 

in stoppen met vechten voor en tegen... 

Het is een oefening in waar ik zo graag over praat, maar waar ik vaak zelf zoveel mee worstel.

VERTROUWEN en kijken met milde open aandacht.... steeds opnieuw