Vanmorgen wilde ik de schoenen van mijn liefste in de schoenenkast zetten. Zwervende herenschoenen in onze living zijn een hardnekkige stekel aan ons anders behoorlijk rozengeurige huwelijk. Mijn mopperen erom is doorheen de jaren danig afgenomen. Ik heb geleerd erin te berusten. Als dat één van de zwakke kanten is van mijn geliefde, wel ja, dan wil ik er wel mee leven.
Toen ik dus vanmorgen vol liefdevolle acceptatie zijn weekendschoenen wilde opbergen, trof me de leegte van de eens zo uitpuilende kast.
Waar vroeger het schoeisel van zes grote en kleine mensen een plek moest krijgen, blijft nu ruimte. Het bewonersaantal van dit huis is geslonken tot twee en een half met dochterlief door de week op kot...
Diepe zucht. Gisteren hebben Lore en Anton feestelijk hun nestje ingewijd. In ons huis zwerven nu nog de eenzame sporen van Anton: een leeg bed, zijn studieboeken en overgebleven kleren, zijn oude speelgoed in de bovenste kasten, een fiets in het rek, nog wachtend op verhuis....
We zullen maar denken dat we het goed gedaan hebben.
We hebben onze kinderen van ons weg graag gezien...
We hopen dat we hen stevige vleugels gegeven hebben.
En Hasselt krijgt er twee mooie nieuwe inwoners bij.
