En voila, gisteren weer bericht gekregen dat we nog een week langer op onze nieuwe keuken moeten wachten.
Het buitenschrijnwerk is niet klaar en alles schuift op...Dus we kamperen nog maar even langer.
Ik heb wel al de kamer van mijn uitgevlogen dochter onder handen genomen.
Vertel het haar niet.
DIE kamer ziet er in elk geval weer fris en proper uit.
Verder is het stilte voor de storm.
Nu mijn gevangenismaatje Frank de toestemming gekregen heeft voor euthanasie stijgt de spanning.
Iedereen wil er nu zijn zeg over doen.
Iedereen heeft nu een mening: de ene al begripvoller dan de andere.
Je staat er versteld van wat een haat bij sommige mensen leeft.
Welk een taal ze gebruiken in de mening dat ze HET weten en beter zijn dan een ander....
Samen met Frank en zijn zus en de andere mensen rond hen proberen wij de rust te bewaren en alles in alle sereniteit te laten verlopen.
Uit het diepste van ons hart hopen en bidden we dat ze hem nu gerust laten, dat de mediastorm gaat liggen , dat hij als een waardig mens mag gaan...Al weten we allemaal dat we hem vreselijk gaan missen.
Hopelijk brengt zijn verhaal schot in de schandelijke zaak van de geïnterneerden....
Maar hij kan en wil er niet meer op wachten. Hij is op...
Het was een zalig weekend in de Ardennen bij onze "oude " vrienden, Guy en Simonne.
Hij is 81 en zij 76. Ze zijn van de generatie van onze ouders dus. Maar sinds Patrick met hem werkte van 1984 tot 1990 zijn we bevriend gebleven. We zien elkaar minstens eens per jaar, veel te weinig... Maar het lijkt altijd alsof we elkaar dagelijks zien.
Soms is het hout hakken of wat ronddwalen door de prachtige omgeving op zoek naar burlende herten of ander moois. Maar altijd is het discussiëren en dromen en palaveren en filosoferen. De wereldproblemen worden opgelost bij een lekker glas wijn of en stevige maaltijd. Elkaars vuur wordt aangepord en heel veel verhalen, ervaringen en vriendschap gedeeld.
Het is zo mooi om mensen te mogen ontmoeten die ook op die leeftijd vol enthousiasme en bezieling, vol verwondering in het leven staan.
Ik hoop dat ik dat ook zo mag blijven houden...
Intussen zit ik hier alleen in huis. Gisteren hebben we mijn jongste vogelke gedropt op kot in Leuven.
Het lege nest... tegen het weekend komen ze weer wel terug, maar toch, een definitieve nieuwe levensfase heeft ingezet. En moeders lijken dat toch sterker te voelen dan vaders.
Gelukkig leerde ik vorige week met milde aandacht vol vertrouwen te kijken naar wat er ook is...
ik droom hen alvast, die nieuwe starters veel vuur en plezier en verwondering en leergierigheid en sterke vleugels toe om de wereld tegemoet te vliegen...
Hier wacht altijd een warm nest vol lekker eten.( als mijn nieuwe keuken klaar is toch)
Ik kijk reikhalzend naar hen uit , naar hen en hun verhalen
