Gisteren een week geleden maakten Anne en ik ons klaar om de ferry te nemen naar Aland ( Oland uitgesproken). Het is een eilandengroep tussen Finland en Zweden in. Ze hoort bij Finland maar de mensen spreken er Zweeds.
We laten ons eerst het ontbijt in ons hotel smaken.
Onze tafelburen zijn Duitsers en het feit dat zij ook zo vroeg zijn , doet ons vermoeden dat ze ook de ferry zullen nemen.
En ja, we vangen flarden op van hun gesprek.
Het woord "bibliodrama" valt...
Op de boot treffen we hen opnieuw, en nog andere conferentiedeelnemers.
De contacten blijven kort en vluchtig...
Wij genieten van de cruise. Het grote schip glijdt majestueus langs de vele eilanden.
We kiezen enkele "droomhuizen" uit voor onze verzameling en om Patrick alvast warm te maken voor een herhaling van dit avontuur.
Uit de wind en in de zon installeren we ons op het dek...
Jammer dat we er het luide commentaar moeten bijnemen van de Finse animator die verslag uitbrengt van de sjoelbakcompetitie binnen.
In Marieham worden we meteen onthaald door een Finse bibliodramacollega die ons meteen in een taxi meetroont.
Dat ging heel vlot...
In Lemböte wacht het ontvangstcomité ons op.
Gunborg en Leena en Kimmo laten ons meteen thuisvoelen.
We installeren ons en verkennen de omgeving...
Waauw... het saunavuur brand al en de zee lonkt...
Je kan slechtere plekken treffen voor een conferentie.
Een sauna met Finse vrouwen : je zal het geweten hebben: DAT IS HEET. HEEL HEET!
Een hele emmer gieten ze op de hete oven. Zelfs ademen wordt moeilijk...
We houden het niet lang uit en hollen over de houten loopplank naar het water...
16° helpt echt wel afkoelen.
Maar vreemd: zij houden badpak aan en gebruiken geen handdoek op de houtenbanken...
Na het avondmaal wordt de conferentie geopend.
Met 50 deelnemers uit 9 landen krijgen we een heel diverse groep.
We kunnen kiezen uit 3 workshops en zullen de komende dagen met dezelfde groep verder werken.
Het is ons niet allemaal duidelijk.
We zullen wel zien.
We hebben 's avonds niet veel nodig om in slaap te vallen.
Een sabbatjaar aan de kantlijn van de schooltrein...
Zelf gekozen , ja, maar toch heel spannend.
wat brengt dit jaar?
Wat mis ik?
Welke nieuwe ruimte ontdek ik?
Graag neem ik jullie op weg door niemands- en iedersland...
Veel te vroeg wakker vandaag.
En slecht geslapen.
Mijn zonnebril is zoek en ik vrees dat hij ergens is achtergebleven.
Als er iets is dat ik heel slecht kan, dan is dat dingen verloren zijn...
Dat hoort ook bij moeilijk kunnen loslaten zeker? Het lijkt alsof ik de hele nacht gezocht heb.
De dag kruipt moeizaam op gang. Een frisse plons maakt wakker en het ontbijt smaakt.
Maar een laatste zoekpoging in de auto drukt me plots op die andere realiteit:
leerlingen waar ik normaal aan zou lesgeven fietsen voorbij, knikken met een glimlach.
Het snijdt door mijn hart.
Als er één ding is dat ik intussen echt wel weet is dat mijn passie in het lesgeven zit.
IK GEEF HEEL GRAAG GODSDIENST en WERK HEEL GRAAG MET JONGE MENSEN.
DIT GA IK MISSEN het komende jaar, zeker weten.
Ik troost me met de gedachten dat lesgeven zoals ik het graag doe en wil doen, niet mogelijk is in de kampeersituatie van de school waar geen "ruimte" , geen "lokalen" zijn om mijn ding te doen. Het zal vast beter zijn in de nieuwe gebouwen;;; hoop ik, droom ik...
Maar het is tegelijk een goede oefening in loslaten, de controle uit handen geven,
vertrouwen geven en ruimte ook aan anderen omdat ik er NIET ben op school...
Komaan ik denk aan jullie en supporter heel erg mee vanop het perron...
En ik wentel me intussen in het stof dat overal in huis tussen en in alles kruipt, het stof van de verbouwingswerken en droom van een nieuwe keuken die zal oprijzen uit de chaos...
